Μαρία Μαγουλά - Τελικά τα επαγγέλματα έχουν Φύλο;

 Όταν μεγαλώνεις στην Αθήνα θέλεις να πιστεύεις όλα τα επαγγέλματα

είναι επιλογή για όλα τα Φύλα. Αν δεν το πιστέψεις αυτό, ήδη από την
περίοδο που είσαι μπροστά σε ένα ακόμη και μηχανογραφικό, τρίτης
λυκείου, οι επιλογές σου να το συμπληρώσεις γίνονται πολύ λίγες αν
είσαι κορίτσι. Εγώ δεν ήμουν απ΄τους μαθητές που στάθηκα διλημματική
μπροστά ποτέ από το μηχανογραφικό της εποχής εκείνης. Είχα δείξει
ξεκάθαρα ροπές από παιδί στα Καλλιτεχνικά με παιδεία κι απ΄το σπίτι,
αναγνώριση διαρκώς απ΄το σχολείο. Ταλέντα οικογενειακά επίσης ήταν
εκείνα που στάθηκαν και πρώτες μου αφορμές να ανακαλύψω
που μπορώ να δώσω ελπίδα και δύναμη να αναπτυχθώ.

Στην επαγγελματική μου πορεία στην Αθήνα, τις δεκαετίες της Ανάπτυξης
σε όλους τους κλάδους, πριν η Κρίση τους χτυπήσει, αν βρισκόσουν σε
Τεράστιες εταιρείες διαφήμισης, στον δημιουργικό τους κλάδο, κι αν
ήθελες να παραμείνεις εκεί έπρεπε να μην εργάζεσαι μπερδεύοντας ποτέ
το Φύλο σου με τις ικανότητές σου, αν ήσουν γυναίκα. Έπρεπε να
δουλεύεις μόνο με το μυαλό ισότιμα με επιλεγμένους άντρες συβναδέλφους
σου και αν ήσουν στο δημιουργικό δεν έπαιζε καν ρόλο αν είσαι ντυμένη
γυναίκα. Αντίθετα ο τρόπος που αντιμετωπιζόταν το Ντύσιμο γυναίκας
επαγγελματία σαν κλάδος του μάρκετινκ ή και για τις γραμματείς, ήταν
αυτό το Ειδικό χαρακτηριστικό, σαν το μόνο politically correct και
απαραίτητο να συμβαίνει. Το μόνο που έπαιζε ρόλο στο χώρο Ιδεών ήταν η
Παραγωγικότητα και οι καλές ιδέες σε συνεργασία των group εργασίας με
συγκεκριμένο πελατολόγιο.

Βρισκόσουν να δουλεύεις μαζί με κείμενο γραπτό άλλου συναδέλφου
(copywriter) και συ η εικόνα του λόγου του (art deirector) και όταν
μεγάλωνες και γινόσουν πιο σοφός βρισκόσουν παράλληλα ο πρώτος και
τελευταίος τροχός της δημιουργικής αμάξης. Γινόσουν και ο δημιουργός
του Συνόλου concept (ευρηματικής ιδέας) και έπρεπε να προνοείς να μην
αναπαράξεις σάπιες ιδέες, αν ήσουν σε πολύ καλής φήμης πολυεθνική
διαφημιστική. Υπήρχαν εσωτερικοί νόμοι της διαφήμισης που το
υπαγόρευαν αυτό και άλλοι νόμοι  καταγγελιών που την περίμεναν απ΄έξω
για ρατσιστικά και σεξιστικά νοήματα που δεν επιτρεπόταν να
αναπαράξεις σαν παιδεία στους καταναλωτές σου ή και αναγνώστες Τύπου.
Η Διαφήμιση κυρίως δουλεύει με Περιοδικά και καταχωρήσεις Τύπου εκεί
για προιόντα και
ιδέες και όχι με Εφημερίδες πλην της περιόδου καμπάνιας Πολιτικής που
έπρεπε να αναλάβει μια Διαφημιστική μεγάλη πάντα για να στήσει προφίλ
των Πολιτικών. Όλα αυτά μαζί θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε mediaκή
Παιδεία καταναλωτή, όπου καταναλωτής στη σύγχρονη κοινωνία είναι ο
Μέσος πολίτης που μαθαίνει αγοράζοντας. Αυτός που μαθαίνει ότι
κουτσά-στραβά μπορεί ακόμη και από τη γλώσσα της Διαφήμισης αντί για
Ελληνικά Καλά.

Μόνο εμείς στο Δημιουργικό Κλάδο, στις ιδέες, είχαμε κάποιοι ελάχιστοι
εργαλείο ένα Μεγάλο Βαρύ Λεξικό Νεοελληνικής Γλώσσας του Μπαμπινιώτη,
κάτι που ομολογώ ότι εμένα δεν έπρεπε να βρίσκεται στο συρτάρι μου
αλλά πάντα μ΄άρεσε να εξερευνώ και τον γραπτό λόγο που είχε να
συνομιλεί με την εικόνα και την συνολική ιδέα που είχα να φτιάξω σαν
Σύνολο, και υλοποιημένο δημιουργικό μου Προιόν.
Όταν αργότερα μπήκα στον κλάδο του βιβλίου και των εκδόσεων, έτσι κι
αλλιώς ασχολήθηκα με το παιδικό βιβλίο επειδή ήμουν και συγγραφέας και
εικονογράφος, που το παιδικό βιβλίο αγοράζεται με κριτήριο και την
εντυπωσιακή εικονογράφησή του. Όμως σε αυτό τον κλάδο το πρώτο που
παρατήρησα ήταν ότι αυτός ο χώρος, παιδικού βιβλίου, είχε εξαιρετικά
λίγους συναδέλφους μου άντρες. Αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι οι
άντρες ασχολούνται με πιο αντρικές δουλειές από τη μελέτη μαζί με το
παιδί στο σπίτι, ενώ παράλληλα η παιδεία σε αυτές τις ηλικίες είναι
μέλημα γυναικών και μαμάδων κατ' επέκτασιν.
Εγώ βέβαια εξέδωσα βιβλία περιπέτειας και εκπαιδευτικά ταυτόχρονα και
έτσι απευθυνόντουσαν σε παιδιά και των δυο φύλων, το δε θέμα ήταν
σχετικό με πολιτισμικό μας πλούτο και ευαισθητοποιούσε και την
περιβαλλοντική εκπαίδευση. Δεν είχα προβλήματα σε αναγνωστικό κοινό,
επειδή πιθανώς ήταν και περιπέτεια που έλκει τα αγόρια.

Ομολογώ ότι αν και έχω εκδόσει για παιδικές ηλικίες πάντα απολάμβανανα
γράφω για όλες τις ηλικίες, όλα τα Φύλα, και όλες τις Κοινωνικές
Ομάδες. Ερχόμενη να ζήσω εδώ μόνιμα, μέσα του 2018, ανακάλυψα ότι
μπορώ να γράφω στον Τοπικό Τύπο, καλλιτεχνικές ιδέες και κοινωνικό
δοκίμιο τροφή για σκέψη.

Όταν γράφεις και δημοσιεύονται οι ιδέες σου, αυτές σκόπιμα τις
προβάλλεις αντικειμενικά και αν θέλεις ακόμη πιο έντονα να τις
τονίσεις και να τις τεκμηριώσεις τότε γράφεις και
βιωματικά-υποκειμενικά, αν είσαι συνειδητοποιημένος. Οι καλλιτέχνες
έχουν πεδίο γνώσης το Βίωμα και την Παρατήρηση, οπότε το υποκειμενικό
στοιχείο είναι έντονο. Ιδέες που προβάλεις είναι και προτάσεις σου,
και επιλογές σου ζωής, και βιωματικές εμπειρίες που συχνά βοηθούν στη
σωστή τεκμηρίωση θεμάτων. Όταν γράφεις, ακόμη και παιδικό βιβλίο,
εκτίθεσαι σε Κριτική. Εννοείται ότι την αντέχεις. Όταν εκτίθεσαι δίχως
να φοβηθείς το παραμικρό σημαίνει ότι ΑΝΤΕΧΕΙΣ τα πάντα και κυρίως δεν
φοβάσαι μην σου πέσει ο Ουρανός στο Κεφάλι.

Δεν είναι όλα τα επαγγέλματα ή και ιδιότητες που σχετίζονται με
επαγγέλματα ανεκτά στην κοινωνία και για τα δυο φύλα ισότιμα.
Εξαρτάται βέβαια και που βρίσκεσαι, στην Αθήνα ή στην Περιφέρεια. Η
ιδιότητα του συγγραφέα δεν είναι κάτι απλό. Δεν αρκεί ένα παιδί,
έφηβος, να γράφει καλά και να είναι αντικειμενικό του χάρισμα που
σπουδάζει και αναγνωρίζεται από δασκάλους του, δουλεύει το εξελίσσει,
αναπτύσσεται σε αυτό, και με μεγάλο αγώνα και κόπο ίσως να βρει μια
μέρα και εκδότη αν κάτι που γράφει είναι πολύ οφέλιμο κοινωνικά ώστε
να γίνει βιβλίο.

Αν δεν αντέχεις Κριτική δεν μπορείς να γίνεις ποτέ συγγραφέας ή
καλλιτέχνης, πράγμα που σε διαχωρίζει σαν οντότητα από πελάτες και
εργοδότες. Όποιος αντέχει Κριτική κακόβουλη είναι επειδή γνωρίζει ότι
ο κακόβουλος είναι το τίποτα σαν άποψη να τον λαβώσει σε αυτοεκτίμηση.
Η δύναμη της Αμφισβήτησης και των αντικειμενικών κριτηρίων κρίσης
ατόμων και καταστάσεων είναι κύριο εργαλείο στην κακοήθη πάντα κριτική
απ΄τους γύρω μας. Αν θέλεις να βοηθήσεις τους Ανθρώπους να είναι
Ελεύθεροι, δίχως μάσκες που σιγάζουν και παραμορφώνουν τον ήχο των
λέξεων και φθόγγων τους, είναι οφέλιμο να δίνεις παράδειγμα στον κόσμο
ο ίδιος, τι σημαίνει ελευθερία: εννοείται ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ
ΠΟΤΕ ο ίδιος την Ελευθερία σου.

Ο συγγραφέας (είτε παιδικής λογοτεχνίας, είτε δοκιμίου για μεγάλους)
είναι και Ηθοπλάστης. Εννοείται ότι δίνει παράδειγμα με τον εαυτό του
στον αναγνώστη να μη φοβάται αυτοενοχοιήσεις για ανύπαρκτα εγκλήματα
βίου ζωής.
Οι καλλιτέχνες είναι η πρώτη γραμμή πάντα (avant garde) της ελευθερίας
έκφρασης και λόγου, και της ατομικής ελευθερίας. Είναι ο ορισμός τους
αυτό και σε πολλούς η ευθύνη του έργου τους προς το σύνολο. Δεν αρκεί
να γράφεις καλά αν είσαι συγγραφέας πρέπει και να ΑΝΤΕΧΕΙΣ να
γράφεις...

Στην Τοπική εδώ Κοινωνία, που είναι Οικογενειακή η βασική της δομή,
ένας συγγραφέας αντιμετωπίζει ειδικά και μεγάλα προβλήματα. Αντί να
είναι εκείνος που ρατσιστικά και σεξιστικά νοήματα και σχόλια τα
επισημαίνει στον γραπτό Τύπο ώστε να μην υπάρχουν ως Παιδεία γραπτή
στον κόσμο βρίσκεται στην παράδοξη θέση να λογοκρίνεται ο ίδιος αν
προσπαθεί να περάσει μη σεξιστική παιδεία. Στην Αθήνα τιμωρείται με το
Νόμο η αναπαραγωγή σεξισμού και ρατσισμών αν προβληθεί από κάθε Μέσο,
των media, με υψηλά
πρόστιμα και εξευτελισμούς του φορέα ιδιώτη, εταιρείας που προσβάλλει
τη δημόσια αιδώ ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εδώ πάλι αν είσαι
γυναίκα συγγραφέας προερχόμενος από Αθήνα είναι πιο πιθανό να
λιθοβοληθείς από κάποιους Τύπους Τοπικούς αν επισημαίνεις ότι δεν
μπορούν όσοι γράφουν στον Τύπο να παρουσιάζουν παιδεία σεξισμού σαν
αγαθό ή και αξιακό σύστημα. Ο συγγραφέας δεν είναι επάγγελμα αλλά
ιδιότητα και ικανότητα, που όμως καμιά φορά σχετίζεται και με
επαγγελματική του ιδιότητα. Αυτός οφείλει στην ηθοπλασία του είτε για
παιδιά είτε για μεγάλους να είναι ευσυνείδητος και να μην αφήνει
ρατσισμούς και σεξισμούς να υπάρχουν σαν βάση αυτής της κοινωνίας που
έχει δομή οικογενειακή, παρέα με την ενδοοικογενειακή βία, και νόμους
ανύπαρκτους σχεδόν για τις γυναίκες σαν οντότητες πέρα απ΄τον
οικογενειακό μοντέλο Αξίας της γυναίκας-μητέρας ως μοναδικό σκοπό ζωής
και μέλημά της. Όσο αυτό το κατοχυρώνει σαν Παιδεία της μια Κοινωνία
κλειστή, τόσο όποια γυναίκα δεν καταφέρει να κάνει οικογένεια, έστω
επειδή γεννήθηκε "άσχημη" για τα πρότυπα ομορφιάς θα πρέπει να
αυτοκτονεί μετά από κοινωνικό της αποκλεισμό.

Η Κεφαλονιά έχει να καταπολεμήσει το πρόβλημα ρατσισμών που κάποτε
ήταν απλά μέρος χιουμοριστικού ενδιαφέροντος και απασχόλησης της
κοινωνίας. Έχει να καταπολεμήσει το θέμα σεξισμού επειδή είναι ικανό
σήμερα με τη δύναμη που έχει μέσα σε παράλληλες τεράστιες κοινωνικές
πιέσεις αποκλεισμών, οικονομικής ένδοιας, ανεργίας, και άφθονου
μπούλινγκ που είναι η κύρια παιδεία Κοινωνικής δικτύωσης τύπου
facebook, να δώσει αυτοκτονίες με επιλεκτικά υψηλότερο ποσοστό φύλου
τις γυναίκες.

Όταν είσαι συγγραφέας δεν αρκεί να γράφεις πρέπει και να αντέχεις να
γράφεις. Όμως η λογοκρισία λόγω φύλου και σεξισμού είναι εγκληματική
για τον Τόπο ενώ οι κοινωνικοί στιγματισμοί είναι η Παραδοσιακή και
πιο διαδεδομένη Παιδεία εδώ.
Έχω γράψει και εκδόσει παιδική λογοτεχνία, έχω γράψει και άλλα είδη.
Δοκίμιο, Λογοτεχνικό Δοκίμιο, Αυτοβιογραφικό Δοκίμιο, και Σατιρικό
Δοκίμιο στις εκλογές που ήμουν πολύ νέα στον Τοπικό Τύπο και ακόμη πιο
νέα ως μόνιμη κάτοικος εδώ. Το Σατιρικό Δοκίμιο στον Τύπο δεν είναι
ανεκτό σε κομμάτι σεξισμού ούτε απ΄τον Τύπο αν ο συγγραφέας είναι
γυναίκα μα ούτε και απ΄το αναγνωστικό Κοινό σε μεγάλη μερίδα τους. Και
αυτό το δεύτερο είναι το Μεγαλύτερο Πρόβλημα της Κεφαλονιάς που πρέπει
να λύσει. Παράλληλα πας τυχαία για μια συμβουλή μέρας στο Νοκοκομείο
αν σου τύχει κάτι που σε σοκάρει και η Ειδικός Συμβουλευτικής σε
δωρεάν γιατρό, για τα χαμηλά στρώματα, που είναι γυναίκα σου λέει ότι
είναι αυτονόητο στην Επαρχία αυτό και δεδομένο. Ότι είναι μια χαρά
Αποδεκτό της και αυτό δεν είναι πρόβλημα της Κοινωνίας αλλά του ατόμου
που θα το ενοχοποιήσει κιόλας. Σαν να του λέει: πάρε αντικαταθλιπτικό
για να το αντέξεις, επειδή έχουμε Σύστημα Υγείας εδώ να προνοήσει για
αυτό το μόνιμο μια χαρά πρόβλημά μας, και υποσχέσου ότι δεν θα
παχύνεις τόσο ώστε να χρειαστεί να πηδήξεις απ΄το παράθυρο επειδή δεν
αντέχεις τον καθρέπτη σου, ούτε το μπούλινγκ από γυναίκες και άντρες
με σεξιστική παιδεία. Οι συγγραφείς χρειάζεται να κάνουμε παντού
έρευνα βιωματική στο Πεδίο, για να εντοπίζουμε τις Πηγές μολύνσεων
ιδεών. Αλλά επίσης πρέπει να επισημαίνουμε και σε όλους τι λένε οι
νόμοι για τον σεξισμό γραφής έξω από το νησί αυτό. Και αυτό δεν είναι
προσωπικό αλλά μέλημα κοινωνικό τους επειδή έχει τεράστιες κοινωνικές
επιπτώσεις ειδικά σε μικρές κοινωνίες που το μπούλινγκ είναι τρόπος
ζωής ή και τρόπος εξόντωσης της ζωής.

Μαρία Μαγουλά