Για την Ελλάδα ρε γαμώ το ….κέρατό μου!

«Για την Ελλάδα ρε γαμώ το!». Αυτή η φράση εκστομίστηκε, ως γνωστόν,  το μακρινό 1992, από δύο αθλητές, κατά τους φανφαρονικούς πανηγυρισμούς της χρυσοφόρου ατομικής πρωτιάς τους. Έγινε, για αρκετά χρόνια, το σύνθημα της «μικρής Ελλάδας, που με συστηματική δουλειά καταξιώνεται στην Ευρώπη». Το είχαμε όλοι στα χείλη μας, μέχρι που, όταν ο Ευρωπαϊσμός γιγαντώθηκε στην Χώρα μας,  πάψαμε να το αναφέρουμε, από φόβο μήπως έστω και με το στρεβλό του περιεχόμενο, μας χαρακτηρίσει «Ελληναράδες»   

Τώρα, που τόσα συνθήματα ακούγονται υπέρ του «Όχι» ή υπέρ του «Ναι» ή υπέρ της αποχής, λίγα «πρωτότυπα», τα περισσότερα ανασυρμένα από το παρελθόν και καθαρμένα  από κάθε αρνητική σημασία, κανείς δεν θέλησε να επαναφέρει αυτή την τόσο «πιασάρικη» φράση.

Γιατί ρε γαμώ το;

Απλώς, γιατί όλοι οι συμμετέχοντες και μη στο δημοψήφισμα μόνη τους «έγνοια» έχουν την Ευρώπη, ρε γαμώ το. «Μένουμε Ευρώπη» διατρανώνουν οι δεξιώνυμοι νεοφιλελεύθεροι διεθνιστές. «Δεν θα μας βγάλουν από το ευρώ …. γιατί τους κοστίζει», «αγάντα και έρχονται οι ποδέμος, οπότε θα φτιάξουμε μαζί τους την μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια» καθησυχάζουν τους περιδεείς ψηφοφόρους τους οι ροζ μπον μπον αριστεροί. «Θα ενεργήσουμε όταν ο κομμουνισμός επικρατήσει σε όλη την Ευρώπη, σε όλη την υφήλιο και σε όλο το πλανητικό σύστημα», διακηρύσσουν οι γενικώς απέχοντες.

Με τόσο Ευρωπαϊσμό, με τόσο κοσμοπολιτισμό, πού να βρεθεί χώρος για την Ελλάδα! Θα ήτο και κάπως μπανάλ άλλωστε.

Εμείς όμως. Εμείς που ψάχνουμε να βρούμε τι σημαίνει «αξιοπρέπεια», για την οποία κοπτόμεθα.  Εμείς που «επαναστατούμε» σε πλατείες, ρούγες και καντούνια, με εκείνο το μίζερο υπόβαθρο του «αγανακτισμένου» και μετά, στην πρώτη ευκαιρία, λουφάζουμε. Εμείς που προσπαθούμε απελπισμένα να δώσουμε νόημα στο «Όχι» ή σοβαρότητα στο «Ναι».  Εμείς τι κάνουμε ρε γαμώ το;

Εμείς μένουμε στο …. «γαμώ το». Χωρίς να ξέρουμε γιατί το λέμε, οι άθλιοι «αγανακτισμένοι».

Αλλά είναι καιρός να το καταλάβουμε. Να καταλάβουμε και όσοι λένε «όχι» γενικά και αόριστα και όσοι σύρονται σε εκείνο το «Ναι», που μια ζωή θα τους ντροπιάζει και όσοι σιωπούν, ότι καθήκον μας πλέον είναι να σκεφτούμε και να δράσουμε για την Ελλάδα!

Για την Ελλάδα ρε γαμώ το κέρατό μου το τράγιο το δίφορο. Για την Ελλάδα! Ας το φωνάξουμε και μην ανησυχείτε, κανένας δεν θα σας …. παρεξηγήσει, εκτός από τους «δανειστές» και τους δημοσιοκάφρους μας, βέβαια.     

Ανεξάρτητα από το δημοψήφισμα (που καθόλου βέβαιος δεν είμαι αν θα γίνει), ένα βροντερό «Όχι» πρέπει να πούμε όλοι. Ένα «Όχι» στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ της. Γιατί χωρίς αυτό το απόλυτο «Όχι», ίσως επιβιώσουν τα πρόσκαιρα σαρκία μας, αλλά η Κοινωνία μας, η Ελλάδα, δεν θα επιβιώσει. Και έτσι ο Δεξιός δεν θα έχει καμία ιδεολογική αναφορά και ο Αριστερός, χωρίς κοινωνία, δεν θα μπορεί να κινηθεί σε κοινωνικούς ή ταξικούς αγώνες. Ατομιστές κενοί περιεχομένου θα γίνουμε όλοι. Έτσι όπως μας θέλει το νεοφιλελέ σύστημα.

Ένα «Όχι» για την Ελλάδα ρε γαμώ το κέρατό μου. Θα το πει κανείς;;

                                                                       Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου