Βγήκα σε ένα Αργοστόλι πνιγμένο σε νέφος. Και μυρωδιά καμμένου. Είπα: «Έβαλε κρύο και άναψαν οι ξυλόσομπες!». «Όχι», μου απάντησε, «καίγανε λάστιχα αυτοκινήτων εκεί στα Σφαγεία το μεσημέρι. Αλλά ποιος τολμάει να τους βάλει χέρι;».
Δεν είναι έτσι. Το είχα ξαναδεί αυτό. Τότε είχα πάει στην Πυροσβεστική και το προσωπικό της βάρδιας ενέργησε άμεσα. Αρκεί να πάμε. Αρκεί να μιλάμε. Αρκεί να ξαναρχίσει να μας νοιάζει για κάτι, να πάψουμε να είμαστε άπελπεις και ηττημένοι. Να αντιδρούμε για να μην αναπνέουν τα παιδιά μου, δυόμισι και επτά ετών, τα παιδιά μας, διοξίνες και άλλα καρκινογόνα από καμμένο λάστιχο, για να μη γίνει κανόνας τους το «δεν θα αλλάξεις εσύ τον κόσμο». Για να μην αφήσουμε, καθώς λεέι ο ποιητής, «να παραδίδεται το κάλλος στις μύγες της αγοράς». Τουλάχιστον όχι αμαχητί!
(Ενας επώνυμος Αργοστολιότης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου