Σεισμός, ο απόλυτος τρομοκράτης (Ένα κείμενο του Δημήτρη Καϊόγλου)

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΦΑΛΟΝΗΤΙΚΑ ΝΕΑ

Είμαι στην Κεφαλονιά, κοντά στο Ληξούρι.
Αν και ήξερα πως η περιοχή είναι σεισμογενής, το ήξερα όπως ξέρει κανείς πως μια Φερράρι είναι γρήγορη και εξωτική. Από φήμες.
Ε λοιπόν, την απόκτησα την Φερράρι μου και τώρα τα ξέρω από πρώτο χέρι.
Δυο μέρες πριν, η Κεφαλονιά θυμήθηκε πόσο σεισμογενής είναι ( ψάξτε Κεφαλονιά 1953) και είπε να το επισημάνει και σε μας (ψάξτε Κεφαλονιά 2014). 

Δεν έχω καμιά όρεξη να κάνω τον δημοσιογράφο και να σας πω για ρίχτερ, ζημιές, πόσο αίμα χύθηκε, πόσες περιουσίες καταστράφηκαν και μπλα μπλα μπλα.
Αυτά τα κάνουν άλλοι καλύτερότερα από μένα, κυρίως το μπλα μπλα μπλα... Και το αίμα.
Απλά θέλω να σας πω πως το έζησα εγώ. Και πως το ζω. Εγώ, οι φίλοι μου και ο υπόλοιπος κόσμος.
Την ώρα του κύριου (μέχρι αυτήν την στιγμή) σεισμού, βρισκόμουν δίπλα στην θάλασσα βολτάροντας και φωτογραφίζοντας.
Νιώθω τυχερός που δεν ήμουν μέσα στο σπίτι για δυο λόγους. Ότι υπήρχε μέσα στο σπίτι έπεσε κάτω, έσπασε και συνέχισε να σπάει για αρκετά δευτερόλεπτα. Μετρώντας σε υποκειμενικό χρόνο θα ήταν ώρες, είμαι σίγουρος. Δεν θα ήθελα να ζήσω την τρομοκρατία του όλα-γκρεμίζονται-γύρω-μου-και-δεν-ξέρω-πότε-αν-θα-σταματήσει.
Ο δεύτερος λόγος που νιώθω τυχερός είναι... Ας πλατιάσω λιγάκι.
Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε διαμορφώνοντας κάποιες σταθερές αξίες. Μια απ' αυτές είναι πως το έδαφος κάτω απ' τα πόδια μας είναι κάτι σταθερό, αμετάβλητο, ακλόνητο. Μπορεί να έχουμε διαβάσει κάπου πως στην διάρκεια των σεισμών το έδαφος συμπεριφέρεται σαν υγρό, πάλλεται και συμπιέζεται αλλά αυτή είναι μια γνώση Φερράρι. Όταν την οδηγήσεις, μόνο και μόνο τότε ξέρεις τι εννοούσαν αυτοί που το έλεγαν.
Την ώρα του σεισμού λοιπόν είδα το έδαφος να πάλλεται! Δεν ξέρω τι έκανε η θάλασσα δίπλα μου γιατί με είχε συνεπάρει η γη που χόρευε, τα σπίτια μακριά που σείονταν, η σκόνη που σηκώθηκε και η προσπάθεια που έκανα να σταθώ όρθιος. Δεν τα κατάφερα, έπεσα κάτω. Κάποιος θεώρησε πως η Κεφαλονιά ήταν ένα χαλί που είχε γεμίσει σκόνη και πήρε και το ξεσκόνισε. Κι εγώ ήμουν πάνω του. Έτσι απλά. Η Φύση έχει μεγαλείο, ακόμα και στα χειρότερά της!
Μόλις κατάφερα να σηκωθώ όρθιος, κοίταξα γύρω μου και όλα φαίνονταν ίδια. Απόρησα. Μέχρι που μπήκα σπίτι. Έτσι λοιπόν έμαθα από πρώτο χέρι τι σημαίνει να έχεις Φερράρι.
Το μετά είναι κάτι διαφορετικό.
Έχω χαλάσει πολλή φαιά ουσία αυτές τις δυο μέρες προσπαθώντας να συνοψίσω τι σημαίνει σεισμός.
Ο σεισμός είναι μάλλον ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ.
Δεν ξέρεις που και πότε θα χτυπήσει και αν θα είσαι θύμα του ή όχι. Τον σκέφτεσαι συνέχεια αφού χτυπήσει και το φορτηγό που περνάει μουγκρίζοντας σε κάνει να πεταχτείς επάνω και να κοιτάξεις γύρω σου φοβισμένος μη ξέροντας από που θα σου 'ρθει.
Ένα ακόμα συστατικό του φόβου είναι η υποηχητική βοή.
Δεν ξέρω αν είναι γνώρισμα του τόπου ή συμβαίνει παντού, στην Κεφαλονιά τον σεισμό πρώτα τον ακούς και μετά τον νιώθεις. Κάποια δευτερόλεπτα πριν νοιώθεις ένα υπόκωφο βουητό στο οποίο είμαστε προγραμματισμένοι απ' τα γονίδιά μας να νοιώθουμε τρόμο. Όποιος έχει δει ταινία δράσης σε κινηματογράφο με καλό ηχοσύστημα ξέρει ακριβώς τι εννοώ. Και όποιος έχει ζήσει καλούς σεισμούς. Εδώ λοιπόν αυτή η βοή έχει πρωταρχικό ρόλο, πάντα προηγείται των σεισμών, και πάντα σου κόβει τα πόδια. Η σκυλίτσα μου, η Τσίκα το ξέρει ακόμα καλύτερα. Αν δεν πάθει καρδιά αυτές τις μέρες, δεν θα πάθει ποτέ. Την τρομάζει το σπίτι γιατί εντείνει την βοή. Κι εμένα.
Και πάμε παρακάτω.
Δυο μέρες τώρα, κουνάει συνέχεια! Διαβάζετε στις ειδήσεις ή όπου αλλού για 40-60-100 μετασεισμούς μέχρι τώρα. Αυτοί είναι όμως οι μεγαλύτεροι, μικρότερους έχει διαρκώς. Τις πρώτες ώρες έτρεμε αδιάκοπα, τα ριχτερ δεν παίζαν ρόλο, περπατούσες κι ένοιωθες συνέχεια την γη κάτω απ' τα πόδια σου να δονείται. Η συχνότητα τώρα πέφτει σιγά σιγά αλλά αυτό απλά σημαίνει ότι κάνει 5-10 σεισμούς την ώρα. Και σε καθέναν απ' αυτούς η αντανακλαστική αντίδραση που έχεις αποκτήσει είναι να σκεφτείς αν θα σου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι και να τρέξεις για την πόρτα, παράθυρο και όποια έξοδο έχεις πιο κοντά. Αν ήμουν καρτούν θα μου έκαναν κι οι τοίχοι.
Οπότε ζεις ως εξής: Είναι χειμώνας και έχει και κακό καιρό. Είσαι μόνιμα ζεστά ντυμένος με βολικά ρούχα -δεν νομίζω καμμια γυναίκα στο Ληξούρι να φοράει πια μίνι και δωδεκάποντα, μάλλον φόρμες και αθλητικά-, έχεις όλα τ' απαραίτητα κοντά ή πάνω σου, μπαινοβγαίνεις μέσα στο σπίτι με ή χωρίς λόγο και έχεις σλίπινγκ μπαγκ και παραπάνω ρούχα στ' αμάξι γιατί δεν μπορείς να κοιμηθείς μέσα σ' ενα σπίτι που βροντάει συνέχεια.
Φαγητό, μπάνιο κλπ κλπ, όλα στο πόδι!
Και καλά εγώ, ένα σκυλί έχω και βολεύομαι. Άλλοι έχουν οικογένειες, μικρά παιδιά, ηλικιωμένους ανθρώπους, υποχρεώσεις που δεν μπορούν να περιμένουν!
Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πολλά, να γράφω για ώρες. Αλλά όση ώρα γράφω αυτά, έχουν γίνει γύρω στους 15 σεισμούς και ο ένας ήταν πάνω από 4 ρίχτερ.
Πάω να πάρω λίγο αέρα και να νιώσω σίγουρος (για λίγο) πως το μόνο που θα πέσει πάνω στο κεφάλι μου θα είναι η βροχή.
Τράβηξα την φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο αμέσως μετά τον σεισμό. Ο αέρας παρασέρνει την σκόνη που σηκώθηκε από τον σεισμό προς την θάλασσα.
Σταμάτα να τινάζεις το χαλί, δεν θέλω άλλες Φερράρι.

Δημήτρης Καϊόγλου

Read more: http://www.kefalonitikanea.gr/2014/01/blog-post_4382.html#ixzz2rjZpU88L