Χθες το βράδυ έσβησα τα φώτα στο καθιστικό. Μου αρέσει πολλές φορές να κλείνω τα φώτα και να βλέπω τα φωτάκια του δέντρου να αναβοσβήνουν παιχνιδιάρικα μέσα στο σκοτάδι. Κάθισα στον καναπέ και έβαλα το supernatural να παίζει. Έλειπαν όλοι από το σπίτι, οπότε ήταν ευκαιρία. Ενώ παρακολουθούσα τον Dean να σκοτώνει leviathan ξαφνικά άκουσα έναν θόρυβο. Τρομαγμένη καθώς οι εποχές πλέον δεν είναι αθώες, πήγα να δω από που προήλθε ο θόρυβος.
Κάτω από το δέντρο! Από εκεί ακούστηκε. Άνοιξα τα φώτα.
-” Λες να υπάρχουν όντως καλικαντζαράκια και να λιγουρεύτηκαν τα μελομακάρονα μου;” σκέφτηκα σε μια προσπάθεια να γελάσω και να διώξω τον φόβο μου.
Σήκωσα την ποδιά του δέντρου. Όχι, εντάξει δεν βρήκα καλικάντζαρους. Ένα γράμμα βρήκα μόνο. Πάω στον καναπέ να το διαβάσω, αφού ο φάκελος είχε γραμμένο απ ‘ έξω το όνομα μου.
٠•●♥●•٠
Αγαπητό μου παιδί,Ελπίζω να μην σε τρόμαξε ο τρόπος που βρήκες το γράμμα μου.
Πάντα ήσουν από τα στριμμένα παιδάκια και είχες μια τάση να με αμφισβητείς. Όταν αυτό δεν σου αρκούσε προσπαθήσεις να χαλάσεις την ιδέα της ύπαρξης μου και στα κεφαλάκια των φίλων σου. Οφείλω να ομολογήσω πως πάντα ήσουν από τα πιο ήσυχα παιδιά με τις λιγότερες σκανταλιές αλλά δεν μπορώ να μην σταθώ στο γεγονός ότι πάντα υπήρχε ένας άνθρωπος που δεν εκτιμούσες και του φερόσουν άσχημα. Ο εαυτός σου. Πάντα έδειχνες σεβασμό στους άλλους, μα ποτέ σε σένα.
Ποτέ δεν μου ζήτησες ούτε ένα παιχνίδι. Σε αυτό συνετέλεσαν τρεις λόγοι. Ο ένας ήταν ότι στα αλήθεια δεν πίστεψες ποτέ την ύπαρξη μου, ο άλλος ήταν πως πάντα στα έπαιρναν όλα και ο τελευταίος λόγος είναι στα αλήθεια ποτέ δεν νοιαζόσουν τόσο γι αυτά. Πάντα με έκανες να απορώ.
Ο λόγος που σου γράφω αυτό το γράμμα και σου εξομολογούμαι όλα τα παραπάνω είναι ότι τις προάλλες σε άκουσα που ξεστόμισες κάποια βαριά λόγια, όταν νόμιζες πως κανείς δεν σε ακούει. Κι όμως εγώ άκουσα την σκέψη σου και στεναχωρήθηκα βαθιά. Γιατί απελπίστηκες; Πάντα έκρυβες μέσα σου μια ελπίδα για να μπορείς να συνεχίσεις. Γιατί την έσβησες; Τίποτα δεν τέλειωσε και το ξέρεις αλλά έχεις ένα κακό ιδίωμα παιδί μου να διώχνεις αυτό που φοβάσαι να αγκαλιάσεις.
Φοβόσουν να πιστέψεις σε μένα και έτσι με αμφισβήτησες, φοβάσαι να ερωτευτείς και έτσι ζεις πεπεισμένη πως θα μπορείς να αποφεύγεις τον έρωτα για πάντα, φοβάσαι να γίνεις ευτυχισμένη κι έτσι κλείνεις τον εαυτό σου σε στιγμές λειψές. Θέλω λοιπόν με αυτό το γράμμα να καταλάβεις πως υπάρχω, σε βλέπω, στεναχωριέμαι όταν με αγνοείς και σου γράφω για να ξαναβρείς τις ελπίδες σου.
Ξανάρχισε να κάνεις όνειρα, ξανάρχισε να ελπίζεις, ξανάρχισε να αγαπάς, μην βουλιάζεις. Δεν σου αξίζει παιδί μου, σε κανέναν δεν αξίζει αυτό.
Σου εύχομαι να περάσεις Καλά Χριστούγεννα και να έχεις καλές γιορτές.
ΥΓ: Μου αρέσει η σιγουριά σου πως δεν υπάρχουν ούτε Καλικάντζαροι. Το γράμμα αυτό στο έφερε ταχυδρόμος νομίζεις;; Χο χο χο.
Με αγάπη,
Άγιος Βασίλης.
Χαμογέλασα. Τι γλυκό εκ μέρους του Santa?Μετά από λίγο βρέθηκα στο κρύο και σκληρό πάτωμα του καθιστικού μου, με την κουβέρτα τυλιγμένη στα πόδια μου. Όσα είδα ήταν ένα όνειρο. Μα πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς…
Πάντως σε ευχαριστώ Άγιε Βασίλη θα τα θυμάμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου