Η Χίος που σέβομαι καί που αγαπώ..
ΤΟ ΘΕΜΑΤΑΚΙ ΤΗς ΕΒΔΟΜΑΔΟς
“ Πολλές φορές,δεν χρειάζεται κόπος ,για να λύσεις μεγάλα προβλήματα. Ζητούμενο είναι, να βρεθεί ο κατάλληλος τρόπος ............”
Ο Τουρισμός είναι αλήθεια, δίνει οικονομική ανάσα,στους ντόπιους κατοίκους της και κάνει το νησί,ορισμένες φορές ,να δείχνει με κάτι διαφορετικό,από αυτό που πραγματικά είναι.Αρκεί να βρεθείς ,στο λιμάνι ,το πρωί της 16ης Αυγούστου,κάθε χρονιά, για να το διαπιστώσεις.Αδειάζει στο φτερό.Μελίσσια, ο κόσμος της αναχώρισης μαζεμένος ,σαν σε τζαμπιά σταφυλιού, στην αποβάθρα ,για τα πλοία της γραμμής της επιστροφής,που αφήνουν πίσω τους ,τους ξέγνοιαστους κατοίκους της να απολαμβάνουν το καφεδάκι τους ,στα πολλά καφέ,της παραλίας.
Δεν είμαι Χιώτης,μα ούτε και ξένος , τώρα πιά.Είμαι εκείνη η περίπτωση ,όμως του ανθρώπου,που σέβεται και αγαπάει αυτόν τον τόπο για την Ιστορία του χτές με τον Όμηρο αλλά και την προσφορά των Χιωτών,στην πατρίδα,στη νεότερη μας Ιστορία.Ιδιαίτερα,που το τελευταίο , είχα ξεχάσει πως είναι,ζώντας σε μιά “μεγαλούπολη”,τηρουμένων των αναλογιών με το δικό της μέγεθος, πάντα.Σε κάθε σου βήμα, σου το θυμίζει εκεί,μιά μικρή πινακίδα μνήμης ή δωρεάς ,στο καμπαναριό,στην Βιβλιοθήκη του Κοραή,που ίσως να είναι η αρτιότερη και ποιοτικότερη στην Ελλάδα,στο ιστορικό της Γυμνάσιο,στη Χώρα. Παντού. Δεν υπάρχει στενό ή δρομάκι που η ονοματοδοσία του,να μη σου θυμίζει κάτι ξεχωριστό.Στο πάρκο,γύρο από την δεσπόζουσα μορφή του Κωνσταντίνου Κανάρη,να τον συντροφεύουν,σημαντικές προσωπικότητες , της άφατης θυσίας και του πνεύματος,για να μπορούμε όλοι εμείς σήμερα, να μιλάμε ελεύθερα, για μιά πατρίδα,όπως την θέλουμε ,είτε όπως την καρτερούν οι άλλοι, που της σέρνουν τα εξ αμάξης,μπάς και συνέλθει.......Βέβαια οι ντόπιοι,προσπερνούν,ίσως και αδιάφορα,το γεγονός,πως μπορούν να είναι και σήμερα , περήφανοι, για το εφοπλισμό τους.Ένα απομεινάρι,μιάς Παγκοσμιότητας,που τώρα έχει εκλείψει,μα εξακολουθεί να υπάρχει στις καρδιές μας και είναι η αιτία που κάνει,όλους,εμάς δηλαδή, να φουσκώνουν τα στήθη μας,στο άκουσμα πως “ η Ελληνική ναυτιλία,είναι η πρώτη ναυτιλία στον Κόσμο”.Ο ένας στους δύο εφοπλιστές,για να μη πώ κάτι άλλο και θωρηθεί υπερβολικό, έχει πατρίδα του την Χίο.Την ναυτοσύνη της,την διαπιστώνεις σε κάθε της σπίτι..... “και καπετάνιο Χιώτη”,όπως ακριβώς μας θύμισε παλιά,ο σχωρεμένος ο Ζαμπέτας. Μιά σχέση ,που εάν γινόταν επιτέλους προσπάθεια να γεφυρωθούν οι αντιθέσεις που υπάρχουν και που κατ΄ουσίαν είναι ριχές, με τις ντόπιες ή Πανελλήνιες ηγεσίες,θα μπορούσαν να λύσουν το οικονομικό πρόβλημα της Χίου, για να μή πω της Ελλάδος ολόκληρης.Γιατί δεν μπορεί οι νερόβραστοι Βρετανοί,να είναι τόσο ξύπνιοι,που ενώ φαινομενικά τους κάνουν όλα τα χατήρια, κερδίζουν δισεκατομμύρια,από το πέρασμα μόνο των κεφαλαίων των Ελλήνων εφοπλιστών,από Βρετανικές Τράπεζες. Δεν θέλει κόπο,ο τρόπος μας λείπει,όπως σε μιά σειρά ,άλλα πράγματα. Τι να πεί κανείς,για τον κάμπο με τις απερίγραπτες ευωδιές του,με τις λεμονιές και τις πορτοκαλιές,όταν ανθίζουν.Τα ήρεμα δρομάκια της με τους υπερυψωμένους φράκτες,να θυμίζουν άλλες εποχές.Τον Ανάβατο,ή την καστροπολιτεία των Μεστών,το Πυργί, το Λιθί, τούς Ολύμπους,όπου το χέρι του τεχνίτη,άφησε το πέρασμά του,πάνω στην πέτρα. Χώροι διαλογισμού ή ξενοιασιάς,όποια εποχή κι άν την επισκεφτείς. Ακόμη και στην έκπληξη, του Αϊ Γιώργη του Συκούση,που είχα τη τύχη να επισκευτώ τελευταία.Χώροι που από μόνοι τους φέρνουν, βαρύ αντίκρισμα ,όπως εκεί στα Βόρεια,με το Μουσείο του, ο μικρός Μελανιός,με την μεγαλοσύνη του,που για χρόνους πολλούς,η ματωβαμένη θάλασσα,θύμιζε το δράμα της σφαγής του δυνάστη και την αγωνιώδη προσπάθεια διαφυγής ,στα θεωρούμενα τότε,ασφαλή Ψαρά.Στιγμές και τόποι που δεν μπορείς να προσπεράσεις φορώντας το καπέλο σου για τον ήλιο,χωρίς να θεωρηθεί ιεροσυλία.Τι να πεί κανείς ,για το νέο στολίδι ,του νησιού.Το Μουσείο της Μαστίχας,που είναι μοναδικό και που πρέπει να επισκευτούν όλοι οι Χιώτες.Το δάκρυ,της Λουίζας,της συμπεθέρας μου , μου το επιβεβαίωσε,όταν διέκρινε σε μιά φωτογραφία τοίχου,την μητέρα της ,ανάμεσα στις γυναίκες, που μάζευαν χαράματα,τον κρυστάλλινο ,σαν διαμάντι,καρπό του σκίνου.Την μαστίχα.Μοναδικός τόπος που όσες φορές κι άν επισκευτείς,έχει και κάτι διαφορετικό καθε φορά,να σου δώσει.Είναι η Χίος της δικής μου ματιάς,η Χίος της καρδιάς μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου