Για και ενα ψαξιματάκι στα Αργοναυτικά!

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΡΟΔΙΟΣ

164. – Ἀργοναυτικὰ 3, 947-972

Η αρχή του ολέθριου πάθους

Ο Απολλώνιος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια, αλλά φέρεται να έζησε από ένα σημείο και έπειτα στη Ρόδο - στη διαμονή αυτή οφείλεται η προσωνυμία ο Ρόδιος. Υπήρξε, όπως και ο δάσκαλός του (;) ο Καλλίμαχος, ποιητής και συγχρόνως λόγιος, που χρημάτισε μάλιστα βιβλιοθηκάριος στην περίφημη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Αρχαίες πηγές αναφέρονται σε διαμάχη του με τον Καλλίμαχο, που είχε να κάνει με την απόκλιση του Απολλώνιου από τις ποιητικές αρχές του Καλλιμάχου, νεότεροι μελετητές ωστόσο αμφισβητούν τις πληροφορίες αυτές και ανιχνεύουν καλλιμάχεια στοιχεία στον νεοτερικό τρόπο με τον οποίο ο Απολλώνιος στα Αργοναυτικά προσεγγίζει ένα παραδοσιακό είδος (έπος) και θέμα (Αργοναυτική εκστρατεία).

Από το ποιητικό και φιλολογικό έργο του σώζεται μόνο το αφηγηματικό έπος Αργοναυτικά,το οποίο, παρά τις συχνά διαφορετικές εκτιμήσεις για την ποιητική του αξία, παραμένει το σημαντικότερο έπος της ελληνιστικής εποχής, που επηρέασε, μεταξύ άλλων, τον Βιργίλιο. Το έργο, που πραγματεύεται τον γνωστό μύθο των Αργοναυτών που συνοδεύουν τον Ιάσονα στην Κολχίδα προκειμένου να φέρει στον Πελία το χρυσό δέρας, αποτελείται από τέσσερα βιβλία (περίπου 6.000 στίχοι). Τα δύο πρώτα περιγράφουν το ταξίδι των 55 Αργοναυτών έως την άφιξή τους στην Κολχίδα. Το τρίτο βιβλίο, που από πολλούς θεωρείται το σημαντικότερο, αναφέρεται στη συνάντηση του Ιάσονα με τον Αιήτη, στον έρωτα της Μήδειας, της κόρης του Αιήτη, για τον Ιάσονα, στη συνάντηση των δύο και στη διεκπεραίωση (με τη βοήθεια της Μήδειας) του άθλου που επιβάλλει ο Αιήτης στον Ιάσονα (να ζέψει δυο πυρίπνοους ταύρους και να εξοντώσει τους γίγαντες που φύτρωσαν από τα σπαρμένα δόντια του δράκοντα). Το τέταρτο βιβλίο παρακολουθεί την αρπαγή του δέρατος από τον Ιάσονα με τη συνδρομή της Μήδειας, η οποία καταφεύγει στην Αργώ, τη διαφυγή τους προς την κεντρική Ευρώπη, μέσω του Ίστρου (Δούναβη), και τον περιπετειώδη νόστο, που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τον γάμο τον Ιάσονα με τη Μήδεια, όταν βρίσκονταν ακόμα στη Δρεπάνη (Κέρκυρα).

Το παρατιθέμενο απόσπασμα προέρχεται από το τρίτο βιβλίο, που αρχίζει με την επίκληση της μούσας Ερατώς, την οποία ήδη το όνομά της συνδέει με τον έρωτα. Στους συγκεκριμένους στίχους περιγράφεται η στιγμή της πρώτης συνάντησης της Μήδειας με τον Ιάσονα στον ναό της Εκάτης, κυρίως ο σνγκλονισμός της Μήδειας καθώς τον περιμένει. Χαρακτηριστικά ελληνιστική είναι η δεσπόζουσα θέση που κατέχει ο έρωτας, ένα θέμα που στα ομηρικά έπη (Οδύσσεια) πιο πολύ υποβάλλεται παρά προβάλλεται ευθέως.

Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος γεννήθηκε στις αρχές του 3^ου π.Χ αιώνος, πιθανότατα στην Αλεξάνδρεια. Υπήρξε μαθητής του ποιητή Καλλιμάχου¹ του Κυρηναίου και χρημάτισε διευθυντής της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας. Εκεί πλούτισε τις φιλολογικές του γνώσεις και αναδείχθηκε ως ένας από τους πολυμαθέστερους λογίους της εποχής του. Παράλληλα, ασχολούνταν με την ποίηση και την κριτική κειμένων. Εκείνο, όμως, που τον έκανε διάσημο και του εξασφάλισε σημαίνουσα θέση στην επική ποίηση είναι το έπος του Αργοναυτικά που διασώθηκε ολόκληρο και είναι κατά κοινή ομολογία το τελειότερο στο είδος του στην Αλεξανδρινή εποχή.

Τα Αργοναυτικά εκτείνονται σε τέσσερα βιβλία. Το έργο θεωρείται ένα έπος που μιμείται τα μνημειώδη ομηρικά ποιήματα λόγω του ηρωικού θέματός του, της έκτασής του και της ενιαίας του πλοκής. Ταυτόχρονα, όμως, ενσωματώνει στοιχεία της ελληνιστικής ποίησης με λόγιες αναφορές και αποτελεί παράδειγμα της τεχνικής της κατ’ αναλογίαν ποικιλίας και της επιλεκτικής αποσιώπησης της οφειλής στο ομηρικό πρότυπο. Στα αποσπάσματα που θα εξετάσουμε θα επιχειρήσουμε να ανιχνεύσουμε βασικά χαρακτηριστικά της ποίησης των ελληνιστικών χρόνων και ειδικότερα τις νεωτερικές τομές στον επικό κώδικα του Απολλωνίου.

Προοίμιο

Το προοίμιο λειτουργεί, εκτός από την εισαγωγή στο έργο, ως ειδικότερο προοίμιο για τα δύο πρώτα βιβλία. Αποτελεί μια μείξη λεπτότητας και μίμησης. Ο ίδιος ο ποιητής ορίζει το είδος του ποιήματος στον πρώτο στίχο με την αναφορά του στις δόξες παλαιών ανδρών, όπου τονίζεται η ανάμνηση του κλέους ως βασικό δομικό συστατικό του έπους. Αλλά αυτή η διάταξη τονίζει περισσότερο την αυτοσυνειδησία του ποιητή παρά το ρόλο της επικής παράδοσης, στην οποία τα ομηρικά προοίμια δίνουν προτεραιότητα με την επίκληση της Μούσας: «Άνδρα μοι έννεπε, Μούσα²» ή της θεάς: «Μήνιν άειδε, θεά³». Η Μούσα στον Όμηρο λειτουργεί ως δημιουργός της ποιητικής έμπνευσης. Στο νεωτερικό, όμως, έπος του Απολλώνιου γίνεται επίκληση στον Φοίβο Απόλλωνα. Να σημειωθεί εδώ η διάκριση του ανδρικού από τον γυναικείο ρόλο, εκείνον της κυρίως ηρωίδας της Μήδειας, σε μια αντιστροφή προς το αρχαίο έπος, όπου γίνεται επίκληση μιας γυναικείας θεότητας για τον ανδρικό ρόλο του κεντρικού ήρωα, όπως ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα και ο Οδυσσέας στην Οδύσσεια. Η επιλογή του συγκεκριμένου θεού είναι καίρια, καθώς ο Απόλλωνας είναι ο θεός της ποίησης, της μουσικής, της μαντικής και του χρησμού που συνδέεται με το θέμα του έργου, την Αργοναυτική εκστρατεία.

Επίσης, τα Αργοναυτικά διαφοροποιούνται ως προς τα ομηρικά έπη στο γεγονός ότι κανένας χαρακτήρας του έπους δεν κατέχει κεντρική θέση, όπως οι ήρωες του Ομήρου. Τόσο ο Αχιλλέας, όσο και ο Οδυσσέας εμφανίζονται ονομαστικά ή περιφραστικά στους πρώτους στίχους του έπους τους, ενώ ο Ιάσονας δεν συστήνεται. Ο ποιητής δεν γράφει ένα προσωποκεντρικό έργο. Η αναφορά γίνεται σε πολλούς και η εκστρατεία προσλαμβάνει έναν συλλογικό χαρακτήρα. Επιπλέον, αφετηρία της εκστρατείας αποτελεί η διαταγή του βασιλιά Πελία για το χρυσόμαλλο δέρας, σημείο όπου τονίζεται το απολυταρχικό στοιχείο, σήμα κατατεθέν των ελληνιστικών βασιλείων. 

Βιβλίο 3 στ.275-300

Το 3^ο βιβλίο των Αργοναυτικών είναι το πρωιμότερο σωζόμενο παράδειγμα ανάλυσης της παθολογίας του έρωτα στην αφηγηματική ποίηση. Ξεκινά εκ νέου με προοίμιο, στο οποίο ο ποιητής επικαλείται τη Μούσα Ερατώ⁴ που είναι η μούσα του έρωτα. Η επίκληση αυτή έχει αιτιολογικό χαρακτήρα την επίτευξη του ζητούμενου στόχου, που δεν είναι άλλος από την απόκτηση του χρυσόμαλλου δέρατος. Ο σκοπός επιτυγχάνεται με δόλο, ο οποίος εμπνέεται και ενεργοποιείται από τον έρωτα. Άλλωστε, η πρόκριση του ατομικού και συναισθηματικού, σε συνάρτηση με την περιρρέουσα ερωτική ατμόσφαιρα, τονίζουν τις νεωτερικές τομές της εποχής που επιφέρει ο ποιητής. Επιπρόσθετα, η θεϊκή δράση επηρεάζει καταλυτικά την ανθρώπινη βούληση. 

Στο απόσπασμα περιγράφεται η στιγμή που τοξεύει ο Έρωτας με τα βέλη του τη Μήδεια. Νεωτερικό στοιχείο συναντάμε στο σημείο της αφήγησης όπου πετά η θεότητα του Έρωτα. Εκεί ο Απολλώνιος με μία από τις πολλές παρομοιώσεις που χρησιμοποιεί τον παρομοιάζει με τη μύγα μύωπα που αγριεύει τις φοράδες. Πρόκειται για μια πληροφορία καθαρά φιλολογική, όπου ο ποιητής χρησιμοποιεί το άπαξ λεγόμενο για να ενσωματώσει λόγιες γνώσεις στο έργο του. 

Παρακάτω η σκηνή που περιγράφει το ερωτικό κεραυνοβόλημα της Μήδειας βρίθει από ζωντάνια και παραστατικότητα. Η κοπέλα μετατρέπεται σε ανυπεράσπιστο θύμα του έρωτα: «Στη θέα και μόνο του Ιάσονα τον κοίταζε με πύρινες ματιές, ενώ η μέχρι τότε φρόνιμη καρδιά της ταραζόταν μες τα στήθια της». Η αμηχανία της τονίζεται πολύ εύστοχα με μια ακόμη παρομοίωση για τον γλυκό πόνο που την κατέβαλλε, ο οποίος έμοιαζε με φλογερό δαυλί. Στους τελευταίους στίχους ο έρωτας ενσαρκώνει τη συμφιλίωση των αντιθέτων. Είναι ένας άγριος και ολέθριος έρωτας που τρυπώνει στην καρδιά της και που δεν απαντάται πουθενά στον Όμηρο. 

Βιβλίο 3 στ.947-972

Αυτό το απόσπασμα είναι παρμένο πάλι από το 3^ο βιβλίο. Παρουσιάζει την πρώτη συνάντηση Μήδειας και Ιάσονα στο ναό της Εκάτης. Πρόκειται για μία από τις πολλές τυπικές σκηνές φορτισμένες με έντονο ερωτισμό. Το συναπάντημά τους γίνεται μέσα στην ατμόσφαιρα του εριστικού πάθους της Μήδειας. Οι ομηρικές εικόνες αλλάζουν νόημα όταν τις χειρίζεται ο Απολλώνιος. Για παράδειγμα ο ποιητής για ακόμα μία φορά χρησιμοποιεί επανειλημμένα παρομοιώσεις για να παρουσιάσει όσο το δυνατόν ανάγλυφα τα ταραγμένα αισθήματα της κοπέλας. Επιπλέον, στους στίχους 956 έως 960 ο Ιάσονας συγκρίνεται με το άστρο του Σείριου. Εδώ παρουσιάζεται ένας συσχετισμός με την αντίστοιχη εμφάνιση του Αχιλλέα στη ραψωδία Χ της Ιλιάδας. Μόνο που η ανατολή του μοιραίου αστέρα προαναγγέλλει τα δεινά της παράφορης αγάπης. Είναι προφανές ότι ο ποιητής παίζει με τα υπονοούμενα και τη γνώση που έχει το κοινό του αναφορικά με το μύθο, προκειμένου να πετύχει μια λεπτή ειρωνεία.

Συμπεράσματα

Από την ανάλυση των παραπάνω αποσπασμάτων γίνεται φανερό ότι ο Απολλώνιος αποκαλύπτει την ιδεολογία ενός έργου, που αναφέρεται στο ομηρικό έπος μόνο για να διαφοροποιηθεί, και παίζει επιδέξια με την απόκλιση. Πρόκειται για ένα λόγιο ποίημα, εμπλουτισμένο με φιλολογικές γνώσεις. Επιπρόσθετα παρατηρούμε την αφηρωοποίηση του έπους μέσω του επιβεβλημένου έρωτα, ως αποτέλεσμα θεϊκής παρέμβασης. Δίδεται έμφαση στη γυναικεία ψυχολογία και ειδικότερα στην ερωτική. Εδώ βρίσκεται ο πρωτοποριακός ρόλος του Απολλώνιου ως εισηγητή του ερωτικού στοιχείου που κυριαρχεί στην αφηγηματική ποίηση. Ακόμη, οι λεπτομέρειες της περιγραφής της ψυχικής κατάστασης της Μήδειας πιστοποιούν την παιδεία του Απολλώνιου από τα έργα της αρχαϊκής και κλασσικής αρχαιότητας, της λυρικής και της τραγικής ποίησης. Με λίγα λόγια γινόμαστε μάρτυρες μιας αναδιάταξης της ισορροπίας ανάμεσα στο συγκεκριμένο της επικής αφήγησης και στη διαχρονικότητα του κόσμου της παρομοίωσης. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Β. Φυντίκογλου κ.α, Γράμματα Ι: Αρχαία Ελληνική και Βυζαντινή Φιλολογία, Τόμος Β’, Εκδόσεις Ε.Α.Π, Πάτρα 2001
2. Κώστας Δούκας Ομήρου Οδύσσεια, Εκδόσεις Γεωργιάδης, Αθήνα 2002
3. Κώστας Δούκας Ομήρου Ιλιάδα, Εκδόσεις Γεωργιάδης, Αθήνα 2000
4. Φ. Μανακίδου κ.α, Γράμματα Ι: Αρχαία Ελληνική και Βυζαντινή Φιλολογία, Τόμος Β’, Εκδόσεις Ε.Α.Π, Πάτρα 2001

1 Β. Φυντίκογλου, «Καλλίμαχος» στο

Β. Φυντίκογλου κ.α, Γράμματα Ι: Αρχαία Ελληνική και Βυζαντινή Φιλολογία, Τόμος Β’, Εκδόσεις Ε.Α.Π, Πάτρα 2001, σ.59

2 Κώστας Δούκας Ομήρου Οδύσσεια, Εκδόσεις Γεωργιάδης, Αθήνα 2002, σ.20, στ.1

3 Κώστας Δούκας Ομήρου Ιλιάδα, Εκδόσεις Γεωργιάδης, Αθήνα 2000, σ.22, στ.1

4 Φ. Μανακίδου, «Αφηγηματικό έπος και επύλλιον» στο

Φ. Μανακίδου κ.α, Γράμματα Ι: Αρχαία Ελληνική και Βυζαντινή Φιλολογία, Τόμος Β’, Εκδόσεις Ε.Α.Π, Πάτρα 2001, σ.40

Από βικιπαίδια τωρα ψαχνωντας και το γεννημα της ονομασίας Αινου!

Η Αινειάδα (Αινειάς, Aeneis στα λατινικά) είναι ένα επικό ποίημα (έπος) γραμμένο από τον Ρωμαίο ποιητή Βιργίλιο στα τέλη του 1ου αιώνα π.Χ. (29 π.Χ. ως 19 π.Χ.). Το έργο εξιστορεί τις μυθικές περιπέτειες του Αινεία, ενός Τρωαδίτη που ταξίδεψε με λίγους συντρόφους του στην Ιταλία μετά την άλωση της Τροίας και εκεί έγινε ο πρόγονος των Ρωμαίων. Το έπος είναι γραμμένο σε δακτυλικό εξάμετρο στίχο και χωρίζεται σε 12 βιβλία. Τα πρώτα 6 βιβλία αφηγούνται τις περιπλανήσεις του Αινεία από την Τροία μέχρι την άφιξή του στην Ιταλία, ενώ το δεύτερο μισό του έργου εξιστορεί τον πόλεμο μεταξύ των Τρώων και των Λατίνων.

και Οι Αινιάνες ήταν αρχαίο ελληνικό φύλο εγκατεστημένο στην δυτική πλευρά της κοιλάδας του Σπερχειού. Μοιράζονταν την κοιλάδα του Σπερχειού με τους Μαλιείς οι οποίοι κατείχαν την ανατολική πλευρά της κοιλάδας. Βόρεια συνόρευαν με τους Δόλοπες και νότια με τους Οιταίους με τους οποίους βρίσκονταν συχνά σε συμμαχία. Οι Αινιάνες προέρχονταν από την περιοχή της Θεσσαλίας απ' όπου εκτοπίστηκαν τον 11ο αιώνα π.Χ. από τους Θεσσαλούς και εγκαταστάθηκαν νοτιότερα στην κοιλάδα του Σπερχειού. Η κύρια πόλη τους ήταν η Υπάτη, χτισμένη στους πρόποδες της Οίτης.

Οι Αινιάνες συμμετείχαν στο Αμφικτυονικό συνέδρειο των Δελφών με δύο ψήφους. Στα τέλη του 7ου αιώνα ήταν στενοί σύμμαχοι των Θεσσαλών. Στους Περσικούς πολέμους οι Αινιάνες κράτησαν κοινή στάση με τους Θεσσαλούς και δεν πρόβαλλαν αντίσταση στους Πέρσες. Στον Λαμιακό πόλεμο φαίνεται να συμμετείχαν στην ομοσπονδία των Ελληνικών πόλεων κατά των Μακεδόνων.

Ο Στράβων κατέγραψε πως άκουσε να λέγεται ότι οι Αινιάνες έκτισαν τειχισμένη πόλη ονόματι Αινιάνα στην περιοχή της Ατροπατηνής - ευρύτερης Αρμενίας, όπου -όπως πάλι λεγόταν- διασώζονταν ελληνικά όπλα, χάλκινα σκεύη και ταφικά μνημεία.^[1]. Η αναφορά του αρχαίου ιστορικού, η μοναδική για την πόλη, συσχετίστηκε λανθασμένα με τη Θεσσαλία και τους Θεσσαλούς. Παραβλέφθηκε ότι υπήρχαν στην Αρμενία και ΝΔ της λίμνης Ούρμια (στο σημερινό Ιράν) δυο τοποθεσίες με το όνομα «Χάνι» και άλλη μια ονόματι «Άνι» στο άνω τμήμα του ποταμού Αράξη. Πρόκειται για τοπικές, αρχαίες ονομασίες και όχι ελληνικές. Λανθασμένη είναι επίσης και η συσχέτιση της φυλής των Οὐιτίων και της Οὐιτίας, στην περισχή του Αράξη, με την Οἰταία και την Οἴτη.^[2

παρακάτω θα  βρουμε και τα εξης:

20. ῾Η Δράκαινα πού κυριαρχοῦσε στούς Δελφούς ἀνήκει στόν  κύκλο τῶν χθονίων  θεοτήτων. ᾿Εδῶ ὑπῆρχε ἀνέκαθεν μαντεῖο τῆς Γαίας (πρώτη μυθική μάντισσα ἡ Δαφνίς) καί  τοῦ Ποσειδῶνα (μέ μάντη τόν Πύρκωνα). ᾿Απ᾿ αὐτούς τό μαντεῖο περνᾶ στή Θέμιδα κι ἀπό  κεῖ στόν ᾿Απόλλωνα. Σέ ἀντάλλαγμα ὁ θεός ἔδωσε στόν Ποσειδῶνα τήν Καλαύρεια (Πόρο). Πάντως ἡ λατρεία τοῦ Ποσειδῶνα καί τῆς Γαίας ἐξακολούθησε στό ἀπολλώνιο ἱερό. ᾿Απήχηση τοῦ παραγκωνισμοῦ τῶν χθονίων θεοτήτων εἶναι ὁ φόνος τοῦ θηλυκοῦ φιδιοῦ τῆς  γῆς, τῆς Δράκαινας

῾Ο ἴδιος ὁ θεός θά χρειαστεῖ νά καθαρθεῖ γιά τό φόνο  τῆς Δράκαινας ἀπό ἄντρες κρῆτες  ὅπως εἶπε ἡ μάντισσα Φημονόη (Παυσανίας). Στό ἀρχαιότερο ἀγώνισμα τῶν δελφικῶν  ἑορτῶν γιά τό ὁποίο ἔβαζαν ἔπαθλο, τόν ῞Υμνο στόν ᾿Απόλλωνα,

 τή λατρεία τοῦ θεοῦ‐Δελφινιοῦ, ἔντονη στήν Κρήτη. ῾Ο ᾿Απόλλων γίνεται πιά θεός  Δέλφειος ἤ Δελφίνιος, προστάτης τῶν ναυτικῶν, καί τά ὀνόματα Δελφοί, Δελφύν ἤ Δελφύνα  (ὅπως ἀποκαλεί ὁ Καλλίμαχος τή Δράκαινα) πρέπει νά σχετίζονται μέ τήν κρητική αὐτή  λατρεία ἄν καί ὑπάρχουν κι ἄλλες ἐτυμολογικές ἐκδοχές. 24. Τό δρομολόγιο τοῦ ἐμπορικοῦ αὐτοῦ καραβιοῦ ἀκολουθεῖ τή συνηθισμένη  παραθαλάσσια διαδρομή ἀπό τήν Κρήτη στή δυτική ῾Ελλάδα, μέ ἤ χωρίς σταθμό στά  Κύθηρα:

Μαλέας‐Ταίναρο (Λακωνία), Πύλος, ᾿Ηλεία, Κορινθιακός κόλπος, Κρίσα. Στόν ὕμνο ἡ σειρά  τῶν τόπων εἶναι κάπως συγκεχυμένη, πάντως γενικά ἀκολουθεῖται ἡ σωστή γραμμή  πλεύσης

ενω μιας και ο φίλος Σπ.Ροκκος αναφερει οτι καπου αναφερεται και ο Δίας ο Αινισιος ,,στα Αργοναυτικα,, το μονο που βρηκα ηταν οι ΑΙΝΙΑΝΕΣ  σε 
  http://www.tritsibidas.gr/gr/index.php?option=com_content&view=article&id=68&catid=17&Itemid=44

ΕΙΣ  ΑΠΟΛΛΩΝΑ, ὕμνος ὁμηρικός  μετάφραση καί ἐπιμέλεια  Γιάννη Τριτσιμπίδα  ΣΤΟΝ  (ΔΗΛΙΟ) ΑΠΟΛΛΩΝΑ 1  Τόν ᾿Απόλλωνα φέρνω στό νοῦ καί δέν ξεχνῶ, τό μακροβόλο,   πού κι οἱ θεοί τόν τρέμουνε σάν φτάνει στ᾿ ἀνάκτορο τοῦ Δία,   κι ὅλοι εὐθύς σηκώνονται ἀπό τά ἕδρανα καθώς σιμώνει    καί τ᾿ ἀστραφτερά τόξα του τεντώνει 1. 5  Μόνο ἡ Λητώ στόν φιλοκέραυνο πλάϊ το Δία μένει.   Τή χορδή χαλαρώνει καί τήν φαρέτρα σφαλεῖ.   Μέ τά χέρια της ἀπ᾿ τούς ρωμαλέους ὤμους τό τόξο κατεβάζει    καί τό κρεμᾶ στοῦ πατρικοῦ κίονα πάσσαλο χρυσό    καί σέ θρονί τόν ὁδηγεί. 10  Κι ὁ πατέρας καλωσορίζοντας τόν ἀγαπημένο γυιό    νέκταρ τοῦ δίνει σέ κύπελλο χρυσό.   Τότε καθίζουν ὁλόγυρα κι οἱ ἄλλοι θεοί.   Καί χαίρεται ἡ σεβαστή Λητώ πού ᾿καμε γυιό τοξοφόρο καί ἰσχυρό. 14  Χαῖρε Λητώ μακαριστή, πού γέννησες τέκνα λαμπρά    τόν ἄνακτα ᾿Απόλλωνα καί τήν τοξεύτρα ῎Αρτεμη 2   αὐτήν στήν ᾿Ορτυγία καί κεῖνον στήν πετρώδη Δῆλο,   πλαγιασμένη σέ ὅρος ψηλό, στόν Κύνθιο λόφο    δίπλα σέ φοινικιά, στά ρεῖθρα τοῦ ᾿Ινωποῦ. 19  Μά πῶς νά σέ ὑμνήσω πολυτραγουδισμένε μου;   Χάρη σέ σένα Φοῖβε ἔγινε ἡ ὠδή κανόνας παντοῦ 3   στή στεριά τή δαμαλοτρόφα καί στά νησιά. 22  ᾿Σένα πού τέρπουν οἱ βίγλες κι οἱ ἀκροκορφές 4   καί τῶν ψηλῶν βουνῶν οἱ ποταμοί στή θάλασσα σάν πέφτουν    κι οἱ ἀκτές στό κῦμα πού ἀκουμποῦν,   καί τά λιμάνια τῆς θαλάσσης. 25  Χάρμα τῶν ἀνθρώπων!   Πῶς σέ γέννησε ἡ Λητώ σάν πλάγιασε στοῦ Κύνθου τό ὅρος    πάνω στό πετρόνησο, τή Δῆλο τήν περίβρεχτη: Μαῦρο κύμα ἀπ᾿ τίς δυό μεριές ἔδερνε τή στεριά  κι οἱ ἄνεμοι σφυρίζαν. ᾿Από δῶ λοιπόν κινῶντας, βασιλεύεις σ᾿ ὅλους τούς θνητούς. 30  Κι ὅσους ἡ Κρήτη ἐντός της ἔχει κι ὁ δῆμος τῆς ᾿Αθήνας 5 καί τό νησί τῆς Αἴγινας κι ἡ καραβοξακουσμένη Εὔβοια  κι οἱ Αἰγές, οἱ Εἰρεσίες, ἡ παράλια Πεπάρηθος κι ὁ θρακικός ὁ ῎Αθως, τοῦ Πηλίου οἱ ἀκροκορφές κι ἡ Σαμοθράκη, τῆς ῎Ιδης τά βαθύσκια ὅρη, 35  ἡ Σκῦρος καί ἡ Φώκαια, τ᾿ ἀπόκρημνο τῆς Αὐτοκάνης ὅρος, ἡ ῎Ιμβρος ἡ καλοχτισμένη, ἡ Λῆμνος ἡ ὀμιχλώδης  καί ἡ πανίερη Λέσβος, ἕδρα τοῦ Μάκαρος Αἰολίωνος,   ἡ Χίος, ἡ εὐφορώτερη ἀπ᾿ τά νησιά τοῦ πελάγους  κι ὁ ἀπότομος ὁ Μίμας, τοῦ Κωρύκου τ᾿ ἀκροβούνια, 40  ἡ ἀχτιδοβόλα ἡ Κλάρος, τ᾿ ἀπόκρημνο τῆς Αἰσαγέης ὅρος, ἡ Σάμος ἡ ὑδρηλή, τῆς Μυκάλης οἱ ἀπότομες κορφές, ἡ Μίλητος καί ἡ Κῶς, πατρίδα τῶ Μερόπων ἀνθρώπων  ἡ Κνίδος ἡ ἀπόκρημνη κι ἡ Κάρπαθος ἡ ἀνεμόεσσα,   ἡ Νάξος, ἡ Πάρος καί ἡ πετρώδης Ρήναια: 45  τόσους τόπους ἱκέτευεν ἡ Λητώ κοιλοπονῶντας στόν ῾Εκηβόλο, ποιός θά θελήσει τοῦ γυιοῦ της γενέτειρα νά γίνει. Τρομάζαν ὅμως πολύ καί δείλιαζαν  κι οὔτε κανείς τους τόλμαγε τό Φοῖβο νά δεχτεῖ, κι ἄς ἦσαν εὔφοροι. Μέχρι πού πάτησε στή Δῆλο ἡ σεβαστή Λητώ, καί ρώτησε βγάζοντας λόγια φτερωτά: 51  ῾῾ ῎Αχ Δῆλος, δέ θά ᾿θελες νά γίνεις ἕδρα ἐσύ τοῦ δικοῦ μου γυιοῦ 6, τοῦ Φοίβου ᾿Απόλλωνα, καί πλούσιο ναό νά τοῦ ἱδρύσεις; Κανένας ἄλλος δέν πρόκειται ποτέ νά σέ πλησιάσει  οὔτε νά σέ προσέξει, κι οὔτε νομίζω πώς θ᾿ ἀποχτήσεις ποτέ βόδια πολλά ἤ πρόβατα, 55  ἀλλ’ οὔτε ἀμπέλια οὔτε καί τά μύρια φυτά θά φυτρώνεις. ῎Αν ὅμως ἔχεις πάνω σου τό ναό τοῦ μακροβόλου ᾿Απόλλωνα, οἱ ἄνθρωποι θά σπεύδουν ὅλοι μέ ἑκατόμβες καί δῶ θά μαζεύονται. Καί τσίκνα ἄφθονη χωρίς σταματημό ἀπ᾿ τό λίπος θ᾿ ἀνεβαίνει  καί τούς κατοίκους σου θά τρέφουν ξένα χέρια  κι ἄς εἶναι ἡ γῆ σου ἄγονη᾿᾿. 61  Αὐτά εἶπε. Χάρηκε τότε ἡ Δῆλος κι ἀπάντησε: ῾῾Λητώ ἐνδοξώτατη, τοῦ μεγάλου Κοίου θυγατέρα  μετά χαρᾶς μου θά δεχόμουν πάνω μου  τοῦ μακροβόλου ἄνακτα τή γέννα. Γιατί παρά τό κακό μου ὄνομα στούς ἀνθρώπους, θά γινόμουν ἀμέσως πολυτίμητη. 66  Μόνο Λητώ μου, δέν στό κρύβω, τρομάζω καί μέ τή σκέψη.   Λένε, ὁ ᾿Απόλλων πολύ ἀτίθασος πώς θά ᾿ναι  καί κρατερά θά πρυτανεύει στούς ἀθανάτους  καί στούς θνητούς ἀνθρώπους πάνω στή ζωοδότρα γῆ. 70  Γι᾿ αὐτό καί γώ στό νοῦ καί στήν ψυχή φοβᾶμαι    μήν, ἀντικρύζοντας αὐτός ἐδῶ γιά πρώτη φορά τοῦ ἥλιου τό φῶς, τή νῆσο ἐπιτιμήσει, πού ᾿μαι βλέπεις πετρόσπαρτη, καί δίνοντας μιά μέ τά πόδια μέ τουμπάρει  καί μέ κλωτσήσει στῆς θαλάσσης τά πελάγη. 74  Τότε ἐμένα τό μέγα κῦμα γιά πάντα θά καταπιεῖ    καί κεῖνος, ἄλλη γῆ θά βρεῖ τοῦ γούστου του γιά νά φτιάξει ναό  καί ἄλση δεντρόφυτα. Χταπόδια στά θαλάμια μου καί μαῦρες φώκιες, ἀνενόχλητες ἀπό ἀνθρώπους, θά φωλιάζουν. 79  ῎Αν ὅμως, μεγάλη θεά, εὐδοκήσεις ὅρκο βαρύ νά πάρεις  πώς πρῶτα ἐδῶ ἐκεῖνος ναό θά στήσει περικαλλῆ, χρηστήριο νά ᾿ναι τῶν ἀνθρώπων, κι ὅλης μετά τῆς οἰκουμένης, ἀφοῦ θά ᾿ναι πολυθρύλητος...᾿᾿. 83  Αὐτά εἶπε, κι ἡ Λητώ τό μέγα ὅρκο τῶν θεῶν ὡρκίστη: ῾῾Μάρτυράς μου ἡ γῆς αὐτή κι ὁ εὐρύς οὐρανός πάνωθέ μας, καί τό ἀργοκύλιστο τῆς Στυγός νερό, πού ᾿ναι ὁ μέγιστος κι ὁ δεινότατος ὅρκος στούς μακάριους θεούς. 87  ᾿Εδῶ θέ νά ᾿ναι παντοτεινά τοῦ Φοίβου ὁ βωμός ὁ εὐωδιαστός  καί τό τέμενος, καί σένα ἔξοχα θά τιμήσει πάνω ἀπ᾿ ὅλους᾿᾿. Κι ἅμα ὡρκίστηκε καί ἀποτέλειωσε τόν ὅρκο, ἡ Δῆλος καταχάρηκε γιά τοῦ μακροβόλου ἄνακτα τή γέννα. ᾿Εννέα μέρες τή Λητώ κι ἐννέα νύχτες  ἀπέλπιδες ὠδίνες περονιάζουν. 92  Κι ὅλες οἱ μεγαλύτερες θεές ἦσαν ἐκεῖ παροῦσες: 7 ἡ Διώνη κι ἡ Ρέα, ἡ ᾿Ιχναία Θέμις κι ἡ πολύπαθη ᾿Αμφιτρίτη, κι ἄλλες ἀθάνατες, ἐκτός τῆς ἀσπροχέρας ῞Ηρας  πού ᾿μεινε στά μέγαρα τοῦ νεφεληγερέτη Δία. 97  Μόνη ἡ Εἰλείθυια, ἡ μαμή, δέν τό ᾿ξερε, γιατί στίς ἄκρες καθόταν τοῦ ᾿Ολύμπου κάτω ἀπό σύννεφα χρυσά, ἀπό πρόνοια τῆς λευκοχέρας ῞Ηρας ἐμποδισμένη, λόγῳ ζήλειας, πού τέτοιο γυιό, τέλειο καί κρατερό, ἡ καλλιπλόκαμη Λητώ ἔμελλε νά γεννήσει. 102  Τότε αὐτές, ἀπ᾿ τήν ὀμορφοχτισμένη νῆσο  τήν ῎Ιριδα στείλανε νά φέρει τήν Εἰλείθυια, τάζοντας μέγα περιδέραιο ἐννιάπηχο, μέ χρυσές κλωστές ὑφασμένο. Τήν ὁρμήνεψαν νά τήν καλέσει κρυφά ἀπ᾿ τήν ἀσπροχέρα ῞Ηρα, μήν τήν ἀποτρέψει πάλι μέ τά λόγια της νά ᾿ρθεῖ. 107  Καί σάν τ᾿ ἄκουσε ἡ ἀνεμοπόδαρη, ἡ ταχεῖα ῎Ιρις  ἄρχισε νά τρέχει καί γρήγορα τό διάστημα ὅλο διάνυσε. Καί φτάνοντας στῶν θεῶν τήν ἕδρα, τόν ἀπόκρημνο ῎Ολυμπο, τήν Εἰλείθυια φώναξε εὐθύς ἔξω ἀπ᾿ τή θύρα τοῦ μεγάρου  καί λόγια φτερωτά τῆς εἶπε, ὅσα παράγγειλαν αὐτές πού τά ὀλύμπια δώματα κατέχουν, 113  καί τήν καρδιά της ἔπεισε μέσα στά στήθια. ῎Ετσι κινῆσαν καί περπατοῦσαν σάν φοβισμένες περιστέρες. Κι ὅπως στή Δῆλο ἡ μαμή πλησίαζε, ἡ Εἰλείθυια, οἱ πόνοι τή μάνα σφίξανε κι ἤτανε νά γεννήσει. 117  ᾿Αγκάλιασε τό φοίνικα 8, τό γόνα στήριξε στό μαλακό χορτάρι, μειδίασε ἡ γῆς ἀπό κάτω. Βγῆκε τότε ἐκεῖνος πρός τό φῶς  κι ὅλες μαζί ὀλόλυξαν οἱ θεές. 120  Σέ λοῦσαν, Φοῖβε μου λαμπρέ, μέ γάργαρο νερό, ἁγνά καί καθαρά σέ νέο ὕφασμα λευκό, λεπτοϋφασμένο, σέ σπαργανῶσαν οἱ θεές  καί σέ χρυσή φασκιά τυλίξαν. 123  Κι οὔτε πού θήλασε ἡ μάνα τόν χρυσάρματο ᾿Απόλλωνα, μόνο ἡ Θέμις νέκταρ καί ἀμβροσία θεϊκιά  μέ χέρια ἀθάνατα τοῦ πρόσφερε. Χαιρόταν τότε ἡ Λητώ πού γέννησε γυιό τοξοφόρο καί ἰσχυρό. 127  Σάν καταβρόχθισες λοιπόν Φοῖβε μου τήν ἀθάνατη τροφή, σπαρτάραγες. Δέν σέ κρατοῦσαν ἄλλο οἱ χρυσές φασκιές  κι οὔτε δεσμά σ᾿ ἐμποδίζαν  μόνο λύνονταν τά σπάργανα ὅλα. 130  Κι εὐθύς στίς ἀθάνατες μίλησε ὁ Φοῖβος ᾿Απόλλων: ῾῾Φίλη μου ἡ κιθάρα καί τά καμπύλα τόξα. 9 Τοῦ Δία τήν ἀλάνθαστη βούληση στούς ἀνθρώπους θ᾿ ἀποκαλύψω᾿᾿. 133  Εἶπε, καί περπάτησε τήν πολύδρομη τή γῆ    ὁ Φοῖβος, ὁ μακρυμάλλης, ὁ μακροβόλος  κι ὅλες οἱ ἀθάνατες θαμπώθηκαν 10 κι ἡ Δῆλος ἔγινε χρυσῆ, τοῦ Δία κοιτάζοντας τό γόνο καί τῆς Λητοῦς, χαρούμενη πού αὐτήν προτίμησε γιά σπιτικό του  ἀπό στεριές καί νήσους, καί τήν ἀγάπησε βαθειά μές στήν καρδιά του. 139   Μέ ἄνθη τοῦ δάσους, ὅπως στοῦ ὅρους τήν κορφή  λουλούδιασε τό νησί.   Καί σύ, ἄναξ ἀργυρότοξε ἑκατηβόλε ᾿Απόλλων, ἄλλοτε τόν Κύνθο τόν πετρώδη πατοῦσες, κι ἄλλοτε πλανιόσουν στά νησιά  κι ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Πολλοί στή χάρη σου οἱ ναοί καί τά πυκνά τά ἄλση, κι οἱ βίγλες ὅλες δικές σου, κι οἱ μυτερές κορφές τῶν ὑψηλῶν βουνῶν, κι οἱ ποταμοί πού χύνονται στή θάλασσα. 146  ῞Ομως στή Δῆλο πιό πολύ Φοῖβε μου χαίρεται ἡ ψυχή σου. 11 Κεῖ πού συνάζονται οἱ μακροχίτωνες ῎Ιωνες  μέ τά παιδιά καί τίς σοβαρές κυράδες τους.   Μέ πυγμαχία, μέ χορό καί μέ τραγούδι  στήνουν ἀγῶνες πρός τιμήν σου καί σέ τέρπουν. 151  Κι ὅποιος βρεθεῖ στή σύναξή τους, θά ᾿λεγε πώς εἶν᾿ ἀθάνατοι οἱ ῎Ιωνες καί πάντ᾿ ἀγέραστοι. Βλέποντας τή χάρη τους θ᾿ ἀγάλλιαζε ἡ ψυχή του, τούς ἄντρες θαυμάζοντας καί τίς καλλίζωνες γυναῖκες, καί τά γοργά καράβια τους καί τά πολλά καλά τους. 156  Καί προπαντός, τό μέγα θαῦμα, πού τό κλέος του ποτέ δέ θά χαθεῖ, τίς Δηλιάδες κόρες, τοῦ μακροβόλου ἀκόλουθες. 158  ᾿Αφοῦ αὐτές τόν ᾿Απόλλωνα πρῶτα ὑμνήσουν καί τή Λητώ  καί τήν τοξεύτρα ῎Αρτεμη, ἄντρες ἀρχαίους καί γυναῖκες ἀναθυμοῦνται καί τραγουδοῦν, καί τά γένη τῶν ἀνθρώπων καταμαγεύουν. 162  Τῶν θνητῶν ὅλων τή λαλιά καί τῶν κροτάλων παίξιμο  ξέρουν νά μιμοῦνται, κι ὁ καθένας θά ᾿λεγε πώς εἶν᾿ ὁ ἴδιος πού μιλεῖ, τόσο σωστό εἶν᾿ τό τραγούδι τους. 165  ῎Ας δείχνουν ἔλεος ᾿Απόλλων κι ῎Αρτεμις μαζί, κι ὅλες ἐσείς χαρεῖτε. Κι ὕστερις θυμηθεῖτε με, σάν κάποιος γήινος θνητός, ταλαίπωρος καί ξένος, φτάνοντας δῶ ρωτήσει: 12 ῾῾Ποιός εἶν᾿ βρέ κόρες, ἀπ᾿ τούς ἀοιδούς ὁ πιό γλυκός, πού γύρω ἐδῶ συχνάζει καί πιό πολύ σᾶς τέρπει;᾿᾿  171  Γιά μένα ἐσεῖς ὅλες μαζί ἀπόκριση δῶστε εὐνοϊκή: ῾῾Εἶναι ὁ ἄντρας ὁ τυφλός  ἀπ᾿ τήν πετρώδη Χίο, πού τ᾿ ἄσματά του θά ᾿ρθει καιρός, θά ᾿χουνε τό πρωτεῖο.   ῞Οσο γιά μᾶς, τή φήμη σου στή γῆς ἐπάνω ὅλη  γυρνῶντας θά διαδώσουμε σέ κάθε ἔμορφη πόλη. Κι ὅλοι σ᾿ αὐτό θά πείθονται, γιατί ᾿ναι ἡ πᾶσα ἀλήθεια᾿᾿. 177  ῞Ομως ἐγώ δέ σταματῶ  τόν ἑκηβόλο ᾿Απόλλωνα, τόν ἀργυρότοξο νά ὑμνῶ, πού ᾿καμε ἡ καλλίκομη Λητώ:   ῏Ω, βασιλιά, πού τή Λυκία ἔχεις καί τήν πανέμορφη Μαιονία  καί τήν παράλια Μίλητο, πόλη ὀνειρεμένη, 181  στή Δῆλο ἐσύ ὅλα κυβερνᾶς  τή θαλασσοκλεισμένη. (ΣΤΟΝ ΠΥΘΙΟ ΑΠΟΛΛΩΝΑ) 182  Τή φόρμιγγα παίζοντας τή βαθουλή 13 τῆς ἔνδοξης Λητοῦς ὁ γυιός  γιά τήν πετρώδη κίνησε Πυθώ  μέ ροῦχο ἄφθαρτο καί μοσχομυριστό. Κι ἡ φόρμιξ κάτω ἀπ᾿ τό πλῆκτρο τό χρυσό  ἦχο ἀφήνει θελκτικό. 186  ᾿Από τή γῆ στόν ῎Ολυμπο εὐθύς, σάν σκέψη γοργός    στῶν ἄλλων θεῶν τήν ὁμήγυρη, στ᾿ ἀνάκτορο φτάνει τοῦ Διός. Κιθάρα καί τραγούδι γίνεται πιά τῶν ἀθανάτων συντροφιά. Κι ὅλες οἱ Μοῦσες στή σειρά, μ᾿ ὡραία φωνή  190  τίς ἀθάνατες τῶν θεῶν χάρες ὑμνοῦν    καί τῶν θνητῶν τά βάσανα   πού ἀπό κείνους τραβοῦν,   ἄφρονες κι ἀνήμποροι μιά ζωή    δίχως θανάτου φάρμακο νά ξέρουνε νά βροῦν    οὔτε καί γειρατειῶν ἀσπίδα. Οἱ Χάρες οἱ καλοπλέξουδες λοιπόν κι οἱ χαρούμενες ῟Ωρες, 195  ἡ ῾Αρμονία, ἡ ῎Ηβη, τοῦ Δία ἡ κόρη ἡ ᾿Αφροδίτη    στήνουν χορό, ἡ μιά τῆς ἄλλης τά χέρια κρατῶντας στόν καρπό.   Κι ἀνάμεσά τους ὄχι πιό ἄσχημη ἤ ταπεινή    μά στήν ὄψη τρανή, σ᾿ ὀμορφιά θαυμαστή    ἡ ῎Αρτεμις ἡ σαϊτορίχτρα τραγουδεῖ,   τοῦ ᾿Απόλλωνα ὁμότροφη. 200  Κι ὁ ῎Αρης μ᾿ αὐτές χορεύει μαζί    κι ὁ ᾿Αργεϊφόντης πού δέν ἀστοχεῖ    καθώς ὁ Φοῖβος ᾿Απόλλων τήν κιθάρα ἠχεῖ 14   μέ χάρη ψηλοπατῶντας στή γῆ.   Αἴγλη γύρω του φέγγει λαμπρή,   σπίθες πετιοῦνται σάν πατεῖ    κι ὁ καλοκλωσμένος του χιτών ἀστροβολεῖ.   ᾿Αναγαλλιάζει ἡ μεγάλη τους ψυχή    τοῦ σοφοῦ Διός καί τῆς χρυσοπλέξουδης Λητοῦς,   καμαρώνοντας τό λατρεμένο γυιό    νά παίζει μέ τούς άθάνατους θεούς. 207  Μά πῶς νά σέ ὑμνήσω πολυύμνητε    πού ἀπό ἔρωτα τήν ᾿Αζαντίδα κόρη ἐπῆρες γιά μνηστή 15   καί σένα ἀνάμεσα σ᾿ ὅλους τούς γαμπρούς νά τραγουδήσω,   τόν ῎Ισχυ τόν ἰσόθεο, τοῦ ῎Ελατου γυιό μέ τά ὡραῖα ἄτια    ἤ τόν Φόρβαντα, ἀπ᾿ τοῦ Τρίοπα τή γενηά,   καί τόν ᾿Ερευθέα καί τόν Λεύκιππο καί τοῦ Λεύκιππου τό ταῖρι,   πεζός ἐσύ καί κεῖνος μέ ἄλογα,   ‐ ὄχι πού κι ὁ Τρίοπας βέβαια / καθόλου ὑστεροῦσε. 214  ῎Η πού τή γῆ περπάτησες ἑκατηβόλε ᾿Απόλλων    σάν ἄρχισες γυρεύοντας χρηστήριο στούς ἀνθρώπους.   Στήν Πιερία στήν ἀρχή ἀπ᾿ τόν ῎Ολυμπο ἐκατέβης    τό Λέκτο τόν ἀμμουδερό παρέκαμψες    καί τούς Αἰνιᾶνες, μέσα ἀπ᾿ τῶν Περραιβῶν τή χώρα,   κι εὐθύς στήν ᾿Ιωλκό ἀφίχθης    καί στό Κηναῖο τῆς καραβοξακουσμένης Εὔβοιας ἀποβιβάστης. 220  Στοῦ Ληλάντου τήν πεδιάδα ἐστάθης,   ὅμως δέ σ᾿ ἄρεσε δῶ ναό κι ἄλση δεντρόφυτα νά φτιάσης.   ῎Ετσι τόν Εὔριπο περνᾶς ἑκατηβόλε ᾿Απόλλων    στό ἅγιον ὅρος τό χλοερό ἀνεβαίνεις    καί στή Μηκαλησσό ἀπό αὐτό διαβαίνεις    καί στήν Τευμησσό, μέ τό παχύ χορτάρι. 225  Στῆς Θήβας τής πυκνόδασης τόν τόπο καταφθάνεις    ὅπου ἄνθρωπος δέν ἔμενε κανείς στήν ἅγια ἀκόμα Θήβα    κι οὔτε ὑπῆρχαν ἀτραποί οὔτε ὑπῆρχαν δρόμοι    μά ἕνα δάσος ἤτανε ὁ σιτοβολών τῆς Θήβας. 229  Μπροστά προχώρησες λοιπόν ἑκατηβόλε ᾿Απόλλων    στήν ᾿Ογχηστό ἐστάθης,   στοῦ Ποσειδῶνα τό ἄλσος τό λαμπρό. 16   Κεῖ τό νεοδάμαστο πουλάρι ξανασαίνει    ὡς εἶναι φορτωμένο, ἅρματα ὡραῖα τραβῶντας  ἐνῶ ὁ ἄξιος ἠνίοχος πάει πεζός ἀπ᾿ τό δίφρο στή γῆ πηδῶντας, καί τά πουλάρια μέ θόρυβο τά ὀχήματα χτυποῦν  λεύτερα ἀπό ἀναβάτες. 235  Κι ἄν συντριφτοῦνε τ᾿ ἅρματα στό δασωμένο ἄλσος, τ᾿ ἄλογα τά φροντίζουνε, τά ἅρματα ὅμως παρατοῦν ἀκουμπισμένα χάμω. Γιατί ἀπ᾿ τά χρόνια τά παλιά ἔτσι εἶναι ἱερό συνήθειο. Στόν ἄνακτα προσεύχονται  καί δίφρο, δώρο τοῦ θεοῦ ἀφήνουνε μερίδιο. 239  Κι ἄλλο προχώρησες μπροστά ἑκατηβόλε ᾿Απόλλων.   Στόν Κηφισό εὑρέθηκες μέ τήν ὡραία κοίτη    πού ἀπ᾿ τή Λίλαια τό καλλίρροο νερό του ἀναβρύζει.   Τόν πέρασες ῾Εκάεργε ὡς καί τήν πολύπυργη ᾿Ωκαλέη,   στόν ῾Αλίαρτο ἔφτασες ἀπό κεῖ, μέ τό πολύ χορτάρι    πάτησες στήν Τελφοῦσα.   Σωτήριος τόπος καί σ᾿ ἄρεζε 17   ναό, πολύδεντρα ἄλση νά στήσεις. 246  ῎Ετσι κοντά της στάθηκες, τά λόγια τοῦτα εἶπες:   ῾῾Τελφοῦσα,   σ᾿ αὐτόν τόν τόπο λέω ἐγώ λαμπρό ναό νά φτιάξω    χρηστήριο ἀνθρώπων νά γενῆ,   γιά χάρη μου παντοτεινά χρησμό ζητῶντας    τελεσφόρες νά προσφέρουν ἑκατόμβες    ὅσοι τήν πλούσια Πελλοπόνησο οἰκοῦν  251  καί ὅσοι τήν Εὐρώπη ἤ τά περίβρεχτα νησιά.   Κι ἐγώ τήν ἀλάνθαστη βουλή σ᾿ ὅλους θά μαρτυρῶ    χρησμοδοτῶντας μέσ’ στόν πλούσιο ναό᾿᾿.   ῎Ετσι εἶπε καί θεμέλια ἔβαλε ὁ Φοῖβος ὁ ᾿Απόλλων    φαρδειά, μακρά κι ἀτέλειωτα.   Σάν τά ᾿δε αὐτά, μές στήν καρδιά χολώθηκε ἡ Τελφοῦσα    καί λέει: 257  ῾῾ ᾿Αφέντη Φοῖβε ῾Εκάεργε,   μιά ἰδέα στό νοῦ σου μέσα νά βάλω ἐγώ,   μιᾶς κι ἐννοεῖς ναό ἐδῶ περικαλλῆ νά φτιάξεις,   χρηστήριο ἀνθρώπων νά γενῆ,   ὅπου γιά σέ παντοτεινά τέλειες νά φέρνουν ἑκατόμβες.   Γι᾿ αὐτό καί γώ θά σοῦ τό πῶ καί μές στό νοῦ σου βάλτο.   Θά σέ ταράζει πάντα ἐδῶ γοργῶν ἀλόγων χτύπος,   τῶν μουλαριῶν τό πότισμα στίς ἱερές πηγές μου.   Κι ἴσως καί κάποιος ἄνθρωπος θελήσει νά προσέξει    ἀντί τό μέγα σου ναό κι ὅλους τούς θησαυρούς του, 265  καλοφτιαγμένα ἅρματα, γοργόποδων ἀλόγων γδοῦπο.   Μ’ ἂν εἶν’ σέ κάτι νά πειστεῖς, ἄναξ ἀνώτερος ἀπό μέ καί πιό τρανός κι ἂν εἶσαι  καί δύναμη ἔχεις περισσή, στήν Κρίσα φτιάξε τό ναό, 269  στοῦ Παρνασσοῦ ἀποκάτω τήν πτυχή. Ἁμάξια  ὄμορφα ἐκεῖ τόν καλόχτιστο ναό δέν θά δονοῦν  μήτε ἵππων γοργών τά ποδοβολητά, ἀλλά σέ σέ, τόν ᾿Ιηπαήονα, δῶρα θά κουβαλοῦν  ἀνθρώπων γένη ξακουστά. Μέ χορτασμένη σύ τήν ψυχή  τάματα ὡραῖα τῶν γύρω ἀνθρώπων θά κάνεις δεκτά᾿᾿.   Εἶπε, καί τού ῾Εκάτου γύρισε τό νοῦ, ὥστε στήν Τελφοῦσα νά μείνει ἡ τιμή στή γῆς αὐτή  κι ὄχι ἐκεινοῦ. 277  Προχώρησες λοιπόν ἑκατηβόλε ᾿Απόλλων ἀπό κεῖ  καί στῶν Φλεγύων τῶν ὑβριστῶν ἔφτασες τήν πόλη, 18 πού Δία δέν ψηφοῦν αὐτοί καί κάθουνται πάνω στή γῆ  στήν Κηφησίδα λίμνη κοντά, σέ ὡραῖο φαράγγι. 281  ᾿Οργίλος εὐθύς ἀπό κεῖ κινᾶς κι ὁροσειρά ἀνεβαίνεις,   στήν Κρίσα, κάτω ἀπ᾿ τό χιονισμένο Παρνασσό διαβαίνεις,   πού ὁ γκρεμός του στό Ζέφυρο κυττᾶ.   Βράχος κρεμιέται πάνω του, καί κάτω    κοίλη χαράδρα ἁπλώνεται τραχειά.   ᾿Εδῶ ᾿ναι πού ᾿κρινε λοιπόν ὁ ἄναξ Φοῖβος ᾿Απόλλων,   ναό νά φτιάξει λατρευτό κι εἶπε τά λόγια αὐτά: 287  ῾῾Στό μέρος τοῦτο λέω ἐγώ νά στήσω ὄμορφο ναό    χρηστήριο ἀνθρώπων νά γενῆ,   τέλειες σέ μένα πάντα ἐδῶ ἑκατόμβες νά ὁδηγοῦν    χρησμούς ζητῶντας,   ὅσοι τήν πλούσια Πελλοπόνησο οἰκοῦν    καί ὅσοι τήν Εὐρώπη ἤ τά περίβρεχτα νησιά.   Γιά ὅλους δίνοντας χρησμό μέσα στόν πλούσιο ναό    τήν ἀλάνθαστη βουλή θά μαρτυρῶ᾿᾿. 294  ῎Ετσι ὁ Φοῖβος εἶπε ὁ ᾿Απόλλων καί τά θεμέλια βάζει    πλατειά, μακρά κι ἀτέλειωτα.   Κατώφλι πάνω πέτρινο ὁ Τροφώνιος κι ὁ ᾿Αγαμήδης στήνει,   τοῦ ᾿Εργίνου οἱ γυιοί, τῶν ἀθάνατων θεῶν ἀγαπημένοι. 19   Ναό γύρω χτίσαν λαξευτό ἄπειρα ἀνθρώπων γένη    εἰς τόν αἰῶνα ἀοίδιμος πάντα νά παραμένει.                       300                Κι ἢτανε μιά καλλίρροη κρήνη ἐκεῖ  κοντά                        ὅπου ὁ ἇναξ, τοῦ Δία ὁ γυιός                       τή Δράκαινα ἐσκότωσε μέ τόξο κρατερό 20 τέρας μεγάλο κι ἄγριο, χοντρό καλοθρεμμένο. Πολλά κακά προξέναγε σ’ ἀνθρώπους πάνω στή γῆς  κι ἔξω ἀπ᾿ αὐτούς στά λιγνόποδα τ᾿ ἀρνιά  μάστιγα ἦταν αἱμοσταγής. 305  Αὐτή κάποτε δέχτηκε ἀπ᾿ τή χρυσόθρονη ῞Ηρα  κατάρα ἐπικίνδυνη γι᾿ ἀνθρώπους ν᾿ ἀναθρέψει,                      τόν ἐπίφοβο Τυφάονα πού γέννησεν ἡ ῞Ηρα 21                      σάν κάποτε χολώθηκε μέ τόν πατέρα Δία                       καθώς τοῦ Κρόνου ὁ γυιός  μέσ᾿ ἀπ᾿ τήν κεφαλή του                       τήν πολυδόξαστη ᾿Αθηνᾶ εἶχε κι αὐτός γεννήσει. Γι᾿ αὐτό λοιπόν θυμώνοντας ἡ παντοκράτειρα ῞Ηρα, 310  γυρνᾶ καί στούς ἀθάνατους τούς  συναγμένους λέει: ῾῾ ᾿Ακοῦτε με ὅλοι ἐσεῖς θεοί καί θέαινές μου ὅλες, πῶς ἔπιασε ὁ νεφεληγερέτης Ζεύς ἐμένα ν᾿ ἀτιμάζει. Κι ἄρχισε πρῶτος, ἀφοῦ πιστή του σύζυγο μ᾿ ἔμαθε πρῶτα νά ᾿μαι. Τώρα λοιπόν μακρυά ἀπό μέ, τή γαλανή ᾿Αθηνᾶ γεννάει  315  πού σ᾿ ὅλους τούς μακάριους ἀθάνατους διαπρέπει. Μόνο ὁ δικός μου γυιός γεννήθηκε σακάτης  ἀνάμεσα σ᾿ ὅλους τούς θεούς, ὁ ῞Ηφαιστος,  στραβοκάνης, πού σάν τόν γένναγα εὐθύς ἅδραξα μέ τό χέρι  στόν εὐρύ πόντο νά ρίξω. ῾Η Θέτις τόν μάζεψε λοιπόν, ἡ ἀσημόποδη τοῦ Νηρέα θυγατέρα  320  μ ὅλες τίς ἀδερφάδες της μαζί γιά νά φροντίσει, πού ἄλλη καλλίτερα στούς θεούς χάρη νά εἶχε κάμει. Τί ἄλλο μηχανεύεσαι σκληρέ τώρα πανοῦργε; Πῶς τόλμησες μονάχος σου τή γαλανῆ ᾿Αθηνᾶ νά κάνεις; Δέν θά τήν γένναγα ἐγώ, πού δική σου βλέπεις μέ λένε  325  καί βρίσκομαι ἀνάμεσα στούς ἀθανάτους ὅλους  πού τόν πλατύ τόν οὐρανό κατέχουν; Γιά μίλα τώρα τό λοιπόν, μήν καί σκεφτῶ κανά κακό γιά σένανε πιό πίσω. Μά πρῶτα ἐγώ θά σκαρφιστῶ πῶς νά ᾿ναι νά γεννήσω    παιδί δικό μου, πού στούς ἀθάνατους θεούς θέ νά διαπρέπει, δίχως τήν ἅγια κλίνη σου νά γίνει ν᾿ ἀτιμάσω    οὔτ’ ὅμως καί τή δική μου, μηδέ μέ σέ νά ξαπλωθῶ. ᾿Αλάργα σου νά βρίσκομαι μ᾿ ἀθάνατους παρέα᾿᾿. 331  Αὐτά σάν εἶπε ἔφυγε, μακρυά ἀπό θεούς χολωμένη  καί προσευχήθηκε εὐθύς ἡ βοϊδομάτα ἀφέντρα ῞Ηρα. Τήν παλάμη κρούοντας στή γῆ τά λόγια ἐτοῦτα εἶπε: ῾῾ ῎Ακου με Γῆ τώρα ἐσύ, πλατιέ Οὐρανέ πάνωθέ μας  καί σεῖς Τιτᾶνες μου θεοί πού ὑπόγεια κατοικεῖτε  γύρω στόν μέγα Τάρταρο, θνητῶν καί θεῶν προγόνοι. ᾿Ακοῦστε με ὅλοι καί δῶστε μου παιδί δίχως τό Δία, σέ τίποτε κατώτερο στή δύναμη ἐκείνου  ἀλλ᾿ ἀντιθέτως πιό ἰσχυρό  ὅπως κι ὁ παντεπόπτης Ζεύς πιό ἰσχυρός εἶν᾿ τοῦ Κρόνου᾿᾿. 340  Μόλις ἐφώναξε αὐτά, τή γῆ χτυπᾶ μέ τό βαρύ της χέρι. Κούνησε εὐθύς ἡ ζωοδότρα γῆς  κι αὐτή σάν τό ᾿δε ἐχάρη, ἐννόησε πώς θά γίνει. ῎Ετσι ἀπό τότε γιά μιά χρονιά ὅσο ἡ ὥρα νά ᾿ρθει  ποτέ της δέν ἐσίμωσε τοῦ ἔξυπνου Δία κρεβάτι  345  κι οὔτε σέ θρόνο πλουμιστό ὅπως στά περασμένα  ν᾿ ἀκούει κάθισε δίπλα του τίς συνετές  βουλές του  μά σέ ναούς πολύβουους ἡ βοϊδομάτα ῞Ηρα  ἔμενε καί ἀγάλλονταν μέ τάματα ἡ ἀφέντρα. ῞Οταν λοιπόν σωθήκανε οἱ μῆνες καί οἱ μέρες  350  καί συμπληρώθηκε ἡ χρονιά καί ἔφτασεν ἡ ὥρα, τόν κακό Τυφάονα, τόν ἀπαίσιο γεννᾶ  εἰς τούς θνητούς κατάρα, πού σέ θεούς δέν ἔμοιαζε οὔτε καί σέ ἀνθρώπους. ¨Η βοϊδομάτα τότε εὐθύς, ἡ παντοκράτειρα ῞Ηρα  τόν πῆρε καί τῆς τόν ἔφερε, κακό στό κακό κολλῶντας. Κι ἡ Δράκαινα τόν κράτησε, μύρια κακά νά προξενεῖ σ᾿ ἀνθρώπων ἔνδοξα γένη. 356  Ὅποιος τήν ἐσυντύχαινε εἶχε τή μοιραῖα του ὥρα  μέχρι πού βέλος κρατερό ρίχνει ὁ ἑκάεργος ἄναξ ὁ᾿Απόλλων. Μ᾿ ὀδύνες αὐτή ἀβάσταχτες σπαράσσοντας κυλιόταν 22 ἀπό βαθειά ἀσθμαίνοντας κι ὅλο στριφογυρνῶντας. 360  ῾Ο τρομερός της ὀλολυγμός ἀπερίγραπτος ἐγίνει  βαθειά στό δάσος, πιό βαθειά σφιχτοκουλουριαζόταν  καί τήν πνοή της ἄφησε τό αἷμα ξεφυσῶντας. Τότε εἶναι πού καυχήθηκε ὁ Φοῖβος ὁ ᾿Απόλλων: 363  ῾῾Τώρα δῶ χάμω σάπιζε στή γῆ τήν τροφοδότρα    ᾶλλο ἐσύ στούς ζωντανούς κακή άρά/ κατάρα κακή δέ θά ᾿σαι    Τῆς γαίας τής πολύτροφης θά τρώγουν τόν καρπό    καί τελεσφόρες πιά ἐδῶ θά φέρνουν ἑκατόμβες.   Τόν κακοπλάγιαστο θάνατο κανείς δέν σοῦ γλυτώνει    οὔτε κι αὐτός ὁ Τυφωεύς, ἡ Χίμαιρα ἡ καταραμένη.   Νά σέ σαπίζει ἡ μαύρη γῆς κι ὁ φλογερός ῾Υπερίων᾿᾿. 370   ῎Ετσι μιλῶντας κόμπαζε    καθώς τά μάτια ἐκεινῆς κάλυψε τό σκοτάδι.   Τήν κατασάπισε αὐτοῦ τό ἱερό μένος τοῦ ῞Ηλιου    ἐξ οὗ Πυθώ καί τώρα πιά ὀνομάζεται τό μέρος.   Μέ παρατσούκλι Πύθιο τόν ἄνακτα καλοῦνε    ἀφοῦ τό τέρας σάπισε κεῖ τ᾿ ὀξύ μένος τοῦ ῞Ηλιου. 375  Ὅταν λοιπόν ἐννόησε ὁ Φοῖβος ὁ ᾿Απόλλων    γιατί τόν ἐξαπάτησε ἡ καλλίρροη ἡ κρήνη.   Γιά τήν Τελφοῦσα κίνησε κι ἤτανε χολωμένος    καί γρήγορα ἔφτασεν ἐκεῖ.   Κοντά της τότε στάθηκε, τά λόγια αὐτά τῆς εἶπε: 379  ῾῾Τελφοῦσα, δέν ἔμελλες ἐσύ τό νοῦ μου ἐξαπατῶντας    νά ἔχεις χῶρο ζηλευτό, καλό νερό νά χύνεις.   Δική μου ἡ δόξα θά ᾿ναι καί δῶ, κι ὄχι μόνο δική σου᾿᾿.   Εἶπε, τό ψήλωμα ἔσπρωξε κι ἔκρυψε τά ρυάκια    μέ πέτρες κι ἀναχώματα ὁ ἑκάεργος ἄναξ ᾿Απόλλων    κι ἕνα βωμό ἔφτιαξε κεῖ στά δασωμένα ἄλση    κοντά σ᾿ αὐτή τήν καλλίρροη, πολύ σιμά τήν κρήνη. 386  Στόν τόπο αὐτό τόν ἄνακτα, Τελφούσιο ἐπικαλοῦνται    γιατί τά ρεῖθρα τῆς ἱερῆς ταπείνωσε Τελφούσας. Καί μέσα του σκεφτότανε ὁ Φοῖβος ὁ ᾿Απόλλων    σάν ποιούς ἀνθρώπους ἱερεῖς στή λατρεία να προσλάβει    πού στήν πετρόσπαρτη Πυθώ μέλλουν νά διακονεύσουν. 391  Αὐτά σάν λογιζότανε μές στόν μαβί τόν πόντο    καράβι βλέπει γρήγορο γεμᾶτο ἄντρες γενναίους    κρῆτες πολλούς ἀπ᾿ τήν Κνωσσό τή μινωϊκή φερμένους. 23 Τοῦτοι᾿ναι πού στόν ἄνακτα θυσίες θά τελοῦνε  καί τούς χρησμούς θά δίνουνε   τοῦ χρυσότοξου ᾿Απόλλωνα τοῦ Φοίβου, γιά ὅσα αὐτός θέλει νά πεῖ  μέ δάφνη κοιλάδων μαντεύοντας στόν Παρνασσό ἀπό κάτου. 397  Αὐτοί γιά ἐμπόριο κι ἀγαθά μέ μελανό καράβι  στήν Πύλο τήν ἀμμουδερή ἐπλέαν στούς Πυλίους  ὅταν τούς συναπάντησε ὁ Φοῖβος ὁ ᾿Απόλλων. 400  Τότε ἀπ᾿ τόν πόντο πήδηξε ὅμοιος μ᾿ ἕνα δελφίνι. Πάνω στό πλοῖο τό γοργό, πελώριο τέρας ξαπλώθηκε φρικτό.   Σ’ ὅποιον τοῦ πέρναγε ἀπό τό νοῦ τά μάτια νά σηκώσει  ἐδῶ και κεῖ τόν ἔρριχνε, τοῦ πλοίου τά ξύλα ἔκανε ὅλα νά ξετινάξει. 404  Κεῖνοι βωβοί καθόντανε στό πλοῖο φοβισμένοι  κι οὔτε ξελύναν τ᾿ ἄρμενα οὔτε πανιά μαζεῦαν  τοῦ μαύρου τοῦ σκουρόπρωρου τοῦ πλοίου, δεμένα ὡς πρῶτα τ᾿ ἄφηναν μέ βοϊδόλουρα, ὡς ἐπλέαν  καί ὁ νοτιάς ὁρμητικός  τό ταχύ πλοῖο στά νῶτα ἐφύσα. Τόν Μαλέα ἔτσι ἐπέρασαν, 24 410  στῆς θαλασσόστεφης, τῆς Λακωνίδας γῆς ἐφτάσανε τήν πόλη  καί στό Ταίναρο, τοῦ ῞Ηλιου πού τέρπει τούς θνητούς τόν τόπο, ὅπου συνέχεια βόσκουνε τά βαθύτριχα τ᾿ ἀρνιά του, τοῦ ἀφέντη ῞Ηλιου πού ᾿χει ἐδῶ ἀγαπημένο χτῆμα. ᾿Εκεῖ λοιπόν θελήσανε τό πλοῖο αὐτοί νά δέσουν  καί νά κατέβουν νά σκεφτοῦν αὐτό τό μέγα θαῦμα  415  καί νά κυττάξουν καί νά ἰδοῦν μέ τά ἴδια τους τά μάτια  ἄν τό θεριό στό δάπεδο τοῦ βαθουλοῦ τοῦ πλοίου    θά ᾿μενε, ἤ στό γυαλό θά πήδαε, στό πολύψαρο τό κῦμα. Τιμόνι ὅμως δέν ἄκουε τό καλοχτισμένο πλοῖο. Μακρυά ἀπ᾿ τήν Πελλοπόνησο την πλούσια βάσταγε πλώρη  420  καί τράβαγε τό δρόμο του, ἀφοῦ ὁ ἑκάεργος ᾿Απόλλων  πνέοντας κουμαντάριζε τή ρότα του μέ τέχνη. Ἔτσι αὐτό τήν πορεία του συνέχεια ἀκολουθῶντας  εἰς τήν ᾿Αρήνην ἔφτασε καί στήν τερπνήν ᾿Αργυφέη  στοῦ ᾿Αλφειοῦ τό πέρασμα, τό Θρῦον, στό καλοχτισμένο Αἶπυ, στήν Πύλο τήν ἀμμουδερή, στούς Πύλιους ἀνθρώπους. 425  Συνέχισε γιά τούς Κρουνούς, τή Χαλκίδα καί τή Δύμη  καί τήν ἱερή τήν ῎Ηλιδα, τῶν ᾿Επειῶν τό κράτος. Πηγαίνοντας γιά τίς Φερές οὔριο ἐχάρη ἄνεμο τοῦ Δία  καί κάτω ἀπ᾿ τά νέφη φάνηκαν τ’ ἀψύ ὅρος τῆς ᾿Ιθάκης,   ἡ Σάμη, τό Δουλίχιο, ἡ Ζάκυνθος ἡ δασώδης. 430  Καί σάν τήν Πελλοπόνησο παρέπλευσαν ὁλωσδιόλου  καί φάνηκεν ἀπό μακρυά ὁ ἀπέραντος κόλπος τῆς Κρίσας  τήν πλούσια Πελλοπόνησο πού πέρα τελείως ἀφήνει, τοῦ Δία ζέφυρος φυσᾶ ἰσχυρός, ἐνῶ ἤτανε αἰθρία  λάβρος ἀπ᾿ τά οὐράνια πέφτοντας, γρήγορα νά διακόψει  435  τοῦ πλοίου τή ρότα πού ᾿σκιζε τῆς θάλασσας τήν ἅρμη. ᾿Ανάποδα τότε στρίβοντας, πρός τήν ἀνατολή τοῦ ἥλιου  ἔπλεαν καί κυβέρναγε τοῦ Δία γυιός, ὁ ἄναξ ᾿Απόλλων    καί στό λιμάνι φτάσανε πού καθαρά φαινόταν    τῆς Κρίσας τῆς ἀμπελόφυτης, κι ἐκεῖ πάνω στήν ἄμμο    ἀκούμπησε καί ἄραξε τό ποντοπόρο πλοῖο. 440  Ἀπό τό σκάφος πήδηξε ὁ ἑκάεργος ἄναξ᾿Απόλλων. 25   Σάν ἄστρο φεγγοβόλαγε μέσα στό μεσημέρι    ἄπειρες πέταγε σπίθες     κι ὅλο ἐτοῦτο δά τό φῶς ἀνέβαινε στά οὐράνια.   Στό ἄδυτο μπῆκε πιά ὁ θεός μέ τ᾿ ἀκριβά τριπόδια    ἄναψε φλόγα δείχνοντας τά ἴδια του τά βέλη  445  κι ὅλη τήν Κρίσα φώτισε τό οὐράνιό του σέλας.   ᾿Ολόλυξαν ὅλες τους μαζί ἀπ᾿ τίς ριπές τοῦ Φοίβου    οἱ σύζυγοι οἱ καλλίζωνες τῶν Κρισαίων κι οἱ κόρες    δέος μεγάλο μέσα του γέννησε στόν καθένα.   Τότε ἀπό κεῖ σέ μιά στιγμή γρήγορος σάν τή σκέψη    στό πλοῖο ἐπετάχτηκε μοιάζοντας πιά μέ ἄντρα, 450  ἔφηβο ἀκμαῖο κρατερό    πού ὤμους φαρδεῖς ἐτύλιγε τῆς κόμης του ἡ χαίτη. 451  ᾿Εκείνους λοιπόν ἐφώναξε, λόγια φτερωτά τούς εἶπε:   ῾῾Ποιοί εἶστε βρέ ξένοι κι ἀπό ποῦ    σ᾿ ὑγρούς πλέετε δρόμους;   Γιά ἐμπόριο τάχα ἤ ἄσκοπα στή θάλασσα γυρνᾶτε    σάν τούς κουρσάρους πού δῶ καί κεῖ παίζουνε τή ζωή τους    στούς ξένους φέρνοντας κακό;   Καί γιατί κάθεστε βαρεῖς καί στή στεριά δέν πᾶτε    κι οὔτε τοῦ μαύρου καραβιοῦ δέν λύνετε τά ξάρτια;   Αὐτό ᾿ναι τό συνήθειο στούς ψωμοφάγους ἄντρες.   Σάν στή στεριά ἀπ᾿ τό πέλαγος μέ τό μαῦρο τους τό πλοῖο  460  ψόφιοι ἀπό κάματο φτάσουν,   πόθος εὐθύς γλυκοῦ σταριοῦ τά μυαλά τους κυριεύει᾿᾿.   Αὐτά τούς εἶπε κι ἔβαλε θάρρος μές στήν καρδιά τους    καί τῶν Κρητῶν ὁ ἀρχηγός ἀπάντησε καί τοῦ ᾿πε:   ῾῾Ξένε, ἐπειδή μέ τούς θνητούς σέ τίποτα δέν μοιάζεις  465  οὔτε στό σώμα βέβαια οὔτε καί στή θωριά σου    ἀλλά σέ θεούς ἀθάνατους, πού τά καλά τους νά ᾿χεις,   χαῖρε διπλά, καί γειά σου.   Τοῦτο μονάχα πές σωστά, καλά νά τό κατέχω    ποιά πόλη, ποιά χώρα καί ποιοί θνητοί ἐδῶ τήν κατοικοῦνε; 469  Γι᾿ ἀλλοῦ ἐμεῖς νομίζαμε βαθύ γυαλό περνῶντας    πώς πλώρη βάλαμε, γιά Πύλο ἀπό τήν Κρήτη,   ἀπ᾿ ὅπου τό καυχιόμαστε ὅτι βαστάει ἡ γενηά μας.   ᾿Εδῶ ‘μως μέ τό πλοῖο ἐφτάσαμε, χωρίς τή θέλησή μας,   πού ἄλλο δρόμο γυρισμοῦ λογιάζαμε κι ἄλλη ρότα.   Κάποιος ἀθάνατος θεός μᾶς ἔφερε ἄθελά μας᾿᾿.   Καί τότε ἀποκρινόμενος ὁ ἑκάεργος ᾿Απόλλων εἶπε: 475  ῾῾Ξένοι, πού στήν πολύδεντρη γύρω Κνωσσό    μέχρι τά πρίν μένατε σεῖς, κι ἄλλο πιά δέν θά δεῖτε    τήν πόλη σας τήν ποθητή, ὁ καθείς τ᾿ ὡραῖο του σπίτι,   τ᾿ ἀγαπημένα ταίρια σας,   μά τώρα πιά πλούσιο ναό δικό μου θέ νά βρεῖτε    στόν τόπο αὐτό, ἀπό πολλούς ἀνθρώπους σεβαστό. 480  Τοῦ Δία ὁ γυιός, ὁ ᾿Απόλλωνας καυχιέμαι ἐγώ πώς εἶμαι  καί πάνω ἐδῶ σᾶς ἔφερα ἀπ᾿ τόν βαθύ τόν πόντο  ὄχι γιά κακό, μά πλούσιο ναό μου γιά νά βρεῖτε  πού θά ᾿ναι πολυτίμητος σ᾿ ὅλους δά τούς ἀνθρώπους. Τῶν ἀθανάτων τίς βουλές ἐσεῖς θέ νά γνωρίστε  485  πού μέ τή χάρη τους ἐσαεί πολυσέβαστοι θά εἶστε.   ῎Αντε λοιπόν, στά λόγια μου γρήγορα νά πειστεῖτε  τά ἱστία κατεβάσετε τά βοϊδόλουρα ἀφοῦ λῦστε  καί τό καράβι τό ταχύ στή στεριά ὄξω τραβεῖξτε. Τήν πραμάτεια βγάλτε ἀπ᾿ αὐτό, τοῦ ζυγιασμένου πλοίου τά σκεύη, 490  βωμό νά φιάξετε ἐκεῖ, στῆς θάλασσας τήν ἄκρη    φωτιά ἀνάψτε, καί πάνω της ἀλεύρι λευκό σκορπίστε  κι ὕστερα ὅλοι γύρω ἀπ᾿ αὐτόν ὄρθιοι προσευχηθεῖτε. Κι ἀφοῦ ἐγώ ἀπ᾿ τό θαμπό γυαλό, δελφίνι μοιάζοντας τότε  στό γρήγορο πήδηξα πλοῖο, σάν σέ θεό δελφίνιο νά εὔχεστε σέ μένα  495  καί ὁ βωμός πιά δέλφειος καί περίβλεπτος νά μένει. Δειπνεῖστε ὕστερα κοντά στό γρήγορο μαῦρο πλοῖο  καί τίς σπονδές σας κάντε  σ᾿ ὅλους τούς μάκαρες θεούς πού τόν ῎Ολυμπο κατέχουν. Κι ὅταν μέ στάρι ὁλόγλυκο τόν πόθο σας χορτᾶστε, 500  ἐλᾶτε, τόν ἰηπαήονα δίπλα μου ὕμνο νά τραγουδᾶτε  ὥσπου στόν τόπο φτάσετε πλούσιο ναό νά βρεῖτε᾿᾿. ῎Ετσι τούς εἶπε καί αὐτοί πολύ καλά τ᾿ ἀκοῦσαν, στά λόγια του πειστήκανε, τά πανιά τους κατεβάσαν  λύσανε τά βοϊδόλουρα, στό δίκρανο τόν ἱστό πλαγιάσαν  κι ἀφοῦ τά ξάρτια ἀφήσανε στό ἀκρογιάλι εβγῆκαν. 506  ᾿Απ᾿ τό γυαλό ἔξω στή στεριά τό γοργό πλοῖο τραβῆξαν, κι ἀπό τήν ἄμμο πιό ψηλά σέ ξύλα μακρυά ξαπλῶσαν  καί κεῖ στήν ἀκροθαλασσιά βωμό τότες ἐστῆσαν. Φωτιά ἀνάψαν καί πάνω του ἀλεύρι λευκό σκορπίσαν  καί στό βωμό ὅπως πρόσταξε γύρω προσευχηθῆκαν. 511  ῎Επειτα πιάσανε φαΐ στό μαῦρο σιμά γοργό τους πλοῖο  καί στούς μακάριους θεούς πού τόν ῎Ολυμπο κατέχουν    σπονδές ἐκάμαν. Κι ἀφοῦ φαγιοῦ κι ἀφοῦ πιοτοῦ τόν πόθο τους χορτάσαν, νά πᾶνε ξεκινῆσαν. Μπροστά ὁ ᾿Απόλλων τοῦ Δία ὁ γυιός στό δρόμο ὁδηγοῦσε. 26 515  Τήν φόρμιγγα στά χέρια του ὁλόγλυκα λαλοῦσε  κι ὡραῖα ψηλοπατοῦσε. Χορεύοντας πρός τήν Πυθώ οἱ Κρῆτες ἀκολούθουν  τοῦ ὕμνου ἰηπαήονα πιάνοντας τό τραγούδι  καθώς κατέχουν οἱ κρητικοί παιήονες ὕμνους νά ψάλλουν  πού ἡ Μοῦσα θεά στά στήθια τους μελλίφωνο ἆσμα ἔχει βάλει. 520  Τό λόφο ἀνέβηκαν πεζοί  κι ἀκούραστοι στόν Παρνασσό γρήγορα πάνω βγαίνουν  στόν τόπο τόν ἀγαπητό ὅπου ἔμελλε νά μένουν  ἀπό ἀνθρώπους πάμπολλους πού εἶναι τιμημένος. Κι ἐκεῖνος ὁδηγῶντας τους τ᾿ ἅγιο ἄδυτο τούς δείχνει    πλούσιο ναό, πού στά στήθια τους   ἐσκίρτησε ἡ καρδιά τους. Τῶν κρητικῶν ὁ ἀρχηγός γυρνᾶ καί τόν ρωτάει: 526  ῾῾ ῏Ω βασιλιά, σύ πού μᾶς πῆρες μακρυά ἀπό φίλους καί πατρίδα, ὡς σοῦ φαινόταν ἀρεστό μές στά καρδιόφυλλά σου, πῶς τώρα δά θά ζήσουμε; νά τό σκεφτεῖς ζητοῦμε. Οὔτε γιά τρύγους εἶναι αὐτός ὁ ἀγαπημένος τόπος  οὔτε λιβάδια ἔχει καλά γιά νά καλοπερνοῦμε  καθώς ἀνθρώπους θά ᾿χουμε συνάμα νά βοηθοῦμε᾿᾿. 531  Καί τότε χαμογέλασε τοῦ Δία ὁ γυιός, ὁ ᾿Απόλλων.   Λέει: ῾῾ ᾿Ανόητοι ἄντρες πολύπαθοι, πού στό μυαλό φροντίδες  βάσανα βάζετε βαρειά καί στήν ψυχή ἀγωνίες  εὔκολο λόγο θά σᾶς πῶ, νά μπεῖ μέσα στό νοῦ σας: 27 535  ἕνα μαχαίρι μόνο ὁ καθείς θέ νά ᾿χει στά δεξιά του, ἀρνιά νά σφάζει  κι ἄφθονα ὅλα τά καλά γύρω θέ νά ὑπάρχουν  ὅσα γιά μένα φέρνουνε ἔνδοξα ἀνθρώπων γένη. Τό ναό νά προφυλάγετε, νά δέχεστε τούς ἀνθρώπους, ἀπ᾿ ὅσα ἔθνη σπεύδουν ἐδῶ γιά τή δική μου χάρη. 540  Κι ἄν κάποιος λόγος σας θρασύς ἤ ἔργο ἄν ὑπάρξει    ἤ ὕβρις, ὡς τό ᾿χουν συνήθειο ὅλοι οἱ θνητοί ἀνθρῶποι, ἄλλοι στή θέση σας ὁδηγοί ἄντρες θέ νά γενοῦνε   καί σεῖς στήν ἐξουσία τους θά ζήσετε γιά πάντα. Σοῦ τά ᾿πα ὅλα καί φύλαχτα καλά μές στά μυαλά σου᾿᾿.     «Καί σύ τοῦ Δία χαῖρε λοιπόν καί τῆς Λητῶς ἀγόρι 28 546  καί πάλι θά σέ θυμηθῶ ἐγώ μ’ἄλλο τραγούδι.»   Πάρος ‐ ᾿Αθήνα, 1990‐2005 Τό ἀρχαῖο κείμενο εἶναι αὐτό τῆς στερεότυπης ἔκδοσης τῆς ᾿Οξφόρδης  ΗΟΜΕRI ΟΡΕRA τόμος V ὑπό Τh. W Allen Παραπομπές  1. Τό ἔργο ἀρχίζει μέ τόν ἴδιο τόν ποιητή πού μιλάει στό πρῶτο πρόσωπο καί παρουσιάζει  τήν ἄφιξη τοῦ ἐνήλικα ᾿Απόλλωνα στόν ῍Ολυμπο μέσα σ᾿ ὅλο του τό μεγαλεῖο, τό δέος καί  τό σέβας πού προξενεῖ στή θεϊκή ὁμήγυρη ὁ τοξότης θεός. ῾Η ἰδέα πού προβάλλεται ἐδῶ  εἶναι ἐκείνη τῆς φοβερῆς ἐνέργειας τῶν βελῶν του. Μόνο σάν κατέβει τό τόξο καί τά βέλη  κρυφτοῦν μέσα στή φαρέτρα πλησιάζουν οἱ ἄλλοι θεοί. ᾿Αξιοσημείωτη εἶναι ἡ παρουσία τῆς μάνας τοῦ ᾿Απόλλωνα Λητοῦς στό πλευρό τοῦ Δία καί  ἡ μή ἀναφορά  τῆς ῞Ηρας, νεώτερης ἀπό τή Λητώ θεᾶς, πού προσπάθησε ν᾿ ἀποτρέψει τή  γέννηση τοῦ θεοῦ. 2. ῾Η Λητώ, θυμίζει ὁ ποιητής, γέννησε τήν ᾿Αρτέμιδα στή νῆσο ᾿Ορτυγία. ῾Υπάρχει κάποια  χρονική διαφορά ἀπό τή γέννα τοῦ ᾿Απόλλωνα στή Δῆλο, ὅμως ἡ θεά θεωρεῖται γενικά  ὁμότροφή του (στ. 199). ῾Η Ὀρτυγίη, δηλαδή ὀρτυγότοπος, ὅπως ἦταν πάντα μέχρι σήμερα τά κυκλαδονήσια, εἶναι  γι᾿ ἄλλους σχολιαστές τό διπλανό δίδυμο νησάκι τῆς Ρήναιας ἤ Ρήνειας καί γι᾿ ἄλλους ἡ  κοντινή Συρίη, ἡ Σῦρος. ῎Αλλοι πάλι τήν τοποθετοῦν στή Σικελία ἤ στή Μ. ᾿Ασία. ῾Ο ᾿Απόλλων θά γεννηθῆ πάνω ἤ στούς πρόποδες τοῦ ὑψηλότερου λόφου τῆς Δήλου, μόλις  120 μέτρων, τοῦ Κύνθου, δίπλα στήν περίφημη φοινικιά, στίς ὄχθες τῶν πηγῶν τοῦ ποταμοῦ  Ἰνωποῦ. Τό ὄνομα Κύνθος κατεβαίνει ἀπό ἀρχαιότερη γλωσσική οἰκογένεια (ὅπως  Λαβύρινθος, Κόρινθος κλπ.) κι ὁ λόφος ἦταν πανάρχαιος τόπος λατρείας, ἀπό τήν  προϊστορική ἐποχή καί τά μυκηναϊκά χρόνια. ῎Εχουμε ἴχνη λατρείας στό λόφο πρίν τόν 7ο αἰῶνα, τοῦ Δία, τῆς ᾿Αθηνᾶς, τῆς ῞Ηρας, τῆς  Λητοῦς καί τῆς ᾿Αρτέμιδας ‐ Εἰλείθυιας. 3. ᾿Εδῶ ἐπικαλεῖται ὁ ποιητής τήν ἰδιότητα τοῦ ᾿Απόλλωνα σάν θεοῦ τῆς ποίησης. Αὐτός ὁ  προστάτης τῶν ἀοιδῶν, πού ὅλοι τόν ὑμνοῦν,  ἐπέβαλλε σ᾿ ὅλη τήν οἰκουμένη τήν ὠδή. «ΝΟΜΟΣ ΒΕΒΛΗΑΤΑΙ ΩΔΗΣ», καί ἡ λέξη νόμος, ἐκτός ἀπό τό δίκαιο‐ θεσμό‐συνήθεια, ὁρίζει ἕναν ἀρχαιότατο τύπο θρησκευτικοῦ ἄσματος μέ καθωρισμένα μέρη πού  τραγουδοῦσε παίζοντας συγχρόνως τήν κιθάρα ὁ ἀοιδός. 4. Τονίζεται μιά ἄλλη πλευρά τοῦ ᾿Απόλλωνα, πού ἐπαναλαμβάνεται καί παρακάτω: ὁ θεός  ἀρέσκεται στίς ἄκρες, τά σημεῖα δηλαδή ὅπου ὁ οὐρανός συναντᾶ τά ὅρη, ἡ γῆ ἤ τά ποτάμια  συναντοῦν τή θάλασσα. ᾿Ακροβούνια, βίγλες, γκρεμοί, ἀκρωτήρια, ἀκτές, λιμάνια, κοῖτες  καί ἐκβολές ποταμῶν εἶναι τ᾿ ἀγαπημένα του μέρη. 5. ῾Η περιπλάνηση τῆς Λητοῦς πού ψάχνει νά βρεῖ τόπο γιά νά γεννήσει εἶναι μιά  χαρτογράφηση τοῦ Αἰγαίου πελάγους καί σέ μεγάλο βαθμό, τοῦ ἰωνικοῦ κόσμου. Δείχνει τά γύρω ‐ γύρω ὅρια αὐτῆς  τῆς κυκλικῆς θάλασσας  ἀρχίζοντας ἀπό τά νότια, μετά  δυτικά, μετά βόρεια καί τέλος ἀνατολικά γιά νά τελειώσει, μ᾿ ἕνα εἶδος ζούμ, στό κέντρο της  τή Δῆλο, στήν καρδιά τῶν Κυκλάδων. Τό νησί στόν ὕμνο ἔχει τό ἀναμφισβήτητο ὄνομα Δῆλος πού σημαίνει διαυγής, λαμπερή. Σ᾿ ἄλλες μεταγενέστερες ἐκδοχές ὀνομάζεται στήν ἀρχή ᾿Αστερία κι εἶναι πλωτό ἤ  ὑποβρύχιο νησί καί σάν ριζώνει στό βυθό ἤ ἀναδύεται ἀπό τή θάλασσα γιά νά γεννηθεῖ ὁ  θεός, γίνεται Δῆλος, ὁρατή, φανερωμένη. 6. ῞Οπως καμιά γῆς δέν τόλμαγε νά βαστάξει πάνω της μιά τέτοια θεογονία, ἡ Λητώ ἀρχίζει  νά διαπραγματεύεται μέ τό ἄσημο ξερονήσι. ῾Η Δῆλος ὅμως δέν ἀρκεῖται στίς ὑποσχέσεις. Μέ λαϊκή πονηριά, αὐτή ἡ παρακατιανή ζητάει ἐγγυήσεις ἀπό τή μεγάλη θεά: κάποιο εἰδικό  τελετουργικό πού κυρώνει τόν μεγάλο ὅρκο τῶν θεῶν, «ΟΜΟΣΣΕΝ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΗΣΕΝ ΤΟΝ  ΟΡΚΟ». 7. Οἱ παλιότερες, προ‐ολύμπιες θεές τῆς οἰκουμένης καί τιτανίδες συμπαραστέκονται στήν  ἰσότιμή τους, τή Λητώ πού πρόκειται νά γεννήσει : Διώνη καί Ρείη, Θέμις καί Ἀμφιτρίτη, Εἰλείθυια ἡ μεγάλη μαμή πού χωρίς αὐτήν δέν ἔρχονται οἱ πόνοι κι ὁ τοκετός, κι ὅλες οἱ  ὑπόλοιπες ἐκτός ἀπ᾿ τήν ζηλιάρα ῞Ηρα, νεώτερη ἀπό κεῖνες θεά. 8. ῾Η γέννα γίνεται δίπλα στή φοινικιά. ᾿Εννοεῖται ἡ ἀρχαία μέθοδος ὅπου ἡ γυναῖκα γεννᾶ  γονατιστή. «ΜΕΙΔΙΣΕ ΓΑΙΑ ΥΠΕΝΕΡΘΕΝ», χαμογέλασε ἡ γῆς ἀποκάτω σάν ἀκούμπησε ἡ  Λητώ τ᾿ ἀνοιχτά της γόνατα στό χορτάρι, κρατημένη ἀπό τό φοίνικα.   ῾Η κάτοψη τοῦ δέντρου αὐτοῦ ἀποτελεῖ ἀπό μόνη της ἀναπαράσταση τοῦ ἥλιου καί τῶν  ἀκτίνων του. ῾Η λέξη φοῖνιξ σήμαινε ὅμως στήν ἀρχαιότητα καί τό πορφυρό χρῶμα. Μ᾿ αὐτό  βάφεται ὁ ὁρίζοντας τήν αὐγή. Μέσα ἀπ᾿ τά σπλάχνα τῆς σκοτεινῆς Λητοῦς, θ᾿ ἀνατείλει ὁ  θεός τοῦ φωτός ἀφοῦ ἡ Λητώ παρουσιάζεται συνήθως σάν προσωποποίηση τῆς νύχτας. 9. ῾Ο νεαρός ᾿Απόλλων πετᾶ τίς φασκιές καί διεκδικεί τί; Μιά χορδή πού τεντώνουν τά ἄκρα  ἑνός λυγισμένου ξύλου, αὐτό εἶν᾿ ὅλο. ῾Η ταλάντωσή της δίνει πολλαπλῆ ἐνέργεια: παράγει  ἦχο κι εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀπολλώνιας κιθάρας, παράγει μηχανική δύναμη πού στέλνει τό  βέλος μακρυά. ᾿Ακόμη, τήν τεντωμένη χορδή τῆς ψυχῆς τοῦ μάντη, τοῦ μάγου θεραπευτῆ  καί τοῦ ποιητῆ ἀγγίζει ὁ ᾿Απόλλων γιά νά δώσει σημάδια τῆς ἀλήθειας τοῦ κόσμου καί τῶν  κανόνων του. ῎Ετσι ἀποκαλύπτεται ἡ βούληση τοῦ Δία. 10. Οἱ ἀρχαῖες γυναικεῖες θεότητες καμαρώνουν τό νέο λαμπρό θεό πού ἀνεβαίνει στό  στερέωμα τῆς οἰκουμένης κι ἡ γῆς πού πατεῖ γίνεται χρυσῆ. Χρυσός καί ἀργυρός εἶναι  ἐπίθετα πού συνοδεύουν τά τόξα καί τά βέλη τοῦ θεοῦ. ῎Εξω ἀπό τό συσχετισμό τοῦ  ᾿Απόλλωνα μέ τό φῶς καί τόν ἥλιο, τό πολύτιμο μέταλλο τονίζει τήν βασιλική φύση καί τήν  πνευματική καθαρότητα τοῦ μεγάλου θεοῦ. 11. ῾Η Δῆλος γίνεται τό κέντρο σύναξης τῶν ᾿Ιώνων ἀπ᾿ ὅλο τό γύρω Αἰγαῖο. Στό μεγάλο  αὐτό προσκύνημα ‐ πανηγύρι τοῦ ᾿Απόλλωνα γίνονται ἀγῶνες πυγμαχίας καί διαγωνισμοί  χορευτικοί καί ποιητικοί ὅπου συρρέουν ἐπαγγελματίες σάν τόν ἀοιδό τοῦ ὕμνου μας. ᾿Εδῶ ἐμφανίζεται κι ἡ παράξενη ὁμάδα τῶν Δηλιάδων κορῶν πού τραγουδοῦν τούς  ἀρχαίους, χαμένους πιά γιά μᾶς μυθικούς κύκλους, πού ἐλάχιστα ἀπομεινάρια τους  μαντεύουμε στά ὁμηρικά ἔπη καί σ᾿ ἄλλα ἔργα. Μ᾿ αὐτές τίς συνάξεις τήν ἐποχή τοῦ προφορικοῦ λόγου στό Αἰγαῖο διατηροῦσαν καί  ἀνανέωναν τήν λογοτεχνία, τή θρησκεία καί τίς γνώσεις τους, ἀνέπτυσσαν τίς ἀνταλλαγές. Οἱ Δηλιάδες κόρες «ΠΑΝΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΦΩΝΑΣ ΚΑΙ ΚΡΕΜΒΑΛΙΑΣΤΥΝ» ξέρουν νά  μιμοῦνται. Αὐτές οἱ ῾῾φωνές᾿᾿ εἶναι οἱ διάλεκτοι τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου καί οἱ λαλιές τῶν ἄλλων γύρω  λαῶν ἤ κάποιες τελετουργικές ἐκφράσεις τῆς λατρείας τοῦ ᾿Απόλλωνα ἀπό ξένες  ἀνατολικές γλῶσσες. Αὐτό πού μπορεῖ κανείς νά συμπεράνει πάντως εἶναι πώς ἐδῶ, σέ  μόνιμη ἄς ποῦμε βάση, μάθαιναν αὐτές τίς διάφορες ῾῾φωνές᾿᾿ καί τραγουδοῦσαν τά  κατορθώματα καί τά ἔπη «ΑΝΔΡΩΝ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ». ῞Οσο γιά τήν κρεμβαλιαστύν ἤ βαμβαλιαστύν τῶν γυναικῶν, τό κροτάλισμα, ὑπάρχουν  πολλά ἐνδεχόμενα: πρόκειται γιά ἁπλά ἐλαφρά κρουστά, κρέμβαλα, κύμβαλα, κρόταλα, ζίλια καί καστανιέτες πού συνοδεύουν τά ἔγχορδα, τό τραγούδι, τήν ἀπαγγελία ἤ τό χορό; Πρόκειται γιά κάποιον ἦχο πού παρήγαγαν μέ τό χτύπημα τῶν δοντιῶν ἤ γιά ἄναρθρες  κραυγές πού ἔβγαζαν μέ ἄλλη στοματική τεχνική; ῍Ας θυμηθοῦμε ἴσως ἐδῶ τά μακρόσυρτα  ἐπαναλαμβανόμενα γιού ‐ γιού ἤ τζαγρίτ στά τραγούδια τῶν γυναικῶν τῆς βόρειας  ᾿Αφρικῆς. Οἱ ῎Ιωνες ἐντοπίζονται ἀρχικά στά νησιά καί τίς ἀκτές γύρω ἀπό τό Αἰγαῖο. Στή Μικρά  ᾿Ασία, ἀπό τή Σμύρνη ἕως τήν ῾Αλικαρνασσό καί στήν Κιλικία. Στή Χαλκιδική, τή Θράκη, τή  Σαμοθράκη, Θάσο, ῎Ιμβρο, Λῆμνο, Χίο, Σάμο καί ᾿Ικαρία, Κυκλάδες καί Σποράδες, Εὔβοια  καί ᾿Αττική. Στόν ῾Ελλήσποντο, τήν Προποντίδα, καί στό μεγαλύτερο μέρος τῶν ἀκτῶν τοῦ  Εὐξείνου πόντου. Στή Σαλαμίνα τῆς Κύπρου. ᾿Αποικίες τους εἶναι ὁ Πύργος, ἡ Κύμη, ἡ Ποσειδωνία κι ἡ ᾿Ελέα στήν ᾿Ιταλία, ἡ Κατάνη στή  Σικελία, καί ἡ περιοχή ἀπό τή Μασσαλία ὡς τό ᾿Εμπορεῖον στήν ἰβηρική γῆ. 12. ῾Ο ὕμνος στό Δήλιο ᾿Απόλλωνα τελειώνει μέ μιά εὐτράπελη συνομιλία τοῦ ποιητῆ μέ τίς  κόρες τῆς Δήλου, στά πλαίσια προφανῶς τοῦ ποιητικοῦ διαγωνισμοῦ πού ᾿χει σάν κατάληξη  νά τοῦ ἀπονείμουν τά πρωτεῖα. ῾Ο ποιητής εὐλογεῖ τά γένια του: «ΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΟΥΣΙ ΑΟΙΔΑΙ». 13. «ΚΙΘΑΡΙΣ» ‐ «ΦΟΡΜΙΞ» ‐ Λύρη εἶναι τρία παρεμφερῆ ἔγχορδα μέ μικρές διαφορές ὡς  πρός τό μέγεθος, τό βάθος, τοῦ ἠχείου καί τήν ἔνταση ἤ τή χροιά τοῦ ἤχου (ἡ κίθαρις  θεωρεῖται γλυκύτερη τῆς λύρας πού ἔχει ἦχο δυνατώτερο καί ἠχεῖο πιό βαθύ). Στόν ὁμηρικό  ὕμνο ἀναφέρονται μόνον ἡ κίθαρις καί ἡ φόρμιξ καί οἱ δυό ὀνομασίες ἐναλλάσσονται χωρίς  καμιά διάκριση. Τά ὄργανα αὐτά ἀποτελοῦνται ἀπό δύο κυρτές κεραῖες ἀπό κέρατο ἤ ξύλο (πήχεις) πού  πλησιάζουν μεταξύ τους ἐπάνω καί κάτω, προσαρμοσμένες σέ ἠχεῖο ἀπό καύκαλο χελώνας  ἤ βαθουλωμένο ξύλο. Τά πάνω καί κάτω πλησιέστερα μεταξύ τους σημεῖα, ἑνώνουν δυό  κάθετα ξυλάκια ἤ κέρατα (ζυγόν καί ὑπολύριον ἤ χορδοτόνιον) πού κρατοῦν τεντωμένες μέ  τή βοήθεια στροφίγγων (κόλλοπες) τίς ἐπτά (ἱερός ἀριθμός τοῦ ᾿Απόλλωνα) ἤ τέσσερις  χορδές (νευραί). Τά ὄργανα παίζονται μέ τά δάχτυλα ἤ μέ πλῆκτρο. 14. ῾Ο ᾿Απόλλων ἐμφανίζεται νά παίζει τήν κιθάρα καί ὄχι νά τραγουδάει κι αὐτό εἶναι  σταθερό γνώρισμα τῆς σχέσης του μέ τήν μουσική. 15. ᾿Αζαντίδα ἤ ᾿Αζανίδα κόρη, πού ἐπρόκειτο νά παντρευτεῖ στήν ᾿Αζανία τῆς ᾿Αρκαδίας, εἶναι ἡ Κορωνίς, κόρη τοῦ πολεμικοῦ Φλεγύα. ῾Ο ᾿Απόλλων ἔσμιξε μαζί της, ἐκείνη ὅμως  παντρολογιόταν μέ τόν ῎Ισχυ, γυιό τοῦ βασιλιᾶ τῆς ᾿Αρκαδίας ᾿Ελάτου. ῾Ο ᾿Απόλλων  ὀργισμένος ἐπενέβη καί σκότωσε γαμπρό καί νύφη, ἔσωσε ὅμως μέσα ἀπό τήν νεκρική  πυρά τόν ἀγέννητο γυιό του τόν ᾿Ασκληπιό πού παρέδωσε στόν κένταυρο Χείρωνα γιά νά  τόν ἀναθρέψει. ῎Αλλη παραλλαγή θέλει τόν ᾿Ασκληπιό νά γεννήθηκε στήν ᾿Επίδαυρο ὅπου  ἔφτασε ἡ ἔγγυος Κορωνίς μέ τόν πατέρα της Φλεγύα. ῾Ο Φόρβας ἦταν γυιός τοῦ Ποσειδῶνα καί βασιλιάς τῶν Κουρήτων. ᾿Εξεστράτευσε κατά τῶν  ᾿Αθηναίων, σκοτώθηκε ὅμως ἀπό τόν ᾿Ερεχθέα. ῾Ο Τριόπας ἤ Τρίοψ ἦταν θεσσαλός, γυιός κι αὐτός τοῦ Ποσειδῶνα ἤ τοῦ Φόρβαντα, στόν  ὕμνο ὅμως παρουσιάζεται σάν πρόγονός του. ῎Ισως ἡ ὑπεροχή τοῦ ᾿Απόλλωνα ἀπέναντι στούς δυό αὐτούς γυιούς τοῦ Ποσειδῶνα θέλει νά  δοξάσει τόν νέο κυρίαρχο τῶν Δελφῶν πού ἐκτόπισε τίς χθόνιες θεότητες. ῾Ο ᾿Ερευθεύς διαβάζεται ἀπό μερικούς καί ὡς ᾿Ερύμανθος ἤ ᾿Αμάρυνθος (ἐρωμένος τοῦ  ᾿Απόλλωνα ἀπό τήν ᾿Ερέτρεια). ῾Ο Λεύκιππος πάλι, γυιός τοῦ Οἰνομάου ἦταν ἠλεῖος καί ἐρωτεύτηκε τή Δάφνη ἀπό τήν Πελλοπόνησο. ῾Η κόρη αὐτή τοῦ βασιλιά ᾿Αμύκλα, ἀπέφευγε τούς ἄντρες καί ζοῦσε στά ὄρη  μέ τίς συντρόφισσές της. Γιά νά τήν προσεγγίσει ὁ Λεύκιππος ἄφησε τά μαλλιά του μακρυά, ντύθηκε γυναῖκα καί τήν ξεγέλασε. ῾Ο ᾿Απόλλων πού διεκδικοῦσε τή Δάφνη θύμωσε καί  βοήθησε νά ξεσκεπαστεῖ ἡ ἀπάτη. ῾Η Δάφνη καί οἱ φίλες της σκότωσαν τό Λεύκιππο, πού  ἴσως τ᾿ ὄνομά τόν συνδέει κι αὐτόν μέ τόν Ποσειδῶνα. Τό κομμάτι αὐτό πού διαπραγματεύεται τήν ἐρωτική ὑπεροχή τοῦ θεοῦ εἶναι κάπως ἀσαφές. 16. Οἱ παράξενες αὐτές ἁρματοδρομίες χωρίς ἀναβάτες γίνονται στό Ποσιδήϊον ἄλσος τῆς  ᾿Ογχηστοῦ, πού κρατάει τ᾿ ὄνομα ἀπό τόν ὁμώνυμο γυιό τοῦ ἄνακτα Ποσειδῶνα (εἶναι  γνωστή ἡ στενή του σχέση μέ τούς ἴππους). Μοιάζει μέ πανηγύρι ἐπιλογῆς τῶν κατάλληλων  γιά ἅρματα πουλαριῶν. 17. Τό ἐπεισόδιο τῆς Τελφούσης καί τῆς τιμωρίας της εἶναι μιά ἀκόμα περίπτωση  καθυπόταξης θεοῦ ἤ δαίμονα ἀπό τόν ᾿Απόλλωνα. ῾Η Τελφοῦσα εἶναι προφανῶς μιά τοπική  θεά ἤ νύμφη τῶν νερῶν πού ἀναβλύζουν ἀπό τά ἔγκατα τῆς γῆς, τῆς ἴδιας τάξης δηλαδή μέ  τίς παλιές χθόνιες θεότητες πού κυριαρχοῦσαν πρίν τόν ᾿Απόλλωνα στούς Δελφούς (Γαῖα  καί Ποτι‐δάων, σύζυγός της, ὁ κυρίαρχος τῶν σπλάχνων της κοσμοσείστης Ποσειδῶν). ῾Η  Τελφοῦσα εἶναι πού στέλνει τόν ᾿Απόλλωνα νά καταλάβει τούς Δελφούς. Στήν Τιλφοῦσα ἤ  Τελφοῦσα κατά τήν παράδοση πέθανε καί θάφτηκε ὁ μάντης Τειρεσίας. 18. Οἱ Φλεγύαι κατοικοῦσαν τήν Φλεγυαντίδα χώρα, πού πῆρε τ᾿ ὄνομα ἀπό τόν ἐπίφοβο  βασιλιά τους Φλεγύα, ἐνῶ παλιότερα λεγόταν ᾿Ανδρηίς. ῾Ο Φλεγύας ἦταν γυιός τοῦ ῎Αρη, ἀδερφός ἤ πατέρας τοῦ τολμηροῦ ᾿Ιξίονα, βασιλιά τῶν  Λαπιθῶν καί πατέρας τῆς Κορωνίδας (πού γέννησε τόν ᾿Ασκληπιό σμίγοντας μέ τόν  ᾿Απόλλωνα). Μάζεψε κοντά του τούς πιό πολεμοχαρεῖς κι ἀντρειωμένους ἄντρες ἀπ᾿ ὅλη  τήν ῾Ελλάδα πού γίναν φόβος καί τρόμος τῶν γύρω τόπων μέ τίς ἐκστρατεῖες, τίς διαρπαγές  καί τίς λεηλασίες τους. Οἱ Φλεγύαι στόν ῾῾ ὕμνο Εἰς ᾿Απόλλωνα᾿᾿ κατοικοῦσαν δίπλα στήν Κηφισίδα λίμνη (Κωπαΐδα) στή Βοιωτία, ἄλλοι ὅμως τούς ἀναφέρουν στή Φωκίδα, στήν  Δαυλίδα, στήν Βοϊβιάδα λίμνη (Κάρλα), στήν πόλη τῶν Γυρτῶν στά Τέμπη, στή Θεσσαλία. ᾿Απείλησαν καί τή Θήβα, πού κατέλαβαν τελικά μέ ἀρχηγό τόν Εὐρύμαχο καί τήν  κατέστρεψαν. ῾Η πόλη ἐρήμωσε ὥσπου ξαναχτίστηκε ἀπό τόν Κάδμο. ῾Ο Φλεγύας κι οἱ ἄντρες του ἐξεστράτευσαν κατά τῶν Δελφῶν ὅπου σκότωσαν τόν μάντη‐ ποιητή Φιλάμμονα κι ἔβαλαν φωτιά στό ναό τοῦ ᾿Απόλλωνα. ῾Ο θεός μετά ἀπ᾿ αυτό τούς  ἀποδεκάτισε μέ κεραυνούς καί σεισμό καί τούς ἀποτέλειωσε μέ ἐπιδημία. ῾Ο Φλεγύας  πέθανε κάτω ἀπ᾿ τά βέλη του. ᾿Ελάχιστοι διασώθηκαν στή φωκική πολίχνη Πανοπεύς. ῾Ο ὕμνος ὀνομάζει μέ δέος καί ἀπέχθεια τόν ἄγριο καί ληστρικό αὐτό λαό ῾῾ὑβριστές πού  δέν παραδέχονται τό Δία καί ζοῦν κατάχαμα᾿᾿ κι ὁ ᾿Απόλλων φεύγει μακρυά τους  ὀργισμένος. ῾Η σχέση τῶν πολεμικῶν λαῶν τῆς περιοχῆς, Φλεγύαι καί Λαπίθες, μέ τόν  ᾿Απόλλωνα καί τό μαντεῖο εἶναι ἀμφίσημη. ᾿Εχθρότητα καί ἀντίθεση (εἶναι ἀλαζόνες πού  ἀψηφοῦν ἐντελῶς τούς ὀλύμπιους θεούς, ἐκστρατεύουν κατά τοῦ μαντείου καί τιμωροῦνται, στά μέρη τους θά σκοτώσει ὁ ᾿Απόλλων τόν Τιτυό πού ρίχτηκε στή μάνα του Λητώ, ὁ  λαπίθης ᾿Ιξίων θά ριχτεῖ στήν ῞Ηρα καί θά τιμωρηθεῖ ἀπ᾿ τό Δία) ἀλλά καί συγγένεια (ὁ  θεός ἑνώνεται μέ τήν Κορωνίδα κι ἀποκτά τόν ᾿Ασκληπιό, ὁ γενάρχης τῶν Λαπιθῶν  βασιλιάς Λαπίθης εἶναι γυιός τοῦ ᾿Απόλλωνα, τ᾿ ὄνομα τῆς μάνας τοῦ Φλεγύα Χρύσης  καθώς πιθανά καί τό δικό του, τούς συνδέουν μέ τή λατρεία τοῦ θεοῦ). 19. ῾Ο πέτρινος ναός πού χτίσαν οἱ δυό διάσημοι τεχνῖτες καί κλέφτες, κατασκευαστές  ἀνακτόρων καί ἱερῶν, Τροφώνιος καί ᾿Αγαμήδης εἶναι κατά τήν παράδοση ὁ τέταρτος στή σειρά ναός τοῦ ᾿Απόλλωνα. ῾Ο πρῶτος ἦταν ἀπό κλαριά δάφνης τῶν Τεμπῶν, ὁ δεύτερος  ἀπό κερί καί φτερά πουλιῶν κατασκευάστηκε ἀπό μέλισσες, ὁ τρίτος ἀπό χαλκό. Βρέθηκαν  στούς Δελφούς τά λείψανα τοῦ παλιότερου πέτρινου (ἀπό πωρόλιθο) ναοῦ τοῦ 7ου π.χ. αἰῶνα. Τούς δυό γυιούς τοῦ βασιλιά τοῦ σπουδαίου λαοῦ τῶν Μινύων ᾿Εργίνου ἀντάμειψε ὁ  ᾿Απόλλων χαρίζοντάς τους τό μεγαλύτερο ὅπως λέγεται δῶρο: πέθαναν ἀνέμελοι κι  εὐτυχισμένοι στόν ὕπνο τους μετά ἀπό μιά βδομάδα καλοπέρασης. Στόν Τροφώνιο ὁ θεός  ἔδωσε μαντικές ἱκανότητες ἐξ οὗ καί τό περίφημο μαντεῖο στή Λειβαδιά. 20. ῾Η Δράκαινα πού κυριαρχοῦσε στούς Δελφούς ἀνήκει στόν  κύκλο τῶν χθονίων  θεοτήτων. ᾿Εδῶ ὑπῆρχε ἀνέκαθεν μαντεῖο τῆς Γαίας (πρώτη μυθική μάντισσα ἡ Δαφνίς) καί  τοῦ Ποσειδῶνα (μέ μάντη τόν Πύρκωνα). ᾿Απ᾿ αὐτούς τό μαντεῖο περνᾶ στή Θέμιδα κι ἀπό  κεῖ στόν ᾿Απόλλωνα. Σέ ἀντάλλαγμα ὁ θεός ἔδωσε στόν Ποσειδῶνα τήν Καλαύρεια (Πόρο). Πάντως ἡ λατρεία τοῦ Ποσειδῶνα καί τῆς Γαίας ἐξακολούθησε στό ἀπολλώνιο ἱερό. ᾿Απήχηση τοῦ παραγκωνισμοῦ τῶν χθονίων θεοτήτων εἶναι ὁ φόνος τοῦ θηλυκοῦ φιδιοῦ τῆς  γῆς, τῆς Δράκαινας. 21. Τό ἐπεισόδιο τοῦ Τυφάωνα (στ. 305‐355) φαίνεται σάν μιά σχεδόν ἐκτός θέματος  παρέκβαση πού χαλᾶ την οἰκονομία τῆς ἀφήγησης ἤ πού μπορεί νά ’ναι ἔνθετο τμῆμα ἀπό  ἄλλον ποιητικό κύκλο. Στήν ἠσιόδεια ἐκδοχή ὁ Τυφάων εἶναι γυιός τῆς Γαίας καί τοῦ Ταρτάρου, ψηλότερος ἀπ᾿ τά  βουνά, τ᾿ ἀνοιχτά του χέρια ἀγγίζουν τήν ἀνατολή καί τή δύση, τό πιό δυνατό τέκνο πού  γέννησε ποτέ ἡ Γῆ. Εἶναι πολέμιος τοῦ Δία καί μεγάλη ἀπειλή γιά τόν ῎Ολυμπο. Στήν τελική  μάχη ὁ Δίας τόν νικᾶ καί τόν γκρεμίζει γιά πάντα στόν Τάρταρο. Σ᾿ ἄλλη παραλλαγή ὁ Τυφάων ἀκινητοποιεῖ γιά κάποιο διάστημα τό Δία καί παραδίδει τόν  φυλακισμένο του στή φύλαξη τῆς Δράκαινας Δελφύνης. 22. ῾Η περιγραφή δίνει ἴσως τό ὑπόβαθρο τῆς σύνθεσης τοῦ Πυθικοῦ Νόμου πού  ἀναπτύχθηκε στούς μουσικούς διαγωνισμούς τῶν Δελφῶν. ῎Εργο γιά φλογέρα, χωρίς λόγια, παριστοῦσε μέ τόν αὐλό τό φόνο τῆς Δράκαινας, τά σφυρίγματα καί τό ψυχομαχητό της, πού ὀνομαζόταν Σύρινξ. 23. ῾Η λατρεία τοῦ Πύθιου ᾿Απόλλωνα εἶναι ἰδιαίτερα ἐπηρεασμένη ἀπό τίς κρητικές  ἱεροπραγίες. ῾Ο Παιάν, ἤ παιήων ἤ ἰηπαήων ὕμνος, ὅπου κυριαρχοῦσε ἡ φωνή ῾῾ ᾿Ιή Παιάν᾿᾿, φαίνεται πώς ἦταν ἀρχικά ἡ ἱερή κραυγή‐ἐπίκληση τῶν κρητῶν ἱερέων‐θεραπευτῶν τῆς  Κνωσσοῦ μέ τήν ὁποία γιάτρευαν ἤ ἐξάγνιζαν, καί εἰσάγεται στήν Πυθώ τόν 8ο π.χ. αἰῶνα. ῾Η ἀπολλώνια θρησκεία υἱοθετεῖ μιά σειρά ἀπό κρητικές ἱερουργίες καί σύμβολα: — τούς καθαρμούς καί ἐξαγνισμούς, πού ἀνθοῦσαν στήν Κρήτη καί ἀπομάκρυναν ἀπό τό  σῶμα καί τήν ψυχή, τό γένος  ἤ  τήν πόλη, τίς ἀνωμαλίες καί τά μιάσματα. Γνωστός γιά τούς  καθαρμούς στά τέλη τοῦ 7ου π.χ. αἰῶνα ὁ ᾿Επιμενίδης ἀπό τήν Κνωσσό. ῾Ο πολεμικός καί  καταστροφικός ᾿Απόλλων τῆς ᾿Ιλιάδος, προστάτης τῶν Τρώων, μετατρέπεται σιγά σιγά σ᾿  ἕναν ᾿Αλεξίκακο καί Σωτῆρα θεό πού ἀπομακρύνει τά κακά καί ὑποκαθιστᾶ τόν ὁμηρικό  γιατρό Παιήονα. ῾Ο ἴδιος ὁ θεός θά χρειαστεῖ νά καθαρθεῖ γιά τό φόνο  τῆς Δράκαινας ἀπό ἄντρες κρῆτες  ὅπως εἶπε ἡ μάντισσα Φημονόη (Παυσανίας). Στό ἀρχαιότερο ἀγώνισμα τῶν δελφικῶν  ἑορτῶν γιά τό ὁποίο ἔβαζαν ἔπαθλο, τόν ῞Υμνο στόν ᾿Απόλλωνα, πρῶτος νικητής ἀνεδείχθη  λένε ὁ κρητικός Χρυσόθεμις τοῦ ὁποίου ὁ πατέρας Καρμάνωρ εἶναι αὐτός πού καθάρισε τόν  ᾿Απόλλωνα. — τή χρήση τοῦ ἱεροῦ τρίποδα πού εἶναι τρέχουσα στίς κρητικές μαγικές κι ὀργιαστικές  ἱεροπραγίες. — τή λατρεία τοῦ θεοῦ‐Δελφινιοῦ, ἔντονη στήν Κρήτη. ῾Ο ᾿Απόλλων γίνεται πιά θεός  Δέλφειος ἤ Δελφίνιος, προστάτης τῶν ναυτικῶν, καί τά ὀνόματα Δελφοί, Δελφύν ἤ Δελφύνα  (ὅπως ἀποκαλεί ὁ Καλλίμαχος τή Δράκαινα) πρέπει νά σχετίζονται μέ τήν κρητική αὐτή  λατρεία ἄν καί ὑπάρχουν κι ἄλλες ἐτυμολογικές ἐκδοχές. 24. Τό δρομολόγιο τοῦ ἐμπορικοῦ αὐτοῦ καραβιοῦ ἀκολουθεῖ τή συνηθισμένη  παραθαλάσσια διαδρομή ἀπό τήν Κρήτη στή δυτική ῾Ελλάδα, μέ ἤ χωρίς σταθμό στά  Κύθηρα: Μαλέας‐Ταίναρο (Λακωνία), Πύλος, ᾿Ηλεία, Κορινθιακός κόλπος, Κρίσα. Στόν ὕμνο ἡ σειρά  τῶν τόπων εἶναι κάπως συγκεχυμένη, πάντως γενικά ἀκολουθεῖται ἡ σωστή γραμμή  πλεύσης. 25. ᾿Απ᾿ τό λιμάνι ὁ ᾿Απόλλων ξαναπαίρνοντας τή θεϊκή του μορφή ἔρχεται στό ναό μέσα σ᾿  ὅλο τό μεγαλεῖο του ἐπιδεικνύοντας  τήν ἐπίφοβη ἀκτινοβολία του: ἀστήρ, σπινθαρίδες, σέλας, φλόξ, ῥιπή. ᾿Από κεῖ ξαναπετάγεται στό λιμάνι και περιγράφονται οἱ ναυτικές  ἐργασίες γιά τό δέσιμο καί τό τράβηγμα τοῦ πλοίου στή στεριά. 26. Μετά τήν ἀναίμακτη θυσία (ἀλεύρι καί σπονδές), σέ τελετουργική πομπή  καθ‐ἱέρωσης  τοῦ ναοῦ, πού ὁδηγεῖ σάν κορυφαῖος ὁ ἴδιος ὁ ᾿Απόλλων κιθαρίζων, οἱ κρῆτες τραγουδοῦν  τόν ἰηπαήονα ὕμνο ἐνῶ συνάμα χορεύουν. Δίνεται ἔμφαση στίς κρητικές πρακτικές  κάθαρσης καί ἀποτροπής μέσα ἀπό τήν μαγική κραυγή καί τόν ἱερό ὕμνο.    27. Στό ἐξῆς οἱ διορισμένοι κρῆτες φύλακες θά πρέπει νά διαχειρίζονται τό λατρευτικό  κέντρο σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ θεοῦ. ῾Η ἀπειλή πού διατυπώνεται γιά τήν περίπτωση  τῆς μή συμμόρφωσής τους εἶναι ἴσως ἡ ἐκ τῶν ὑστέρων ἐξήγηση τοῦ γεγονότος πώς ὅταν  γράφτηκε ὁ ὕμνος δέν ὑπῆρχαν πιά κρῆτες ἱερεῖς στούς Δελφούς, ἐκτός ἐάν ὑπονοεῖται ἐδῶ  κάποιο ἄγνωστο σέ μᾶς περιστατικό τῆς μετεξέλιξης τοῦ δελφικοῦ ἱερατείου. 28. ῾Ο ποιητής ὑπενθυμίζει τήν παρουσία του, ἀποχαιρετῶντας μέ μιά συνηθισμένη  φόρμουλα κλεισίματος τῶν ὕμνων. ΣΗΜΕΙΩΣΗ  ῾Ο ῾῾ ὁμηρικός᾿᾿ λεγόμενος ὕμνος ΕΙΣ ΑΠΟΛΛΩΝΑ πρέπει νά ᾿ναι δημιούργημα τῶν ἀρχῶν  τοῦ 7ου π.χ. αἰῶνα, μεταγενέστερο δηλαδή τῆς ἐποχῆς τοῦ ῾Ομήρου, παρ᾿ ὅλο πού ὁ  Θουκυδίδης θεωρεῖ πώς ὁ τυφλός χιώτης ποιητής πού αὐτοπαρουσιάζεται στό ἔργο εἶναι ὁ  ῞Ομηρος. ῾Η παράδοση θέλει τὁν ῞Ομηρο νά ἀπαγγέλλει ὁ ἴδιος τό ἔργο του στό πανηγύρι  τῆς Δήλου, πάνω στόν κεράτινο βωμό. ῎Αρεσε τόσο πολύ πού τό ἔγραψαν σέ γυψωμένη  πινακίδα (λεύκωμα) καί τήν κρέμασαν στό ναό τής ᾿Αρτέμιδας ἀφοῦ τόν κάνανε δήλιο  πολίτη. ῎Αλλες πάλι πηγές θεωροῦν πατέρα τοῦ ὕμνου τό χιώτη ραψωδό Κύναιθο καί πώς  αὐτός ὁ Κύναιθος τόν τραγούδησε στίς Συρακοῦσες. Οἱ ὕμνοι ἀποτελοῦνται ἀπό ἑξάμετρους στίχους καί ἀνήκουν στήν ἐπική ἤ ἀφηγηματική  ποίηση, εἶναι δηλαδή ἔργα γιά ἀπαγγελία, μέ ὑποτυπώδη μόνο μουσική ὑπόκρουση  ἐγχόρδου ὀργάνου (σέ ἀντίθεση μέ τή μελική ποίηση πού στηρίζεται στή μουσική). Φαίνεται πώς τό εἶδος αὐτό τῶν ὕμνων πρωτοεμφανίστηκε καί ἤκμασε ἰδιαίτερα στά  προσκυνήματα ‐ πανηγύρια πού γίνονταν στή Δῆλο πρός τιμήν τοῦ ᾿Απόλλωνα κι ὅπου  συνέρρεαν ποιητές γιά νά πάρουν μέρος στούς ποιητικούς διαγωνισμούς. Πρῶτος διδάξας ἀναφέρεται ὁ ᾿Ωλήν ἀπό τή Λυκία, ὅπως λένε ὁ ῾Ηρόδοτος κι ὁ Παυσανίας, καί νεώτερός του, ἀρχαιότερος πάντως τοῦ ῾Ομήρου, ὁ Πάμφος. Στούς Δελφούς ἡ θεωρούμενη σάν πρώτη προφήτισσα τοῦ θεοῦ Φημονόη ἔψαλλε ὅπως  λέγεται σέ ἑξάμετρα. ῾Η ντόπια Βοιώ πάλι, πού συνέθεσε ὕμνο, εἶπε πώς τό μαντεῖο ἵδρυσαν  ὁ ᾿Ωλήν καί ἄλλοι πού ἦρθαν ἀπό τή χώρα τῶν ῾Υπερβορείων καί πώς ὁ ᾿Ωλήν εἶναι πού  προφήτευσε πρῶτος κι ἔψαλλε σέ ἑξάμετρα. Εἶναι καί ὁ μόνος ἄντρας γιά τόν ὁποῖο  διατηρεῖται ἡ μνήμη προφήτου. Ἒχουμε διάφορα εἴδη ὕμνων: οἱ Νόμοι πού εἶναι ὁ ἀρχαιότερος θρησκευτικός ὕμνος, οἱ Παιᾶνες, κρητικῆς καταγωγῆς  ὕμνοι, νικητήριοι ἤ ἀποτρεπτικοί τῆς ὀργής τοῦ θεοῦ ἤ ἄλλων κακῶν, καί τά ῾Υπορχήματα, κρητικῆς μᾶλλον καταγωγῆς κι αὐτά, πού συνδυάζονται μέ μιμητικούς χορούς πού ἔχουν  συνήθως σάν θέμα τήν ἱστορία τῆς Λητοῦς καί τή γέννηση τού ᾿Απόλλωνα. Ἀμφιβολίες ὑπάρχουν γιά τό ἄν ὁ ὕμνος ΕΙΣ ΑΠΟΛΛΩΝΑ μέ τούς 546 στίχους του εἶναι   ἑνιαῖο ἔργο ἤ ἄν πρόκειται γιά συρραφή δύο διαφορετικῶν ὕμνων. Φαίνεται πώς πρόκειται μᾶλλον γιά ξεχωριστά ἔργα: τόν ὕμνο πρός τόν ΔΗΛΙΟ  ΑΠΟΛΛΩΝΑ τοῦ Αἰγαίου καί τῶν ᾿Ιώνων, ἀπό τήν ἀρχή μέχρι τό στίχο 181, πού θεωρεῖται  καί ἀρχαιότερος κατά ἕνα αἰῶνα, καί τόν ὕμνο στόν ΠΥΘΙΟ ΑΠΟΛΛΩΝΑ τῆς ἠπειρωτικῆς  ῾Ελλάδας καί τῶν Δελφῶν, ἀπό τό στίχο 182 μέχρι τέλους. Οἱ διαφορές ὕφους ἀνάμεσα στά ἔργα εἶναι ἐμφανεῖς. Τό πρῶτο ὑπερέχει σέ ποιητική δύναμη, τέχνη καί οἰκονομία. Δοξολογεῖ τή σίγουρη καί εἰρηνική κυριαρχία ἑνός κατεστημένου ἄνακτα ‐ θεοῦ καί  περιγράφει τά μεγάλα πανηγύρια τοῦ ἰωνικοῦ λαοῦ στήν ἕδρα τοῦ ᾿Απόλλωνα στή Δῆλο. Εἶναι ἔντονα θρησκευτικός, ἐκθέτει τίς βάσεις καί τίς ἐκδηλώσεις μιᾶς πανάρχαιης  θρησκείας μέ κέντρο τό ἱερό νησί. Φαίνεται σάν ἔργο ἴωνα ποιητή κι αὐτά πού γνωρίζει καί  τόν ἐνδιαφέρουν σχετίζονται μέ τόν ἰωνικό κόσμο καί τά κέντρα του, τά νησιά καί τά  παρατηρητήρια γύρω ἀπό τό Αἰγαῖο. ᾿Αντίθετα ὁ ὕμνος στόν Πύθιο ᾿Απόλλωνα, χαμηλότερης σίγουρα ποιητικής τέχνης ἔργο, διακρίνεται γιά τήν ἔντονη δράση του. Περιγράφει ἕναν ᾿Απόλλωνα σέ ἐκστρατεία, καμιά  φορά ἀδέξιο καί ἀνασφαλῆ, πού ὑποτάσσει στό διάβα του θεούς, δαίμονες καί ἱερά, ἐπιβάλλει μέ τή βία τήν πρωτοκαθεδρία του καί κάνει τεχνικά ἔργα καί θαυμαστά  κατορθώματα. ᾿Αφοῦ θεμελιώσει τήν ἕδρα τῆς κυριαρχίας του στήν Κρίσα, ὑποκαθιστῶντας  τήν ἐξουσία τού θηλυκοῦ φιδιοῦ τῆς Γῆς, ὁ θριαμβευτής ἄναξ θά τήν ἐπανδρώσει μέ  προσωπικό πού θά φέρει ἀπό τό νησί τῶν ἱερῶν τελετῶν καί τῶν μάγων‐ἱερέων καί  θεραπευτῶν, τήν Κρήτη. ῾Ο δημιουργός τοῦ ὕμνου στόν Πύθιο ᾿Απόλλωνα πρέπει νά ᾿ναι  βοιωτός ἤ φωκιδεύς. Γνωρίζει τοπικά ἔθιμα καί ἀνθρώπους, τήν παλιότερη ἱστορία τόπων  καί φυλῶν τῆς ἠπειρωτικῆς ῾Ελλάδας. ῎Αν θεωρήσουμε πώς ὁ ὕμνος στό Δήλιο ᾿Απόλλωνα εἶναι ἀνεξάρτητο καί ἀρχαιότερο ἔργο  ἀπό τόν ὕμνο στόν Πύθιο ᾿Απόλλωνα, ἔχουμε τό ἐξῆς πρόβλημα: κλείνοντας ὁ ποιητής  ἀπαριθμεῖ τούς σπουδαίους στήν ἐποχή του τόπους τοῦ ᾿Απόλλωνα, τή Λυκία καί τή  Μαιονία, τή Μίλητο καί τή Δῆλο. Οὔτε λέξη γιά τήν Πυθώ (Δελφούς). Σημαίνει μήπως αὐτό, πώς τόν 7ο π.χ. αἰῶνα πού λέμε πώς γράφτηκε τό ἔργο, οἱ Δελφοί ἦσαν ἕνα ἀσήμαντο  ἀκόμα κέντρο λατρείας τού θεού; Εἶναι παραδεκτό πώς ἀπό τόν 8ο ἤδη αἰῶνα οἱ Δελφοί ἦσαν ἕνα μεγάλο καί πλούσιο ἱερό καί  ὁ ῞Ομηρος τό ἐκθειάζει (’Ιλιάς Ι,403). ῎Η ἡ χρονολόγηση εἶναι λοιπόν λαθεμένη ἤ κάποιοι  στίχοι πού θ᾿ ἀνέφεραν τούς Δελφούς‐Πυθώ χάθηκαν στή συρραφή, γιά λόγους ποιητικῆς  οἰκονομίας ὡς πρός τή συνέχεια. Τό ὄνομα Δελφοί πάντως δέν ἀναφέρεται στόν ὕμνο στόν  Πύθιο ᾿Απόλλωνα, ὅπου ὀνομάζεται μόνο ἡ Κρίσα καί ἡ Πυθώ. Οἱ χάρτες πού παρεχώρησε εὐγενῶς ἡ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ προέρχονται ἀπό τήν   ῾῾ ῾Ελληνική Μυθολογία᾿᾿ τ. 2ος. ΠΙΝΑΚΑΣ  1. ᾿Ονόματα καί ἐπίθετα  θεῶν καί δαιμόνων πού ἀναφέρονται στόν ὕμνο: ΑΠΟΛΛΩΝ, Φοῖβος, ᾿Ιηπαήων, ῞Εκατος, ῾Εκατηβόλος, ῾Εκηβόλος, ῾Εκατηβελέτας, ῾Εκάεργος, (ἀπό τό ἑκάς = μακράν), Τοξοφόρος, Χρυσάωρ, ᾿Ακερσεκόμης, Καρτερός, ῎Αναξ, Εὔυμνος, Πύθειος, Δελφίνιος, Τελφούσιος. ΛΗΤΩ, Πότνια, Κυδίστη, Μάκαιρ, ᾿Ερικυδής, Καλλιπλόκαμος, ᾿Ηύκομος, Χρυσοπλόκαμος. ΖΕΥΣ, Τερπικέραυνος, Κρονίδης, Νεφεληγερέτα, Σχέτλιος, Ποικιλομήτα, Μητίετα, Μητιόεις. ΑΡΤΕΜΙΣ, ᾿Ιοχέαιρα. ΗΡΑ, Λευκώλενος, Πότνια, Βοῶπις. ΑΘΗΝΑ, ᾿Ερικυδής, Γλαυκῶπις. ΑΡΓΕΪΦΟΝΤΗΣ (ΕΡΜΗΣ), Εὐύσκοπος. ΑΜΦΙΤΡΙΤΗ, ᾿Αγάστονος. ΘΕΜΙΣ, ᾿Ιχναία  ΕΙΛΕΙΘΥΙΑ, Μογοστόκος. ΙΡΙΣ, Ποδήνεμος, ᾿Ωκέα. ΩΡΕΣ, Εὔφρονες. ΧΑΡΙΤΕΣ, Εὐπλόκαμοι. ΘΕΤΙΣ, ᾿Αργυρόπεζα. ΗΕΛΙΟΣ, ῎Αναξ. ΥΠΕΡΙΩΝ, ᾿Αλέκτωρ. ΤΥΦΑΩΝ ἤ ΤΥΦΩΕΥΣ, ᾿Αργαλέος. ΤΙΤΗΝΕΣ, Θεοί. ΧΙΜΑΙΡΑ, Δυσώνυμος. ΔΙΩΝΗ, ΡΕΑ, ΣΤΥΞ, ΚΟΙΟΣ, ΑΡΜΟΝΙΑ, ΗΒΗ, ΑΡΗΣ, ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ΠΟΣΕΙΔΩΝ (Ποσιδήϊον  ἄλσος), ΖΕΦΥΡΟΣ, ΔΡΑΚΑΙΝΑ, ΝΗΡΕΥΣ, ΗΦΑΙΣΤΟΣ, ΓΑΙΑ. 2. Ποταμοί ‐ πηγές: ΙΝΩΠΟΣ, ΚΗΦΙΣΟΣ, ΤΕΛΦΟΥΣΑ, ΑΛΦΕΙΟΣ  3. ῎Ανθρωποι: ΑΙΟΛΙΩΝ, ΜΕΡΟΠΕΣ, ΑΖΑΝΤΙΣ, ΙΣΧΥΣ, ΕΛΑΤΟΣ, ΦΟΡΒΑΣ, ΤΡΙΟΠΑΣ, ΕΡΕΥΘΕΥΣ, ΛΕΥΚΙΠΠΟΣ, ΤΡΟΦΩΝΙΟΣ, ΑΓΑΜΗΔΗΣ, ΕΡΓΙΝΟΣ, ΕΠΕΙΟΙ  4. Τόποι: ΚΥΝΘΟΣ, ΚΡΗΤΗ, ΑΘΗΝΑΙ, ΑΙΓΙΝΑ, ΕΥΒΟΙΑ, ΑΙΓΕΣ, (Π)ΕΙΡΕΣΙΕΣ, ΠΕΠΑΡΗΘΟΣ, ΑΘΩΣ ΘΡΑΚΙΚΟΣ, ΠΗΛΙΟΝ, ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ, ΙΔΗ, ΣΚΥΡΟΣ, ΦΩΚΑΙΑ, ΑΥΤΟΚΑΝΗ, ΙΜΒΡΟΣ, ΛΗΜΝΟΣ, ΛΕΣΒΟΣ, ΧΙΟΣ, ΜΙΜΑΣ, ΚΩΡΥΚΟΣ, ΚΛΑΡΟΣ, ΑΙΣΑΓΕΗ, ΣΑΜΟΣ, ΜΥΚΑΛΗ, ΜΙΛΗΤΟΣ, ΚΩΣ, ΚΝΙΔΟΣ, ΚΑΡΠΑΘΟΣ, ΝΑΞΟΣ, ΠΑΡΟΣ, ΡΗΝΑΙΑ, ΔΗΛΟΣ, ΛΥΚΙΑ, ΜΑΙΟΝΙΑ, ΠΥΘΩ, ΟΛΥΜΠΟΣ, ΠΙΕΡΙΑ, ΛΕΚΤΟΣ, ΑΙΝΙΑΝΕΣ, ΠΕΡΡΑΙΒΩΝ ΧΩΡΑ, ΙΩΛΚΟΣ, ΚΗΝΑΙΟΝ, ΛΗΛΑΝΤΟΝ, ΕΥΡΙΠΟΣ, ΜΥΚΑΛΗΣΣΟΣ, ΤΕΥΜΗΣΣΟΣ, ΘΗΒΗ, ΟΓΧΗΣΤΟΣ, ΛΙΛΑΙΑ, ΩΚΑΛΕΗ, ΑΛΙΑΡΤΟΣ, ΦΛΕΓΥΩΝ ΠΟΛΙΣ, ΚΗΦΙΣΙΣ ΛΙΜΝΗ, ΚΡΙΣΑ, ΠΑΡΝΗΣΟΣ, ΚΝΩΣΟΣ ΜΙΝΩΙΣ, ΜΑΛΕΙΑΣ, ΛΑΚΩΝΙΣ ΓΗ, ΤΑΙΝΑΡΟΝ, ΘΡΥΟΝ, ΑΙΠΥ, ΠΥΛΟΣ, ΚΡΟΥΝΟΙ, ΧΑΛΚΙΣ, ΔΥΜΗ, ΗΛΙΣ, ΦΕΡΑΙ, ΙΘΑΚΗ, ΔΟΥΛΙΧΙΟΝ, ΣΑΜΗ, ΖΑΚΥΝΘΟΣ. 

πηγη http://www.tritsibidas.gr