Βρισκόμαστε κάπου στα 1900 με τη μεγάλη μετανάστευση που ακολούθησε το Διεθνή οικονομικό έλεγχο (Δ.Ο.Ε)της χώρας μας στον οποίο είχε περιέλθει μετά το φιάσκο του 1897και τη συντριβή της Ελληνικής επέμβασης για την απελευθέρωση της Κρήτης.
Μέσα στη μεγάλη μιζέρια και ανεργία που επακολούθησε, ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων και Νησιωτών εκείνης της εποχής ,αναγκάσθηκε να ξενιτευτεί.
Ο Γεράσιμος φεύγει κι αυτός με τους άλλους μαζί, για εξεύρεση καλύτερης τύχης.
Από δω, από κει αφήνοντας τη μια δουλειά και κυνηγώντας άλλη βρέθηκε σε κάποια στιγμή…. καμηλιέρης στην Αφρική.
Ήτανε κάτι που ούτε και ο ίδιος δεν είχε ποτέ φανταστεί.
Στο καραβάνι που δούλευε μεταφέρανε διάφορα προιόντα , από τη Δυτική Αφρική στην Ανατολική.
Έπρεπε κάθε φορά να διασχίσουνε την έρημο της Σαχάρας χιλιάδες χιλιόμετρα, για να φθάσουνε στον προορισμό τους.
Στο Γεράσιμο ο όμιλος του καραβανιού είχε εμπιστευθεί την τροφοδοσία.
Ο Γεράσιμος στα ταξίδια αυτά όμως είχε δείξει ανάρμοστη διαγωγή.
Είχε καταχραστεί πολλές φορές τα εφόδια του καραβανιού και κάποτε τους ήπιε όλο το νερό και άφησε τους άλλους να κορακιάσουνε.
Ώσπου μια μέρα αναγκάστηκαν οι άλλοι με την προτροπή του αρχηγού του καραβανιού και με τη σύμφωνη γνώμη του, να τον εγκαταλείψουνε στην έρημο.
Αφού λοιπόν του δώσανε εφόδια και νερό για μια βδομάδα, τον αφήσανε δίπλα σε μιαν όαση και του ευχηθήκανε «καλό κουράγιο»όπως καλιόρα και το Δ.Ν.Τ. στη χώρα μας.
Ήτανε σίγουροι πως ο Κεφαλονίτης με καμιά δύναμη δεν θα τα έβγαζε πέρα.
Ο Γεράσιμος πήρε τα εφόδια και με βαριά την καρδιά από την άλλη μέρα κιόλας άρχισε να καταστρώνει σχέδια για τη διάσωσή του.
Πέρασαν αρκετά χρόνια και κανένας από το καραβάνι εκείνο δεν είχε πληροφορηθεί τίποτα ,για τη τύχη του. Όλοι ήταν σίγουροι πως από τον Κεφαλονίτη τώρα πια θα είχαν απομείνει τα κόκαλά του, σε κείνη την όαση.
Ωσπου σε κάποια στιγμή το καραβάνι με άλλο πια αρχηγό ,που όμως είχε μάθει την ιστορία του Κεφαλονίτη και είχε περιέργεια να δει τι απέγινε, αποφάσισε να περάσει πάλι από τη γνωστή όαση.
Ύστερα από μερικά μερόνυχτα σκληρής πορείας , το καραβάνι έφθασε επί τέλους στην όαση, που μερικά χρόνια πριν αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει
τον απείθαρχο και ζωηρό Κεφαλονίτη ,για τιμωρία.
Άρχισαν λοιπόν όλοι να ψάχνουν γύρω μήπως και βρουν τουλάχιστον τα κόκαλά του.
Οπότε σε κάποια στιγμή πετιέται ανάμεσα από τις λόχμες ο Γεράσιμος ντούρος- ντούρος και φρέσκος κι άρχισε να αγκαλιάζει τους καμηλιέρηδες και να τους φιλάει σταυρωτά έναν προς έναν λέγοντάς τους.
-Κουμπαρόπουλα: Ελάτε στη μποτέγα μου ,που είναι λίγο πιο πέρα από δω για να σας ….κεράσω.
Με έκπληξη λοιπόν οι καμηλιέρηδες οδηγηθήκανε από τον πονηρό Κεφαλονίτη σε μια πάμπ που ο Γεράσιμος είχε στήσει εκεί πιο πέρα καταμεσίς στην έρημο της Αφρικής και περιποιότουνε τα διερχόμενα καραβάνια με το αζημίωτο!..
Την είχε ονοματίσει και «Πύλαρο»!
Το περίεργο ακόμα ήτανε ότι στην πάμπ του Κεφαλονίτη υπήρχανε όλα τα καλά ,ακόμα και του πουλιού το γάλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου