Προσκύνημα
Σ’ έψαχνα στα βουνά, στα λαγκάδια
και στα κελιά τα υγρά.
Χάθηκαν τα ίχνη σου μέσα στον χρόνο
σβήστηκαν τ’ αχνάρια σου πάνω στις πέτρες,
χορτάριασαν τα μονοπάτια, που ροβολούσες.
Η τελευταία φορά που άκουσα για σένα
ήταν στ’ Aνάπλι.
Φοβισμένα χείλη κρυφομιλούσαν
κάποια δάχτυλα δείχνανε το Παλαμήδι.
Ο Χρόνος σταμάτησε εκεί μέσα!
Ξέχασε να σε μετρά.
Ξέχασε ο ήλιος να σε φωτίζει.
Ξέχασαν οι δάσκαλοι να σε αναφέρουν στα σχολειά.
Ξέχασαν οι παπάδες να σε μνημονεύουν τις εκκλησιές.
Άφαντος έγινες.
Και χθες, έτσι απροσδόκητα κι όλως τυχαία
σκόνταψα πάνω στο χορταριασμένο μνήμα σου.
Ξεχασμένο από το χρόνο.
Ξεχασμένο από τους Έλληνες.
Ξεχασμένο σ’ απόμερη γωνιά του Α΄ νεκροταφείου.
Συγνώμη για την εγκατάλειψη.
Ήλθα για ένα προσκύνημα
στο χορταριασμένο μνήμα σου,
γέροντα του Μοριά.
Καπετά – Γιώργος Σπηλιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου