Ανδρεία και σοφία τα μυστικά της επιτυχίας του Έλληνα πάντα. Όποτε έμεινε μόνη της η ανδρεία ο Έλληνας απλά το πολύ πέθανε ένδοξα. Ο Έλληνας την ανδρεία την έχει δεδομένη, η σοφία φρόντισαν κάποιοι να χαθεί γιατί έτσι ήταν «επικίνδυνα» δυνατός. Θα έρθω στα λόγια του «ανταρτόπαπα» Κoσμά του Αιτωλού όταν ξεσήκωνε τους Έλληνες για την επανάσταση του γένους: « Γκρεμίστε τις εκκλησιές και φτιάχτε με τις πέτρες τους σχολειά». Θα πρόσθετα: Σχολειά που να μη βγάζουν δούλους, ξεπουλημένα τομάρια, νεοέλληνες παρά ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. Αυτό βαρύνει τους εκπαιδευτικούς που έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάντια της χώρας μου. Να χέσω τα γράμματα που μάθανε για να μορφώσουν το λαό τους, γιατί απλά δε μάθανε γράμματα μόρφωσης, μπικικινογράμματα μάθανε. Ανδρεία χωρίς σοφία είναι καράβι με βαρβάτες μηχανές χωρίς καλό καπετάνιο. Ας γράψει κάνας καπετάνιος τι σημαίνει αυτό. Και ο νόνος μου έφτασε μέχρι την Άγκυρα, μα γύρισε ψειριασμένος και ταπεινωμένος. Δε φτάνει μόνο το ξίφος λοιπόν.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνδρεία και σοφία τα μυστικά της επιτυχίας του Έλληνα πάντα.
Όποτε έμεινε μόνη της η ανδρεία ο Έλληνας απλά το πολύ πέθανε ένδοξα.
Ο Έλληνας την ανδρεία την έχει δεδομένη, η σοφία φρόντισαν κάποιοι να χαθεί γιατί έτσι ήταν «επικίνδυνα» δυνατός.
Θα έρθω στα λόγια του «ανταρτόπαπα» Κoσμά του Αιτωλού όταν ξεσήκωνε τους Έλληνες για την επανάσταση του γένους:
« Γκρεμίστε τις εκκλησιές και φτιάχτε με τις πέτρες τους σχολειά».
Θα πρόσθετα: Σχολειά που να μη βγάζουν δούλους, ξεπουλημένα τομάρια, νεοέλληνες παρά ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. Αυτό βαρύνει τους εκπαιδευτικούς που έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάντια της χώρας μου.
Να χέσω τα γράμματα που μάθανε για να μορφώσουν το λαό τους, γιατί απλά δε μάθανε γράμματα μόρφωσης, μπικικινογράμματα μάθανε.
Ανδρεία χωρίς σοφία είναι καράβι με βαρβάτες μηχανές χωρίς καλό καπετάνιο.
Ας γράψει κάνας καπετάνιος τι σημαίνει αυτό.
Και ο νόνος μου έφτασε μέχρι την Άγκυρα, μα γύρισε ψειριασμένος και ταπεινωμένος.
Δε φτάνει μόνο το ξίφος λοιπόν.
Εχαμογέλασε πικρά κι ολούθενε κοιτάζει•
κι ανεί πολύ τα βλέφαρα τα δάκρυα να βαστάξουν:
-«Εκεί 'ρθε το χρυσότερο από τα ονείρατά μου•
με τ' άρματ' όλα βρόντησα τυφλός τού κόπου χάμου.
Φωνή 'πε: "Ο δρόμος σου γλυκός καί μοσχοβολισμένος•
στην κεφαλή σου κρέμεται ο ήλιος μαγεμένος•
παλληκαρά καί μορφονιέ, γειά σου, καλέ, χαρά σου!
Άκου, νησιά, στεριές της γης, εμάθαν τ' όνομά σου!
Τούτος, αχ, που 'ν' ο δοξαστός κι η θεϊκιά θωριά του;
Ελεύθεροι πολιορκημένοι.
Άμποτες….