Ο Hellenic Civilization Religion κοινοποίησε φωτογραφία απόΕλληνοπρέπεια.
Ο συνηθέστερος σταυρός στους αρχαίους χρόνους, ήταν το σχήμα (Τ). Η λέξη σταυρός είναι αντιδάνειο από την λέξη "ίσταμαι" (στέκομαι ίσια) η οποία μας ήλθε από την Ανατολή "σταυρός" και εμεις βέβαια μετά τόσα χρόνια παραπληροφόρηση την συγχέουμε με το σχήμα (+).Βλέπε Λεξικό Ι. Σταματάκου.
Σ’ αυτό το σχήμα (Τ) "σταυρώθηκε" και ο Ιησούς (αν υπήρξε). Οι μαρτυρίες της αρχαίας παραδόσεως και των αρχαιολογικών ανασκαφών, το μαρτυρούν αυτό με ακρίβεια. Άλλωστε, "επι ξύλου κρεμάμενος" λέει ο ύμνος της Μεγάλης Πέμπτης .
Ο σταυρός (Τ) ήταν το πλέον ατιμωτικό όργανο και μέσον θανάτου, γιατί ο κρεμασμένος δεν πέθαινε, αφού πατούσε στο σκαλάκι, αλλά χλεαζόμενος από το πλήθος επι ώρες κουράζονταν πολύ. Στο τέλος του έσπαζαν τα πόδια και από το βάρος του σώματος ο πνεύμονας δεν μπορούσε και πάρει αέρα και πέθαινε από ασφυξία.
Τα πόδια έσπασαν στους ληστές μόνο και όχι στον Ιησού όπως λένε τα ευαγγέλια.
Ο ισοσκελής σταυρός (+) χρησιμοποιείτο και ως λατρευτικό σύμβολο από τους αρχαίους λαούς (Αιγυπτίων, Φοινίκων, Ασσυρίων, Ινδών, Βαβυλωνίων και Κρητών). Στο Αρχαιολογικό μουσείο Ηρακλείου Κρήτης, υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα των Μινωϊκών χρόνων, τα οποία φέρουν ισοσκελείς σταυρούς, που από την θέση τους φαίνεται ότι χρησιμοποιούνταν ως λατρευτικά σύμβολα.
Η Αποστολική και Μεταποστολική Εκκλησία, δεν χρησιμοποιούσε το σταυρό στην λατρεία της. Βαθμιαία, όμως, οι χριστιανοί, μετά τον α’ αιώνα, προκειμένου να παραστήσουν διάφορα πρόσωπα ή αρετές ή αντικείμενα της χριστιανικής πίστεως, χρησιμοποίησαν ορισμένα σύμβολα πανάρχαια ειδωλολατρικά θα έλεγα, μεταξύ των οποίων ήταν και ο σταυρός. Ο Ποιμήν, ο αμνός (του Ορφέα), η λύρα (πάλι του Ορφέα), η ναύς (=πλοίο. Της εκκλησίας), η άγκυρα (της ελπίδας) ο φοίνικας (της αναστάσεως), ο ιχθύς (Ι.Χ.Θ.Υ.Σ.).
Ενώ λοιπόν η αρχαία παράδοση και η αρχαιολογία θέλουν τον σταυρό σε σχήμα (Τ), τριμερή και ανισοσκελή, στους βυζαντινούς χρόνους, που όλοι έκαναν τους θεολόγους -από τον Αυτοκράτορα μέχρι και τον οδοκαθαριστή-, άλλαξαν το σχήμα του σταυρού, προς το ευπρεπέστερο, και το εμφάνισαν σε σχήμα αποτελούμενο από τρία ισοσκελή μέρη και ένα μεγαλύτερο.
Ο σταυρός αυτός καλείται Βυζαντινός.
Ο Κωνσταντίνος σαν ο pontifix maximus (ο άκρως Αρχιερεύς), που παρέμεινε καθ" όλη την διάρκεια της ζωής του, της θρησκείας των Ρωμαίων στρατιωτικών που λάτρευαν τον Μύθρα, ήξερε τα πάντα για τις θρησκείες. Έψαχνε λοιπόν να βρεί ένα σύμβολο που θα ενώνει θα εμπνέει και η χρήση του δεν θα έφερνε στην μνήμη των ανθρώπων άσχημες εικόνες. Στην αρχή προσπάθησε να περάσει το σχήμα (ΧΡ) ενωμένο που όλοι ξέρουμε, αλλά μετά σκέφτηκε να βρει ένα πιο δυνατό λατρευτικό σύμβολο, που να παραπέμπει συνειρμικά στην ανθρωποθυσία όπου στηρίζεται όλη η χριστιανική πίστη, αλλά χωρίς να είναι αυτό που ήξεραν οι περισσότεροι και πλέον θα ήταν λίγο μακάβριο για σύμβολο εξαγνισμού σε μια θρησκεία υποτίθεται αγάπης.
Ο σταυρός (Τ) που κρεμάσανε τον Ιησού δεν υπήρχε, γιατί οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τα μεταχειρισμένα ξύλα δαιμονικά, αφού πίστευαν πως κακοί και εκδικητικοί δαίμονες είχαν εγκατασταθεί σ' αυτά μετά την εκτέλεση του καταδικασμένου να πεθάνει με αυτό τον τρόπο. Έτσι όλους τους σταυρούς (Τ) τους έκαιγαν μετά από κάθε εκτέλεση.
Ο Κωνσταντίνος έστησε την πλεκτάνη της εύρεσης του τίμιου ξύλου από την μητέρα του Ελένη και μετά την νίκη του κατά του Μαξεντίου, διαδόθηκε στον χριστιανικό κόσμο το σημείο του σταυρού και η λατρεία προς αυτό, εφ’ όσον οι άνθρωποι πίστεψαν ως αληθινό το ψεύτικο όραμα του Μ. Κωνσταντίνου.
Στην αρχή και μέχρι του 5ου αιώνος, ¨"η σημείωσις του σταυρού" γίνονταν με το ένα δάκτυλο, τον αντίχειρα (μονοδάκτυλος σημείωσις) που διέγραφε το σχήμα στο μέτωπο και στο στήθος. Αργότερα δε, και μάλιστα από του 6ου αιώνος, η σημείωσις εγίνετο δια των δύο δακτύλων (διδάκτυλος), του μέσου και του δείκτου ή λιχανού, όπως δηλαδή κάνουν σήμερα τον σταυρόν τους οι Καθολικοί, και εκ των Ρώσσων οι λεγόμενοι Ρασκολνίκοι ήτοι Παλαιόπιστοι. Τέλος από του 8ου αιώνος και εντεύθεν, εις την Ορθόδοξον Ανατολικήν Εκκλησίαν, επεκράτησεν η τριδάκτυλος σημείωσις του τ. Σταυρού, δηλαδή η δια των τριών δακτύλων» («Ο Σταυρός», Χ. Ενισλείδου, σελίς 61), αφού η τριαδικότητα του Θεού επεκράτησε, σε αντιπαράθεση με την συνήθεια των Ελλήνων (Ζεύ τε πάτερ καί 'Αθηναίη καί ''Απολλον (Ιλιάδα Β ραψ), (Πατήρ, πνεύμα και υιός (Αγχεσμός))
Σ’ αυτό το σχήμα (Τ) "σταυρώθηκε" και ο Ιησούς (αν υπήρξε). Οι μαρτυρίες της αρχαίας παραδόσεως και των αρχαιολογικών ανασκαφών, το μαρτυρούν αυτό με ακρίβεια. Άλλωστε, "επι ξύλου κρεμάμενος" λέει ο ύμνος της Μεγάλης Πέμπτης .
Ο σταυρός (Τ) ήταν το πλέον ατιμωτικό όργανο και μέσον θανάτου, γιατί ο κρεμασμένος δεν πέθαινε, αφού πατούσε στο σκαλάκι, αλλά χλεαζόμενος από το πλήθος επι ώρες κουράζονταν πολύ. Στο τέλος του έσπαζαν τα πόδια και από το βάρος του σώματος ο πνεύμονας δεν μπορούσε και πάρει αέρα και πέθαινε από ασφυξία.
Τα πόδια έσπασαν στους ληστές μόνο και όχι στον Ιησού όπως λένε τα ευαγγέλια.
Ο ισοσκελής σταυρός (+) χρησιμοποιείτο και ως λατρευτικό σύμβολο από τους αρχαίους λαούς (Αιγυπτίων, Φοινίκων, Ασσυρίων, Ινδών, Βαβυλωνίων και Κρητών). Στο Αρχαιολογικό μουσείο Ηρακλείου Κρήτης, υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα των Μινωϊκών χρόνων, τα οποία φέρουν ισοσκελείς σταυρούς, που από την θέση τους φαίνεται ότι χρησιμοποιούνταν ως λατρευτικά σύμβολα.
Η Αποστολική και Μεταποστολική Εκκλησία, δεν χρησιμοποιούσε το σταυρό στην λατρεία της. Βαθμιαία, όμως, οι χριστιανοί, μετά τον α’ αιώνα, προκειμένου να παραστήσουν διάφορα πρόσωπα ή αρετές ή αντικείμενα της χριστιανικής πίστεως, χρησιμοποίησαν ορισμένα σύμβολα πανάρχαια ειδωλολατρικά θα έλεγα, μεταξύ των οποίων ήταν και ο σταυρός. Ο Ποιμήν, ο αμνός (του Ορφέα), η λύρα (πάλι του Ορφέα), η ναύς (=πλοίο. Της εκκλησίας), η άγκυρα (της ελπίδας) ο φοίνικας (της αναστάσεως), ο ιχθύς (Ι.Χ.Θ.Υ.Σ.).
Ενώ λοιπόν η αρχαία παράδοση και η αρχαιολογία θέλουν τον σταυρό σε σχήμα (Τ), τριμερή και ανισοσκελή, στους βυζαντινούς χρόνους, που όλοι έκαναν τους θεολόγους -από τον Αυτοκράτορα μέχρι και τον οδοκαθαριστή-, άλλαξαν το σχήμα του σταυρού, προς το ευπρεπέστερο, και το εμφάνισαν σε σχήμα αποτελούμενο από τρία ισοσκελή μέρη και ένα μεγαλύτερο.
Ο σταυρός αυτός καλείται Βυζαντινός.
Ο Κωνσταντίνος σαν ο pontifix maximus (ο άκρως Αρχιερεύς), που παρέμεινε καθ" όλη την διάρκεια της ζωής του, της θρησκείας των Ρωμαίων στρατιωτικών που λάτρευαν τον Μύθρα, ήξερε τα πάντα για τις θρησκείες. Έψαχνε λοιπόν να βρεί ένα σύμβολο που θα ενώνει θα εμπνέει και η χρήση του δεν θα έφερνε στην μνήμη των ανθρώπων άσχημες εικόνες. Στην αρχή προσπάθησε να περάσει το σχήμα (ΧΡ) ενωμένο που όλοι ξέρουμε, αλλά μετά σκέφτηκε να βρει ένα πιο δυνατό λατρευτικό σύμβολο, που να παραπέμπει συνειρμικά στην ανθρωποθυσία όπου στηρίζεται όλη η χριστιανική πίστη, αλλά χωρίς να είναι αυτό που ήξεραν οι περισσότεροι και πλέον θα ήταν λίγο μακάβριο για σύμβολο εξαγνισμού σε μια θρησκεία υποτίθεται αγάπης.
Ο σταυρός (Τ) που κρεμάσανε τον Ιησού δεν υπήρχε, γιατί οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τα μεταχειρισμένα ξύλα δαιμονικά, αφού πίστευαν πως κακοί και εκδικητικοί δαίμονες είχαν εγκατασταθεί σ' αυτά μετά την εκτέλεση του καταδικασμένου να πεθάνει με αυτό τον τρόπο. Έτσι όλους τους σταυρούς (Τ) τους έκαιγαν μετά από κάθε εκτέλεση.
Ο Κωνσταντίνος έστησε την πλεκτάνη της εύρεσης του τίμιου ξύλου από την μητέρα του Ελένη και μετά την νίκη του κατά του Μαξεντίου, διαδόθηκε στον χριστιανικό κόσμο το σημείο του σταυρού και η λατρεία προς αυτό, εφ’ όσον οι άνθρωποι πίστεψαν ως αληθινό το ψεύτικο όραμα του Μ. Κωνσταντίνου.
Στην αρχή και μέχρι του 5ου αιώνος, ¨"η σημείωσις του σταυρού" γίνονταν με το ένα δάκτυλο, τον αντίχειρα (μονοδάκτυλος σημείωσις) που διέγραφε το σχήμα στο μέτωπο και στο στήθος. Αργότερα δε, και μάλιστα από του 6ου αιώνος, η σημείωσις εγίνετο δια των δύο δακτύλων (διδάκτυλος), του μέσου και του δείκτου ή λιχανού, όπως δηλαδή κάνουν σήμερα τον σταυρόν τους οι Καθολικοί, και εκ των Ρώσσων οι λεγόμενοι Ρασκολνίκοι ήτοι Παλαιόπιστοι. Τέλος από του 8ου αιώνος και εντεύθεν, εις την Ορθόδοξον Ανατολικήν Εκκλησίαν, επεκράτησεν η τριδάκτυλος σημείωσις του τ. Σταυρού, δηλαδή η δια των τριών δακτύλων» («Ο Σταυρός», Χ. Ενισλείδου, σελίς 61), αφού η τριαδικότητα του Θεού επεκράτησε, σε αντιπαράθεση με την συνήθεια των Ελλήνων (Ζεύ τε πάτερ καί 'Αθηναίη καί ''Απολλον (Ιλιάδα Β ραψ), (Πατήρ, πνεύμα και υιός (Αγχεσμός))
.
Hellenic Civilization Religion + ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΚΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΣΤΑΥΡΩΝΟΝΤΑΝ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ....ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ "ΧΙΑΣΤΗ"..ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ.....ΒΕΒΑΙΑ Ο ΗΡΩΔΗΣ ΕΙΧΕ ΠΕΘΑΝΕΙ 3-4 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ ΣΦΑΓΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ (?) ΟΠΟΤΕ ΤΙ ΣΥΖΗΤΑΜΕ...ΤΙ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ..ΟΤΙ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΣΦΑΞΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΩΡΑ ΣΕ ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ 200-300 ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΣΥΝΟΛΙΚΑ Η ΟΤΙ ΠΗΡΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ (ΤΟ ΧΩΡΙΟ) 200 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟ (ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ ΚΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΙΣ "ΕΜΠΝΕΥΣΕΙΣ" ΤΣΟΠΑΝΑΡΑΙΩΝ)? ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ "ΜΠΕΕΕΕΕ" ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΥΤΑ ΠΑΘΑΙΝΕΙΣ..ΓΙΝΕΣΑΙ ΠΡΟΒΑΤΟ ΚΙ ΕΣΥ....
Σε «άσχημα» και «δύσκολα» μονοπάτια ανοιγόμαστε! Χα χα χα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια συμβουλή θα έδινα σε αυτούς που θέλουν να ταξιδέψουν σε αυτά:
Μη νομίσουν ότι ανακάλυψαν ξαφνικά την «Αμερική».
Χρειάζονται πολλές ιστορικές πληροφορίες και προ παντός όχι μονόπλευρες για να βγάλουν συμπεράσματα, γιατί διαφορετικά κινδυνεύουν περισσότερο από την γνώση παρά από την άγνοια.
Μόνο έτσι θα έχουν ένα νορμάλ και ομολογουμένως ευχάριστο και εποικοδομητικό ταξίδι για τους εαυτούς τους μα και την κοινωνία που ζουν.
Παράδειγμα επί των του άρθρου αναφερομένων.
Αλήθεια τι θα συμβεί αν κάποιος αγνός και αγαθός χριστιανός ανακαλύψει ότι αυτός ο ειρηνιστής ο καλοκάγαθος άνθρωπος που βάζει κουδούνια στα παπούτσια του να μη πατάει ούτε τα μυρμήγκια προσεύχεται και ασπάζεται το σημείο της επανάστασης?
Θέλει και άλλες γνώσεις λοιπόν για να μπορεί να συνδέει λογικές και καταστάσεις, ώστε να βγάζει σωστά συμπεράσματα μακριά από επικίνδυνες για αυτόν εκπλήξεις, κινδυνεύοντας να κάνει πάλι μπέεεε στις αποσπασματικές νεοαποκτηθείσες γνώσεις.
Γενικώς είναι πολύ δύσκολο για τον άνθρωπο να μην κάνει μπέεεε, άσχετα τι νομίζει.
Ή άμα το κάνει να ξέρει γιατί το κάνει, εφαρμόζοντας την σοφή αρχαία Ελληνική ρήση «το μη χείρον βέλτιστον». «Δυοίν κακοίν προκειμένοιν το μη χείρον βέλτιστον».
Poros Λιαντίνηδες βάλθηκες να μας κάμεις??
Χουά χα χα χα χα χα χα χα χα.
οι αναρτήσεις μπαίνουν προς προβληματισμό!! και δεν τις ασπάζομαι όλες!!
Διαγραφήο καθένας κρίνει το τι στέκει,,και τι οχι!
το δικό μας Σταυρό δεν ξέρω γιατι τον κουβαλάμε,,
και τους σταυρούς που χάσαμε στις εκλογές δεν ξέρω που θα βρούμε χαχαααχαχαχα
Έτσι που μου το θέτεις παίρνω πίσω την απορία μου και σκέφτηκα ένα άλλο μπέρδεμα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίτα πόσο σχετικά είναι τα πράγματα.
Στις εκλογές νοιώθει «σταυρωμένος» αυτός που δεν σταυρώθηκε!! Χα χα χα χα χα.
Μην κουράζεσαι να ψάχνεις πάντως.
Οι σταυροί των εκλογών κάνουν πάντα τους κύκλους του Αρχιμήδη.
Χουά χα χα χα χα χα χα.