Ποτάμια που στερεύουν και συνάμα πλημμύρες που πνίγουν ζωές, και παρέκει χείλη που διψούν για λίγες σταγόνες νερού … και οι ελπίδες που απέμειναν να πνίγονται στη λάσπη ….
Και συνάμα η εσχάτη μάχη [ίσως η εσχάτη προδοσία] για να επικρατήσει άραγε ποίος; Μήπως ουδείς;
Και οι μέλισσες λιγοστεύουν … Και η ματαιοδοξία των ¨μονομάχων¨ περισσεύει …
Και τα μυρμήγκια τρέχουν να προλάβουν … και οι μπότες των ¨μονομάχων¨ τα ποδοπατούν … και μέσα από τους υπονόμους ξεχύνονται κατσαρίδες με φτερά … και το πλήθος έτοιμο να πιστέψει ότι είναι πεταλούδες [¨λύσις¨ προσκαίρως αρκούντως τάχα βολική] …
Και το τραίνο ιλιγγιωδώς κατευθύνεται στο γκρεμό …
Και ουδείς υπακούει στο ¨Σήμα Κινδύνου¨ που ηχεί αδιάκοπα … ίσως και να μην θέλουν τινές να ακούσουν … υπνωτισμένοι θαρρείς … ¨βολεμένοι¨ … αδύναμοι … μοιραίοι … .
ταπεινά
Γεράσιμος βασ. Θεοδωράτος
Πηγη φωτο https://www.sankei.com
Ρεαλιστικότατος μεν, όχι όμως προνοητικός αγαπητέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ λύση είναι ήδη προ των πυλών!!
Γιατί η Ευρώπη πασχίζει με χίλιους τρόπους να συμβάλει στην εκμάθηση της κοινής συμβίωσης ανθρώπων και παντός είδους ζώων?
Απλά πιστεύει στον μελλοντικό εθνικό της ύμνο, ήτοι:
Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα την περνάω φίνα,
θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα φύγω σ’ ένα μήνα.
Κι αν θα με φάνε τ’ άγρια θηρία
θα με γράψουν και στην ιστορία
πως με φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα…
Λέτε να είμαι λάθος??
Κουά κα κα κα κακα κα κα κα κα κα κα κα κα κα κα κα κα κα