Η θάλασσα ενώνει τους λαούς, τους χωρίζει, τους τρέφει με άπειρους τρόπους

ΔΙΟΝΤΣΙΑ  ΜΕΝΕΓΑΤΟΥ
 

 Η θάλασσα ενώνει τους λαούς, τους χωρίζει, τους τρέφει με άπειρους τρόπους. Είναι η ζωή μας. Μικρά παιδάκια θυμάμαι μετά από θαλασσοταραχή είχαμε νταραβέρια μαζί της,(δούναι και λαβείν). Σκοπός μας ήταν τα ''ηβρέματα''. Δεν περιμέναμε να βρούμε καδίνα ή κάνα κουάδρο ή κανίσκι ή γαϊτάνι.

Περπατούσαμε, περπατούσαμε στην υγρή άμμο και σπάνια βρίσκαμε καμιά γυάλινη μπουκάλα. Πολύ χρήσιμη γιατί την εποχή εκείνη, ήταν σπάνιες. Ο πιο ατζαρδόζος της παρέας ίσως στεκόταν τυχερός: άντε και η μπουκάλα του να είχε χαρτάκι με διεύθυνση μέσα. Έμπαινε στην περιπέτεια να πάει στον διανοούμενο του χωριού, να του συντάξει το γράμμα στην αντίστοιχη γλώσσα. Την άλλη μέρα στο σχολείο κοντραστάραμε ποιός βρήκε πιο σπουδαία ηβρέματα.Ντέρτι μεγάλο. Οι γονείς μας ανακάλυπταν μεγάλα ξύλινα μαδέρια και βαρέλια από πετρέλαιο - πολύ χρήσιμα για τις εργασίες τους. Μερικές φορές χρειάστηκε ακόμη και να κολυμπήσουν στα παγωμένα, μανιασμένα, αγριεμένα νερά του χειμώνα για διευκολύνουν τον θησαυρό τους. Ποτέ δε φοβήθηκαν το αναρίθμητο λίκνισμα των κυμάτων της θάλασσας. Πιστεύαμε ότι τα φορτηγά πλοία που περνούσαν άφηναν αυτά τα υλικά που δεν χρειάζονταν πια για να τα λάβουν τα παράλια χωριά προς χρήση. Η πιο τυχερή μέρα του Καντρίλιου ήταν όταν ανακάλυψε μια μπάλα μπαμπάκι, αυτό μαζί με το θαλασσινό νερό που είχε ρουφήξει. Εικάζω ότι πήγαινε 500 κιλά. Μα όταν στέγνωσε έγινε αφράτο χιόνι. Γέμισε το χωριό ολάκερο από μαλακά μαξιλάρια σαν φτερά αγγέλων, σαν πουπουλένια σύννεφα. Νόμιζα λοιπόν πως το μπαμπάκι έρχεται από τα λευκά μανιασμένα κύματα στη ζωή μας. Ο μπάρμπα-Μπράνος, όμως, βρήκε ένα κάβο σε πορτοκαλί χρώμα, καραβόσκοινο με το οποίο έδεναν το πλοίο στις δέστρες του ντόκου. Αν δε με αναγελά το θυμητικό μου το έλεγαν οι γέροι ψαράδες μας παλαμάρι, πρυμάτσα ή κάλως. Αλληλεγγύη πάν' απ’ όλα. Μοίρασε στους φίλους του όμορφα καλοπλεγμένα σκοινιά για τα ζώα τους. Πανέμορφες πλεξούδες γέμισαν τα λιβάδια με τα ζώα. Όταν πάλι κολλούσε κάποιο πλοίο στα Κάκαβα έξω από τη Σκάλα, πήγαινε μια βόλτα ο μπάρμπα-Νιόνιος, ο ψαράς της γειτονιάς μας, με τη βαρκούλα του μέχρι εκεί. Τον φίλευαν μοσχομυριστά σαπούνια και μοίραζε σ‘ όλη την γειτονιά. Αυτή η δύναμη της θάλασσας να αυτοκαθαρίζεται με εντυπωσίαζε πάντα. Ποτέ δεν βλέπεις τι κουβαλάει στα σπλάχνα της. Με αξιοπρέπεια, με την βοήθεια της άγριας δύναμής της, όταν φουρτουνιάζει μαζί μας, στέλνει πίσω όλα τούτα που της ρίχνουμε οι πολιτισμένοι εμείς. Παρ’ τα πίσω να μην στα χρωστάω βρυχάται. Μα είναι πολλά, μα είναι τρομαχτική η εικόνα που συνάντησα στον σημερινό μου περίπατο. Τα ‘κανες θάλασσα. Τα θαλάσσωσες…συνάνθρωπε. Η θάλασσα έχει τα δικά της μαργαριτάρια. Δεν χρειάζεται τα δικά σου. Fata Morgana Θα μεταλάβω με νερὸ θαλασσινὸ στάλα τη στάλα συναγμένο απ᾿ το κορμί σου σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο Αλγερινό που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν