Οι «Άλλες» ευχές!
Οι πιο μικρές οι γειτονιές
Είναι οι πιο ζεστές
Οι άνθρωποι οι πιο απλοί
Είναι οι πιο καλοί
Οι μνήμες που ΄ναι καθαρές
Είναι οι πιο αγνές
Ο τρόπος που ‘ζησε ο Χριστός
Είναι το μόνο φως
Έτσι απλά όπως γεννήθηκε πλάι στα ζώα, ανάλογα λιτά έζησε ο Χριστός. Χωρίς φαμφάρες, χωρίς πολυτέλειες, λούσα, φτιασίδια. Χωρίς υλικά πλούτη.
Έτσι απλά τιμάται αληθινά. Έτσι αναγνωρίζεται η Παρουσία Του. Ακόμη και οι ύμνοι που ψέλνονται στην Χάρη του, τα κείμενα που διαβάζονται στους ναούς Του, θα ήθελε πιθανά να είναι κατανοητά από όλους όσους Τον πιστεύουν. Από όλους όσους Τον αναζητούν γυρεύουν την ευλογία, το βάλσαμο, στον Λόγο του, στην Γνώση του, στην Διδαχή του. Θα ήθελε ίσως να είναι γραμμένα σε γλώσσα προσιτή σε μικρούς και μεγάλους. Μορφωμένους από τα βιβλία αλλά και μορφωμένους κυρίως από την ζωή.
Το άλλοθι της εποχής, με την χλιδή στους Οίκους Του, την φιέστα που διανθίζεται από εκδηλώσεις εντυπωσιασμού, ικανοποιεί πιότερο, ένα επίπλαστο, παρεξηγημένο, λαϊκό αίσθημα παρά τη ρήση του Κυρίου.
Ακόμη κι αν είναι αυτού του είδος ο εορτασμός τελικά, μία από τις παγιωμένες επιθυμίες μας, τουλάχιστον αν μην χάσουμε την ουσία. Την ουσία που βρίσκεται στην συγχώρεση , στην ταπεινότητα, στην αλληλέγγυα διάθεση, την ανακωχή με όσους και όσα μας χωρίζουν.
Ας μη χάσουμε το μέτρο σε εκείνα, που εντέλει προκαλούν τον ασθενή , τον πεινασμένο, τον φτωχό, τον θλιμμένο. Το «παν μέτρον άριστον» των αρχαίων ελλήνων, πάει αντάμα, πλάι πλάι με το «Δόξα Τω Θεώ», για όσα έχουμε , για αυτά που δεν χάσαμε. «Δόξα Τω Θεώ» γιατί τελικά αν δεν χαρούμε, με αυτά τα λίγα, τα όσα ο καθένας μας διαθέτει, αν δεν μάθουμε να εκτιμούμε ό,τι μας δίνεται, αν δεν παύσουμε πεισματικά να επιθυμούμε όσα δεν αποκτήσαμε, τότε η λύτρωση, η χαρά, η ευτυχία δεν θα αγκαλιάσει ποτέ την καρδιά μας, δεν θα γαληνεύσει την ψυχή μας.
Ας κάνουμε φέτος Χριστούγεννα στην μικρή γειτονιά μας, σε μία από τις μικρές γειτονιές του τόπου μας, παρέα με ανθρώπους που δεν έχουν ντυθεί ακριβά, σε εκκλησίες παλαιές γραφικές , ξεχασμένες στο χρόνο, που μυρίζουν νοτισμένο ξύλο, με ξεθωριασμένα τέμπλα, ξαχνισμένες εικόνες.
Ας κάνουμε Χριστούγεννα με ένα απλό κεράκι, κρατώντας το χέρι ο ένας του άλλου, λησμονώντας αυτά που μαυρίζουν την σκέψη μας, που θολώνουν τη κρίση μας, τις διεκδικήσεις και τις προσδοκίες που δεν είναι δα και τόσο απαραίτητες για να νιώσουμε καλύτερα, να χαμογελάσουμε, να ζήσουμε πραγματικά.
Ας κάνουμε «Χριστούγεννα», στο βλέμμα και το χαμόγελο των παιδιών μας, στο χάδι, στην αγκαλιά, στη προσοχή που θα τους δώσουμε, στο χρόνο που θα μοιραστούμε μαζί τους. Στο χρόνο που είναι ακριβός και πολύτιμος. Στον χρόνο που δεν προσφέρουμε και ανταλλάσσουμε εύκολα, με δώρα –πλασέμπο, στιγμιαίας χαράς, προσωρινής ανακούφισης.
Ο χρόνος που λείπει, που δεν είχαμε, που δεν έχουμε και δεν επιστρέφει, ας γίνει η φάτνη της Γεννήσεως Του κι ας κάνουμε Χριστούγεννα εκεί που βρίσκει απάγκιο ο Κύριος, γύρω μας, πλάι μας , μέσα μας.
Βάνια Σαμόλη
Οι «Άλλες» ευχές!
Οι πιο μικρές οι γειτονιές
Είναι οι πιο ζεστές
Οι άνθρωποι οι πιο απλοί
Είναι οι πιο καλοί
Οι μνήμες που ΄ναι καθαρές
Είναι οι πιο αγνές
Ο τρόπος που ‘ζησε ο Χριστός
Είναι το μόνο φως
Έτσι απλά όπως γεννήθηκε πλάι στα ζώα, ανάλογα λιτά έζησε ο Χριστός. Χωρίς φαμφάρες, χωρίς πολυτέλειες, λούσα, φτιασίδια. Χωρίς υλικά πλούτη.
Έτσι απλά τιμάται αληθινά. Έτσι αναγνωρίζεται η Παρουσία Του. Ακόμη και οι ύμνοι που ψέλνονται στην Χάρη του, τα κείμενα που διαβάζονται στους ναούς Του, θα ήθελε πιθανά να είναι κατανοητά από όλους όσους Τον πιστεύουν. Από όλους όσους Τον αναζητούν γυρεύουν την ευλογία, το βάλσαμο, στον Λόγο του, στην Γνώση του, στην Διδαχή του. Θα ήθελε ίσως να είναι γραμμένα σε γλώσσα προσιτή σε μικρούς και μεγάλους. Μορφωμένους από τα βιβλία αλλά και μορφωμένους κυρίως από την ζωή.
Το άλλοθι της εποχής, με την χλιδή στους Οίκους Του, την φιέστα που διανθίζεται από εκδηλώσεις εντυπωσιασμού, ικανοποιεί πιότερο, ένα επίπλαστο, παρεξηγημένο, λαϊκό αίσθημα παρά τη ρήση του Κυρίου.
Ακόμη κι αν είναι αυτού του είδος ο εορτασμός τελικά, μία από τις παγιωμένες επιθυμίες μας, τουλάχιστον αν μην χάσουμε την ουσία. Την ουσία που βρίσκεται στην συγχώρεση , στην ταπεινότητα, στην αλληλέγγυα διάθεση, την ανακωχή με όσους και όσα μας χωρίζουν.
Ας μη χάσουμε το μέτρο σε εκείνα, που εντέλει προκαλούν τον ασθενή , τον πεινασμένο, τον φτωχό, τον θλιμμένο. Το «παν μέτρον άριστον» των αρχαίων ελλήνων, πάει αντάμα, πλάι πλάι με το «Δόξα Τω Θεώ», για όσα έχουμε , για αυτά που δεν χάσαμε. «Δόξα Τω Θεώ» γιατί τελικά αν δεν χαρούμε, με αυτά τα λίγα, τα όσα ο καθένας μας διαθέτει, αν δεν μάθουμε να εκτιμούμε ό,τι μας δίνεται, αν δεν παύσουμε πεισματικά να επιθυμούμε όσα δεν αποκτήσαμε, τότε η λύτρωση, η χαρά, η ευτυχία δεν θα αγκαλιάσει ποτέ την καρδιά μας, δεν θα γαληνεύσει την ψυχή μας.
Ας κάνουμε φέτος Χριστούγεννα στην μικρή γειτονιά μας, σε μία από τις μικρές γειτονιές του τόπου μας, παρέα με ανθρώπους που δεν έχουν ντυθεί ακριβά, σε εκκλησίες παλαιές γραφικές , ξεχασμένες στο χρόνο, που μυρίζουν νοτισμένο ξύλο, με ξεθωριασμένα τέμπλα, ξαχνισμένες εικόνες.
Ας κάνουμε Χριστούγεννα με ένα απλό κεράκι, κρατώντας το χέρι ο ένας του άλλου, λησμονώντας αυτά που μαυρίζουν την σκέψη μας, που θολώνουν τη κρίση μας, τις διεκδικήσεις και τις προσδοκίες που δεν είναι δα και τόσο απαραίτητες για να νιώσουμε καλύτερα, να χαμογελάσουμε, να ζήσουμε πραγματικά.
Ας κάνουμε «Χριστούγεννα», στο βλέμμα και το χαμόγελο των παιδιών μας, στο χάδι, στην αγκαλιά, στη προσοχή που θα τους δώσουμε, στο χρόνο που θα μοιραστούμε μαζί τους. Στο χρόνο που είναι ακριβός και πολύτιμος. Στον χρόνο που δεν προσφέρουμε και ανταλλάσσουμε εύκολα, με δώρα –πλασέμπο, στιγμιαίας χαράς, προσωρινής ανακούφισης.
Ο χρόνος που λείπει, που δεν είχαμε, που δεν έχουμε και δεν επιστρέφει, ας γίνει η φάτνη της Γεννήσεως Του κι ας κάνουμε Χριστούγεννα εκεί που βρίσκει απάγκιο ο Κύριος, γύρω μας, πλάι μας , μέσα μας.
Βάνια Σαμόλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου