Με τη βαλίτσα στο χέρι... ΜΕΡΟΣ 9ον

Με τη βαλίτσα στο χέρι...              

ΜΕΡΟΣ  9ον

Η ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ

Όσα κι’ αν γράψει κανείς για την Αυστραλία δεν θα’ ναι αρκετά. Πανέμορφη φύση, εύρωστη οικονομία, δομημένη και ευνομούμενη κοινωνία, κράτος δικαίου, και κοινωνικές παροχές που την κατατάσσουν στην πρώτη πεντάδα παγκοσμίως!

Στη μακρινή χώρα των Αντιπόδων ζει και προοδεύει μια δυναμική  ομογένεια με κύρια κέντρα της τη Μελβούρνη και το Σίδνεϊ. Ελληνικές παροικίες βέβαια υπάρχουν παντού: σε άλλες μεγάλες και μικρές πόλεις αλλά και σε κωμοπόλεις και χωριά.

Οι πρώτοι Έλληνες έφθασαν στην Αυστραλία ως… κατάδικοι. Ο αείμνηστος, πρώην Αυστραλός πρέσβης στην Αθήνα και ιστοριοδίφης, Hugh Gilchrist, σε τρεις μνημειώδεις τόμους γύρω από τη μετανάστευση των Ελλήνων στην Αυστραλία αναφέρει ότι η πρώτη επιβεβαιωμένη άφιξη συμπατριωτών μας στην Αυστραλία έγινε τον Αύγουστο του 1829. Ήταν επτά ναυτικοί από την Ύδρα που είχαν καταδικαστεί στη Μάλτα για πειρατεία. Το «έγκλημά» τους ήταν ότι επιβαίνοντες στο καϊκι «Ηρακλής» είχαν επιτεθεί στο αγγλικό μεταγωγικό «Αλσέστ» που κατευθυνόταν στην Αλεξάνδρεια, εχθρικό τότε λιμάνι για τους επαναστατημένους Έλληνες. Χωρίς να σκοτώσουν κανένα, πήραν πυρομαχικά και το άφησαν να συνεχίσει το ταξίδι του. Λίγο αργότερα το «Ηρακλής» συνελήφθη από αγγλικό πολεμικό, νότια της Κρήτης, και αφού το πλήρωμά του καταδικάστηκε στη Μάλτα για…  πειρατεία, οι επτά Έλληνες ναυτικοί στάλθηκαν στην Αυστραλία.

Με τη σύσταση του ελληνικού κράτους έγινε γνωστή η περιπέτεια των 7 Ελλήνων ναυτικών. Η Αθήνα ζήτησε από το Λονδίνο να αποχαρακτηρίσει την πράξη τους από πειρατική και να την αναγνωρίσει ως πολεμική. Το Λονδίνο δέχθηκε τις αιτιάσεις της Αθήνας και έστειλε μήνυμα στην Αυστραλία να αφεθούν ελεύθεροι οι  Έλληνες ναυτικοί. Οι 5 επέλεξαν να γυρίσουν στην Ελλάδα. Οι δύο που παρέμειναν στην Αυστραλία, ο Αντώνης Μανώλης και ο Γκίκας Βούλγαρης, νυμφεύθηκαν Ιρλανδέζες και έζησαν μέχρι το τέλος της ζωής τους στη μακρινή χώρα του Νότου. Οι Μανώλης και Βούλγαρης θεωρούνται σήμερα οι «πατέρες» της ομογένειας της Αυστραλίας.

Σύμφωνα με επιβεβαιωμένες ιστορικές μαρτυρίες, η πρώτη Ελληνίδα που πάτησε πόδι στην Αυστραλία ήταν η Αικατερίνη Πλέσσου (Κράμερ) που έζησε στην αυλή του Αλί Πασσά, αρραβωνιάστηκε το γιατρό του, Ιωάννη Κωλέττη (που αργότερα έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας), γνώρισε το Λόρδο Βύρωνα και τελικά παντρεύτηκε το βετεράνο αξιωματικό της μάχης του Βατερλό, Τζέιμς Χένρι Κράμερ. Το ζευγάρι έφθασε στο Σίδνεϊ στις 28 Σεπτεμβρίου του 1835 με ένα πλοίο που μετέφερε 300 κατάδικους.

Γεννημένη στα Επτάνησα (πιθανότατα στη Ζάκυνθο) ήταν και η Διαμαντίνα Ρώμα, σύζυγος του Σερ Τζορτ Μπόουεν που έγινε ο πρώτος Κυβερνήτης της Κουϊνσλάνδης (Αυστραλία), το 1859.

ΦΡΟΝΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Η εκκλησία παίζει ένα σημαντικό ρόλο στη ζωή της ομογένειας. Ελληνικά κολλέγια, στα οποία φοιτούν χιλιάδες Ελληνόπουλα και όχι μόνο, γηροκομεία, κοινωνικές υπηρεσίες κάθε μορφής, είναι έργα της Αρχιεπισκοπής.

Ανάμεσα στους ιερείς που πρωτοστατούν στο τεράστιο αυτό κοινωνικό έργο είναι ο αρχιμανδρίτης πατέρας Νεκτάριος Ζορμπαλάς, ιερατικώς προϊστάμενο του ναού Κωνσταντίνου και Ελένης στο προάστιο Νιούταουν του Σίδνεϊ. Ο πατέρας Νεκτάριος έχει αφοσιωθεί στον άνθρωπο. Στην αίθουσα, που βρίσκεται δίπλα από την εκκλησία,  προσφέρονται κάθε μέρα γεύματα σε φτωχούς κάθε εθνικότητας χωρίς καμιά απολύτως διάκριση: Έλληνες, Αυστραλοί, Μάορι, Αβορίγινες… Έχω βρεθεί σε αυτό το χώρο αρκετές φορές και είδα τις διάφορες εκφράσεις ευγνωμοσύνης των ευεργετούμενων προς τον πατέρα Νεκτάριο. Σκύβουν με σεβασμό το κεφάλι τους στον ιερέα, του φιλούν το χέρι, τον αγκαλιάζουν, του λένε μύριες φορές «ευχαριστώ». Άλλοι πάλι δεν θέλουν φαγητό. Έχουν ανάγκη από μια μικρή οικονομική ενίσχυση. Ο πατέρας Νεκτάριος ποτέ δεν τους λέει όχι. Πάντα βάζει το χέρι στην τσέπη και τους δίνει κάτι.

Κάποτε ένας βαρυποινίτης, που μόλις είχε αποφυλακισθεί, άρχισε να επισκέπτεται την αίθουσα της εκκλησίας. Είχε γίνει γνωστό το παρελθόν του αλλά στα μάτια του πατρός Νεκτάριου ήταν ένας ακόμη συνάνθρωπος που είχε ανάγκη. Μια μέρα ο πρώην κατάδικος εμφανίστηκε με ένα μεγάλο Σταυρό κρεμασμένο στο στήθος. Ο πατέρας Νεκτάριος ενθουσιάστηκε και τον ρώτησε σχετικά. Αυτός χαμογέλασε πονηρά και γύρισε ανάποδα το Σταυρό. Από πίσω κρυβόταν ένα στιλέτο! Το γεγονός αυτό δεν άλλαξε τίποτα. Ο φιλεύσπλαχνος ιερέας συνέχισε να του προσφέρει αυτό που ξέρει. Αγάπη!

Αυτά για σήμερα. Μέχρι την άλλη εβδομάδα να περνάτε καλά και να μην παίρνετε τίποτα στα σοβαρά. Τα άγχη, οι ανησυχίες και οι αγωνίες είναι σαράκια που μας φθείρουν χωρίς να αποτρέπουν τα μελλούμενα να συμβούν…

• Στη μία φωτογραφία ο πατέρας Νεκτάριος με την κα Δήμητρα Μάϊκος, η οποία βοηθάει όσο μπορεί στο φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας, και ο υπογράφων. Στη δεύτερη φωτογραφία ένας Αβορίγινας εκφράζει την ευγνωμοσύνη του στον πατέρα Νεκτάριο…

• Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το δημοσίευμα ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση georgemessaris@gmail.com και εγώ θα το μεταβιβάσω.

• www.omegadocumentaries.com (Τελευταία παραγωγή: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ –  ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ. Για να αποκτήσετε το DVD επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας).