ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ

Και την πείνα και τους πόνους,

που υποφέρω τόσους χρόνους,

μόν΄η θάλασσα κι΄οι βράχοι

πούν΄εδώ πάντα μονάχοι

τ΄αντηχούνε θλιβερά.

Συντροφιά ποτέ καμμία

άλλ΄ερμιά και μοναξία,

ερημίτης μονωμένος

περπατώ πάντα κλεισμένος

μές του βράχου τα στενά.

Και ή κλαίω, η στενάζω,

ή με δύναμη φωνάζω,

μόν΄οι βράχοι αγροικούνε

τες φωνές μου π΄αντηχούνε

μές στη θάλασσα βουβές.

Η λύρα του ερημίτου, του Ριζοσπάστη Ηλία Ζερβού Ιακωβάτου, 

γραμμένο κατά την περίοδο της εξορίας του στα Αντικύθηρα

 για έξι χρόνια, από τους Άγγλους, τους φιλοάγγλους την

 < καμαρίλα > όπως τότε τους έλεγαν......

ΕΣΤΑΛΗ  ΑΠΟ  ΤΟΝ ΧΑΡ.  ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟ