Πασχαλινά Έθιμα της Κεφαλονιάς
Σε όλες τις εκκλησίες στολίζεται ο Επιτάφιος με ανοιξιάτικα άνθη. Επάνω του απλώνονται αρωματικά φύλλα και ανθοπέταλα.Γίνεται μια συγκινητική πένθιμη λιτανεία με αναμμένα κεριά γύρω από την ενορία για να αγιασθεί η περιοχή και τα σπίτια.
Το πρωί του Σαββάτου,φύλλα δάφνης σκορπίζονται στο δάπεδο των εκκλησιών συμβολίζοντας την δόξα και την νίκη του Χριστού πάνω στόν θάνατο.Τα μεσάνυχτα εορτάζεται η Ανάσταση.Είναι έθιμο να πάρει ο καθένας το κερί του στο σπίτι προσπαθώντας να μην σβήσει στον δρόμο, φέρνοντας το Αναστάσιμο φώς,ευλογία για τον υπόλοιπο χρόνο.Γίνεται πραγματικός πόλεμος από τα βαρελότα και τα βεγγαλικά που δεν σέβονται ούτε τα γένια του δεσπότη.
Περιφερειακή Ενότητα Κεφαλληνίας: Προσοχή στην αγορά βεγγαλικών ενόψει Πάσχα
Ωραία χρόνια τα πιο παλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία πιθανόν γιατί τις μέρες του Πάσχα τις ζούσαμε σα κάτι διαφορετικό, άλλωστε λογικό γιατί τι άλλο είχαμε να ασχοληθούμε? Ούτε τηλεόραση δεν είχαμε.
Φτώχια χειρότερη από τη σημερινή υπήρχε, αλλά εμείς πιτσιρίκια ήμασταν στα παλιά μας τα παπούτσια!!
Θυμάμαι ένα μπαγάσα μεγαλύτερό μου που τώρα κρατώντας το έθιμο τση εντοπιότητας ήμαστε ψιλοψυχραμένοι, είχε φτιάξει ένα βαρελότο, είχε σηκώσει ένα πλακάκι τση εκκλησιάς κοντά στον αριστερό ψάλτη και το έχωσε απουκάτου την ώρα τση ανάστασης!
Ευτυχώς που ο παπάς είχε γνωρίσει πολέμους και κράτησε το Ευαγγέλιο! Χα χα χα.
Ένα άλλο που εμείς καταστήσαμε έθιμο ήτανε η ομάδα τση μέσπολας.
Σε ένα σπίτι υπήρχε μια μεγάλη μεσπολιά. Ολόκληρο πλατάνι ήτανε!
Με το που ερχότανε η οικογένεια που την είχε στον επιτάφιο, την κοπανάγαμε σιγά- σιγά όλοι τση παρέας και τουμπανιάζαμε από τσι μέσπολες !
Πράσινες κίτρινες όλες κάτου πηαίνανε, τη νύχτα όλοι με πονόκοιλο ήμασταν αφού λιμασμένα από τη πείνα τση νηστείας ήμασταν !
Στο χωριό πάντως επειδή υπήρχαν τρείς ενορίες προπολεμικά πάντα υπήρχε το έθιμο να μαζεύουν ξύλα κάτω από τα τρία καμπαναριά και να ανάβουνε φωτιές τη Μεγάλη Παρασκευή.
Τούτη η συγκέντρωση των ξύλων άρχιζε από την αρχή τση Μεγάλης βδομάδας και υπήρχανε σκοπιές πάνω στα καμπαναριά εφοδιασμένες με πέτρες, γιατί γινότανε γιουρούσια ιδίως τη Μ. Πέμπτη και μετά, για να κλαπούν ξύλα από τσου αντιπάλους ώστε να καταφέρει κάποιος από τσου τρείς να έχει τη μεγαλύτερη φωτιά.
Έτσι αρκετοί μεγάλοι μας έδειχναν τα ενθύμια στα κεφάλια τσου από τσι πέτρες που εύρισκαν «στόχο»!
Ένα άλλο έθιμο που υπήρχε ήταν το σμπάρο (τι σμπάρο δηλαδή μπουμπουνησιά ήτανε) του κανονιού τη Μ. Πέμπτη!
Σε μια εκκλησιά λίγο ψηλά στη μέση του χωριού, υπήρχε ένα κανονάκι (γύρευε ποιος το έκλεψε τώρα), το γεμίζανε λοιπόν, το πλακώνανε και με μια βαριά πλάκα (γιατί έπαιρνε δρόμο για τα χωράφια) και ρίχνανε το μεσημέρι τση Πέφτης, σήμα κατατεθέν για να αρχίσει με την άδεια τση εκκλησιάς το σφάξιμο των αμνών!!!
Χουά χα χα χα χα χα.