Είναι γεγονός ότι η ακτοπλοϊκή σύνδεση των δύο Ομηρικών Νησιών μεταξύ τους, της Κεφαλονιάς με την Ιθάκη και η τελική σύνδεση με τη γειτονοπούλα Πάτρα μοιάζει με «Γάμο από Έρωτα», έχει δηλαδή όλα τα στοιχεία της «επιθυμίας», της «ομορφιάς», της «πρακτικότητας» και της «απόλαυσης», αλλά ταυτόχρονα περικλείει μέσα της την «ανασφάλεια», το φόβο της «απόρριψης», την αγωνία για τη «διάρκεια» και το ρίσκο της «ευτυχίας».
Η «αναγκαιότητα» της σύνδεσης των Νησιών δεν συζητείται, γιατί η απορία εστιάζεται όχι στον αν χρειάζεται η συγκεκριμένη ακτοπλοϊκή γραμμή ή όχι, αλλά πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει ήδη.
Πολλές προσπάθειες έγιναν στο παρελθόν για την υλοποίηση αυτού του «ονείρου», αλλά κυρίως για οικονομοτεχνικούς λόγους δεν ευόδωσαν να καρποφορήσουν προς όφελος των κατοίκων όχι μόνο των δύο ιστορικών Νησιών, αλλά επιπροσθέτως και της Πάτρας.
Τώρα γιατί, η μέχρι χθες «ασύμφορη» ακτοπλοϊκή γραμμή γίνεται από αύριο 1η Νοεμβρίου 2017 «υλοποιήσιμη», θα μπορούσε να βάλει κανείς διάφορες σκέψεις στο μυαλό του, μία εκ των οποίων, ως θεσμικός Α/Δήμαρχος Τουρισμού της Κεφαλονιάς, που επέλεξα ως χώρο δράσης τη «σκηνή» και όχι το «παρασκήνιο», θα κάνω και εγώ.
Αφού οικονομικά «δεν βγαίνει» η «γραμμή» , τότε προφανώς ένας «άλλος παράγοντας», πιο ισχυρός από το «οικονομικό κίνητρο» την κάνει πραγματικότητα και αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από το «συναίσθημα», την «καρδιά» κάποιου που ξέρει να «αγαπά» τα δύο Νησιά και τους Ανθρώπους τους, κάποιου που βλέπει το «επιχειρείν» όχι μόνο ως κέρδος αλλά κυρίως ως μέσο «ανάπτυξης» του ιδίου πρωτίστως και φυσικά της όποιας κοινωνίας διάλεξε για να δραστηριοποιηθεί προς όφελός της.