Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013
2 σχόλια:
Να γράψω και κάτι για τον κ. Βασιλάκη αφού του εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια και καλή συνέχεια στο έργο του.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Λίγο τον έχω γνωρίσει από κοντά και έχω ματαεκφράσει τις απόψεις μου, απλός, ειλικρινής και πραγματικός εργάτης της επιστήμης του.
Σαν Κρητικός τώρα:
Οι Κρητικοί γιατί τυχαία τους έχω γνωρίσει αρκετά και στη Κρήτη μα και εκτός είναι, ή πολύ καλοί, ή πολύ μαλάκες (με το συμπάθιο αλλά δε έχω άλλη λέξη πιο κατάλληλη και αντιπροσωπευτική). Το ίδιο σε μικρότερο βαθμό κάπως είμαστε και εμείς εδώ.
Ευτυχώς που πέσαμε στη πρώτη περίπτωση για το καλό του τόπου μα και της ιστορίας.
Και πάλι συγχαρητήρια και πιστεύω να μην αφήσουμε τέτοιες ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες, γιατί εμείς το έχουμε χούι στο τέλος πάντα να χύνουμε τη καρδάρα με το γάλα.
Προσοχή λοιπόν.ΕΓΩ ΤΟΥ ΕΧΩ ΤΥΦΛΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ,,ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ,,ΑΠΟ ΤΑ
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΗΔΗ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ!
Έκαμα μια απουσία και την έχασα τη φάση!
Άμα γίνει και ανταμώσουμε θα σε κουρέψω με το ζόρι. Χα χα χα χα χα.
Είπα να ανοίξω κουρείο αλλά έχω μείνει αναξεταστέος στο δίπλωμα, δε τα καταφέρνω καλά τσι φαβορίτες, χα χα χα.
Λοιπόν άκου τι μου θύμισες.
Στο χωριό δεν είχε κουρέα και με κούρευε η καημένη η μάνα μου. Όταν θα ήμουνα 4-5 χρονών πέρασε ένας κουρέας την έστησε σε ένα καφενείο και κούρευε.
Με πήε λοιπόν και μένα η μάνα μου να με σουλουπώσει ο κουρέας γιατί ως φαίνεται το μαλλί μου όλο ψαλιδιές θα ήτανε!
Με στελιάζουνε σε μια καρέκλα ψηλή θυμάμαι, τώρα με πρόσθετη ταύλα ήτανε δε ξέρω αλλά τα έβλεπα από τ΄αψήλου που λένε.
Να ο καθρέφτης ο μεγάλος, να εκείνα τα συμπράγκαλα τα ασημένια με τσι κολόνιες, οι μηχανές, τα ξουράφια, μου κοτσάρουνε και τη πετσέτα στο λαιμό και άρχισα να νοιώθω σα μελλοθάνατος!
Με το που γυρνάει ο κουρέας κάτι να κάμει πετάω τη πετσέτα και πετιέμαι όξου σα να μου βάλανε νέφτι στο πισινό και φούλ για τα χωράφια.
Από τότε δε με ματαείδε κουρέας μέχρι να πάω7- 8 χρονών, αλλά και εκεί άλλη γκαντεμιά, βγαίνω έξω από το κουρείο κάπου σκοντάφτω και ξύνω το αυτί μου πάνω στο πεζοδρόμιο, όπου άρχισε να βγάνει αίμα.
Τα βλέπεις τση λέω τση μάνας μου το ψαλίδισε το αυτί ο κερατάς.
Πάλι αποχή από τα κουρεία, χα χα χα.
Τελικά σίγουρα πήα 9 χρονώνε και πήαινα μονάχος πλέον για κούρεμα τι άντρες ήμασταν τέλος πάντων, είχα μεγαλώσει!
Χουά χα χα χα χα χα.