Χαιρόμαστε με τη χαρά σου Δημήτρη μου -στον Δημήτρη Ήμελλο-

 

Καλό ταξίδι φίλε .

. . .Χαιρόμαστε με τη χαρά σου .

Δεν είναι η θεατρική μας επαφή, 

αυτή που κυρίως με ωθεί να το πω αυτό, αλλά η σχέση μας με τον ναό, και όποιος θέλει ας πάρει κάτι απ'αυτό .

Χαιρόμαστε με τη χαρά σου 

αυτής τής ώρας . 

 Έτσι σκανδαλωδώς .

Με μόνη λογική καί πραγματικότητα το θαύμα•

την αναπάντεχη άνοιξη•

που πάει πέρα από τη φθορά και το θάνατο, 

πέρα από το όριο τής τελευταίας εκπνοής .

Κι εκεί που θα γυρνοβολάγαμε αυτιστικά μέσα στον τάφο μας, 

κλείνοντας ερμητικά μάτια κι αυτιά... και ρίνα, στο "ανοιξιάτικο αεράκι τού Επιταφίου", 

όπως το λέει ο Χατζιδάκις στην "οδό ονείρων", 

ήταν αρκετό ένα μόνο κύμα τού μεγάλου ωκεανού τ'ούρανού, 

γιά να σβήσει κάθε απατηλή μας "βεβαιότητα",

κι ένα χέρι να ξαναγράψει επάνω στην άμμο τής ψυχής μας 

-που περιμένει-

σαν γιά πρώτη φορά.

Κι έτσι κατανοήσαμε

καί το γιατί ζωγραφίζει ο Μιχαήλ Άγγελος το θάνατο

ως κωμικό πρόσωπο, στην Cappella Sistina•

ως πρόσωπο ευτράπελο•

γιατί έχασε πιά τη δύναμη του, 

και τού φεύγουν οι νεκροί μέσ'απ'τα χέρια, 

γιά να πάνε σ'Αυτόν που νίκησε τον θάνατο• 

όσοι το θέλουν αυτό• 

όσοι το θελήσουν αυτό• 

ελεύθερο είναι αυτό .

Κι εσύ φίλε Δημήτρη το θέλησες .

Θυμάσαι στην Ανάσταση,

τά μέσα σε άγρια χαρά αυτά λόγια :

" Πού σού, θάνατε, το κέντρον ; " (το κεντρί), 

"Πού σού, άδη, το νίκος ;" (η νίκη), 

" Ανέστη Χριστός, καί...

(τά φαινόμενα πιά απατούν, διότι)

...νεκρός ουδείς επί μνήματος".

Είναι όπως με τίς θεατρικές μας παραστάσεις, που όσοι και να "πεθάνουν" μέσα στο έργο, 

στο τέλος εγείρονται,

και ταπεινά υποκλίνονται .

Χαιρόμαστε με τη χαρά σου Δημήτρη μου .

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός