Το σαγανάκι της τρέλλας

“ Το  σαγανάκι  της  τρέλλας ” !!!

“Το σαγανάκι τής τρέλλας”, είναι ένα θεατρικό έργο του Ρήγα Φεραίου,

που δεν ανέβηκε  ποτέ στην Σκηνή.

Είναι επηρρεασμένο εμφανώς από τον Μολιέρο, τον οποίο όμως σύμφωνα

με την Ρουμάνα επιμελήτρια του έργου Lia Brad Chisacof, τον ξεπερνά,

σε γλωσσικό πλούτο και γνώσεις που ο Γάλλος δραματουργός δεν διαθέτει.

Καθώς το έργο είναι φυσικά κωμωδία

(ξεχειλίζει από χιούμορ, υπογραμμίζει η επιμελήτρια)

έρχεται να ταιριάξει απόλυτα με την 12η Ιουνίου 2018, ημέρα Τρίτη,

κατά την οποία είχαμε μιά αποφασιστική εξέλιξη

ενός θεάτρου τού παραλόγου και μιάς κωμικοτραγωδίας,

όπου ο αυθαίρετος αυτοπροσδιορισμός ενός λαού

(δεν μπορούμε να πούμε έθνους, διότι αποτελείται από διάφορα έθνη), ακυρώνει την μη αυθαίρετη, ιστορική, γλωσσική, λαογραφική,

πολιτισμική ταυτότητα την δική μας.

Αναφέρομαι φυσικά στο θέμα τής παραχάραξης και σκόπιμης παραποίησης

της ιστορίας της Μακεδονίας· της Ελληνικής εν ολίγοις ιστορίας.

Το πράγμα μάλιστα, έρχεται να γίνει ακόμα πιό ταιριαστό,

όταν αναλογισθούμε ότι η 12η Ιουνίου, είναι η επέτειος του στραγγαλισμού

το 1798, του προεπαναστατικού ήρωα, Ρήγα Φεραίου·

η δήλωση του εν συνεχεία από τους δολοφόνους του Τούρκους,

ως δραπετεύσαντος, και η ανακάλυψη τού νεκρού σώματός του

από ερευνητική ομάδα που οι ίδιοι συνέστησαν, κάπου στον Δούναβη,

που οι ίδιοι τον είχαν ρίξει.

(Τους το “δίνουμε” και σαν ιδέα γιά τους σημερινούς κρατουμένους τους,

εκεί στην Αδριανούπολη, τούς μαρτυρικούς  Άγγελο και Δημήτρη.

Θα μπορούσαν να τους κάνουν το ίδιο, και μετά να τους αναζητούν,

μαζί με τα Ελληνικά (λέμε τώρα…), πολιτικά κόμματα.)

“Το σαγανάκι της τρέλλας”, είναι ο απόλυτα ταιριαστός,

επίκαιρος, τίτλος τού θεατρικού έργου τού Ρήγα Φεραίου

γιά ότι συμβαίνει στην πατρίδα μας·

και σχετικά με την ζοφερή εξέλιξη στο θέμα της Μακεδονίας,

ανήμερα την επέτειο του στραγγαλισμού του,

κάνουμε τον συνειρμό και γιά τον στραγγαλισμό όσων έντιμων πατριωτών είχαν απομείνει σε έναν πολιτικό χώρο –κυβέρνηση πιά- που κάποτε ονόμαζε την νεολαία του με το όνομά του: “Ρήγας Φεραίος”.

“Το σαγανάκι της τρέλλας” έρχεται και τσιτζιρίζει ακόμα περισσότερο,

όταν διάφοροι, σκεπτίκιστες , ενίοτε φίλοι (φίλοι μεν αυτοί, φιλτάτη

δε η αλήθεια), έρχονται να φορτώσουν επιπλέον τα βάρη του φταιξίματος, αποκλειστικά στον “και κερατά και ζημιωμένο” Ελληνικό λαό.

Τον “αμόρφωτο”, τον “τεμπέλη”, τον “αεριτζή”, που δεν πληρεί τις υποχρεώσεις του.

Τόσο δε πολύ του έδειξαν το δάκτυλο, και τον απέτρεψαν από οποιαδήποτε δράση…

(να τους ευχαριστήσουμε που ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπαν,

πως ο Κολοκοτρώνης γιά να πει το όνομά του και να υψώσει το σπαθί του, έπρεπε να έχει τελειώσει το Πανεπιστήμιο της Πάντοβας…!)

… ώστε ο συμπατριώτης μας Κεφαλλωνίτης μηχανικός κ ακτιβιστής

Γιάννης Κων. Κρούσσος, να πει πικρά :

“Κατανοώ την θλίψη που δείχνει γιά το επίπεδο τού λαού

μιά ανώτερη μορφωμένη “ελίτ”, διότι η ίδια δεν ανήκει στον λαό” ( ! ) 

Και βεβαίως το να κατηγορείς μόνον τον λαό γιά την κατάσταση του,

είναι έκδηλα η μισή αλήθεια.

Διότι, ναι μεν φταίει, ο πεσμένος λαός, "ο ναρκομανής κάθε πλάνης",

που δεν έχει την παιδεία και την δύναμη θελήσεως να αντισταθεί·

αλλά όμως είναι και ο κάθε λογής "έμπορας", ντόπιος και ξένος,

που δεν τον αφήνει ν'αγιάσει, και να σηκώσει κεφάλι.  

Το ανυπόστατον μιάς σκεπτικιστικής τοποθέτησης, το εκτός τόπου και χρόνου αυτής, έγκειται στο να πεις ολόσωστα πράγματα γιά την ευταξία π.χ. ενός ιστιοφόρου, την ώρα όμως που εκεί έξω έχει 9 "μποφώρ"!

Μοιάζει, σαν στον πληγωμένο, αντί να του δώσεις ένα χέρι στοργής,

να του τα ψέλνεις κι από πάνω.

Η ώρα είναι κρίσιμη, αν μπορεί κανείς να εννοήσει τις προεκτάσεις

αυτού που συμβαίνει με το όνομα της Μακεδονίας.

Οι Γάλλοι, απαίτησαν από την Βρεττανία να άλλαξει όνομα

γιά να μπει στην Ευρωπαική Ένωση, και έτσι ονομάσθηκε Ηνωμένο Βασίλειο.

Διότι έχοντας απέναντι από την Βρεττανία την δική τους Βρεττάνη, στοιχειοθετείτο αλυτρωτισμός και διεκδίκηση της Γαλλικής Βρεττάνης,

από την Βρεττανία.

Εδώ... τι κάνουμε... που έχουμε να αντιμετωπίσουμε τους Σκοπιανούς·

που στην πραγματικότητα οι κακοπροαίρετοι, δόλιοι και αγράμματοι

είναι αυτοί· που παρακάμπτοντας και παραποιώντας κάθε ιστορική πηγή

και επιστημονικότητα, δηλώνουν Μακεδόνες·

πράγμα που η διεθνής πολιτική και οικονομία για δικούς της σκοτεινούς λόγους αποδέχεται, πατώντας κάτω εμάς· τον λαό των "αμόρφωτων"

και "τεμπέληδων".

Ο λαός όμως -την αυθεντικότητα τού οποίου αποζητούν, μ'όλα του τα χάλια,

ως έμπνευση οι μεγάλοι δημιουργοί- παίρνει θέση:

Είμαι αγράμματος, αλλά ξέρω· μέσα μου ξέρω·

και το εκφράζω όπως μπορώ και όπως ξέρω.

Είναι σαν την Μελίνα Μερκούρη (Ίλια), στο "Ποτέ την Κυριακή"

που αγκαλιάζει το Σώμα της Ελληνικής Θεατρικής Τραγωδίας με έναν εντελώς δικό της τρόπο, ("λάθος" τρόπο που βγάζει σωστό!), όμως το αγκαλιάζει!

Έτσι αγκαλιάζουμε κι εμείς το σπίτι μας, το χώμα μας, τη Μάνα μας,

όποιοι κι αν είμαστε και όσο κι αν της έχουμε φερθεί άσχημα.

Ένας Γόρδιος Δεσμός δένει την Ελλάδα μας.

Και άλλοι τραβούν από εδώ… και άλλοι από κεί…

Και όλοι οι άλλοι “έχουν δίκιο”, εκτός από εμάς·

τούς φυσικούς και νόμιμους, ιδιοκτήτες της.

Και “το σαγανάκι της τρέλλας” κι ο γόρδιος δεσμός καλά κρατεί, στα πάντα…

“Αφού δεν είμαστε ικανοί να τον κόψουμε ;;;”

μου λέει άλλη Κεφαλλωνίτισσα φίλη, η Μαρία Αμπατιέλου.

Της απαντώ:

Το είμαι, το κινεί η Ανάγκη.

Όταν έχει μαζί του και την Αλήθεια είναι ακατανίκητο.

Και βλέποντας πιά κανείς μπροστά του την εξολόθρευση

-ενώ οι ιδεοληψίες και οι προκαταλήψεις που τον κρατούσαν ναρκωμένο καταρρέουν- τι άλλο θα κάνει, παρά να εγερθεί.

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός

Υγ:

Ένα νοερό άγγιγμα ψυχής, σ’όλους τους φίλους Θεσσαλονικείς κ ένα γύρω. Αξέχαστες είναι οι φιλόξενες

στιγμές όταν σπούδαζα στην Συμπρωτεύουσα.  Ωραίοι άνθρωποι ψυχής, που δεν θα το “φάνε” το παραμύθι.