Συ του Αίνου η κόρη

 Συ του Αίνου η κόρη

(Aπο την φιλη   vania samoli)

Συ του Αίνου η κόρη, σε σεπτό προσκεφάλι

ευωδιά της λεβάντας και ελάτης η σκέπη

Μυρωμένη η φύση σπέρνει αχέρωχου κάλλη

Μυημένων λατρεία κι εις γνωρίζων τα βλέπει

Συ που «ρέμβεις» ρομπόλα, στο χαρμάνι των λίθων

κι΄ιστορείς παραμύθια από νόνα σε κόρη

Τέρψη , μέθη στο απόγειο, η σονάτα των μύθων,

μισοφώρι ως γητεύει κεφαλλήνων αγόρι

Συ στο έλαιο του μόχθου, ομορφαίνεις κορίτσια

και ως πλάθουν την πίτα, ευωδιάζουν τα στήθη

Σ΄ αλιάδας την γεύση , τσαχπινιές και καπρίτσια

νοστιμάδα τσερέπας και αγνότητας ήθη

 

Συ που σάτιρα πλάθεις, τι κι αν θεία σε σκιάξαν

στ’ αφορίσματα άφεση , η γραπτή σου ευλογία 

και με μπάλου τον σάλτο στην θωριά σου τρομάξαν

των καντάδων οι ύμνοι, τ΄ αγιασμού λειτουργία! 

Συ δασκάλα και φύλακας, ζωντανή ιστορία

που διαβάζουν τα κάστρα σου, μελετούν τα μνημεία

και αρχαίων τα ευρήματα σε κελεύουν κυρία!

Διδαχή που σαλπάρει γι΄ όπου γης τα σημεία…

Συ κατέχεις πως πλέει, σε μια ρότα ηρώων,

ο Οδυσσέας στην πλώρη, η οικουμένη αλώθη.

Οι σειρήνες γητεύουν , μόνον ώτα αθώων.

Μαεστρία με γνώση και η γενιά δικαιώθη !

Πολυμήχανη μάνα , ορμηνεύεις και χρίζεις

στων τεχνών τα ωραία, διδασκάλους μαγίστρους

επιστήμονες στέργεις και αφεντάδες ορίζεις 

 η υφήλιος μαίνεται στων καρπών σου, τους οίστρους… 

Συ το αξίζεις κυρά μου να γεννάς τα χρυσάφια.

Βουητό καταπόντισε , χώμα, σώμα και φύση,

μα εσύ αναδύθηκες μες σε τέφρας χωράφια.

Με το σπέρμα του πάθους σου νια ζωή θα αρχινήσει!

Συ μεστώθηκες κι έσιαξες τα προικιά για το γάμο.

Στα μοντέρνα σκουτιά σου, σε κορτάρουνε όλοι,

κοντεσίνα τσι μόδας κι οι αντίζηλες χάμω,

ανθισμένα τα λέλουδα στο καινούργιο περβόλι!

Μα κυρά μου κι αρχόντισσα το πιστεύω, δεν ξέχασες

τα περήφανα τα΄ λογα, στου βουνού σου την ρώμη.

Στη κρυστάλλινη θάλασσα, την τιμή σου δεν έχασες!  

Τα απόκρυφα όλα σου, τα φυλάσσεις ακόμη…