Αφιερωμένο στη Μνήμη του Εκπαιδευτικού Παύλου Βασιλάτου

Επίπονη «Φυγή»

(Αφιερωμένο στη Μνήμη του Εκπαιδευτικού Παύλου Βασιλάτου)

Είναι γεγονός ότι στη ζωή μας αποτυπώνονται αυτά που μας έμαθαν οι Γονείς μας και φυσικά όσα μας δίδαξαν οι Δάσκαλοί  μας.

Για τους Γονείς μας είναι λίγο πολύ αυτονόητο αφού αποτελούμε τη βιολογική συνέχειά τους.

Για τους Δασκάλους μας όμως, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά , αφού η  «σχέση» μας μαζί τους περνά από την παιδική στην εφηβική ηλικία μέσα από «σαράντα κύματα», που περικλείουν χαρές, απογοητεύσεις, αποτυχίες , επιτυχίες, επιπλήξεις, επιβραβεύσεις και «πάει λέγοντας», μέχρι την ενηλικίωση.

Όταν λοιπόν κάποια στιγμή «μεγαλώνουμε», συχνά – πυκνά λόγια, παραινέσεις, συμβουλές των Δασκάλων μας έρχονται να ενισχύσουν ουσιαστικά την ασπίδα προστασίας, με την οποία  μας εξόπλισαν οι Γονείς μας.

Στη διαδρομή της ζωής άλλους ξεχνάμε, άλλους θυμόμαστε, άλλους αποφεύγουμε και  με άλλους επιθυμούμε να διασταυρωθούν τα βήματά μας.

Σε αυτή την τελευταία κατηγορία ανήκε και ένας ξεχωριστός Εκπαιδευτικός, ο Παύλος Βασιλάτος, ο οποίος «έφυγε» απρόοπτα από κοντά μας, γεμίζοντας θλίψη και στεναχώρια όλους όσους είχαμε την τύχη να του εμπιστευτούμε τα παιδιά μας.

Διπλός Γονέας ο χαρισματικός Εκπαιδευτικός, που κάνει τους Μαθητές του να αισθάνονται ως δια βίου Παιδιά του.

Ευτυχής ο Δάσκαλος, που κατάφερε να μπολιάσει τους Μαθητές του με τη βαθιά γνώση του σεβασμού, της αγάπης, των ενδιαφερόντων, πέρα από το ενδεχομένως περιορισμένο πεδίο της επιστημονικής του ειδικότητος.

«Τι κάνει ο Βασίλης ? », ήταν ο χαιρετισμός που μου απηύθυνε ο Παύλος κάθε φορά που τον συναντούσα τυχαία στο δρόμο και ας είχε τελειώσει εδώ και  χρόνια ο Γιός μου το Σχολείο.

Είναι απίστευτη η ικανοποίηση που μου έδινε αυτή η ερώτηση ειλικρινούς ενδιαφέροντος του «Δασκάλου για το Μαθητή του», η οποία γινόταν ακόμα μεγαλύτερη, όταν έβλεπα την αντίδραση χαράς από το Γιό μου όταν τον ενημέρωνα.

«Τι κάνει ο αγαπημένος μου Καθηγητής ? », ρώταγε κάθε φορά με την ίδια αγάπη και ο παλιός Μαθητής για το Δάσκαλό του.

Αν λοιπόν δεχθούμε σαν απόηχο του πόνου που δημιούργησε η αιφνίδια «Φυγή» του Παύλου τα ουσιαστικά αισθήματα σεβασμού και αγάπης που μας ενέπνευσε με την πορεία ζωής του, θα σταθούμε διακριτικά δίπλα στην Οικογένειά του, που ο κεντρικός πυρήνας της είναι η Σύζυγος και το παιδί του, που διευρύνεται όμως σε όλους τους Μαθητές του και τους Γονείς τους.

Ας είναι ελαφρύ το «χώμα», που θα σκεπάσει έναν χαρισματικό Λειτουργό της Εκπαίδευσης με την ουσιαστική έννοια του όρου και ας είναι η βαθιά εκτίμησή μας γι΄αυτόν μία επιπλέον παρηγοριά στους δικούς του Ανθρώπους για την επίπονη συναισθηματική διαχείριση ενός δια βίου πόνου .

Θερμά Συλλυπητήρια

Ευάγγελος Κεκάτος

Α/Δήμαρχος Παιδείας