Φρεσκα σχόλια
- Θεσπρωτικό να ξεκινάη στο καρπερό Δουλίχι.ΑπάντησηΔιαγραφή
Στο βασιλέα τον Άκαστο τους είπε να με φέρουν,
μα αυτοί κακά βουλεύτηκαν, για να τραβήξω κι άλλα
παθήματα και συφορές· κι απ' τη στεριά σα βγήκε
πολύ ανοιχτά το πλεούμενο, σοφίστηκαν να βρούνε
340 τον τρόπο να με ρίξουνε μες στης σκλαβιάς τα πάθια.
Μού βγάλαν τη χλαμύδα μου, μου βγάλαν το χιτώνα,
κι άλλο παλιό με ντύσανε κουρέλι και χιτώνα,
αυτά εδώ τα παλιόρουχα που βλέπεις κι έχω τώρα·
και προς το βράδυ φτάσανε στο ξάστερο το Θιάκι.
345 Σφιχτά μες στο καλόθρονο σα μ' έδεσαν καράβι,
και με σκοινί πολύστρεφτο, πηδήξανε με βιάση
στη γης, και καλοκάθισαν να φάνε στ' ακρογιάλι.
Ως τόσο γλήγορα οι θεοί μου ξέλυσαν τον κόμπο,
κι εγώ με το παλιόρουχο σκεπάζοντας την όψη,
350 απ' το καλοπελέκητο κατέβηκα τιμόνι,
πάνω στη θάλασσα έρριξα το στήθος, και τα χέρια
απλώνοντας κολυμπητά βγαίνω στη γης, και τρέχω
κι ανάμερα τους κρύβουμαι στα φυλλωτά τα δάσια.
Του κάκου γύριζαν αυτοί και δυνατά φωνάζαν.
και ραψωδια ξ ,,πέρι τα ψέματα του Οδυσσέως
Κι απ' το λιμάνι πήρε αυτός βουνήσιο μονοπάτι
σε δάσια μέσα, που η θεά του τό 'χε πη πως ζούσε
ο πάγκαλος χοιροβοσκός που νοιάζουνταν το βιός του
πιότερο απ' όλους που ο τρανός Δυσσέας είχε δικούς του.
επίσης:
Οδυσσέας έρχεται στον Εύμαιο που τον φιλοξενεί εγκάρδια και θρηνεί για τον αφέντη του
που χάθηκε πια και για τις προσβολές του οίκου του από τους μνηστήρες.
Ο ζητιάνος-Οδυσσέας του λέει πως είναι Κρητικός και διηγείται φανταστικές
του περιπέτειες καταλήγοντας ότι ο Οδυσσέας έρχεται πίσω του.
Ο Εύμαιος δεν πείθεται αλλά ο Οδυσσέας βεβαιώνεται για την αφοσίωσή του.
TA ΨΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ,, ΜΑΣ ΒΟΗΘΟΥΝ ΟΜΩΣ ΣΤΗΝ ΟΜΗΡΙΚΗ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ,,
ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΟΜΗΡΙΚΩΝ ΝΗΣΙΩΝ,, ΓΙΑΤΙ ΠΙΘΑΝΟΝ ΣΤΟ ΑΝΑΚΑΤΕΜΑ,,
ΚΑΝΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΤΩΡΙΝΗ ΤΟΥ ΘΕΣΗ!
https://porosvress.blogspot.com/2015/10/blog-post_79.html#more -
Κάτσε γιατί με βραχυκύκλωσες! Χα χα χαή
Θεσπρωτικό καράβι προς Δουλίχιο ήθελες να πεις.
Ο Οδυσσέας λοιπόν συζητώντας με τον Εύμαιο αφού ψέματα του ΄έλεε δεν του είπε ότι βγήκε συ λιμάνι του Φόρκυνα αλλά σε κάποιο ακρογιάλι του Ρείθρου, δηλαδή του ποταμού ή καναλιού που εγώ εστιάζω το μεταξύ σημερινής Ιθάκης – Κεφαλονιάς, μια και πλοίο από Θεσπρωτία πηγαίνοντας για Δουλίχι (Ζάνυνθο) λογικό ήταν να περνάει από το «κανάλε» και μπροστά από σημερινό Πόρο φυσικά.
Κά κα κα κα κα κα -
φιλε σπυρο,,, αλλος παει να μας βραχυκυκλωσει,, μεσα λοιπον απο τα ψεμματα του Οδυσσεα βγαινουνε μεγαλες αληθειες!! χαχαχα,, στην περιπτωση λοιπον πορου το ψεμα Οδυσσεα ισχυει,,ειναι στην διαδρομη οπως τα λες εφοσον του ευμαιου ητανε μετα την Κορακοπετρα,, κοντα στον Καπρο (πανω απο τα σημερινα αποστολατα στο καμπο του αγιου οπως τον λενε τωρα- Αν ηταν Ιθακη η ασσος ομως σεν ισχυει κατι τετοιο , και στην περιπτωση του Φισκαρδιωτη,, που επιμενη οτι δουλιχιο ητανε η Λευκαδα,, παλι το καραβι δεν θα επιανε πρωτα Κεφαλονια,, αλλα πρωτα Λευκαδα
-
Σωστό σε βρίσκω περί Δουλιχίου σαν απαράδεκτη τοποθεσία για Λευκάδα, αλλά και η Έρισσος στη περιγραφή του συγκεκριμένου ταξιδιού έχει ίσα δικαιώματα με τη περιοχή Πόρου γιατί πόλη Ιθάκης μεν η Άσσος αλλά μαζί με την Έρισσο χώρα Ιθάκη και ο Εύμαιος στο Καλό Όρος σαν Νήριτο. Χα χα
Μια σοβαρή υπόθεση που μπορεί να κάνει κανείς είναι ότι όλο αυτό τα νησιωτικό Ομηρικό σύμπλεγμα που παρουσιάζεται στην Οδύσσεια σαν βασίλειο του Οδυσσέα κύριο πρόβλημα προσδιορισμού έχει τη μη αναφορά τότε του ονόματος Κεφαλληνία για θρησκευτικοπολιτικούς λόγους πιστεύω, κάτι σαν την λίγο παλαιότερα άρνηση της λέξης Έλληνας – Ελλάς λόγω Χριστιανικού θρησκεύματος.
Εξ΄ ού και τα τελευταία λόγια κατά τη παράδοση του ήρωα Αθανάσιου Διάκου ήταν «εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω». Διάκος (κληρικός) ήτανε, πώς να πεθάνει σαν Έλληνας δηλαδή «εθνικός»??
Βέβαια αλλάζουν οι καιροί και τώρα η Εκκλησία είναι αυτή που φωνάζει περισσότερο ότι η Μακεδονία είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ !!
Ίδιες καταστάσεις έκπαλαι!
Να γιατί τα Ομηρικά έπη διδάσκουν πολλές πτυχές τση ζωής σε αυτό το πλανήτη!!
Υ.Γ.
Όταες λοιπόνε έστερνα γράμμα στο πατέρα μου που ταξίδευε εξωτερικό, έγραφα στο αποστολέας Hellas και κάποιες φορές που δε τόνε προλάβαινε το γράμμα αυτό χανότανε, γιατί λίγοι μας γνωρίζανε με αυτό το όνομα.
Νομίζετε οι νεότεροι πως κάνω πλάκα??
Για ψάχτε, για ψάχτε…
Κά κα κα κα κα κα κα κα κα. -
Hellas. Το καλυτερο ονομσ. Εχω κανει σχετικη αναρτηση με θεμα την γενια του 1987 στο μπασκετ.
Ο Gerasimos Valsamis κοινοποίησε σύνδεσμο από Hellas-Now.
ΑΠΟ ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΒΑΛΣΑΜΗ!!
ΣΥΜΒΑΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ένας ΜΥΘΟΣ υπό «ΟΜΗΡΙΑ»
ΚΕΦ. 1ον
ΟΜΗΡΟΣ και ...πραγματικότητες!
Ας ασχοληθούμε και λίγο, πέραν της καθημερινότητας.
Η Ελληνική «ιστορία» αλλά και η παγκόσμιος «διδάσκει» ή «παραπληροφορεί»;
Ποία η ευθύνη Ελλήνων Ακαδημαικών, Υπ. Παιδείας και Πολιτισμού;
Στη πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπάιδευση στην Ελλάδα έχουμε «διαδαχθεί» μεταξύ των άλλων και τα εξής:
Τρωϊκός Πόλεμος: 1 250 π.Χ περίπου.
Κάθοδος των Δωριέων: 1 100 π.Χ. περίπου.
Όμηρος: τέλη 9ου με αρχές 8ου αι. προ Χριστού (και αυτό στο περίπου διότι ουδείς γνωρίζει).
Όμως:
Το 1450 π.Χ. στον χώρο του Αιγαίου συνέβη το μεγαλύτερο κοσμοιστορικό γεγονός της «Κοιτίδας του Πολιτισμού» της Ανθρωπότητας.
Η νήσος Θήρα, ή Στρογγύλη (λόγω του σχήματός της) ή Καλλίστη (λόγω της ομορφιάς της) ή Σάντα Ιρένε (Ενετοκρατούμενη) και νυν Σαντορίνη, βυθίστηκε στη θάλασσα λόγω της τρομακτικής έκρηξης του ηφαιστείου της. Το μέγεθος της έκρηξης εκείνης ήταν τέσσερις φορές μεγαλύτερο από εκείνο του ηφαιστείου Κρακατόα.
Η Σαντορίνη εξαφανίστηκε σχεδόν η μισή και από την στρογγυλή νήσο, στο χάρτη απέμεινε ένα μισοφέγγαρο.
Το πενήντα μέτρων παλιρροϊκό κύμα που σηκώθηκε, μέσα σε 30 λεπτά έπληξε με τόση δύναμη τις ακτές της Κρήτης, ώστε εξαφάνισε τον Μινωϊκό πολιτισμό.
Έκτοτε η Κρήτη δεν ανέκαμψε ποτέ, περιέπεσε σε μαρασμό και έχασε εντελώς πια τη δόξα και τη λάμψη της.
Ερώτηση 1η:
Εάν ο Όμηρος έζησε μεταξύ 9ου- 8ου αιώνα, πώς και δεν αναφέρει ούτε μία λέξη για το τεράστιο αυτό γεωλογικό γεγονός, που συνέβη στον ελλαδικό χώρο και που διέλυσε την Μινωϊκή Κρήτη;
Πώς και τόσο λεπτομερής στις περιγραφές του δεν κάνει την παραμικρή νύξη, δεν έχει ακούσει για την τεράστια καταστροφή, αλλά αντιθέτως περιγράφει μία Κρήτη πάνω σε όλη της την ακμή και την άνθηση;
Ο Ιδομενέας, παίρνει μέρος στην εκστρατεία και πηγαίνει στο Ίλιον με 80 δικά του καράβια. Περιγράφεται ως πάμπλουτος και λαμπρός βασιλιάς, το ίδιο και τα ανάκτορά του.
Αναφέρονται επίσης 100 (!) κρητικές ακμάζουσες πόλεις κατά την εποχή των Τρωϊκών.
Εφ’ όσον γεωλογικώς αποδεδειγμένα, η βιβλική καταστροφή της Θήρας συνέβη το 1450 π.Χ (αν και κατ’ άλλους ακόμα παλαιότερα, γύρω στο 1650) και ήταν πρωτοφανούς βιαιότητος, 200 χρόνια μετά, δηλαδή κατά την περίοδο του Τρωϊκού Πολέμου, ο απόηχος εκείνης της καταστροφής θα είχε μείνει στα αυτιά και στον προφορικό λόγο όλου του Αιγαίου και της λεκάνης της Μεσογείου.
Κι όμως!
Ο Όμηρος δεν γνωρίζει τίποτα!
Αγνοεί εντελώς την καταστροφή του Κρητικού Πολιτισμού!
Ακριβώς εδώ αναφύεται ένα άλλο συγκλονιστικό ερώτημα:
Πότε έγινε ο Τρωϊκός Πόλεμος;
Να υποθέσουμε δικαίως πως ο Τρωϊκός Πόλεμος έγινε προ του 1450 π.Χ;
Ερώτηση 2η:
Εάν η κάθοδος των Δωριέων έγινε περί το 1100 π.Χ και ο Όμηρος έζησε 300 χρόνια αργότερα, πώς είναι δυνατόν να μην κάνει καμία αναφορά στους Δωριείς;
Η έλλειψη δωρικών στοιχείων και «δωρισμών» στη γλώσσα, δεν δημιουργεί την υποψία πως ο Όμηρος συνέθεσε πριν την κάθοδο των Δωριέων;
Εάν έζησε το 800 περίπου, γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί αττικισμοί στα έπη του αλλά συναντάμε έναν αττικισμό σε κάθε 637 στίχους της Οδύσσειας και έναν αττικισμό σε κάθε 871 της Ιλιάδας; (Αυτό είναι και μια έμμεση απόδειξη πως τα έπη δεν συνετέθησαν στην πόλη των Αθηνών).
Ερώτηση 3η:
Πολλοί φιλόλογοι φρονούν ότι το γλωσσικό ιδίωμα του Ομήρου, είναι μία τεχνητή γλώσσα πού ποτέ κανένας δεν μίλησε στην πραγματικότητα.
Αναρωτιόμαστε λοιπόν, γιατί ένας ποιητής να χρησιμοποιήσει μια τεχνητή γλώσσα που ουδείς θα καταλάβαινε και που μάλιστα θα περιελάμβανε και ένα πλήθος αγνώστων και αρχαιοτάτων λέξεων ακατανόητων για όλους τους συγχρόνους του;
Ερώτηση 4η:
Πώς είναι δυνατόν ή πιθανόν, ένας ποιητής να εμπνευσθεί από γεγονότα που συνέβησαν 450 χρόνια πριν τη γέννησή του, και να γράψει χιλιάδες επί χιλιάδων στίχους και μάλιστα με τόσες πολλές και λεπτομερείς περιγραφές;
Ποιός ποιητής θα εμπνεόταν να γράψει για ένα γεγονός που συνέβη τέσσερις αιώνες νωρίτερα από τη γέννησή του;
Παγκοσμίως δεν υπάρχει άλλο τέτοιο «ποιητικό» προηγούμενο. Θα έμοιαζε κατ’ αναλογίαν σαν κάποιος σύγχρονός μας ποιητής επί παραδείγματι, να καταπιανόταν σήμερα και να έγραφε δύο κολοσσιαία έπη για την Άλωση της Πόλης!
Ερώτηση 5η:
Εάν τα Έπη συνετέθησαν κατά τον Η΄ π.Χ αιώνα και κατεγράφησαν τον ΣΤ΄ αι., πώς εξηγείται η συνύπαρξη πολλών διαλέκτων;
Η ύπαρξη και η επιβίωση αρχαϊκών τύπων, αγνώστων λέξεων ακόμα και για τους φιλολόγους των ιστορικών χρόνων;
Ερώτηση 6η:
Μετά την κάθοδο των Δωριέων μεσολάβησε ο λεγόμενος Ελληνικός Μεσαίωνας, δηλαδή ένα τεράστιο χρονικό διάστημα παρακμής και απώλειας πληροφοριών εφ’ όσον χάθηκε και ο Μυκηναϊκός πολιτισμός.
Πώς λοιπόν ήξερε ο ποιητής την προ-δωρική Ελλάδα τετρακόσια χρόνια μετά;
Και ΔΕΝ είναι μόνο αυτά…
Γιατί δεν αναφέρει τον ποταμό της Αιγύπτου Νείλο με το όνομά του, αλλά τον αναφέρει με το αρχαιότατο όνομά του ως «ο ποταμός Αίγυπτος»;
Στην εποχή που έζησε ο Στράβων, η νήσος Φάρος ήταν ενωμένη ήδη με την στεριά. Εν τούτοις ο Όμηρος δεν το γνωρίζει αυτό και την ονομάζει Πελαγίαν νήσον. Έτσι ήταν γνωστή στο απώτατο παρελθόν.
Οι Ηιόνες έχουν εξαφανισθεί από προσώπου γης, αλλά ο Όμηρος του 800 π.Χ τους γνωρίζει; Όπως επίσης γνωρίζει και την Πτελεόν που τον Η΄ αιώνα ήταν ήδη ένας ακατοίκητος λόγγος!
Η Αιπύς, άγνωστη πόλη στους πάντες. Η Ενίσπη της Αρκαδίας καθώς και η Ρίπη και Στρατίη της ίδιας περιοχής είναι εντελώς άγνωστες, γνωστές όμως στον ποιητή.
Η Ηλώνη είναι ένας σωρός ερειπίων και κανένας δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτήν εκτός από τον Όμηρο πάντα!
Οι Δωριείς αναφέρονται μόνο μία (και μοναδική φορά) όμως ως φύλο που κατοικούσε στην Κρήτη και όχι ως εκείνοι που με την κάθοδό τους άλλαξαν τον ρούν της ιστορίας!
Τα τοπωνύμια και οι περιοχές που αναφέρονται στα έπη, τον Η΄ και Θ΄ αιώνα είναι πλέον τόποι ακατοίκητοι και ούτε οι άνθρωποι εκείνης της εποχής μπορούν να ξεκαθαρίσουν με ποιες περιοχές αντιστοιχούν.
Η Άρνη, έχει πάψει να υπάρχει και έχει σκεπαστεί από μία λίμνη. Ο Όμηρος ξέρει όμως πως η Άρνη «έχει πολλά αμπέλια»!
Η Μέσση, άγνωστη πόλη τον η΄ αιώνα, έχει πολλά περιστέρια!
Ερώτηση 7η:
Εάν έζησε τον αιώνα που αναφέρει η συμβατική Ιστορία, πώς εξηγείται το γεγονός ότι αγνοεί τους Δελφούς (!), και αναφέρεται σε αυτούς με το όνομα «Πυθώ»; Και μόνο αυτό το επιχείρημα αρκεί για να μας βάλει σε φοβερές υποψίες πως ο Όμηρος είναι σύγχρονος του Τρωϊκού Πολέμου.
Αλλά ακολουθεί καταιγισμός άλλων ερωτήσεων...
Πώς είναι παραδείγματος χάριν δυνατόν να αγνοεί την ονομασία «Αιγαίον Πέλαγος»;
Πώς είναι δυνατόν να μη χρησιμοποιεί τη λέξη «Έλληνες» αλλά «Αργείοι, Αχαιοί και Δαναοί»;
Γνωρίζει και αναφέρει την Πελοπόννησο όχι με το όνομά της αλλά ως «Άργος».
Δεν γνωρίζει την Θεσσαλία, την Μακεδονία, τα Μέγαρα…
Ερώτηση 8η:
Ο Παυσανίας στα Αρκαδικά του (XVIII) λέει ότι πρώτος ο Όμηρος χρησιμοποίησε τη λέξη «Στύγα» για την πηγή με τα φοβερά νερά, που στο όνομά της ορκίζονταν οι θεοί!
Το ίδιο και στα Λακωνικά του (21-9) ο Όμηρος αναφέρει πρώτος το όνομα «Νηρεύς».
Όμως… ο Νηρέας και η Στύγα δεν έγιναν ονόματα γνωστά τον 8ο π.Χ., αυτό θα ήταν αστείο, αλλά είναι ονόματα πανάρχαια από μια εποχή που χάνονται τα ίχνη της στα βάθη των αιώνων. Τόσο παλιά μάλιστα, που να ονομάζεται μυθολογική εποχή.
Η Στύγα άλλωστε ήταν γνωστή και στους Ορφικούς. Συνεπώς, ο Παυσανίας, με το να το επισημαίνει αυτό, εννοεί πως ο Όμηρος έζησε σε πολύ μακρινούς χρόνους του παρελθόντος!
Ερώτηση 9η:
Στο Β΄ της Ιλιάδας, υπάρχει ο κατάλογος των Νηών, όλων των πλοίων δηλαδή που έλαβαν μέρος στην εκστρατεία κατά της Τροίας. Εντύπωση μεγάλη προκαλεί το γεγονός ότι παρουσιάζονται ήρωες, που είναι κατ’ ευθείαν παιδιά ή εγγόνια των θεών!
Ο Ιδομενέας είναι εγγονός του Μίνωα!
Ο Τληπόλεμος, που οδηγούσε εννέα πλοία των Ροδίων, είναι δεξιοτέχνης στο δόρυ, ωραίος και μεγαλόσωμος και είναι γιος του Ηρακλή!
Ο Εύμηλος, είναι γιος του Αδμήτου και της Άλκηστης!
Οι γιατροί και αδέλφια μεταξύ τους, Ποδαλείριος και Μαχάων, από την Οιχαλία, είναι οι δύο γιοι του… Ασκληπιού!
Ο Πολυποίτης είναι εγγονός του Δία!
Ο Λεοντεύς είναι εγγονός του Καινέα. Ο Καινέας ωστόσο ανήκε στη μυθική φυλή των Λαπιθών. Σε αέτωμα του Παρθενώνα υπήρχε παράσταση της μάχης μεταξύ Λαπιθών και Κενταύρων!
Συμπεραίνει κανείς εξ αυτού, πως εφ’ όσον τα ονόματα αγγίζουν τα όρια της Μυθολογίας, θα πρέπει να προσδιορίσουμε ένα πολύ μεγάλο βάθος χρόνου στο παρελθόν, τόσο για το πότε έζησε ο Όμηρος, όσο και για το πότε έγινε ο Τρωϊκός Πόλεμος!
Φυσικά υπάρχει και η ένσταση ότι ο κατάλογος των πλοίων, συντάχθηκε πολύ αργότερα και είναι εμβόλιμος.
Η απορία όμως που σχηματίζεται είναι η εξής:
Έστω πως ο κατάλογος των νηών είναι μεταγενέστερη προσθήκη.
Πώς ανέχθηκαν τέτοια χονδροκομμένα μυθεύματα οι αρχαίοι ιστορικοί σχολιαστές του Ομήρου και άφησαν να παρεισφρήσει κάτι τόσο χτυπητό που να παραποιεί τον Όμηρο;
Η τιμωρία για όσους παραποιούσαν τους ποιητές ήταν σκληρή.
Ο Ονομάκριτος εξορίσθηκε από τον Ίππαρχο γιατί πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να παραποιεί κείμενο αρχαίου ποιητή…
Ο Όμηρος όχι μόνο δεν ήταν τυφλός, όπως η συμβατική ιστορία χρόνια τώρα διδάσκει, αλλά αντιθέτως είχε οξύτατη όραση!
Η διαστρεβλωμένη αυτή άποψη, ταλανίζει γενιές και γενιές Ελλήνων. Οι ειδικοί φαίνεται πως δεν έσκυψαν αρκετά προσεκτικά πάνω από τα κείμενα και των δύο επών, για να πιστεύουν κάτι τέτοιο.
Δεν φτάνει αυτό, αλλά έχουν διατυπωθεί και του κόσμου οι ανόητες θεωρίες.
Κάποιοι λόγου χάριν φρονούν ότι ο Όμηρος έπασχε από δαλτωνισμό, μια πάθηση των οφθαλμών κατά την οποία ο ασθενής δεν μπορεί να διακρίνει σωστά τα χρώματα, αυτό που σήμερα λέμε αχρωματοψία.
Στηρίζουν αυτή την άποψη στο γεγονός ότι ο Όμηρος κάνει λόγο περί οίνοπος πόντου.
Οίνοψ πόντος, είναι η θάλασσα που έχει το χρώμα του κρασιού. Μάλλον όμως, η ποιητική φλέβα των «ειδικών» βρίσκεται πολλά μέτρα κάτω από στρώματα υποδόριου λίπους.
Όποιος έχει δει τη θάλασσα κατά το ηλιοβασίλεμα, να γίνεται ολόκληρη ένα χρυσάφι αναλυτό, ή να παίρνει τις αποχρώσεις των ρουμπινιών μόλις η φλόγα του ήλιου γίνει τριανταφυλλένια, αμέσως θα νιώσει τι σημαίνει «οίνοψ πόντος».
Και τα χρώματα αυτά περιγράφονται μόνο από έναν ποιητή που όχι μόνο βλέπει, αλλά έχει την σπάνια ικανότητα να ξεχωρίζει τις διαβαθμίσεις των χρωμάτων και τις λεπτές αποχρώσεις!
Κάποιοι άλλοι πάλι θεωρούν πως το όνομα Όμηρος παράγεται από το: ο μη ορών.!
Ο Όμηρος τους διαψεύδει πανηγυρικώς.
Οι περιγραφές που δίνει ο ίδιος για τον κόσμο γύρω του, είναι όχι μόνο εναργέστατες και γλαφυρότατες, αλλά δείχνουν και άνθρωπο με φοβερή παρατηρητικότητα.
Η Ναυσικά πηγαίνει να πλύνει ρούχα στο ποτάμι, το οποίο σε μερικά σημεία είναι τόσο βαθύ, ώστε τα περιδινούμενα νερά να μοιάζουν μαύρα στο χρώμα (Οδ. ζ΄ 91), ο πολεμιστής που τραυματίστηκε θανάσιμα, γέρνει το κεφάλι του όπως το άνθος που βαραίνει από τη δροσοσταγόνα (Ιλ. Ο΄ 170), ο ποταμός Σκάμανδρος (Ξάνθος) είναι «βαθύρροος, αργυροδίνης» γιατί έχει αργιλώδη νερά, (Ιλ. Φ΄ 11 & 130), ένας ίππος είναι κόκκινος (φοίνιξ) και στο μέτωπό του έχει ένα λευκό σημάδι στο σχήμα του μισοφέγγαρου (μηνοειδές) (Ιλ. Ψ΄ 454).
Ο «τυφλός» Όμηρος, παίζει τα χρώματα στα δάχτυλα!
Η Αθηνά είναι «γλαυκώπις» γαλανομάτα δηλαδή, ο πόντος «οίνοψ», ο ίππος μπορεί να είναι «κελαινός» (μελανός) ή «ξανθός» (μπεζ απόχρωση) ή «πυρρός», (κοκκινωπός) ή «πολιός» (λευκόγκριζος, ψαρός).
Το «χλωρός» προκειμένου για φυτά σημαίνει πρασινωπός, ενώ για χρώμα ίππου εκφράζει το χρώμα του μελιού. Το δέρμα του λέοντος είναι «δαφοινόν» (έντονο ξανθό προς το πυρρό). Η κροκόπεπλος είναι εκείνη που φοράει κίτρινο πέπλο και όχι οποιοδήποτε κίτρινο, αλλά το έντονο, εκείνο που έχει την απόχρωση του κρόκου του αυγού.
Οι περιγραφές του ξεπερνούν κάθε προηγούμενο!
Γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια τα πάντα, έχει άριστη γνώση της τοπογραφίας, περιγράφει, περιοχές, ανάκτορα, κήπους, μέγαρα, διαρρύθμιση, αρχιτεκτονική, οπλισμό, θώρακες, περικεφαλαίες.
Τα όπλα του Αχιλλέα είναι "χάλκεα μαρμαίροντα", από απαστράπτοντα δηλαδή χαλκό, (Ιλ. Σ. 130), [μαρμαίρω = λάμπω, ακτινοβολώ, φεγγοβολώ, αστράφτω].
Εάν ο Όμηρος έχασε την όρασή του αργότερα και τυφλώθηκε σε βαθύτατο γήρας, αυτό δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε ούτε και πρόκειται να το μάθουμε ποτέ. Αυτό που σίγουρα όμως φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από τα έπη, είναι πως όταν τα έγραφε (θα ασχοληθούμε και με αυτό), διέθετε όραση καταπληκτική!
Τώρα, όσο για το όνομα Όμηρος, που για μερικούς είναι το παρωνύμιο του: «ο μη ορών» σώνει και καλά, τότε γιατί δεν αποκάλεσαν Όμηρο και τον Θάμυρι, ένα Θρακιώτη μουσικό και αοιδό τον οποίο τύφλωσαν οι Μούσες, (μη ορών κι εκείνος), και τον Δημόδοκο, αοιδό από τη Σχερία, τη χώρα των Φαιάκων, επίσης τυφλό, και τον Στησίχορο, λυρικό ποιητή, που επειδή είχε γράψει μία υβριστική ωδή για την ωραία Ελένη, αμέσως μετά τυφλώθηκε. Ύστερα, συνέγραψε μια δεύτερη ωδή, μια παλινωδία, για να «διορθώσει» τα όσα είχε γράψει για την Ελένη προηγουμένως και ξαναβρήκε από θαύμα την όρασή του. Όλοι οι μη ορώντες δεν είναι και Όμηροι!
Ο Όμηρος δεν έγραφε χάριν παιδιάς.
Σκοπός του δεν είναι η ψυχαγωγία ούτε το αστείο, εάν εννοούμε με τη λέξη ψυχαγωγία την τέρψη και την διασκέδαση. Οι περιγραφές του για τα συναισθήματα των ηρώων και τις φονικές μάχες περί την Τροία, μας αφήνουν άναυδους και περιδεείς κόβοντάς μας την ανάσα.
Αδύνατον να ψυχαγωγηθούμε με όσα περιγράφονται. Κανενός είδους χιουμοριστική διάθεση δεν διαφαίνεται και στα δύο έπη.
Σκοπός του Ομήρου είναι να ΔΙΔΑΞΕΙ, να ΜΕΤΑΔΩΣΕΙ ΓΝΩΣΗ, ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ, καθώς και να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΥΨΗΛΟ ΦΡΟΝΗΜΑ.
Όχι όμως να ψυχαγωγήσει.
Ας δούμε κάμποσα παραδείγματα:
Στη ραψωδία Π της Ιλιάδος, (ή πιο γνωστή ως Πατρόκλεια ραψωδία), ο «τυφλός» Όμηρος περιγράφει πώς ο Πηνέλαος χτύπησε τον Λύκωνα: «Τον έπληξε με το σπαθί κάτω από το αυτί, το σπαθί χώθηκε ολόκληρο μέσα και μόνο το δέρμα κρατήθηκε. Το κεφάλι του Λύκωνα κρεμάστηκε από τη μια μεριά και τα μέλη του παρέλυσαν», (Π 341).
Ο Πάτροκλος, χτυπάει με το δόρυ του τον Τρώα Θέστορα στο δεξί σαγόνι. Το δόρυ διαπερνά τη σάρκα και περνάει μέσα από τα δόντια του Θέστορα. Αγκιστρώνεται εκεί και έτσι αγκιστρωμένον σαν ψάρι, ο Πάτροκλος τον ρίχνει κάτω από το άρμα τραβώντας τον από το ορθάνοιχτο στόμα του. Τον σέρνει κάτω στο χώμα για λίγο και μετά τον αναποδογυρίζει να πέσει μπρούμυτα. Έτσι ξεψύχησε ο Θέστορας. (πεσόντα δέ μιν λίπεν θυμός).
Η αγριότητα και ο ρεαλισμός των περιγραφών δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ψυχαγωγίας.
Την ώρα που οι Τρώες και οι Αχαιοί μάχονται γύρω από το νεκρό σώμα του Πατρόκλου, ο Αίας χύνεται πάνω στον Ιππόθοο και του καταφέρει ένα θανάσιμο τραύμα στο κεφάλι. «Τα μυαλά γεμάτα αίματα τινάχτηκαν από την πληγή δίπλα στην δέση του κονταριού». (Ιλ. Ρ 297).
Μετά από αυτό, ο Αίας ξεσχίζει τα έντερα του Φόρκυνα (Ιλ. Ρ 314).
Του Απισάονα του τρύπησαν το συκώτι κάτω από το διάφραγμα (Ιλ. Ρ 349).
Ο Μενέλαος συγκρούεται με τον γιο του Πάνθου και του καταφέρει ένα θανάσιμο και ανατριχιαστικό χτύπημα τρυπώντας του τον οισοφάγο, κι εκείνος πέφτει κάτω όπως η φρεσκοφυτεμένη ελιά με τους λευκούς ανθούς που την ξεριζώνει το ανεμοβρόχι. (Ιλ. Ρ 47).
Οι συνεχείς μεταπτώσεις της συμπεριφοράς του Αχιλλέα δείχνουν άτομο νευρωτικό, κυκλοθυμικό, που διακατέχεται από διαρκές άγχος.
Άλλωστε και το όνομα Αχιλλεύς ετυμολογούμενο εκ του ουσιαστικού «άχος», δείχνει αυτό ακριβώς: την ανησυχία, την κατήφεια, τη στενοχώρια, την αγχώδη κατάσταση, την δυσφορία, την αίσθηση πνιγμού με πόνο στο στήθος, (εξ’ ού και αγχόνη = θηλιά που μας πνίγει. Το ομηρικό επίρρημα άγχι σημαίνει πάρα πολύ κοντά, από απόσταση αναπνοής).
Εάν ο μοναδικός σκοπός ήταν η ψυχαγωγία ή το αστείο, η προσωπικότητα του Αχιλλέα και των άλλων ηρώων θα περιγραφόταν πιο ευχάριστη για να μας θέλξει ή να μας τέρψει. Άλλωστε η Ιλιάδα ξεκινά με έναν ασυγκράτητο θυμό, το θυμό του Αχιλλέα ενάντια στον Αγαμέμνονα που του άρπαξε την σκλάβα Βρισηίδα.
Κανένας αναγνώστης δεν ψυχαγωγήθηκε ποτέ, διαβάζοντας την ραψωδία Φ, όπου ο Σκάμανδρος ποταμός γέμισε με πτώματα.
Ούτε ένιωσε ευχάριστα κανείς «ακούγοντας» τον γοερό θρήνο της Ανδρομάχης, ή «βλέποντας» τα δάκρυα του γέροντα Πριάμου και την ικεσία του προς τον Αχιλλέα να του παραδώσει το νεκρό Έκτορα για ταφή.
Ζητώ συγγνώμη, αλλά εγώ προσωπικά δεν μπορώ να νιώσω κανενός είδους ευχάριστη διάθεση, μετά από όλες αυτές τις περιγραφές.
Τα γραφόμενα στα ΕΠΗ έχουν ΣΤΟΧΟ την ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ των γεγονότων!
Ή για να το θέσω διαφορετικά, μας δίνουν τη δυνατότητα για ιστορική έρευνα!
Αλίμονο εάν ο Ερρίκος Σλήμαν δεν είχε πάρει τοις μετρητοίς τα γραφόμενα του Ομήρου! Δεν θα ανακάλυπτε ποτέ την Τροία, τις Μυκήνες, αλλά ούτε η Τίρυνθα και το ανάκτορο του Νέστορα στην Πύλο θα ερχόταν ποτέ στο φως. Ούτε θα είχε νόημα να ανασκάπτουν οι αρχαιολόγοι την Σπάρτη για να εντοπίσουν το ανάκτορο του Μενελάου!
Ο Όμηρος δεν θέλει ούτε να εντυπωσιάσει ούτε να συγκινήσει.
Παραθέτει ΓΕΓΟΝΟΤΑ και ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΕΙ.
Χαρτογραφεί και περιγράφει με ακρίβεια φωτογραφικού φακού.
Δίνει συντεταγμένες και γεωγραφική θέση για περιοχές που μέχρι σήμερα αποτελούν αντικείμενο έρευνας και μελέτης.
Μας πληροφορεί πως η Κρήτη ήταν πυκνοκατοικημένη και πως είχε ενενήντα πόλεις σε πλήρη άνθηση. Ο Άρθουρ Έβανς επιβεβαίωσε πανηγυρικά την πληροφορία, αποδεικνύοντας πως ένας τεράστιος και μεγαλειώδης πολιτισμός είχε γεννηθεί στην Κρήτη αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν.
Προσφέρονται όμως τα έπη και οι περιγραφές του Ομήρου για ιστορική ανάλυση και εξαγωγή συμπερασμάτων;
Ίσως υπάρχουν αρκετοί που θα ισχυριστούν πως πολλά από αυτά που γράφει ο ποιητής δεν επιβεβαιώνονται από καμία ιστορική πηγή. Όσοι το λένε όμως αυτό, μάλλον αγνοούν τα όσα αρχαιολογικά ευρήματα ήρθαν στο φως (Πύλος, Τροία, Μυκήνες, Τίρυνθα) και τα οποία συνάδουν απόλυτα με το ομηρικό κείμενο.
Το Αμφικύπελλον Δέπας, που βρέθηκε στα ερείπια της Τροίας, αναγνωρίστηκε χάρη στις ομηρικές περιγραφές, (Ιλ. Α 584).
Οι περιγραφές για κύπελλα καμωμένα από καθαρό χρυσάφι ίσως φάνηκαν παραμυθάκια ή υπερβολές, με τις συχνές τους αναφορές (π.χ Οδύσσεια Α 142), μέχρις ότου ένα εντυπωσιακό χρυσό κύπελλο από την Περιστεριά που υπήρξε ηγεμονικό κτέρισμα, ήρθε στο φως κι έφερε στο νου αυτές ακριβώς τις περιγραφές των χρυσών ποτηριών της Ιλιάδας και της Οδύσσειας.
Περιγραφές δίνονται και για το κύπελλο του Νέστορος του οποίου πανομοιότυπα βρέθηκαν στον ΙΙ και VI λακκοειδή τάφο των Μυκηνών.
Αλλά οι γνώσεις του Ομήρου είναι τεράστιες και δεν εξαντλούνται στα προαναφερθέντα ευρήματα.
Εάν ο Όμηρος ήταν απλώς, ποιητής, αοιδός, ραψωδός, δεν θα χρησιμοποιούσε 18 μόνο λέξεις σχετικές με την μουσική!
Αντιθέτως, προκαλεί κατάπληξη η γνώση του για την ανατομία του ανθρωπίνου σώματος!
Γνωρίζει και χρησιμοποιεί 64 πρωτότυπες λέξεις σχετικές με το ανθρώπινο σώμα και χώρια από αυτές, 32 για τον ανθρώπινο κορμό, 15 για τα κάτω άκρα, 13 για τα άνω άκρα, 28 για τα εσωτερικά μέρη και σπλάχνα, σύνολο: 152 λέξεις, που τον κατατάσσουν περισσότερο στους γιατρούς-ανατόμους παρά στους ραψωδούς!
Εκτός αυτού, χρησιμοποιεί 26 λέξεις για τα άρματα γενικώς και 58 για τα μέρη, τα σκεύη και τα εξαρτήματα του άρματος χωριστά, 92 λέξεις για τα όπλα, 13 για τα μέρη της περικεφαλαίας, 14 για τα μέρη της ασπίδας, 51 για τα βέλη (!!!), 31 για τα μέρη του δόρατος, και 60 για τα μέρη του ξίφους! (συμπεριλαμβάνονται και πρωτότυπες λέξεις - επιθετικοί προσδιορισμοί του κάθε ουσιαστικού). Σύνολο: 345 λέξεις στρατιωτικής ορολογίας που τον κατατάσσουν περισσότερο στους Στρατιωτικούς παρά στους ραψωδούς!
Δεν τολμώ να αναφερθώ στην ορολογία του για τα βότανα, τα οικιακά σκεύη, τα ορυκτά, τις κατασκευές, την μηχανική, τη ναυσιπλοΐα την αστρονομία και πλήθος άλλα, γιατί θα χρειαζόμουν βιβλία ολόκληρα και όχι μόνο το παρόν άρθρο.
Για να καταλάβουμε τι λέμε και να λύσουμε το ζήτημα του εάν τα λεγόμενα του Ομήρου έχουν επιστημονική αξία και βαρύτητα θα αναφερθώ σε ένα πολύ σημαντικό γεγονός που έλαβε χώρα στην Αρχαία Ολυμπία (Συνεδριακό Κέντρο ΣΠΑΠ).
Πρόκειται για το διεθνές συμπόσιο «Επιστήμη και Τεχνολογία στα Ομηρικά Επη», υπό την προεδρία του καθηγητή κ. Στεφάνου Παϊπέτη του Τμήματος Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών, στις 27 - 30 Αυγούστου του έτους 2006.
Ένα από τα θέματα που ερευνήθηκαν και συζητήθηκαν ήταν και το
Γιατί οι ασπίδες του Αχιλλέα και του Αίαντα ήταν άτρωτες.
Το Τμήμα Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών (Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Μηχανικής του Πανεπιστημίου Πατρών), αποπειράθηκε (τη βοηθεία ηλεκτρονικού υπολογιστή) να ανακατασκευάσει τις δύο ασπίδες ακολουθώντας πιστά το ομηρικό κείμενο.
Μένει άναυδος κανείς για το πόσο καλά γνώριζαν οι τεχνίτες εκείνου του μακρινού παρελθόντος, τις δυνατότητες, την αντοχή και τα όρια των υλικών σε κρουστικές συνθήκες.
Συγκεκριμένα, η ασπίδα του Αχιλλέα αποτελείται από πέντε μεταλλικές στρώσεις. Δύο στρώσεις εξωτερικά από σκληρό μπρούντζο, δύο ενδιάμεσες από στρώματα κασσίτερου, και μία εσωτερική, από πλούσια επίστρωση μαλακού, καθαρού χρυσού.
Στην αντιδιατρητική συμπεριφορά της η ασπίδα του Αχιλλέα - στην προσομοίωση – απέδειξε ότι το μαλακό στρώμα χρυσού είναι αδιαπέραστο.
Ο καθηγητής κ. Παϊπέτης δήλωσε ότι αυτό οφείλεται και βασίζεται σε αρχές της Μηχανικής και ότι «τα αποτελέσματα των πειραμάτων επιβεβαιώνουν με καταπληκτική ακρίβεια τις περιγραφές του Ομήρου και τη συμπεριφορά των αμυντικών όπλων στη μάχη».
Πιο εντυπωσιακή είναι ωστόσο, η πιο ταπεινή (από άποψη υλικών), ασπίδα του Αίαντα με τα επτά στρώματα δέρματος και τη μία εξωτερική στρώση από σκληρό μπρούντζο.
Στην εργαστηριακή δοκιμή διάτρησης της ασπίδας, με βλήμα υπολογισμένης μάζας, επαληθεύτηκε η περιγραφή του Ομήρου, που την ήθελε αδιάτρητη.
Δοκιμάστηκε στα έξι στρώματα δέρματος. Ήταν διαπερατή.
Δοκιμάστηκε στα οκτώ. Και πάλι διαπερνιόταν από την αιχμή του δόρατος. Τότε ακολουθήθηκαν οι οδηγίες του Ομήρου.
Οι 7 δερμάτινες στρώσεις, ήταν η χρυσή τομή, που με τις οποιεσδήποτε παραμορφώσεις και τριβές, το δόρυ τελικά εκτρέπεται!
Ένα καταπληκτικό και απίστευτο μυστικό που γνώριζε όμως πολύ καλά ο βυρσοδέψης και κατασκευαστής της, ο Τύχιος.
Πυκνό πέπλο μυστηρίου σκεπάζει την καταγωγή του Ομήρου. Επτά πόλεις, έφτασαν να ερίζουν για να τον διεκδικήσουν.
«Επτά πόλεις μάρνανται σοφήν δια ρίζαν Ομήρου: Κύμη, Χίος, Κολοφών, Σμύρνη, Πύλος, Άργος, Αθήνη».
Οι περισσότερες πιθανότητες καταγωγής του Ομήρου, έχουν δοθεί στη Χίο και στη Σμύρνη.
Θα αναρωτηθούμε όμως… εάν ο ποιητής καταγόταν από κάποια εκ των επτά ανωτέρω πόλεων, δεν θα έδινε λεπτομερέστατες περιγραφές των συγκεκριμένων τοποθεσιών στα έπη του;
Δεν θα μιλούσε για την πατρίδα του, για τον τόπο του;
Πώς είναι τόσο φλύαρος και κατατοπιστικός σχετικά με την Ιθάκη, τη Ζάκυνθο, την Σάμη, την Κεφαλονιά και το Δουλίχιον;
Πώς γνωρίζει όλο το Ιόνιο πιθαμή προς πιθαμή, το παραμικρό λιθάρι, δέντρο, σπηλιά, βουνό, την σύσταση του εδάφους, τα πέριξ νησάκια, τον καιρό, τους ανέμους, τις αποστάσεις;
Εάν καταγόταν από τα παράλια της Ιωνίας, δεν θα έδινε εξαιρετικές περιγραφές των εκεί τοποθεσιών;
Γιατί δίνει τόση έμφαση σε έναν βασιλιά του Ιονίου πελάγους (Οδυσσέα) και στα δύο του έπη, ενώ οι αναφορές του στα παράλια της Ιωνίας και στους εκεί άρχοντες είναι πενιχρές;
Το επιχείρημα πως ο ποιητής έχει Μικρασιατική καταγωγή επειδή γνωρίζει τον Καΐστρο ποταμό που ρέει κοντά στην Έφεσσο, δεν φαίνεται ισχυρό, διότι επιπλέον ο Όμηρος γνωρίζει και τους κατοίκους του απώτατου Βορρά (Στράβων, Γεωγραφικά Α΄ 7).
Τους γνωρίζει μάλιστα πάρα πολύ καλά γιατί ξέρει τον καθημερινό τους βίο και τις συνήθειές τους. Λέει πως είναι γαλακτοφάγοι αλλά με περίεργο τρόπο εφ’ όσον αρμέγουν τις φοράδες και πίνουν το γάλα τους: «…και αγαυών ιππημολγών γαλακτοφάγων....» [ίππος + αμέλγω → αρμέγω] Ιλ. Ν 5-6.
Ονομάζει επίσης τους Αβίους δικαιότατους «…Αβίων τε δικαιοτάτων ανθρώπων», που σημαίνει ότι για να ονομάσεις έναν ολόκληρο λαό δικαιότατο, δεν εννοείς πως όλοι τους είναι από κούνια και εκ γενετής δίκαιοι αλλά πως γνωρίζεις καλά τη νομοθεσία τους και το πώς λειτουργεί αυτή.
Με την ίδια λογική, αφού γνωρίζει τόσο καλά τους Βορείους Ιππημολγούς και Αβίους, έλκει την καταγωγή του από αυτούς;
Ο Όμηρος δεν γνωρίζει καλά μόνο τους κατοίκους της Σμύρνης, της Χίου, του Βορρά, της Αθήνας, της Πύλου, της Τροίας…
Το σωστό είναι πως ο Όμηρος γνωρίζει τα πάντα!
Τα μάτια του, τα αυτιά του και το μυαλό του, καταγράφουν όπως θα κατέγραφε μια υπερσύγχρονη κάμερα!
Και υπάρχουν αποδείξεις μέσα στα έπη πως φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλλίτερα τα πράγματα των Ιονίων νήσων!
Εδώ ακριβώς πρέπει να πάρουμε βαθιά ανάσα για να αντέξουμε την επόμενη ερώτηση που πιθανόν αρχίζει να σχηματίζεται στο μυαλό των περισσοτέρων:
Μήπως δεν πρέπει να ψάξουμε στην Ιωνία αλλά στο Ιόνιο για την καταγωγή του Ομήρου;
Στο επόμενο ΚΕΦ. 2ον, θα δούμε πόσο καλά γνώριζε την Ιθάκη…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
ΚΕΦ. 1ον
ΟΜΗΡΟΣ και ...πραγματικότητες!
Ας ασχοληθούμε και λίγο, πέραν της καθημερινότητας.
Η Ελληνική «ιστορία» αλλά και η παγκόσμιος «διδάσκει» ή «παραπληροφορεί»;
Ποία η ευθύνη Ελλήνων Ακαδημαικών, Υπ. Παιδείας και Πολιτισμού;
Στη πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπάιδευση στην Ελλάδα έχουμε «διαδαχθεί» μεταξύ των άλλων και τα εξής:
Τρωϊκός Πόλεμος: 1 250 π.Χ περίπου.
Κάθοδος των Δωριέων: 1 100 π.Χ. περίπου.
Όμηρος: τέλη 9ου με αρχές 8ου αι. προ Χριστού (και αυτό στο περίπου διότι ουδείς γνωρίζει).
Όμως:
Το 1450 π.Χ. στον χώρο του Αιγαίου συνέβη το μεγαλύτερο κοσμοιστορικό γεγονός της «Κοιτίδας του Πολιτισμού» της Ανθρωπότητας.
Η νήσος Θήρα, ή Στρογγύλη (λόγω του σχήματός της) ή Καλλίστη (λόγω της ομορφιάς της) ή Σάντα Ιρένε (Ενετοκρατούμενη) και νυν Σαντορίνη, βυθίστηκε στη θάλασσα λόγω της τρομακτικής έκρηξης του ηφαιστείου της. Το μέγεθος της έκρηξης εκείνης ήταν τέσσερις φορές μεγαλύτερο από εκείνο του ηφαιστείου Κρακατόα.
Η Σαντορίνη εξαφανίστηκε σχεδόν η μισή και από την στρογγυλή νήσο, στο χάρτη απέμεινε ένα μισοφέγγαρο.
Το πενήντα μέτρων παλιρροϊκό κύμα που σηκώθηκε, μέσα σε 30 λεπτά έπληξε με τόση δύναμη τις ακτές της Κρήτης, ώστε εξαφάνισε τον Μινωϊκό πολιτισμό.
Έκτοτε η Κρήτη δεν ανέκαμψε ποτέ, περιέπεσε σε μαρασμό και έχασε εντελώς πια τη δόξα και τη λάμψη της.
Ερώτηση 1η:
Εάν ο Όμηρος έζησε μεταξύ 9ου- 8ου αιώνα, πώς και δεν αναφέρει ούτε μία λέξη για το τεράστιο αυτό γεωλογικό γεγονός, που συνέβη στον ελλαδικό χώρο και που διέλυσε την Μινωϊκή Κρήτη;
Πώς και τόσο λεπτομερής στις περιγραφές του δεν κάνει την παραμικρή νύξη, δεν έχει ακούσει για την τεράστια καταστροφή, αλλά αντιθέτως περιγράφει μία Κρήτη πάνω σε όλη της την ακμή και την άνθηση;
Ο Ιδομενέας, παίρνει μέρος στην εκστρατεία και πηγαίνει στο Ίλιον με 80 δικά του καράβια. Περιγράφεται ως πάμπλουτος και λαμπρός βασιλιάς, το ίδιο και τα ανάκτορά του.
Αναφέρονται επίσης 100 (!) κρητικές ακμάζουσες πόλεις κατά την εποχή των Τρωϊκών.
Εφ’ όσον γεωλογικώς αποδεδειγμένα, η βιβλική καταστροφή της Θήρας συνέβη το 1450 π.Χ (αν και κατ’ άλλους ακόμα παλαιότερα, γύρω στο 1650) και ήταν πρωτοφανούς βιαιότητος, 200 χρόνια μετά, δηλαδή κατά την περίοδο του Τρωϊκού Πολέμου, ο απόηχος εκείνης της καταστροφής θα είχε μείνει στα αυτιά και στον προφορικό λόγο όλου του Αιγαίου και της λεκάνης της Μεσογείου.
Κι όμως!
Ο Όμηρος δεν γνωρίζει τίποτα!
Αγνοεί εντελώς την καταστροφή του Κρητικού Πολιτισμού!
Ακριβώς εδώ αναφύεται ένα άλλο συγκλονιστικό ερώτημα:
Πότε έγινε ο Τρωϊκός Πόλεμος;
Να υποθέσουμε δικαίως πως ο Τρωϊκός Πόλεμος έγινε προ του 1450 π.Χ;
Ερώτηση 2η:
Εάν η κάθοδος των Δωριέων έγινε περί το 1100 π.Χ και ο Όμηρος έζησε 300 χρόνια αργότερα, πώς είναι δυνατόν να μην κάνει καμία αναφορά στους Δωριείς;
Η έλλειψη δωρικών στοιχείων και «δωρισμών» στη γλώσσα, δεν δημιουργεί την υποψία πως ο Όμηρος συνέθεσε πριν την κάθοδο των Δωριέων;
Εάν έζησε το 800 περίπου, γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί αττικισμοί στα έπη του αλλά συναντάμε έναν αττικισμό σε κάθε 637 στίχους της Οδύσσειας και έναν αττικισμό σε κάθε 871 της Ιλιάδας; (Αυτό είναι και μια έμμεση απόδειξη πως τα έπη δεν συνετέθησαν στην πόλη των Αθηνών).
Ερώτηση 3η:
Πολλοί φιλόλογοι φρονούν ότι το γλωσσικό ιδίωμα του Ομήρου, είναι μία τεχνητή γλώσσα πού ποτέ κανένας δεν μίλησε στην πραγματικότητα.
Αναρωτιόμαστε λοιπόν, γιατί ένας ποιητής να χρησιμοποιήσει μια τεχνητή γλώσσα που ουδείς θα καταλάβαινε και που μάλιστα θα περιελάμβανε και ένα πλήθος αγνώστων και αρχαιοτάτων λέξεων ακατανόητων για όλους τους συγχρόνους του;
Ερώτηση 4η:
Πώς είναι δυνατόν ή πιθανόν, ένας ποιητής να εμπνευσθεί από γεγονότα που συνέβησαν 450 χρόνια πριν τη γέννησή του, και να γράψει χιλιάδες επί χιλιάδων στίχους και μάλιστα με τόσες πολλές και λεπτομερείς περιγραφές;
Ποιός ποιητής θα εμπνεόταν να γράψει για ένα γεγονός που συνέβη τέσσερις αιώνες νωρίτερα από τη γέννησή του;
Παγκοσμίως δεν υπάρχει άλλο τέτοιο «ποιητικό» προηγούμενο. Θα έμοιαζε κατ’ αναλογίαν σαν κάποιος σύγχρονός μας ποιητής επί παραδείγματι, να καταπιανόταν σήμερα και να έγραφε δύο κολοσσιαία έπη για την Άλωση της Πόλης!
Ερώτηση 5η:
Εάν τα Έπη συνετέθησαν κατά τον Η΄ π.Χ αιώνα και κατεγράφησαν τον ΣΤ΄ αι., πώς εξηγείται η συνύπαρξη πολλών διαλέκτων;
Η ύπαρξη και η επιβίωση αρχαϊκών τύπων, αγνώστων λέξεων ακόμα και για τους φιλολόγους των ιστορικών χρόνων;
Ερώτηση 6η:
Μετά την κάθοδο των Δωριέων μεσολάβησε ο λεγόμενος Ελληνικός Μεσαίωνας, δηλαδή ένα τεράστιο χρονικό διάστημα παρακμής και απώλειας πληροφοριών εφ’ όσον χάθηκε και ο Μυκηναϊκός πολιτισμός.
Πώς λοιπόν ήξερε ο ποιητής την προ-δωρική Ελλάδα τετρακόσια χρόνια μετά;
Και ΔΕΝ είναι μόνο αυτά…
Γιατί δεν αναφέρει τον ποταμό της Αιγύπτου Νείλο με το όνομά του, αλλά τον αναφέρει με το αρχαιότατο όνομά του ως «ο ποταμός Αίγυπτος»;
Στην εποχή που έζησε ο Στράβων, η νήσος Φάρος ήταν ενωμένη ήδη με την στεριά. Εν τούτοις ο Όμηρος δεν το γνωρίζει αυτό και την ονομάζει Πελαγίαν νήσον. Έτσι ήταν γνωστή στο απώτατο παρελθόν.
Οι Ηιόνες έχουν εξαφανισθεί από προσώπου γης, αλλά ο Όμηρος του 800 π.Χ τους γνωρίζει; Όπως επίσης γνωρίζει και την Πτελεόν που τον Η΄ αιώνα ήταν ήδη ένας ακατοίκητος λόγγος!
Η Αιπύς, άγνωστη πόλη στους πάντες. Η Ενίσπη της Αρκαδίας καθώς και η Ρίπη και Στρατίη της ίδιας περιοχής είναι εντελώς άγνωστες, γνωστές όμως στον ποιητή.
Η Ηλώνη είναι ένας σωρός ερειπίων και κανένας δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτήν εκτός από τον Όμηρο πάντα!
Οι Δωριείς αναφέρονται μόνο μία (και μοναδική φορά) όμως ως φύλο που κατοικούσε στην Κρήτη και όχι ως εκείνοι που με την κάθοδό τους άλλαξαν τον ρούν της ιστορίας!
Τα τοπωνύμια και οι περιοχές που αναφέρονται στα έπη, τον Η΄ και Θ΄ αιώνα είναι πλέον τόποι ακατοίκητοι και ούτε οι άνθρωποι εκείνης της εποχής μπορούν να ξεκαθαρίσουν με ποιες περιοχές αντιστοιχούν.
Η Άρνη, έχει πάψει να υπάρχει και έχει σκεπαστεί από μία λίμνη. Ο Όμηρος ξέρει όμως πως η Άρνη «έχει πολλά αμπέλια»!
Η Μέσση, άγνωστη πόλη τον η΄ αιώνα, έχει πολλά περιστέρια!
Ερώτηση 7η:
Εάν έζησε τον αιώνα που αναφέρει η συμβατική Ιστορία, πώς εξηγείται το γεγονός ότι αγνοεί τους Δελφούς (!), και αναφέρεται σε αυτούς με το όνομα «Πυθώ»; Και μόνο αυτό το επιχείρημα αρκεί για να μας βάλει σε φοβερές υποψίες πως ο Όμηρος είναι σύγχρονος του Τρωϊκού Πολέμου.
Αλλά ακολουθεί καταιγισμός άλλων ερωτήσεων...
Πώς είναι παραδείγματος χάριν δυνατόν να αγνοεί την ονομασία «Αιγαίον Πέλαγος»;
Πώς είναι δυνατόν να μη χρησιμοποιεί τη λέξη «Έλληνες» αλλά «Αργείοι, Αχαιοί και Δαναοί»;
Γνωρίζει και αναφέρει την Πελοπόννησο όχι με το όνομά της αλλά ως «Άργος».
Δεν γνωρίζει την Θεσσαλία, την Μακεδονία, τα Μέγαρα…
Ερώτηση 8η:
Ο Παυσανίας στα Αρκαδικά του (XVIII) λέει ότι πρώτος ο Όμηρος χρησιμοποίησε τη λέξη «Στύγα» για την πηγή με τα φοβερά νερά, που στο όνομά της ορκίζονταν οι θεοί!
Το ίδιο και στα Λακωνικά του (21-9) ο Όμηρος αναφέρει πρώτος το όνομα «Νηρεύς».
Όμως… ο Νηρέας και η Στύγα δεν έγιναν ονόματα γνωστά τον 8ο π.Χ., αυτό θα ήταν αστείο, αλλά είναι ονόματα πανάρχαια από μια εποχή που χάνονται τα ίχνη της στα βάθη των αιώνων. Τόσο παλιά μάλιστα, που να ονομάζεται μυθολογική εποχή.
Η Στύγα άλλωστε ήταν γνωστή και στους Ορφικούς. Συνεπώς, ο Παυσανίας, με το να το επισημαίνει αυτό, εννοεί πως ο Όμηρος έζησε σε πολύ μακρινούς χρόνους του παρελθόντος!
Ερώτηση 9η:
Στο Β΄ της Ιλιάδας, υπάρχει ο κατάλογος των Νηών, όλων των πλοίων δηλαδή που έλαβαν μέρος στην εκστρατεία κατά της Τροίας. Εντύπωση μεγάλη προκαλεί το γεγονός ότι παρουσιάζονται ήρωες, που είναι κατ’ ευθείαν παιδιά ή εγγόνια των θεών!
Ο Ιδομενέας είναι εγγονός του Μίνωα!
Ο Τληπόλεμος, που οδηγούσε εννέα πλοία των Ροδίων, είναι δεξιοτέχνης στο δόρυ, ωραίος και μεγαλόσωμος και είναι γιος του Ηρακλή!
Ο Εύμηλος, είναι γιος του Αδμήτου και της Άλκηστης!
Οι γιατροί και αδέλφια μεταξύ τους, Ποδαλείριος και Μαχάων, από την Οιχαλία, είναι οι δύο γιοι του… Ασκληπιού!
Ο Πολυποίτης είναι εγγονός του Δία!
Ο Λεοντεύς είναι εγγονός του Καινέα. Ο Καινέας ωστόσο ανήκε στη μυθική φυλή των Λαπιθών. Σε αέτωμα του Παρθενώνα υπήρχε παράσταση της μάχης μεταξύ Λαπιθών και Κενταύρων!
Συμπεραίνει κανείς εξ αυτού, πως εφ’ όσον τα ονόματα αγγίζουν τα όρια της Μυθολογίας, θα πρέπει να προσδιορίσουμε ένα πολύ μεγάλο βάθος χρόνου στο παρελθόν, τόσο για το πότε έζησε ο Όμηρος, όσο και για το πότε έγινε ο Τρωϊκός Πόλεμος!
Φυσικά υπάρχει και η ένσταση ότι ο κατάλογος των πλοίων, συντάχθηκε πολύ αργότερα και είναι εμβόλιμος.
Η απορία όμως που σχηματίζεται είναι η εξής:
Έστω πως ο κατάλογος των νηών είναι μεταγενέστερη προσθήκη.
Πώς ανέχθηκαν τέτοια χονδροκομμένα μυθεύματα οι αρχαίοι ιστορικοί σχολιαστές του Ομήρου και άφησαν να παρεισφρήσει κάτι τόσο χτυπητό που να παραποιεί τον Όμηρο;
Η τιμωρία για όσους παραποιούσαν τους ποιητές ήταν σκληρή.
Ο Ονομάκριτος εξορίσθηκε από τον Ίππαρχο γιατί πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να παραποιεί κείμενο αρχαίου ποιητή…
Ο Όμηρος όχι μόνο δεν ήταν τυφλός, όπως η συμβατική ιστορία χρόνια τώρα διδάσκει, αλλά αντιθέτως είχε οξύτατη όραση!
Η διαστρεβλωμένη αυτή άποψη, ταλανίζει γενιές και γενιές Ελλήνων. Οι ειδικοί φαίνεται πως δεν έσκυψαν αρκετά προσεκτικά πάνω από τα κείμενα και των δύο επών, για να πιστεύουν κάτι τέτοιο.
Δεν φτάνει αυτό, αλλά έχουν διατυπωθεί και του κόσμου οι ανόητες θεωρίες.
Κάποιοι λόγου χάριν φρονούν ότι ο Όμηρος έπασχε από δαλτωνισμό, μια πάθηση των οφθαλμών κατά την οποία ο ασθενής δεν μπορεί να διακρίνει σωστά τα χρώματα, αυτό που σήμερα λέμε αχρωματοψία.
Στηρίζουν αυτή την άποψη στο γεγονός ότι ο Όμηρος κάνει λόγο περί οίνοπος πόντου.
Οίνοψ πόντος, είναι η θάλασσα που έχει το χρώμα του κρασιού. Μάλλον όμως, η ποιητική φλέβα των «ειδικών» βρίσκεται πολλά μέτρα κάτω από στρώματα υποδόριου λίπους.
Όποιος έχει δει τη θάλασσα κατά το ηλιοβασίλεμα, να γίνεται ολόκληρη ένα χρυσάφι αναλυτό, ή να παίρνει τις αποχρώσεις των ρουμπινιών μόλις η φλόγα του ήλιου γίνει τριανταφυλλένια, αμέσως θα νιώσει τι σημαίνει «οίνοψ πόντος».
Και τα χρώματα αυτά περιγράφονται μόνο από έναν ποιητή που όχι μόνο βλέπει, αλλά έχει την σπάνια ικανότητα να ξεχωρίζει τις διαβαθμίσεις των χρωμάτων και τις λεπτές αποχρώσεις!
Κάποιοι άλλοι πάλι θεωρούν πως το όνομα Όμηρος παράγεται από το: ο μη ορών.!
Ο Όμηρος τους διαψεύδει πανηγυρικώς.
Οι περιγραφές που δίνει ο ίδιος για τον κόσμο γύρω του, είναι όχι μόνο εναργέστατες και γλαφυρότατες, αλλά δείχνουν και άνθρωπο με φοβερή παρατηρητικότητα.
Η Ναυσικά πηγαίνει να πλύνει ρούχα στο ποτάμι, το οποίο σε μερικά σημεία είναι τόσο βαθύ, ώστε τα περιδινούμενα νερά να μοιάζουν μαύρα στο χρώμα (Οδ. ζ΄ 91), ο πολεμιστής που τραυματίστηκε θανάσιμα, γέρνει το κεφάλι του όπως το άνθος που βαραίνει από τη δροσοσταγόνα (Ιλ. Ο΄ 170), ο ποταμός Σκάμανδρος (Ξάνθος) είναι «βαθύρροος, αργυροδίνης» γιατί έχει αργιλώδη νερά, (Ιλ. Φ΄ 11 & 130), ένας ίππος είναι κόκκινος (φοίνιξ) και στο μέτωπό του έχει ένα λευκό σημάδι στο σχήμα του μισοφέγγαρου (μηνοειδές) (Ιλ. Ψ΄ 454).
Ο «τυφλός» Όμηρος, παίζει τα χρώματα στα δάχτυλα!
Η Αθηνά είναι «γλαυκώπις» γαλανομάτα δηλαδή, ο πόντος «οίνοψ», ο ίππος μπορεί να είναι «κελαινός» (μελανός) ή «ξανθός» (μπεζ απόχρωση) ή «πυρρός», (κοκκινωπός) ή «πολιός» (λευκόγκριζος, ψαρός).
Το «χλωρός» προκειμένου για φυτά σημαίνει πρασινωπός, ενώ για χρώμα ίππου εκφράζει το χρώμα του μελιού. Το δέρμα του λέοντος είναι «δαφοινόν» (έντονο ξανθό προς το πυρρό). Η κροκόπεπλος είναι εκείνη που φοράει κίτρινο πέπλο και όχι οποιοδήποτε κίτρινο, αλλά το έντονο, εκείνο που έχει την απόχρωση του κρόκου του αυγού.
Οι περιγραφές του ξεπερνούν κάθε προηγούμενο!
Γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια τα πάντα, έχει άριστη γνώση της τοπογραφίας, περιγράφει, περιοχές, ανάκτορα, κήπους, μέγαρα, διαρρύθμιση, αρχιτεκτονική, οπλισμό, θώρακες, περικεφαλαίες.
Τα όπλα του Αχιλλέα είναι "χάλκεα μαρμαίροντα", από απαστράπτοντα δηλαδή χαλκό, (Ιλ. Σ. 130), [μαρμαίρω = λάμπω, ακτινοβολώ, φεγγοβολώ, αστράφτω].
Εάν ο Όμηρος έχασε την όρασή του αργότερα και τυφλώθηκε σε βαθύτατο γήρας, αυτό δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε ούτε και πρόκειται να το μάθουμε ποτέ. Αυτό που σίγουρα όμως φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από τα έπη, είναι πως όταν τα έγραφε (θα ασχοληθούμε και με αυτό), διέθετε όραση καταπληκτική!
Τώρα, όσο για το όνομα Όμηρος, που για μερικούς είναι το παρωνύμιο του: «ο μη ορών» σώνει και καλά, τότε γιατί δεν αποκάλεσαν Όμηρο και τον Θάμυρι, ένα Θρακιώτη μουσικό και αοιδό τον οποίο τύφλωσαν οι Μούσες, (μη ορών κι εκείνος), και τον Δημόδοκο, αοιδό από τη Σχερία, τη χώρα των Φαιάκων, επίσης τυφλό, και τον Στησίχορο, λυρικό ποιητή, που επειδή είχε γράψει μία υβριστική ωδή για την ωραία Ελένη, αμέσως μετά τυφλώθηκε. Ύστερα, συνέγραψε μια δεύτερη ωδή, μια παλινωδία, για να «διορθώσει» τα όσα είχε γράψει για την Ελένη προηγουμένως και ξαναβρήκε από θαύμα την όρασή του. Όλοι οι μη ορώντες δεν είναι και Όμηροι!
Ο Όμηρος δεν έγραφε χάριν παιδιάς.
Σκοπός του δεν είναι η ψυχαγωγία ούτε το αστείο, εάν εννοούμε με τη λέξη ψυχαγωγία την τέρψη και την διασκέδαση. Οι περιγραφές του για τα συναισθήματα των ηρώων και τις φονικές μάχες περί την Τροία, μας αφήνουν άναυδους και περιδεείς κόβοντάς μας την ανάσα.
Αδύνατον να ψυχαγωγηθούμε με όσα περιγράφονται. Κανενός είδους χιουμοριστική διάθεση δεν διαφαίνεται και στα δύο έπη.
Σκοπός του Ομήρου είναι να ΔΙΔΑΞΕΙ, να ΜΕΤΑΔΩΣΕΙ ΓΝΩΣΗ, ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ, καθώς και να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΥΨΗΛΟ ΦΡΟΝΗΜΑ.
Όχι όμως να ψυχαγωγήσει.
Ας δούμε κάμποσα παραδείγματα:
Στη ραψωδία Π της Ιλιάδος, (ή πιο γνωστή ως Πατρόκλεια ραψωδία), ο «τυφλός» Όμηρος περιγράφει πώς ο Πηνέλαος χτύπησε τον Λύκωνα: «Τον έπληξε με το σπαθί κάτω από το αυτί, το σπαθί χώθηκε ολόκληρο μέσα και μόνο το δέρμα κρατήθηκε. Το κεφάλι του Λύκωνα κρεμάστηκε από τη μια μεριά και τα μέλη του παρέλυσαν», (Π 341).
Ο Πάτροκλος, χτυπάει με το δόρυ του τον Τρώα Θέστορα στο δεξί σαγόνι. Το δόρυ διαπερνά τη σάρκα και περνάει μέσα από τα δόντια του Θέστορα. Αγκιστρώνεται εκεί και έτσι αγκιστρωμένον σαν ψάρι, ο Πάτροκλος τον ρίχνει κάτω από το άρμα τραβώντας τον από το ορθάνοιχτο στόμα του. Τον σέρνει κάτω στο χώμα για λίγο και μετά τον αναποδογυρίζει να πέσει μπρούμυτα. Έτσι ξεψύχησε ο Θέστορας. (πεσόντα δέ μιν λίπεν θυμός).
Η αγριότητα και ο ρεαλισμός των περιγραφών δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ψυχαγωγίας.
Την ώρα που οι Τρώες και οι Αχαιοί μάχονται γύρω από το νεκρό σώμα του Πατρόκλου, ο Αίας χύνεται πάνω στον Ιππόθοο και του καταφέρει ένα θανάσιμο τραύμα στο κεφάλι. «Τα μυαλά γεμάτα αίματα τινάχτηκαν από την πληγή δίπλα στην δέση του κονταριού». (Ιλ. Ρ 297).
Μετά από αυτό, ο Αίας ξεσχίζει τα έντερα του Φόρκυνα (Ιλ. Ρ 314).
Του Απισάονα του τρύπησαν το συκώτι κάτω από το διάφραγμα (Ιλ. Ρ 349).
Ο Μενέλαος συγκρούεται με τον γιο του Πάνθου και του καταφέρει ένα θανάσιμο και ανατριχιαστικό χτύπημα τρυπώντας του τον οισοφάγο, κι εκείνος πέφτει κάτω όπως η φρεσκοφυτεμένη ελιά με τους λευκούς ανθούς που την ξεριζώνει το ανεμοβρόχι. (Ιλ. Ρ 47).
Οι συνεχείς μεταπτώσεις της συμπεριφοράς του Αχιλλέα δείχνουν άτομο νευρωτικό, κυκλοθυμικό, που διακατέχεται από διαρκές άγχος.
Άλλωστε και το όνομα Αχιλλεύς ετυμολογούμενο εκ του ουσιαστικού «άχος», δείχνει αυτό ακριβώς: την ανησυχία, την κατήφεια, τη στενοχώρια, την αγχώδη κατάσταση, την δυσφορία, την αίσθηση πνιγμού με πόνο στο στήθος, (εξ’ ού και αγχόνη = θηλιά που μας πνίγει. Το ομηρικό επίρρημα άγχι σημαίνει πάρα πολύ κοντά, από απόσταση αναπνοής).
Εάν ο μοναδικός σκοπός ήταν η ψυχαγωγία ή το αστείο, η προσωπικότητα του Αχιλλέα και των άλλων ηρώων θα περιγραφόταν πιο ευχάριστη για να μας θέλξει ή να μας τέρψει. Άλλωστε η Ιλιάδα ξεκινά με έναν ασυγκράτητο θυμό, το θυμό του Αχιλλέα ενάντια στον Αγαμέμνονα που του άρπαξε την σκλάβα Βρισηίδα.
Κανένας αναγνώστης δεν ψυχαγωγήθηκε ποτέ, διαβάζοντας την ραψωδία Φ, όπου ο Σκάμανδρος ποταμός γέμισε με πτώματα.
Ούτε ένιωσε ευχάριστα κανείς «ακούγοντας» τον γοερό θρήνο της Ανδρομάχης, ή «βλέποντας» τα δάκρυα του γέροντα Πριάμου και την ικεσία του προς τον Αχιλλέα να του παραδώσει το νεκρό Έκτορα για ταφή.
Ζητώ συγγνώμη, αλλά εγώ προσωπικά δεν μπορώ να νιώσω κανενός είδους ευχάριστη διάθεση, μετά από όλες αυτές τις περιγραφές.
Τα γραφόμενα στα ΕΠΗ έχουν ΣΤΟΧΟ την ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ των γεγονότων!
Ή για να το θέσω διαφορετικά, μας δίνουν τη δυνατότητα για ιστορική έρευνα!
Αλίμονο εάν ο Ερρίκος Σλήμαν δεν είχε πάρει τοις μετρητοίς τα γραφόμενα του Ομήρου! Δεν θα ανακάλυπτε ποτέ την Τροία, τις Μυκήνες, αλλά ούτε η Τίρυνθα και το ανάκτορο του Νέστορα στην Πύλο θα ερχόταν ποτέ στο φως. Ούτε θα είχε νόημα να ανασκάπτουν οι αρχαιολόγοι την Σπάρτη για να εντοπίσουν το ανάκτορο του Μενελάου!
Ο Όμηρος δεν θέλει ούτε να εντυπωσιάσει ούτε να συγκινήσει.
Παραθέτει ΓΕΓΟΝΟΤΑ και ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΕΙ.
Χαρτογραφεί και περιγράφει με ακρίβεια φωτογραφικού φακού.
Δίνει συντεταγμένες και γεωγραφική θέση για περιοχές που μέχρι σήμερα αποτελούν αντικείμενο έρευνας και μελέτης.
Μας πληροφορεί πως η Κρήτη ήταν πυκνοκατοικημένη και πως είχε ενενήντα πόλεις σε πλήρη άνθηση. Ο Άρθουρ Έβανς επιβεβαίωσε πανηγυρικά την πληροφορία, αποδεικνύοντας πως ένας τεράστιος και μεγαλειώδης πολιτισμός είχε γεννηθεί στην Κρήτη αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν.
Προσφέρονται όμως τα έπη και οι περιγραφές του Ομήρου για ιστορική ανάλυση και εξαγωγή συμπερασμάτων;
Ίσως υπάρχουν αρκετοί που θα ισχυριστούν πως πολλά από αυτά που γράφει ο ποιητής δεν επιβεβαιώνονται από καμία ιστορική πηγή. Όσοι το λένε όμως αυτό, μάλλον αγνοούν τα όσα αρχαιολογικά ευρήματα ήρθαν στο φως (Πύλος, Τροία, Μυκήνες, Τίρυνθα) και τα οποία συνάδουν απόλυτα με το ομηρικό κείμενο.
Το Αμφικύπελλον Δέπας, που βρέθηκε στα ερείπια της Τροίας, αναγνωρίστηκε χάρη στις ομηρικές περιγραφές, (Ιλ. Α 584).
Οι περιγραφές για κύπελλα καμωμένα από καθαρό χρυσάφι ίσως φάνηκαν παραμυθάκια ή υπερβολές, με τις συχνές τους αναφορές (π.χ Οδύσσεια Α 142), μέχρις ότου ένα εντυπωσιακό χρυσό κύπελλο από την Περιστεριά που υπήρξε ηγεμονικό κτέρισμα, ήρθε στο φως κι έφερε στο νου αυτές ακριβώς τις περιγραφές των χρυσών ποτηριών της Ιλιάδας και της Οδύσσειας.
Περιγραφές δίνονται και για το κύπελλο του Νέστορος του οποίου πανομοιότυπα βρέθηκαν στον ΙΙ και VI λακκοειδή τάφο των Μυκηνών.
Αλλά οι γνώσεις του Ομήρου είναι τεράστιες και δεν εξαντλούνται στα προαναφερθέντα ευρήματα.
Εάν ο Όμηρος ήταν απλώς, ποιητής, αοιδός, ραψωδός, δεν θα χρησιμοποιούσε 18 μόνο λέξεις σχετικές με την μουσική!
Αντιθέτως, προκαλεί κατάπληξη η γνώση του για την ανατομία του ανθρωπίνου σώματος!
Γνωρίζει και χρησιμοποιεί 64 πρωτότυπες λέξεις σχετικές με το ανθρώπινο σώμα και χώρια από αυτές, 32 για τον ανθρώπινο κορμό, 15 για τα κάτω άκρα, 13 για τα άνω άκρα, 28 για τα εσωτερικά μέρη και σπλάχνα, σύνολο: 152 λέξεις, που τον κατατάσσουν περισσότερο στους γιατρούς-ανατόμους παρά στους ραψωδούς!
Εκτός αυτού, χρησιμοποιεί 26 λέξεις για τα άρματα γενικώς και 58 για τα μέρη, τα σκεύη και τα εξαρτήματα του άρματος χωριστά, 92 λέξεις για τα όπλα, 13 για τα μέρη της περικεφαλαίας, 14 για τα μέρη της ασπίδας, 51 για τα βέλη (!!!), 31 για τα μέρη του δόρατος, και 60 για τα μέρη του ξίφους! (συμπεριλαμβάνονται και πρωτότυπες λέξεις - επιθετικοί προσδιορισμοί του κάθε ουσιαστικού). Σύνολο: 345 λέξεις στρατιωτικής ορολογίας που τον κατατάσσουν περισσότερο στους Στρατιωτικούς παρά στους ραψωδούς!
Δεν τολμώ να αναφερθώ στην ορολογία του για τα βότανα, τα οικιακά σκεύη, τα ορυκτά, τις κατασκευές, την μηχανική, τη ναυσιπλοΐα την αστρονομία και πλήθος άλλα, γιατί θα χρειαζόμουν βιβλία ολόκληρα και όχι μόνο το παρόν άρθρο.
Για να καταλάβουμε τι λέμε και να λύσουμε το ζήτημα του εάν τα λεγόμενα του Ομήρου έχουν επιστημονική αξία και βαρύτητα θα αναφερθώ σε ένα πολύ σημαντικό γεγονός που έλαβε χώρα στην Αρχαία Ολυμπία (Συνεδριακό Κέντρο ΣΠΑΠ).
Πρόκειται για το διεθνές συμπόσιο «Επιστήμη και Τεχνολογία στα Ομηρικά Επη», υπό την προεδρία του καθηγητή κ. Στεφάνου Παϊπέτη του Τμήματος Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών, στις 27 - 30 Αυγούστου του έτους 2006.
Ένα από τα θέματα που ερευνήθηκαν και συζητήθηκαν ήταν και το
Γιατί οι ασπίδες του Αχιλλέα και του Αίαντα ήταν άτρωτες.
Το Τμήμα Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών (Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Μηχανικής του Πανεπιστημίου Πατρών), αποπειράθηκε (τη βοηθεία ηλεκτρονικού υπολογιστή) να ανακατασκευάσει τις δύο ασπίδες ακολουθώντας πιστά το ομηρικό κείμενο.
Μένει άναυδος κανείς για το πόσο καλά γνώριζαν οι τεχνίτες εκείνου του μακρινού παρελθόντος, τις δυνατότητες, την αντοχή και τα όρια των υλικών σε κρουστικές συνθήκες.
Συγκεκριμένα, η ασπίδα του Αχιλλέα αποτελείται από πέντε μεταλλικές στρώσεις. Δύο στρώσεις εξωτερικά από σκληρό μπρούντζο, δύο ενδιάμεσες από στρώματα κασσίτερου, και μία εσωτερική, από πλούσια επίστρωση μαλακού, καθαρού χρυσού.
Στην αντιδιατρητική συμπεριφορά της η ασπίδα του Αχιλλέα - στην προσομοίωση – απέδειξε ότι το μαλακό στρώμα χρυσού είναι αδιαπέραστο.
Ο καθηγητής κ. Παϊπέτης δήλωσε ότι αυτό οφείλεται και βασίζεται σε αρχές της Μηχανικής και ότι «τα αποτελέσματα των πειραμάτων επιβεβαιώνουν με καταπληκτική ακρίβεια τις περιγραφές του Ομήρου και τη συμπεριφορά των αμυντικών όπλων στη μάχη».
Πιο εντυπωσιακή είναι ωστόσο, η πιο ταπεινή (από άποψη υλικών), ασπίδα του Αίαντα με τα επτά στρώματα δέρματος και τη μία εξωτερική στρώση από σκληρό μπρούντζο.
Στην εργαστηριακή δοκιμή διάτρησης της ασπίδας, με βλήμα υπολογισμένης μάζας, επαληθεύτηκε η περιγραφή του Ομήρου, που την ήθελε αδιάτρητη.
Δοκιμάστηκε στα έξι στρώματα δέρματος. Ήταν διαπερατή.
Δοκιμάστηκε στα οκτώ. Και πάλι διαπερνιόταν από την αιχμή του δόρατος. Τότε ακολουθήθηκαν οι οδηγίες του Ομήρου.
Οι 7 δερμάτινες στρώσεις, ήταν η χρυσή τομή, που με τις οποιεσδήποτε παραμορφώσεις και τριβές, το δόρυ τελικά εκτρέπεται!
Ένα καταπληκτικό και απίστευτο μυστικό που γνώριζε όμως πολύ καλά ο βυρσοδέψης και κατασκευαστής της, ο Τύχιος.
Πυκνό πέπλο μυστηρίου σκεπάζει την καταγωγή του Ομήρου. Επτά πόλεις, έφτασαν να ερίζουν για να τον διεκδικήσουν.
«Επτά πόλεις μάρνανται σοφήν δια ρίζαν Ομήρου: Κύμη, Χίος, Κολοφών, Σμύρνη, Πύλος, Άργος, Αθήνη».
Οι περισσότερες πιθανότητες καταγωγής του Ομήρου, έχουν δοθεί στη Χίο και στη Σμύρνη.
Θα αναρωτηθούμε όμως… εάν ο ποιητής καταγόταν από κάποια εκ των επτά ανωτέρω πόλεων, δεν θα έδινε λεπτομερέστατες περιγραφές των συγκεκριμένων τοποθεσιών στα έπη του;
Δεν θα μιλούσε για την πατρίδα του, για τον τόπο του;
Πώς είναι τόσο φλύαρος και κατατοπιστικός σχετικά με την Ιθάκη, τη Ζάκυνθο, την Σάμη, την Κεφαλονιά και το Δουλίχιον;
Πώς γνωρίζει όλο το Ιόνιο πιθαμή προς πιθαμή, το παραμικρό λιθάρι, δέντρο, σπηλιά, βουνό, την σύσταση του εδάφους, τα πέριξ νησάκια, τον καιρό, τους ανέμους, τις αποστάσεις;
Εάν καταγόταν από τα παράλια της Ιωνίας, δεν θα έδινε εξαιρετικές περιγραφές των εκεί τοποθεσιών;
Γιατί δίνει τόση έμφαση σε έναν βασιλιά του Ιονίου πελάγους (Οδυσσέα) και στα δύο του έπη, ενώ οι αναφορές του στα παράλια της Ιωνίας και στους εκεί άρχοντες είναι πενιχρές;
Το επιχείρημα πως ο ποιητής έχει Μικρασιατική καταγωγή επειδή γνωρίζει τον Καΐστρο ποταμό που ρέει κοντά στην Έφεσσο, δεν φαίνεται ισχυρό, διότι επιπλέον ο Όμηρος γνωρίζει και τους κατοίκους του απώτατου Βορρά (Στράβων, Γεωγραφικά Α΄ 7).
Τους γνωρίζει μάλιστα πάρα πολύ καλά γιατί ξέρει τον καθημερινό τους βίο και τις συνήθειές τους. Λέει πως είναι γαλακτοφάγοι αλλά με περίεργο τρόπο εφ’ όσον αρμέγουν τις φοράδες και πίνουν το γάλα τους: «…και αγαυών ιππημολγών γαλακτοφάγων....» [ίππος + αμέλγω → αρμέγω] Ιλ. Ν 5-6.
Ονομάζει επίσης τους Αβίους δικαιότατους «…Αβίων τε δικαιοτάτων ανθρώπων», που σημαίνει ότι για να ονομάσεις έναν ολόκληρο λαό δικαιότατο, δεν εννοείς πως όλοι τους είναι από κούνια και εκ γενετής δίκαιοι αλλά πως γνωρίζεις καλά τη νομοθεσία τους και το πώς λειτουργεί αυτή.
Με την ίδια λογική, αφού γνωρίζει τόσο καλά τους Βορείους Ιππημολγούς και Αβίους, έλκει την καταγωγή του από αυτούς;
Ο Όμηρος δεν γνωρίζει καλά μόνο τους κατοίκους της Σμύρνης, της Χίου, του Βορρά, της Αθήνας, της Πύλου, της Τροίας…
Το σωστό είναι πως ο Όμηρος γνωρίζει τα πάντα!
Τα μάτια του, τα αυτιά του και το μυαλό του, καταγράφουν όπως θα κατέγραφε μια υπερσύγχρονη κάμερα!
Και υπάρχουν αποδείξεις μέσα στα έπη πως φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλλίτερα τα πράγματα των Ιονίων νήσων!
Εδώ ακριβώς πρέπει να πάρουμε βαθιά ανάσα για να αντέξουμε την επόμενη ερώτηση που πιθανόν αρχίζει να σχηματίζεται στο μυαλό των περισσοτέρων:
Μήπως δεν πρέπει να ψάξουμε στην Ιωνία αλλά στο Ιόνιο για την καταγωγή του Ομήρου;
Στο επόμενο ΚΕΦ. 2ον, θα δούμε πόσο καλά γνώριζε την Ιθάκη…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
![Φωτογραφία: ΣΥΜΒΑΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ένας ΜΥΘΟΣ υπό «ΟΜΗΡΙΑ»
ΚΕΦ. 1ον
ΟΜΗΡΟΣ και ...πραγματικότητες!
Ας ασχοληθούμε και λίγο, πέραν της καθημερινότητας.
Η Ελληνική «ιστορία» αλλά και η παγκόσμιος «διδάσκει» ή «παραπληροφορεί»;
Ποία η ευθύνη Ελλήνων Ακαδημαικών, Υπ. Παιδείας και Πολιτισμού;
Στη πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπάιδευση στην Ελλάδα έχουμε «διαδαχθεί» μεταξύ των άλλων και τα εξής:
Τρωϊκός Πόλεμος: 1 250 π.Χ περίπου.
Κάθοδος των Δωριέων: 1 100 π.Χ. περίπου.
Όμηρος: τέλη 9ου με αρχές 8ου αι. προ Χριστού (και αυτό στο περίπου διότι ουδείς γνωρίζει).
Όμως:
Το 1450 π.Χ. στον χώρο του Αιγαίου συνέβη το μεγαλύτερο κοσμοιστορικό γεγονός της «Κοιτίδας του Πολιτισμού» της Ανθρωπότητας.
Η νήσος Θήρα, ή Στρογγύλη (λόγω του σχήματός της) ή Καλλίστη (λόγω της ομορφιάς της) ή Σάντα Ιρένε (Ενετοκρατούμενη) και νυν Σαντορίνη, βυθίστηκε στη θάλασσα λόγω της τρομακτικής έκρηξης του ηφαιστείου της. Το μέγεθος της έκρηξης εκείνης ήταν τέσσερις φορές μεγαλύτερο από εκείνο του ηφαιστείου Κρακατόα.
Η Σαντορίνη εξαφανίστηκε σχεδόν η μισή και από την στρογγυλή νήσο, στο χάρτη απέμεινε ένα μισοφέγγαρο.
Το πενήντα μέτρων παλιρροϊκό κύμα που σηκώθηκε, μέσα σε 30 λεπτά έπληξε με τόση δύναμη τις ακτές της Κρήτης, ώστε εξαφάνισε τον Μινωϊκό πολιτισμό.
Έκτοτε η Κρήτη δεν ανέκαμψε ποτέ, περιέπεσε σε μαρασμό και έχασε εντελώς πια τη δόξα και τη λάμψη της.
Ερώτηση 1η:
Εάν ο Όμηρος έζησε μεταξύ 9ου- 8ου αιώνα, πώς και δεν αναφέρει ούτε μία λέξη για το τεράστιο αυτό γεωλογικό γεγονός, που συνέβη στον ελλαδικό χώρο και που διέλυσε την Μινωϊκή Κρήτη;
Πώς και τόσο λεπτομερής στις περιγραφές του δεν κάνει την παραμικρή νύξη, δεν έχει ακούσει για την τεράστια καταστροφή, αλλά αντιθέτως περιγράφει μία Κρήτη πάνω σε όλη της την ακμή και την άνθηση;
Ο Ιδομενέας, παίρνει μέρος στην εκστρατεία και πηγαίνει στο Ίλιον με 80 δικά του καράβια. Περιγράφεται ως πάμπλουτος και λαμπρός βασιλιάς, το ίδιο και τα ανάκτορά του.
Αναφέρονται επίσης 100 (!) κρητικές ακμάζουσες πόλεις κατά την εποχή των Τρωϊκών.
Εφ’ όσον γεωλογικώς αποδεδειγμένα, η βιβλική καταστροφή της Θήρας συνέβη το 1450 π.Χ (αν και κατ’ άλλους ακόμα παλαιότερα, γύρω στο 1650) και ήταν πρωτοφανούς βιαιότητος, 200 χρόνια μετά, δηλαδή κατά την περίοδο του Τρωϊκού Πολέμου, ο απόηχος εκείνης της καταστροφής θα είχε μείνει στα αυτιά και στον προφορικό λόγο όλου του Αιγαίου και της λεκάνης της Μεσογείου.
Κι όμως!
Ο Όμηρος δεν γνωρίζει τίποτα!
Αγνοεί εντελώς την καταστροφή του Κρητικού Πολιτισμού!
Ακριβώς εδώ αναφύεται ένα άλλο συγκλονιστικό ερώτημα:
Πότε έγινε ο Τρωϊκός Πόλεμος;
Να υποθέσουμε δικαίως πως ο Τρωϊκός Πόλεμος έγινε προ του 1450 π.Χ;
Ερώτηση 2η:
Εάν η κάθοδος των Δωριέων έγινε περί το 1100 π.Χ και ο Όμηρος έζησε 300 χρόνια αργότερα, πώς είναι δυνατόν να μην κάνει καμία αναφορά στους Δωριείς;
Η έλλειψη δωρικών στοιχείων και «δωρισμών» στη γλώσσα, δεν δημιουργεί την υποψία πως ο Όμηρος συνέθεσε πριν την κάθοδο των Δωριέων;
Εάν έζησε το 800 περίπου, γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί αττικισμοί στα έπη του αλλά συναντάμε έναν αττικισμό σε κάθε 637 στίχους της Οδύσσειας και έναν αττικισμό σε κάθε 871 της Ιλιάδας; (Αυτό είναι και μια έμμεση απόδειξη πως τα έπη δεν συνετέθησαν στην πόλη των Αθηνών).
Ερώτηση 3η:
Πολλοί φιλόλογοι φρονούν ότι το γλωσσικό ιδίωμα του Ομήρου, είναι μία τεχνητή γλώσσα πού ποτέ κανένας δεν μίλησε στην πραγματικότητα.
Αναρωτιόμαστε λοιπόν, γιατί ένας ποιητής να χρησιμοποιήσει μια τεχνητή γλώσσα που ουδείς θα καταλάβαινε και που μάλιστα θα περιελάμβανε και ένα πλήθος αγνώστων και αρχαιοτάτων λέξεων ακατανόητων για όλους τους συγχρόνους του;
Ερώτηση 4η:
Πώς είναι δυνατόν ή πιθανόν, ένας ποιητής να εμπνευσθεί από γεγονότα που συνέβησαν 450 χρόνια πριν τη γέννησή του, και να γράψει χιλιάδες επί χιλιάδων στίχους και μάλιστα με τόσες πολλές και λεπτομερείς περιγραφές;
Ποιός ποιητής θα εμπνεόταν να γράψει για ένα γεγονός που συνέβη τέσσερις αιώνες νωρίτερα από τη γέννησή του;
Παγκοσμίως δεν υπάρχει άλλο τέτοιο «ποιητικό» προηγούμενο. Θα έμοιαζε κατ’ αναλογίαν σαν κάποιος σύγχρονός μας ποιητής επί παραδείγματι, να καταπιανόταν σήμερα και να έγραφε δύο κολοσσιαία έπη για την Άλωση της Πόλης!
Ερώτηση 5η:
Εάν τα Έπη συνετέθησαν κατά τον Η΄ π.Χ αιώνα και κατεγράφησαν τον ΣΤ΄ αι., πώς εξηγείται η συνύπαρξη πολλών διαλέκτων;
Η ύπαρξη και η επιβίωση αρχαϊκών τύπων, αγνώστων λέξεων ακόμα και για τους φιλολόγους των ιστορικών χρόνων;
Ερώτηση 6η:
Μετά την κάθοδο των Δωριέων μεσολάβησε ο λεγόμενος Ελληνικός Μεσαίωνας, δηλαδή ένα τεράστιο χρονικό διάστημα παρακμής και απώλειας πληροφοριών εφ’ όσον χάθηκε και ο Μυκηναϊκός πολιτισμός.
Πώς λοιπόν ήξερε ο ποιητής την προ-δωρική Ελλάδα τετρακόσια χρόνια μετά;
Και ΔΕΝ είναι μόνο αυτά…
Γιατί δεν αναφέρει τον ποταμό της Αιγύπτου Νείλο με το όνομά του, αλλά τον αναφέρει με το αρχαιότατο όνομά του ως «ο ποταμός Αίγυπτος»;
Στην εποχή που έζησε ο Στράβων, η νήσος Φάρος ήταν ενωμένη ήδη με την στεριά. Εν τούτοις ο Όμηρος δεν το γνωρίζει αυτό και την ονομάζει Πελαγίαν νήσον. Έτσι ήταν γνωστή στο απώτατο παρελθόν.
Οι Ηιόνες έχουν εξαφανισθεί από προσώπου γης, αλλά ο Όμηρος του 800 π.Χ τους γνωρίζει; Όπως επίσης γνωρίζει και την Πτελεόν που τον Η΄ αιώνα ήταν ήδη ένας ακατοίκητος λόγγος!
Η Αιπύς, άγνωστη πόλη στους πάντες. Η Ενίσπη της Αρκαδίας καθώς και η Ρίπη και Στρατίη της ίδιας περιοχής είναι εντελώς άγνωστες, γνωστές όμως στον ποιητή.
Η Ηλώνη είναι ένας σωρός ερειπίων και κανένας δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτήν εκτός από τον Όμηρο πάντα!
Οι Δωριείς αναφέρονται μόνο μία (και μοναδική φορά) όμως ως φύλο που κατοικούσε στην Κρήτη και όχι ως εκείνοι που με την κάθοδό τους άλλαξαν τον ρούν της ιστορίας!
Τα τοπωνύμια και οι περιοχές που αναφέρονται στα έπη, τον Η΄ και Θ΄ αιώνα είναι πλέον τόποι ακατοίκητοι και ούτε οι άνθρωποι εκείνης της εποχής μπορούν να ξεκαθαρίσουν με ποιες περιοχές αντιστοιχούν.
Η Άρνη, έχει πάψει να υπάρχει και έχει σκεπαστεί από μία λίμνη. Ο Όμηρος ξέρει όμως πως η Άρνη «έχει πολλά αμπέλια»!
Η Μέσση, άγνωστη πόλη τον η΄ αιώνα, έχει πολλά περιστέρια!
Ερώτηση 7η:
Εάν έζησε τον αιώνα που αναφέρει η συμβατική Ιστορία, πώς εξηγείται το γεγονός ότι αγνοεί τους Δελφούς (!), και αναφέρεται σε αυτούς με το όνομα «Πυθώ»; Και μόνο αυτό το επιχείρημα αρκεί για να μας βάλει σε φοβερές υποψίες πως ο Όμηρος είναι σύγχρονος του Τρωϊκού Πολέμου.
Αλλά ακολουθεί καταιγισμός άλλων ερωτήσεων...
Πώς είναι παραδείγματος χάριν δυνατόν να αγνοεί την ονομασία «Αιγαίον Πέλαγος»;
Πώς είναι δυνατόν να μη χρησιμοποιεί τη λέξη «Έλληνες» αλλά «Αργείοι, Αχαιοί και Δαναοί»;
Γνωρίζει και αναφέρει την Πελοπόννησο όχι με το όνομά της αλλά ως «Άργος».
Δεν γνωρίζει την Θεσσαλία, την Μακεδονία, τα Μέγαρα…
Ερώτηση 8η:
Ο Παυσανίας στα Αρκαδικά του (XVIII) λέει ότι πρώτος ο Όμηρος χρησιμοποίησε τη λέξη «Στύγα» για την πηγή με τα φοβερά νερά, που στο όνομά της ορκίζονταν οι θεοί!
Το ίδιο και στα Λακωνικά του (21-9) ο Όμηρος αναφέρει πρώτος το όνομα «Νηρεύς».
Όμως… ο Νηρέας και η Στύγα δεν έγιναν ονόματα γνωστά τον 8ο π.Χ., αυτό θα ήταν αστείο, αλλά είναι ονόματα πανάρχαια από μια εποχή που χάνονται τα ίχνη της στα βάθη των αιώνων. Τόσο παλιά μάλιστα, που να ονομάζεται μυθολογική εποχή.
Η Στύγα άλλωστε ήταν γνωστή και στους Ορφικούς. Συνεπώς, ο Παυσανίας, με το να το επισημαίνει αυτό, εννοεί πως ο Όμηρος έζησε σε πολύ μακρινούς χρόνους του παρελθόντος!
Ερώτηση 9η:
Στο Β΄ της Ιλιάδας, υπάρχει ο κατάλογος των Νηών, όλων των πλοίων δηλαδή που έλαβαν μέρος στην εκστρατεία κατά της Τροίας. Εντύπωση μεγάλη προκαλεί το γεγονός ότι παρουσιάζονται ήρωες, που είναι κατ’ ευθείαν παιδιά ή εγγόνια των θεών!
Ο Ιδομενέας είναι εγγονός του Μίνωα!
Ο Τληπόλεμος, που οδηγούσε εννέα πλοία των Ροδίων, είναι δεξιοτέχνης στο δόρυ, ωραίος και μεγαλόσωμος και είναι γιος του Ηρακλή!
Ο Εύμηλος, είναι γιος του Αδμήτου και της Άλκηστης!
Οι γιατροί και αδέλφια μεταξύ τους, Ποδαλείριος και Μαχάων, από την Οιχαλία, είναι οι δύο γιοι του… Ασκληπιού!
Ο Πολυποίτης είναι εγγονός του Δία!
Ο Λεοντεύς είναι εγγονός του Καινέα. Ο Καινέας ωστόσο ανήκε στη μυθική φυλή των Λαπιθών. Σε αέτωμα του Παρθενώνα υπήρχε παράσταση της μάχης μεταξύ Λαπιθών και Κενταύρων!
Συμπεραίνει κανείς εξ αυτού, πως εφ’ όσον τα ονόματα αγγίζουν τα όρια της Μυθολογίας, θα πρέπει να προσδιορίσουμε ένα πολύ μεγάλο βάθος χρόνου στο παρελθόν, τόσο για το πότε έζησε ο Όμηρος, όσο και για το πότε έγινε ο Τρωϊκός Πόλεμος!
Φυσικά υπάρχει και η ένσταση ότι ο κατάλογος των πλοίων, συντάχθηκε πολύ αργότερα και είναι εμβόλιμος.
Η απορία όμως που σχηματίζεται είναι η εξής:
Έστω πως ο κατάλογος των νηών είναι μεταγενέστερη προσθήκη.
Πώς ανέχθηκαν τέτοια χονδροκομμένα μυθεύματα οι αρχαίοι ιστορικοί σχολιαστές του Ομήρου και άφησαν να παρεισφρήσει κάτι τόσο χτυπητό που να παραποιεί τον Όμηρο;
Η τιμωρία για όσους παραποιούσαν τους ποιητές ήταν σκληρή.
Ο Ονομάκριτος εξορίσθηκε από τον Ίππαρχο γιατί πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να παραποιεί κείμενο αρχαίου ποιητή…
Ο Όμηρος όχι μόνο δεν ήταν τυφλός, όπως η συμβατική ιστορία χρόνια τώρα διδάσκει, αλλά αντιθέτως είχε οξύτατη όραση!
Η διαστρεβλωμένη αυτή άποψη, ταλανίζει γενιές και γενιές Ελλήνων. Οι ειδικοί φαίνεται πως δεν έσκυψαν αρκετά προσεκτικά πάνω από τα κείμενα και των δύο επών, για να πιστεύουν κάτι τέτοιο.
Δεν φτάνει αυτό, αλλά έχουν διατυπωθεί και του κόσμου οι ανόητες θεωρίες.
Κάποιοι λόγου χάριν φρονούν ότι ο Όμηρος έπασχε από δαλτωνισμό, μια πάθηση των οφθαλμών κατά την οποία ο ασθενής δεν μπορεί να διακρίνει σωστά τα χρώματα, αυτό που σήμερα λέμε αχρωματοψία.
Στηρίζουν αυτή την άποψη στο γεγονός ότι ο Όμηρος κάνει λόγο περί οίνοπος πόντου.
Οίνοψ πόντος, είναι η θάλασσα που έχει το χρώμα του κρασιού. Μάλλον όμως, η ποιητική φλέβα των «ειδικών» βρίσκεται πολλά μέτρα κάτω από στρώματα υποδόριου λίπους.
Όποιος έχει δει τη θάλασσα κατά το ηλιοβασίλεμα, να γίνεται ολόκληρη ένα χρυσάφι αναλυτό, ή να παίρνει τις αποχρώσεις των ρουμπινιών μόλις η φλόγα του ήλιου γίνει τριανταφυλλένια, αμέσως θα νιώσει τι σημαίνει «οίνοψ πόντος».
Και τα χρώματα αυτά περιγράφονται μόνο από έναν ποιητή που όχι μόνο βλέπει, αλλά έχει την σπάνια ικανότητα να ξεχωρίζει τις διαβαθμίσεις των χρωμάτων και τις λεπτές αποχρώσεις!
Κάποιοι άλλοι πάλι θεωρούν πως το όνομα Όμηρος παράγεται από το: ο μη ορών.!
Ο Όμηρος τους διαψεύδει πανηγυρικώς.
Οι περιγραφές που δίνει ο ίδιος για τον κόσμο γύρω του, είναι όχι μόνο εναργέστατες και γλαφυρότατες, αλλά δείχνουν και άνθρωπο με φοβερή παρατηρητικότητα.
Η Ναυσικά πηγαίνει να πλύνει ρούχα στο ποτάμι, το οποίο σε μερικά σημεία είναι τόσο βαθύ, ώστε τα περιδινούμενα νερά να μοιάζουν μαύρα στο χρώμα (Οδ. ζ΄ 91), ο πολεμιστής που τραυματίστηκε θανάσιμα, γέρνει το κεφάλι του όπως το άνθος που βαραίνει από τη δροσοσταγόνα (Ιλ. Ο΄ 170), ο ποταμός Σκάμανδρος (Ξάνθος) είναι «βαθύρροος, αργυροδίνης» γιατί έχει αργιλώδη νερά, (Ιλ. Φ΄ 11 & 130), ένας ίππος είναι κόκκινος (φοίνιξ) και στο μέτωπό του έχει ένα λευκό σημάδι στο σχήμα του μισοφέγγαρου (μηνοειδές) (Ιλ. Ψ΄ 454).
Ο «τυφλός» Όμηρος, παίζει τα χρώματα στα δάχτυλα!
Η Αθηνά είναι «γλαυκώπις» γαλανομάτα δηλαδή, ο πόντος «οίνοψ», ο ίππος μπορεί να είναι «κελαινός» (μελανός) ή «ξανθός» (μπεζ απόχρωση) ή «πυρρός», (κοκκινωπός) ή «πολιός» (λευκόγκριζος, ψαρός).
Το «χλωρός» προκειμένου για φυτά σημαίνει πρασινωπός, ενώ για χρώμα ίππου εκφράζει το χρώμα του μελιού. Το δέρμα του λέοντος είναι «δαφοινόν» (έντονο ξανθό προς το πυρρό). Η κροκόπεπλος είναι εκείνη που φοράει κίτρινο πέπλο και όχι οποιοδήποτε κίτρινο, αλλά το έντονο, εκείνο που έχει την απόχρωση του κρόκου του αυγού.
Οι περιγραφές του ξεπερνούν κάθε προηγούμενο!
Γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια τα πάντα, έχει άριστη γνώση της τοπογραφίας, περιγράφει, περιοχές, ανάκτορα, κήπους, μέγαρα, διαρρύθμιση, αρχιτεκτονική, οπλισμό, θώρακες, περικεφαλαίες.
Τα όπλα του Αχιλλέα είναι "χάλκεα μαρμαίροντα", από απαστράπτοντα δηλαδή χαλκό, (Ιλ. Σ. 130), [μαρμαίρω = λάμπω, ακτινοβολώ, φεγγοβολώ, αστράφτω].
Εάν ο Όμηρος έχασε την όρασή του αργότερα και τυφλώθηκε σε βαθύτατο γήρας, αυτό δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε ούτε και πρόκειται να το μάθουμε ποτέ. Αυτό που σίγουρα όμως φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από τα έπη, είναι πως όταν τα έγραφε (θα ασχοληθούμε και με αυτό), διέθετε όραση καταπληκτική!
Τώρα, όσο για το όνομα Όμηρος, που για μερικούς είναι το παρωνύμιο του: «ο μη ορών» σώνει και καλά, τότε γιατί δεν αποκάλεσαν Όμηρο και τον Θάμυρι, ένα Θρακιώτη μουσικό και αοιδό τον οποίο τύφλωσαν οι Μούσες, (μη ορών κι εκείνος), και τον Δημόδοκο, αοιδό από τη Σχερία, τη χώρα των Φαιάκων, επίσης τυφλό, και τον Στησίχορο, λυρικό ποιητή, που επειδή είχε γράψει μία υβριστική ωδή για την ωραία Ελένη, αμέσως μετά τυφλώθηκε. Ύστερα, συνέγραψε μια δεύτερη ωδή, μια παλινωδία, για να «διορθώσει» τα όσα είχε γράψει για την Ελένη προηγουμένως και ξαναβρήκε από θαύμα την όρασή του. Όλοι οι μη ορώντες δεν είναι και Όμηροι!
Ο Όμηρος δεν έγραφε χάριν παιδιάς.
Σκοπός του δεν είναι η ψυχαγωγία ούτε το αστείο, εάν εννοούμε με τη λέξη ψυχαγωγία την τέρψη και την διασκέδαση. Οι περιγραφές του για τα συναισθήματα των ηρώων και τις φονικές μάχες περί την Τροία, μας αφήνουν άναυδους και περιδεείς κόβοντάς μας την ανάσα.
Αδύνατον να ψυχαγωγηθούμε με όσα περιγράφονται. Κανενός είδους χιουμοριστική διάθεση δεν διαφαίνεται και στα δύο έπη.
Σκοπός του Ομήρου είναι να ΔΙΔΑΞΕΙ, να ΜΕΤΑΔΩΣΕΙ ΓΝΩΣΗ, ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ, καθώς και να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΥΨΗΛΟ ΦΡΟΝΗΜΑ.
Όχι όμως να ψυχαγωγήσει.
Ας δούμε κάμποσα παραδείγματα:
Στη ραψωδία Π της Ιλιάδος, (ή πιο γνωστή ως Πατρόκλεια ραψωδία), ο «τυφλός» Όμηρος περιγράφει πώς ο Πηνέλαος χτύπησε τον Λύκωνα: «Τον έπληξε με το σπαθί κάτω από το αυτί, το σπαθί χώθηκε ολόκληρο μέσα και μόνο το δέρμα κρατήθηκε. Το κεφάλι του Λύκωνα κρεμάστηκε από τη μια μεριά και τα μέλη του παρέλυσαν», (Π 341).
Ο Πάτροκλος, χτυπάει με το δόρυ του τον Τρώα Θέστορα στο δεξί σαγόνι. Το δόρυ διαπερνά τη σάρκα και περνάει μέσα από τα δόντια του Θέστορα. Αγκιστρώνεται εκεί και έτσι αγκιστρωμένον σαν ψάρι, ο Πάτροκλος τον ρίχνει κάτω από το άρμα τραβώντας τον από το ορθάνοιχτο στόμα του. Τον σέρνει κάτω στο χώμα για λίγο και μετά τον αναποδογυρίζει να πέσει μπρούμυτα. Έτσι ξεψύχησε ο Θέστορας. (πεσόντα δέ μιν λίπεν θυμός).
Η αγριότητα και ο ρεαλισμός των περιγραφών δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ψυχαγωγίας.
Την ώρα που οι Τρώες και οι Αχαιοί μάχονται γύρω από το νεκρό σώμα του Πατρόκλου, ο Αίας χύνεται πάνω στον Ιππόθοο και του καταφέρει ένα θανάσιμο τραύμα στο κεφάλι. «Τα μυαλά γεμάτα αίματα τινάχτηκαν από την πληγή δίπλα στην δέση του κονταριού». (Ιλ. Ρ 297).
Μετά από αυτό, ο Αίας ξεσχίζει τα έντερα του Φόρκυνα (Ιλ. Ρ 314).
Του Απισάονα του τρύπησαν το συκώτι κάτω από το διάφραγμα (Ιλ. Ρ 349).
Ο Μενέλαος συγκρούεται με τον γιο του Πάνθου και του καταφέρει ένα θανάσιμο και ανατριχιαστικό χτύπημα τρυπώντας του τον οισοφάγο, κι εκείνος πέφτει κάτω όπως η φρεσκοφυτεμένη ελιά με τους λευκούς ανθούς που την ξεριζώνει το ανεμοβρόχι. (Ιλ. Ρ 47).
Οι συνεχείς μεταπτώσεις της συμπεριφοράς του Αχιλλέα δείχνουν άτομο νευρωτικό, κυκλοθυμικό, που διακατέχεται από διαρκές άγχος.
Άλλωστε και το όνομα Αχιλλεύς ετυμολογούμενο εκ του ουσιαστικού «άχος», δείχνει αυτό ακριβώς: την ανησυχία, την κατήφεια, τη στενοχώρια, την αγχώδη κατάσταση, την δυσφορία, την αίσθηση πνιγμού με πόνο στο στήθος, (εξ’ ού και αγχόνη = θηλιά που μας πνίγει. Το ομηρικό επίρρημα άγχι σημαίνει πάρα πολύ κοντά, από απόσταση αναπνοής).
Εάν ο μοναδικός σκοπός ήταν η ψυχαγωγία ή το αστείο, η προσωπικότητα του Αχιλλέα και των άλλων ηρώων θα περιγραφόταν πιο ευχάριστη για να μας θέλξει ή να μας τέρψει. Άλλωστε η Ιλιάδα ξεκινά με έναν ασυγκράτητο θυμό, το θυμό του Αχιλλέα ενάντια στον Αγαμέμνονα που του άρπαξε την σκλάβα Βρισηίδα.
Κανένας αναγνώστης δεν ψυχαγωγήθηκε ποτέ, διαβάζοντας την ραψωδία Φ, όπου ο Σκάμανδρος ποταμός γέμισε με πτώματα.
Ούτε ένιωσε ευχάριστα κανείς «ακούγοντας» τον γοερό θρήνο της Ανδρομάχης, ή «βλέποντας» τα δάκρυα του γέροντα Πριάμου και την ικεσία του προς τον Αχιλλέα να του παραδώσει το νεκρό Έκτορα για ταφή.
Ζητώ συγγνώμη, αλλά εγώ προσωπικά δεν μπορώ να νιώσω κανενός είδους ευχάριστη διάθεση, μετά από όλες αυτές τις περιγραφές.
Τα γραφόμενα στα ΕΠΗ έχουν ΣΤΟΧΟ την ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ των γεγονότων!
Ή για να το θέσω διαφορετικά, μας δίνουν τη δυνατότητα για ιστορική έρευνα!
Αλίμονο εάν ο Ερρίκος Σλήμαν δεν είχε πάρει τοις μετρητοίς τα γραφόμενα του Ομήρου! Δεν θα ανακάλυπτε ποτέ την Τροία, τις Μυκήνες, αλλά ούτε η Τίρυνθα και το ανάκτορο του Νέστορα στην Πύλο θα ερχόταν ποτέ στο φως. Ούτε θα είχε νόημα να ανασκάπτουν οι αρχαιολόγοι την Σπάρτη για να εντοπίσουν το ανάκτορο του Μενελάου!
Ο Όμηρος δεν θέλει ούτε να εντυπωσιάσει ούτε να συγκινήσει.
Παραθέτει ΓΕΓΟΝΟΤΑ και ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΕΙ.
Χαρτογραφεί και περιγράφει με ακρίβεια φωτογραφικού φακού.
Δίνει συντεταγμένες και γεωγραφική θέση για περιοχές που μέχρι σήμερα αποτελούν αντικείμενο έρευνας και μελέτης.
Μας πληροφορεί πως η Κρήτη ήταν πυκνοκατοικημένη και πως είχε ενενήντα πόλεις σε πλήρη άνθηση. Ο Άρθουρ Έβανς επιβεβαίωσε πανηγυρικά την πληροφορία, αποδεικνύοντας πως ένας τεράστιος και μεγαλειώδης πολιτισμός είχε γεννηθεί στην Κρήτη αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν.
Προσφέρονται όμως τα έπη και οι περιγραφές του Ομήρου για ιστορική ανάλυση και εξαγωγή συμπερασμάτων;
Ίσως υπάρχουν αρκετοί που θα ισχυριστούν πως πολλά από αυτά που γράφει ο ποιητής δεν επιβεβαιώνονται από καμία ιστορική πηγή. Όσοι το λένε όμως αυτό, μάλλον αγνοούν τα όσα αρχαιολογικά ευρήματα ήρθαν στο φως (Πύλος, Τροία, Μυκήνες, Τίρυνθα) και τα οποία συνάδουν απόλυτα με το ομηρικό κείμενο.
Το Αμφικύπελλον Δέπας, που βρέθηκε στα ερείπια της Τροίας, αναγνωρίστηκε χάρη στις ομηρικές περιγραφές, (Ιλ. Α 584).
Οι περιγραφές για κύπελλα καμωμένα από καθαρό χρυσάφι ίσως φάνηκαν παραμυθάκια ή υπερβολές, με τις συχνές τους αναφορές (π.χ Οδύσσεια Α 142), μέχρις ότου ένα εντυπωσιακό χρυσό κύπελλο από την Περιστεριά που υπήρξε ηγεμονικό κτέρισμα, ήρθε στο φως κι έφερε στο νου αυτές ακριβώς τις περιγραφές των χρυσών ποτηριών της Ιλιάδας και της Οδύσσειας.
Περιγραφές δίνονται και για το κύπελλο του Νέστορος του οποίου πανομοιότυπα βρέθηκαν στον ΙΙ και VI λακκοειδή τάφο των Μυκηνών.
Αλλά οι γνώσεις του Ομήρου είναι τεράστιες και δεν εξαντλούνται στα προαναφερθέντα ευρήματα.
Εάν ο Όμηρος ήταν απλώς, ποιητής, αοιδός, ραψωδός, δεν θα χρησιμοποιούσε 18 μόνο λέξεις σχετικές με την μουσική!
Αντιθέτως, προκαλεί κατάπληξη η γνώση του για την ανατομία του ανθρωπίνου σώματος!
Γνωρίζει και χρησιμοποιεί 64 πρωτότυπες λέξεις σχετικές με το ανθρώπινο σώμα και χώρια από αυτές, 32 για τον ανθρώπινο κορμό, 15 για τα κάτω άκρα, 13 για τα άνω άκρα, 28 για τα εσωτερικά μέρη και σπλάχνα, σύνολο: 152 λέξεις, που τον κατατάσσουν περισσότερο στους γιατρούς-ανατόμους παρά στους ραψωδούς!
Εκτός αυτού, χρησιμοποιεί 26 λέξεις για τα άρματα γενικώς και 58 για τα μέρη, τα σκεύη και τα εξαρτήματα του άρματος χωριστά, 92 λέξεις για τα όπλα, 13 για τα μέρη της περικεφαλαίας, 14 για τα μέρη της ασπίδας, 51 για τα βέλη (!!!), 31 για τα μέρη του δόρατος, και 60 για τα μέρη του ξίφους! (συμπεριλαμβάνονται και πρωτότυπες λέξεις - επιθετικοί προσδιορισμοί του κάθε ουσιαστικού). Σύνολο: 345 λέξεις στρατιωτικής ορολογίας που τον κατατάσσουν περισσότερο στους Στρατιωτικούς παρά στους ραψωδούς!
Δεν τολμώ να αναφερθώ στην ορολογία του για τα βότανα, τα οικιακά σκεύη, τα ορυκτά, τις κατασκευές, την μηχανική, τη ναυσιπλοΐα την αστρονομία και πλήθος άλλα, γιατί θα χρειαζόμουν βιβλία ολόκληρα και όχι μόνο το παρόν άρθρο.
Για να καταλάβουμε τι λέμε και να λύσουμε το ζήτημα του εάν τα λεγόμενα του Ομήρου έχουν επιστημονική αξία και βαρύτητα θα αναφερθώ σε ένα πολύ σημαντικό γεγονός που έλαβε χώρα στην Αρχαία Ολυμπία (Συνεδριακό Κέντρο ΣΠΑΠ).
Πρόκειται για το διεθνές συμπόσιο «Επιστήμη και Τεχνολογία στα Ομηρικά Επη», υπό την προεδρία του καθηγητή κ. Στεφάνου Παϊπέτη του Τμήματος Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών, στις 27 - 30 Αυγούστου του έτους 2006.
Ένα από τα θέματα που ερευνήθηκαν και συζητήθηκαν ήταν και το
Γιατί οι ασπίδες του Αχιλλέα και του Αίαντα ήταν άτρωτες.
Το Τμήμα Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών (Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Μηχανικής του Πανεπιστημίου Πατρών), αποπειράθηκε (τη βοηθεία ηλεκτρονικού υπολογιστή) να ανακατασκευάσει τις δύο ασπίδες ακολουθώντας πιστά το ομηρικό κείμενο.
Μένει άναυδος κανείς για το πόσο καλά γνώριζαν οι τεχνίτες εκείνου του μακρινού παρελθόντος, τις δυνατότητες, την αντοχή και τα όρια των υλικών σε κρουστικές συνθήκες.
Συγκεκριμένα, η ασπίδα του Αχιλλέα αποτελείται από πέντε μεταλλικές στρώσεις. Δύο στρώσεις εξωτερικά από σκληρό μπρούντζο, δύο ενδιάμεσες από στρώματα κασσίτερου, και μία εσωτερική, από πλούσια επίστρωση μαλακού, καθαρού χρυσού.
Στην αντιδιατρητική συμπεριφορά της η ασπίδα του Αχιλλέα - στην προσομοίωση – απέδειξε ότι το μαλακό στρώμα χρυσού είναι αδιαπέραστο.
Ο καθηγητής κ. Παϊπέτης δήλωσε ότι αυτό οφείλεται και βασίζεται σε αρχές της Μηχανικής και ότι «τα αποτελέσματα των πειραμάτων επιβεβαιώνουν με καταπληκτική ακρίβεια τις περιγραφές του Ομήρου και τη συμπεριφορά των αμυντικών όπλων στη μάχη».
Πιο εντυπωσιακή είναι ωστόσο, η πιο ταπεινή (από άποψη υλικών), ασπίδα του Αίαντα με τα επτά στρώματα δέρματος και τη μία εξωτερική στρώση από σκληρό μπρούντζο.
Στην εργαστηριακή δοκιμή διάτρησης της ασπίδας, με βλήμα υπολογισμένης μάζας, επαληθεύτηκε η περιγραφή του Ομήρου, που την ήθελε αδιάτρητη.
Δοκιμάστηκε στα έξι στρώματα δέρματος. Ήταν διαπερατή.
Δοκιμάστηκε στα οκτώ. Και πάλι διαπερνιόταν από την αιχμή του δόρατος. Τότε ακολουθήθηκαν οι οδηγίες του Ομήρου.
Οι 7 δερμάτινες στρώσεις, ήταν η χρυσή τομή, που με τις οποιεσδήποτε παραμορφώσεις και τριβές, το δόρυ τελικά εκτρέπεται!
Ένα καταπληκτικό και απίστευτο μυστικό που γνώριζε όμως πολύ καλά ο βυρσοδέψης και κατασκευαστής της, ο Τύχιος.
Πυκνό πέπλο μυστηρίου σκεπάζει την καταγωγή του Ομήρου. Επτά πόλεις, έφτασαν να ερίζουν για να τον διεκδικήσουν.
«Επτά πόλεις μάρνανται σοφήν δια ρίζαν Ομήρου: Κύμη, Χίος, Κολοφών, Σμύρνη, Πύλος, Άργος, Αθήνη».
Οι περισσότερες πιθανότητες καταγωγής του Ομήρου, έχουν δοθεί στη Χίο και στη Σμύρνη.
Θα αναρωτηθούμε όμως… εάν ο ποιητής καταγόταν από κάποια εκ των επτά ανωτέρω πόλεων, δεν θα έδινε λεπτομερέστατες περιγραφές των συγκεκριμένων τοποθεσιών στα έπη του;
Δεν θα μιλούσε για την πατρίδα του, για τον τόπο του;
Πώς είναι τόσο φλύαρος και κατατοπιστικός σχετικά με την Ιθάκη, τη Ζάκυνθο, την Σάμη, την Κεφαλονιά και το Δουλίχιον;
Πώς γνωρίζει όλο το Ιόνιο πιθαμή προς πιθαμή, το παραμικρό λιθάρι, δέντρο, σπηλιά, βουνό, την σύσταση του εδάφους, τα πέριξ νησάκια, τον καιρό, τους ανέμους, τις αποστάσεις;
Εάν καταγόταν από τα παράλια της Ιωνίας, δεν θα έδινε εξαιρετικές περιγραφές των εκεί τοποθεσιών;
Γιατί δίνει τόση έμφαση σε έναν βασιλιά του Ιονίου πελάγους (Οδυσσέα) και στα δύο του έπη, ενώ οι αναφορές του στα παράλια της Ιωνίας και στους εκεί άρχοντες είναι πενιχρές;
Το επιχείρημα πως ο ποιητής έχει Μικρασιατική καταγωγή επειδή γνωρίζει τον Καΐστρο ποταμό που ρέει κοντά στην Έφεσσο, δεν φαίνεται ισχυρό, διότι επιπλέον ο Όμηρος γνωρίζει και τους κατοίκους του απώτατου Βορρά (Στράβων, Γεωγραφικά Α΄ 7).
Τους γνωρίζει μάλιστα πάρα πολύ καλά γιατί ξέρει τον καθημερινό τους βίο και τις συνήθειές τους. Λέει πως είναι γαλακτοφάγοι αλλά με περίεργο τρόπο εφ’ όσον αρμέγουν τις φοράδες και πίνουν το γάλα τους: «…και αγαυών ιππημολγών γαλακτοφάγων....» [ίππος + αμέλγω → αρμέγω] Ιλ. Ν 5-6.
Ονομάζει επίσης τους Αβίους δικαιότατους «…Αβίων τε δικαιοτάτων ανθρώπων», που σημαίνει ότι για να ονομάσεις έναν ολόκληρο λαό δικαιότατο, δεν εννοείς πως όλοι τους είναι από κούνια και εκ γενετής δίκαιοι αλλά πως γνωρίζεις καλά τη νομοθεσία τους και το πώς λειτουργεί αυτή.
Με την ίδια λογική, αφού γνωρίζει τόσο καλά τους Βορείους Ιππημολγούς και Αβίους, έλκει την καταγωγή του από αυτούς;
Ο Όμηρος δεν γνωρίζει καλά μόνο τους κατοίκους της Σμύρνης, της Χίου, του Βορρά, της Αθήνας, της Πύλου, της Τροίας…
Το σωστό είναι πως ο Όμηρος γνωρίζει τα πάντα!
Τα μάτια του, τα αυτιά του και το μυαλό του, καταγράφουν όπως θα κατέγραφε μια υπερσύγχρονη κάμερα!
Και υπάρχουν αποδείξεις μέσα στα έπη πως φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλλίτερα τα πράγματα των Ιονίων νήσων!
Εδώ ακριβώς πρέπει να πάρουμε βαθιά ανάσα για να αντέξουμε την επόμενη ερώτηση που πιθανόν αρχίζει να σχηματίζεται στο μυαλό των περισσοτέρων:
Μήπως δεν πρέπει να ψάξουμε στην Ιωνία αλλά στο Ιόνιο για την καταγωγή του Ομήρου;
Στο επόμενο ΚΕΦ. 2ον, θα δούμε πόσο καλά γνώριζε την Ιθάκη…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...](https://fbcdn-photos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/t1/1888664_658916044165043_1820577847_a.jpg)
Η συγγραφή της ιστορίας γενικώς και αορίστως είναι μόνο ένα ταρατατζούμ – ταρατατζούμ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι με δυο λόγια ένα παραμύθι όπως η ζωή.
Ας μπούμε όμως στο κυρίως θέμα.
Τίποτε από τα αναφερόμενα εκτός από μερικά κομμάτια δεν είναι σίγουρο.
Δεν μπορούμε να θέσουμε την έκρηξη στη Σαντορίνη σαν τέλος και αρχή του περί αυτής πολιτισμού, με τι στοιχεία? Όλα είναι υπό αμφισβήτηση.
Πως καταστράφηκαν οι Μινωίτες? Δηλαδή με ένα σεισμό 5,5 ρίχτερ την εποχή εκείνη έμενε τίποτε όρθιο εκτός ίσως από τα τείχη που τα έκαναν προφανώς τόσο ογκώδη για να αντέχουν σε τέτοιες καταστάσεις?
Αυτά ούτε τανκς δε τα γκρεμίζουν, είχαν τανκς οι αρχαίοι? Προς τι τόσος κόπος??
Στην Κρήτη όλες οι πόλεις ήταν παραθαλάσσιες για να καταστραφούν από τσουνάμι?
Ήδη έχει ανακαλυφθεί και ανασκαφεί πόλις σαν τη Κνωσό και μεγαλύτερη πολύ ψηλότερα. Τα πλοία όσα καταστρέφονταν σε ελάχιστο χρόνο μπορούσαν να αντικατασταθούν, άλλωστε πόσο χρόνο ζωής είχαν τότε?
Ποιήματα προς ψυχαγωγία ήταν τα Ομηρικά μια και απευθύνονταν σε πολέμους και σε πολεμιστές. Όσο και αποκρουστικές εικόνες και να είχαν όλοι με μια χατζάρα κυκλοφορούσαν τότε, με άλλα λόγια έβλεπαν άντερα χυμένα και μυαλά τιναγμένα και την έβρισκαν. Δε μπορώ να καταλάβω πως βάζετε σημερινές ευαισθησίες στα ήθη της τότε εποχής.
Τα έπη του Ομήρου το πιο πιθανόν είναι ότι ήταν δημοτικά τραγούδια της τότε εποχής τα οποία συμμάζεψε ο Όμηρος, ή αυτό που ονομάζουμε «Όμηρο» και έφτιαξε τα «άπαντα» της τότε δημώδους ποίησης. Ίσως της πιο «ηρωικής» εποχής μια και ήταν μια μεταβατική εποχή προς κάποιο πολιτισμό και το πιο πριν φαινόταν διαφορετικό και παραμυθένιο.
Εξιστορούν λοιπόν μόνο ένα χρονικό διάστημα ούτε πιο πριν ούτε πιο μετά δεν έγραφε ιστορία ο απλός άνθρωπος κατορθώματα ηρώων και με λίγο σάλτσα οπωσδήποτε εξιστορούσε.
Τα πολλά στοιχεία ιστορικά και γεωγραφικά που ενυπάρχουν είναι τελείως τυχαία μα και λογικά γιατί σε κάθε περιοχή που εκτυλίσσονταν μια περιπέτεια οι ντόπιοι τη τραγουδούσαν και είχαν κάποια αμεσότητα γεωγραφική μα και ιστορική.
Ο « Όμηρος» κατά τη γνώμη μου μπόρεσε να τα συνδέσει μεταξύ τους προσαρμόζοντας κομμάτια, ρετουσάροντας μερικά, προσθέτοντας δικά του, ώστε να υπάρχει μια αρχή και ένα τέλος σε όλο αυτό το δημιούργημα.
Τα περί τυφλού και τα τοιαύτα είναι για μικρά παιδιά.
Γιατί κανείς δεν έχει διερωτηθεί με τις λογικές του άρθρου αφού ο «Όμηρος» έζησε αργότερα από τα αναφερόμενα δε γράφει τίποτε για την εξέλιξη του βασιλείου του Οδυσσέα?
Απλά δεν προσπάθησε να γράψει ιστορία δε νομίζετε?
Προφανώς όλα αυτά είναι απόψεις και όλοι παίζουμε με τις πιθανότητες, άρα μπορεί να είμαι και εγώ λάθος μα και οι «επαΐοντες» θεσούλες έπιασαν για βιοπορισμό και μάλλον δεν έχουν άλλο σκοπό πλην του καλά να περνάμε. Κρίμα….
Χουά χα χα χα χα χα χα χα.
Eυχαριστώ για την τόσο "πιασάρικη" άποψη που κατέθεσες Άρη. Αυτά κατάλαβες διαβάζοντας το συγκεκριμμένο άρθρο; ή αυτό "βολεύει" να περναει ακόμα; Είναι τα ίδια ακριβώς που οι "επαίοντες" μας σερβίρουν χρόνια τώρα, με τις ίδιες ακριβώς "δικαιολογίες". Δεν σε κατηγορώ, αυτά μας δίδαξαν όλους μας. Αυτά ακόμα μας διδάσκουν...ΑΛΛΑ, πάνω στην ίδια λογική που εσύ άθελά σου αναπαράγεις...την λογική του περισσότερο πιθανού, αγνοόντας βασικά ιστορικά δεδομένα, που για λόγους που "λίγοι" γνωρίζουν τα θάβουν με αντίστοιχες κοινές λογικές. Ποιοί μπορεί να είναι οι "λίγοι"; Πχ διαμορφωτές της Πίστης ή Θρησκείας, διαμορφωτές της καταγωγής του ανθρώπου...από τον πίθηκο, (όλοι είμαστε ένα λάθοις της φύσης, άρα δεν υπάρχει η αρμονία, το τέλειο, το θείο κοκ, διαμορφωτές μιας κάστας ΕΛΙΤ που σκοπό έχουν να συσκοτίζουν και να παραποιούν με ωφέλη προφανή για τους ίδιους, κλπ, κλπ). Γιατί δεν είναι απλά "μια αθώα πιθανολόγηση" και η Συμβατή Χρονολόγηση του ανθρώπου στη Γή (δεν ξέρω αν είδες τα τρία βίντεο που ακολουθούν το αντίστοιχο άρθρο στην αρχή του θέματος)...και τα δύο όμως μαζί (με την χρονολόγηση της ιστορίας έργων του ανθρώπου), "δένει" την όλη ιστορία περί αποκρύψεως της αλήθειας. Εγώ, δεν βγάζω συμπεράσματα, ερωτήματα θέτω για αναζήτηση χαμένων "μονοπατιών" της ιστορίας. Η όποια αντιμετώπιση των όσων καταγράφω με μορφή ερωτημάτων, θα ήταν ΑΠΟΔΕΚΤΗ μόνο άν οι απαντήσεις είχαν σοβαροφανή επιστημονικά αντίστοιχα δεδομένα...μα κάτι τέτοιο δεν βλέπω.Απεναντίας βλέπω, σκοταδισμό, όμοιο με αυτόν που αντιμετώπιζα χρόνια πίσω, όταν μαθητής όντας στο Γυμνάσιο Αρρένων Αργοστολίου, στις απορίες-ενστάσεις μου για ανωτερω θέματα με αφορμή αντίστοιχο μάθημα, λάμβανα "αποστομοτικές" απαντήσεις από τους καθηγητές μου, του τύπου, "μια ερώτηση τέτοια ακόμα και θα πάρεις 6ήμερο αποβολή" ή "είσαι αντιδραστικός" ή "θές να μας κάνεις και τον καθηγητή;"...κ.α. πολλά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως για ακόμη μία φορά σε ευχαριστώ...γιατί "ακολουθείς πιστά τις γραφές" τους, επιβεβαιώνοντας τις απόψεις μου.
Θα ήθελα, επ ευκαιρία να σημειώσω εδώ, κάτι που "περιέργως περνά απαρατήρητο" από τους "συνήθης ύποπτους" επαίοντες της Ιστορίας - Αρχαιολογίας.Στο Πάριο Χρονικό", αναφέρεται ότι: Άλωση Τροίας το 945 π.Δ. και Ομηρος το 943 π.Δ. Σύγχρονος λοιπόν της αλώσεως της Τροίας ο Όμηρος και με την "Οδύσσεια" του, να καταγράφει τα γεγονότα ώς Ιστορικός Χρονογράφος της και όχι ώς "συνθέτης" θρύλων, μύθων κλπ...που μεταφέρθηκαν απο στόμα σε στόμα σαν μια "μυθοπλασία" γεγονότων που "έλαβαν χώρα 450 χρόνια πρίν! Όπως επίσης, την απουσία της κοσμοιστορικής έκρηξης της Σαντορίνης, αιτία για πολλούς ιστορικούς, της καταστροφής του Μινωικού Πολιτισμού! Πραγματικά αξιοπερίεργο. Να υποθέσει κανείς ότι η έκρηξη αυτή έγινε μετά Διόγνητο εποχή; Διότι όμοια παντελή αναφορά σε αυτό το κοσμοιστορικό γεγονός, παρουσιάζεται και στην Οδύσσεια του Ομήρου. Εξ αυτού, επίσης συμπεραίνουμε, ότι και ο Όμηρος ήταν παλαιότερος της εποχής της έκρηξης. Εδώ, να αναφέρουμε, ότι σύμφωνα με την επιστημονική έρευνα είναι παγκοσμίως αποδεκτό, ότι η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, με τις κοσμοιστορικές συνέπειές της, έλαβε χώρα το 1450 π.Χ. και η άλωση της Τροίας το 1250 π.Χ. Κάτι δεν πάει καλά με την σειρά και τις καταγεγραμένες αναφορές που έχουμε στα χέρια μας. Για να έλθει σε σειρά με τις καταγραφές (Ομηρος και Πάριο Χρονικό) θα πρέπει, άν όχι να αποδεχτούμε, τουλάχιστον να εξετάσουμε σοβαρά την σειρά: Άλωση της Τροίας πρίν την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης...κάτι που "εκτοξεύει" την εποχή του Ομήρου της Συμβατικής Χρονολόγησης από τα 450 χρόνια στα 650 χρόνια πίσω. Η με τα στοιχεία που παραθέτω, σύμφωνα με το Πάριο Χρονικό, ο Όμηρος ήταν σύγχρονος της Τροίας και πάντως και τα δύο, πρίν την έκρηξη στη Σαντορίνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για όσους αγνοούν τι εστί "Πάριο Χρονικό" τα ακόλουθα: "Πάριο Χρονικό"! Έτσι ονομάζονται 3 αρχαίες ελληνικές μαρμάρινες επιγραφές που σήμερα η μια από αυτές βρίσκεται στο μουσείο της Πάρου και οι άλλες δυο στην Οξφόρδη. Λέγεται έτσι, δηλαδή Πάριο χρονικό, επειδή είναι χρονολογίες γραμμένες σε μάρμαρο Πάρου. Είναι χρονικό ανώνυμου συγγραφέως, γραμμένο στην αττική διάλεκτο, όταν ο ΔΙΟΓΝΗΤΟΣ ήταν άρχοντας στην ΑΘΗΝΑ, κατά το πρώτο έτος της 129ης Ολυμπιάδος. Οι ημερομηνίες λοιπόν είναι πρίν Διόγνητον εποχής με την αρχαιοελληνικήν αρίθμηση (όπως: ΧΗΗΓΔΠ =1265 π.Δ.)! Αρχίζει με το έτος 1318 π.Δ.όταν ο Αιγύπτιος Κέκρωψ γίνεται ο 1ος βασιλιάς της Αττικής και από Αττική που λέγονταν πριν την μετονομάζει σε Κεκροπία.Και συνεχίζει ως εξής: Ο ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΑΣ βασίλευε στη Λυκώρεια 1310 π.Δ. Ο ΚΡΑΝΑΟΣ βασίλευε στην Αθήνα 1268 π.Δ. Ο ιθαγενής Κραναός γίνεται 2ος βασιλιάς των Αθηνών Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ, επί Δευκαλίωνα 1265 π.Δ. Ο ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ, γιος του Δευκαλίωνα ενώνει οικισμούς στις Θερμοπύλες, Αμφικτύωνες 1258 π.Δ. Ο Αμφικτύων γίνεται 3ος βασιλιάς των Αθηνών. Ο ΕΛΛΗΝ, γιος Δευκαλίωνα, βασιλεύει στη Φθιώτιδα. Από αυτόν μετά «Έλληνες ονομάστηκαν όσοι προηγουμένως καλούνταν Γραικοί» 1257 π.Δ. Ο ¨Ελλην γίνεται βασιλιάς στη Θεσσαλία. Γιοί τους Έλληνα: Δώρος, Αίολος, Ξούθος (πατέρας του Ίωνα και Αχαιού). Ο ΚΑΔΜΟΣ, έρχεται από Φοινίκη στην Ελλάδα και κτίζει τη Θήβα, 1255 π.Δ. Ο ΔΑΝΑΟΣ φτιάχνει πλοίο και μ’ αυτό έρχεται στην Ελλάδα από Αίγυπτο 1247 π.Δ. Ο Δαναός έρχεται από το Χέμμιν της Αιγύπτου στο Άργος. Ο ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΣ τελεί τα ΠΡΩΤΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ 1242 π.Δ. Ο Εριχθόνιος γίνεται 4ος βασιλεύς των Αθηνών. Ο ΠΑΝΔΙΩΝ, γίνεται ο 5ος βασιλιάς των Αθηνών, Η ΔΗΜΗΤΡΑ, φέρνει και σπέρνει καρπό στην Ραρία = η Ελευσίνα 1146 π.Δ. Ο ΟΡΦΕΑΣ, ο ποιητής 1135 π.Δ. Φτάνει ο Εύμολπος στην Αττική 1135 π.Δ. Ο Εριχθεύς γίνεται 6ος βασιλιάς των Αθηνών. Ο ΕΥΜΟΛΠΟΣ, καθιερώνει τα Ελευσίνια μυστήρια 1135 π.Δ. Ο ΑΙΓΕΑΣ γίνεται ο 7ος βασιλιάς στην Αθήνα 1031 π.Δ. Γέννηση του Μίνωα βασιλιά της Κρήτης. Ο Αιγέας γίνεται ο 8ος βασιλιάς των Αθηνών. ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ. Ο Πέλοπας έρχεται από Φρυγία στη Ελλάδα. Έκτοτε η Απία ή Άργος ονομάζεται Πελοπόννησος. Ο ΘΗΣΕΑΣ ενώνει 12 συνοικίες, Δημοκρατία στην Αθήνα 987 π.Δ. Ο Θησέας γίνεται 10ος βασιλιάς των Αθηνών. Ο Ατρέας, γιος του Πέλοπα, γίνεται βασιλιάς του Άργους. ΑΛΩΣΗ ΤΡΟΙΑΣ 945 π.Δ. Οι Δωριείς με τους Ηρακλείδες κυριεύουν την Πελοπόννησο. Ο ΗΣΙΟΔΟΣ 670 π.Δ. Ο ΟΜΗΡΟΣ 943 π.Δ. Ο ΦΕΙΔΩΝΑΣ αλλάζει τα σταθμά και κόβει αργυρό νόμισμα 631 π.Δ. Ο Φείδων, ο βασιλιάς του Άργους, ευρετής διαφόρων μέτρων και σταθμών και των αργυρών νομισμάτων 884 π.Δ. Κλπ, κλπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το άρθρο του κ. Βαλσαμη ενδιαφέρον μια και ξεφεύγει από τα «τετριμμένα», αλλά με πολλές πληροφορίες που θέλουν ώρα για ψάξιμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσχετα με αυτό, είναι γεγονός ότι για να βγάλει κανείς άκρη με την Ομηρική Ιθάκη μέσω των επών και δική μου γνώμη είναι πως πρέπει να έχει γνώσεις και ευφυΐα ώστε να κάνει «υπερβάσεις», διαφορετικά θα παραμείνει στο σύνηθες τέλμα.
Οψόμεθα…
Κά κα κα κα