Ο σεισμός είναι αναντίρρητα , ένα από τα πιο τρομακτικά χτυπήματα της φύσης, που ταράζει τα ήρεμα νερά, όχι μόνο της γης, αλλά και της ανθρώπινης ψυχής.
Συγγραφέας κειμένου Πέγκυ Καραμπάτου, Ψυχολόγος, Φιλόλογος, Συγγραφέας
Η πατρίδα μας, έχει τη μεγαλύτερη σεισμικότητα της Ευρώπης. Στην Ελλάδα, απελευθερώνεται το μισό της ενέργειας, που βγαίνει από όλους τους σεισμούς της Ευρώπης. Αυτό σημαίνει με απλές λέξεις, πως είμαστε μια χώρα που ΄΄κουνιέται΄΄ και που πρέπει να μάθει και την ανάλογη συμπεριφορά και προστασία, κάτι που δεν γίνεται με σωστή δουλειά δυστυχώς ακόμα. Πόσοι από εμάς ξέρουμε τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε εν ώρα σεισμού και πως έχουμε προετοιμάσει τα παιδιά μας σε περίπτωση μιας σεισμικής δόνησης;
Δεν θα σας μιλήσω για τις ασκήσεις σεισμού και την μη σοβαρή συμπεριφορά μας ή εκτίμηση μας. Δεν σας θα μιλήσω ούτε για τα βασικά με τον φακό και το νερό στην άκρη πάντα για ώρα ανάγκης κλπ κλπ, θα σας στα υπενθυμίσω μόνο. Θα σας μιλήσω για το παιδί, την ψυχή του και την βοήθεια που μπορούμε εμείς οι μεγάλοι να δώσουμε, κατά την διάρκεια ή και μετά από έναν σεισμό. Τα παιδιά, αντιδρούν αλλιώς από εμάς τους μεγάλους και το βασικό, έχουν την ανάγκη από έναν γονιό ή ενήλικα εκείνη την ώρα που θα τα καθοδηγήσει σωστά και όχι να τους περάσει τον δικό του πανικό και ανημποριά.
Κατά αρχάς, η ηλικία ενός παιδιού, είναι ο ένας παράγοντας που θα πρέπει να έχουμε υπόψιν μας. Όσο πιο μικρό το παιδί, τόσο πιο δύσκολο να του εξηγήσουμε τι συμβαίνει και να του πάρουμε μετά τον φόβο δλδ, απλές πρέπει να είναι οι λέξεις μας. Ένας έφηβος, θα κατανοήσει τις οδηγίες μας ή τις συμβουλές μας καλύτερα, ένα παιδάκι του νηπιαγωγείου, θα κλάψει και θα φοβηθεί πιο πολύ. Όποια ηλικία και αν έχει το παιδί μας όμως, εμείς είμαστε και θα είμαστε πάντα οι μεγαλύτεροι του και εμείς έχουμε την ευθύνη χειρισμού της κατάστασης και της ψυχικής του σταθερότητας, όχι μόνο στο θέμα σεισμός, αλλά σε όλα. Περιοχές της χώρας μας, που είναι σε μεγαλύτερη επικινδυνότητα από κάποιες άλλες, καλό θα ήταν να έχουν ασχοληθεί με το θέμα σεισμός προτού συμβεί. Φυσικά και την ώρα του σεισμού, η συμπεριφορά ακόμα και του πιο έμπειρου ενήλικα μπορεί να χτυπήσει κόκκινο και να ξεχάσει όσα όλα έχει μάθει ή πρέπει να κάνει. Αυτό όμως δεν είναι βοήθεια, ούτε η σωστή συμπεριφορά. Αν ο γονιός, ο ενήλικας, φοβηθεί και χάσει τον έλεγχο του, τι περιμένουμε να κάνει τότε το παιδί; Άρα ξεκινάμε από εμάς, για να φτάσουμε και στα παιδιά μας.
Ο χαρακτήρας του παιδιού, η ηλικία του, το φύλο του, η ένταση του σεισμού, η συμπεριφορά η δική μας, η ενημέρωση που έχουμε λάβει και η ετοιμότητα μας, η ψυχοσύνθεση η δική μας, τα προσωπικά μας βιώματα σε έναν σεισμό που δεν ξεπεράσαμε και μας ακολουθούν και σε μεγαλύτερη ηλικία, το μετά από έναν σεισμό και ο διάλογος που θα εξηγεί στο παιδί και όχι θα το παροτρύνει να ξεχάσει έτσι απλά, αφού πάει τέλειωσε και φτάνει ο φόβος του, όλα αυτά συμβάλλουν σε μια καλή ψυχολογία και για το μετά του. Ναι, είναι αλλιώς η θεωρία από την πράξη και εκείνη την ώρα που θα γίνει ο σεισμός, το πρώτο μέλημα μας είναι από το ένστικτο μας, η διάσωση μας και η επιβίωση μας. Και όμως, αν έχουμε προετοιμαστεί μαζί με το παιδί μας σαν οικογένεια, σαν σχολείο, σαν κοινωνία, τότε οι πληγές θα είναι λιγότερες.
Παρακολουθήστε με το παιδί σας σεμινάρια ή εκπομπές ή βιντεάκια ή διαβάστε απλά τι είναι σεισμός και τι πρέπει να κάνουμε. Έχετε στο σπίτι σας ένα μέρος κοινό για όλα τα μέλη της οικογένειας, που θα γνωρίζει και το πιο μικρό, που είναι οι πρώτες βοήθειες και τα απαραίτητα για το μετά του σεισμού. Κάποιοι σεισμοί, έχουν καταστρεπτικές συνέπειες το γνωρίζουμε, εμείς έχουμε πάρει τα μέτρα μας, με ένα φακό, μπαταρίες στην άκρη, νερό ρεζέρβα, επιδέσμους, ραδιόφωνο για την ενημέρωση μας…..απλά πράγματα, που ίσως χρειαστούμε και μας σώσουν και την ζωή μας. Το μετά του σεισμού θέλει επίσης μια καλή κουβέντα με το παιδί μας. Και αν δείτε, πως φοβάται το βράδυ να κοιμηθεί μόνο του ή αντιδρά με πανικό σε κάθε μικροδόνηση, συμβουλευτείτε έναν ψυχολόγο αν εσείς δεν μπορείτε άλλο να το βοηθήσετε. Μην το κοροϊδέψετε και μην αγνοήσετε τον φόβο του, γιατί αυτό μπορεί να έχει μεγάλες συνέπειες στην ψυχική του υγεία.
Στην Ελλάδα, υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι που καθιστούν την ανάγκη αυτή επιτακτικότερη, πρώτον γιατί είμαστε μια χώρα που πρέπει επιτέλους να μάθει να ζει με τους σεισμούς της και δεύτερον δυστυχώς δεν υπάρχει σωστή δομή ενημέρωσης ούτε από την οικογένεια ούτε από τους αρμόδιους φορείς. Η βοήθεια και η θεραπεία αυτών των παιδιών, πρέπει να έρθει από τους γονείς τους και τους δασκάλους τους στο σχολείο, δλδ τους πιο κοντινούς τους υπεύθυνους. Nα το καθησυχάζεται το παιδί σας, εξηγώντας του, ό,τι είναι φυσιολογικό να νιώθει φόβο. Να είστε δίπλα του ψυχικά δυνατοί, αλλά χωρίς να το πιέζετε. Θυμάμαι τους δικούς μου σεισμούς στα παιδικά μου χρόνια , μιας και έζησα με γιαγιά και παππού κάποια καλοκαίρια που ‘’κουνούσε’’ πολύ. Όπως ήξεραν μας έβγαζαν έξω από τα σπίτια, αρκεί να είμαστε γρήγορα έξω, λάθος σήμερα το ξέρω, αλλά και αυτοί δεν το γνώριζαν καλύτερα γιατί δεν έμαθαν πως είναι ο σωστός τρόπος και είχαμε απλά μεγάλη τύχη. Σήμερα εμείς, οι γονείς παιδιά τότε με την λάθος διαγωγή και συμπεριφορά, πρέπει να πάρουμε όλα αυτά τα λάθη και να τα αφήσουμε πίσω μας και ποτέ στην τύχη τους. Και ναι γίνεται, μαζί με το παιδί μας, στον ίδιο καναπέ που θα τα ακούμε και χέρι χέρι δίπλα του, για να του μερώνουμε τον φόβο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου