Περί του τ. Τουριστικού Ξενώνα Πόρου ο λόγος.
Με αφορμή την δημόσια τοποθέτηση του Προέδρου της ΔΕΥΑΚ κυρίου Αργύρη Γαβριελάτου περί της αξιοποίησης του τ. Τουριστικού ξενώνα Πόρου και ιδιαιτέρως μετά από το σχόλιο του κυρίου Χαράλαμπου Σιμωτά στην συγκεκριμένη ανάρτηση που αναφέρει ότι για το όντως σημερινό θλιβερό κατάντημα του κτηρίου ευθύνη φέρουν, (όπως ακριβώς το έχει διατυπώσει) : «οι λανθασμένες επιλογές και η εμμονή για την αλλαγή χρήσης των διοικούντων της εποχής 1994 και μετά κατάντησε αυτό που απολαμβάνουμε σήμερα εκεί πάνω, σκουπίδια και κατάρευση».
Είναι ένα σχόλιο που επιδοκιμάστηκε πέραν των άλλων από τον σημερινό Πρόεδρο του Πόρου Οδυσσέα Γαλιατσάτο, δηλαδή τον Πρόεδρο του Πόρου που επί της δικής του πολυετούς θητείας, πέραν της πρώτης παραγράφου, συμβαίνουν τα όσα θλιβερά ο κύριος Σιμωτάς αναφέρει !!!
Επειδή τυγχάνει να ήμουν ένας από αυτούς που είχαν σχέση με την διοίκηση αυτού του τόπου οφείλω να απαντήσω δημοσίως τόσο ειδικά όσο και γενικά.
Ο Τουριστικός Ξενώνας Πόρου την εποχή εκείνη όντως πέρασε στον χώρο ευθύνης της Κοινότητας Πόρου όταν ο αείμνηστος Γεώργιος Γουλιμής, που τόσα πολλά είχε προσφέρει στον τόπο μας, αδυνατούσε λόγω της παρατεταμένης κρίσης όχι μόνο να πληρώσει τα επί πολλά χρόνια ανεξόφλητα ενοίκια και λοιπές δαπάνες λειτουργίας αλλά κυρίως να αναγκαστεί να το εγκαταλείψει λόγω των άκρως σοβαρών και επικίνδυνων φθορών του κτηρίου.
Ο Ξενώνας είχε να συντηρηθεί από τότε που κτίστηκε, με σοβαρούς κινδύνους για επικείμενη ολοκληρωτική κατάρρευση των προτεταμένων μπαλκονιών του πρώτου ορόφου που είχαν πάρει επικίνδυνη κλίση.
Η τότε κοινότητα Πόρου πέτυχε να εντάξει το κτήριο σε ειδικό πρόγραμμα χρηματοδότησης για την πλήρη επισκευή και ανακαίνισή του όπου και έγιναν εξειδικευμένα έργα υποστύλωσης και καθαίρεσης των επικίνδυνων μπαλκονιών, κατασκευής νέων, συνολικής ενίσχυσης του φορέα του κτηρίου, της τοιχοποιίας του, αντικατάστασης των ηλεκτρικών και υδραυλικών του εγκαταστάσεων και μια γενική αντικατάσταση όλων των κουφωμάτων του (εργολαβία Α. Τσαπικούνη).
Η χρήση που του δόθηκε τότε ήταν να μετατραπεί σε ένα σύγχρονο εκθεσιακό κέντρο προβολής και ανάδειξης του πολιτιστικού αποθέματος της περιοχής λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός της ανυπαρξίας ενός τέτοιου κτηρίου στην περιοχή μας που θα μπορούσε να στηρίξει μια επιθετική πολιτική σε αυτό τον τομέα, μια και ο Πόρος ήδη από εκείνη την εποχή διέθετε και προφανώς διαθέτει σε υπέρ επάρκεια όλες εκείνες τις δράσεις που αρχικά κάλυπτε ο Ξενώνας στην πολύ πρώιμη φάση της τουριστικής του ανάπτυξης (εστίαση και διαμονή).
Το 1994 λοιπόν ευτύχησε η τότε κοινότητα Πόρου, επί των ημερών μας, να ήταν αυτή που διέσωσε το κτήριο, που το επισκεύασε ολοκληρωτικά και το προετοίμασε να γίνει υποδοχέας της πλέον λαμπρής ιστορίας του ως χώρος προβολής και ανάδειξης της μνημειακής μας κληρονομιάς φιλοξενώντας έκτοτε τις πολυάνθρωπες αρχαιολογικές αποστολές που από εκείνη την εποχή ανέσκαπταν το σπήλαιο της Δράκαινας, τον Θολωτό τάφο των Τζαννάτων, τις ενάλιες αρχαιότητες, τις ανασκαφές στο Αρχαϊκό νεκροταφείο των Πρόννων αλλά κυρίως να καταστεί επί πολλά χρόνια η έδρα στην Ελλάδα του Πανεπιστημίου Simon Fraser από το Βανκούβερ του Καναδά που σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας, το Δήμο Πρόννων και το Δ,Σ της παγκόσμιας Ομοσπονδίας της Ομογένειας «ΟΔΥΣΣΕΑΣ» παρείχε σε προπτυχιακούς του φοιτητές επί τέσσερις συνεχόμενους μήνες κάθε χρόνο μαθήματα αρχαιολογίας, ιστορίας και Ελληνικής γλώσσας.
Εκατοντάδες φοιτητές, καθηγητές και αρχαιολόγοι ήλθαν εδώ και βρήκαν μια φιλόξενη στέγη για να εργαστούν απρόσκοπτα και να προσφέρουν ένα τεράστιο έργο στην περιοχή μας και όλα αυτά διότι ευτυχώς υπήρχε το κτήριο αυτό και οι λοιπές υποδομές. Χωρίς αυτές τις υποδομές δεν θα ήταν εφικτό να γίνουν όλα αυτά που ανέφερα για να μπορέσουν να πιστοποιηθούν και να καταστεί ο Πόρος το πρώτο μέρος στην Κεφαλονιά που παρείχε μαθήματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης !.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά, το κτήριο αυτό μετατράπηκε σε ένα εργαστήριο μελέτης και προβολής του αρχαιολογικού και ιστορικού πλούτου της περιοχής προσφέροντας τόσο στους ντόπιους κατοίκους όσο και στους επισκέπτες αυτό που πολύ σωστά είχε αναφέρει η αρχαιολόγος Δρ. Γεωργία Στρατούλη και που μας το ξαναθύμισε ο αγαπητός μας καπετάν Γιώργος Διαμαντάτος ότι δηλαδή : «Τα αρχαιολογικά ευρήματα έχει νόημα να παραμένουν σε σκοτεινές αποθήκες, ή να παρατίθενται σε προθήκες μουσείων χωρίς συνευρήματα και μακριά από τους τόπους εύρεσης και δυνατότητας ερμηνείας τους? Ανασκάπτουμε, μελετάμε, μαθαίνουμε και αποδίδουμε στο κοινωνικό σύνολο τα αποτελέσματα της ερευνητικής προσπάθειας με δημοσιεύσεις και ποικιλία άλλων προσεγγίσεων...! Και η Σπηλιά της Δράκαινας, στον Πόρο της Κεφαλονιάς είναι έτοιμη να ... συνομιλήσει με μικρούς και μεγάλους ... αποκαλύπτοντας τα Μυστικά της. έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις χαμηλού κόστους με πολλαπλασιαστικά οφέλη!»
Παράλληλα με αυτές τις δράσεις στην κεντρική του αίθουσα, αυτή την αίθουσα που το σημερινό Τοπικό Συμβούλιο του Πόρου και ο Πρόεδρός του θέλουν να την μετατρέψουν σε καφέ-ουζερί και πιτσαρία ήταν ο χώρος που εκ περιτροπής φιλοξένησε τα μαθήματα του πανεπιστημίου, τις αρχαιολογικές εκθέσεις, τα εργαστήρια συντήρησης και προβολής των αρχαιοτήτων, την φιλαρμονική σχολή Πρόννων και το πρώτο Συνέδριο για τον Πολιτισμό και την ιστορία αυτού του τόπου και κ.α.
Οι δράσεις αυτές ως γνωστόν σταμάτησαν με βίαιο τρόπο το 2010 όταν πάρθηκε η απόφαση από τους τότε υπευθύνους του Δήμου να διακόψουν τις παραπάνω δράσεις και να εκπαραθυρώσουν αυτές τις δραστηριότητες, να φυγαδεύσουν τα αρχαία της αρχαιολογικής συλλογής της Δράκαινας στις σκοτεινές αποθήκες της αρχαιολογικής Υπηρεσίας, να κλείσουν την αρχαιολογική αποθήκη και να διαλύσουν ότι με τόσο μόχθο και προσπάθεια είχε γίνει.
Έκτοτε ξέρουμε όλοι μας τι έχει συμβεί. Το δημοτικό συμβούλιο του τότε Δήμου Κεφαλονιάς απέρριψε την δρομολογημένη δημιουργία μόνιμης αρχαιολογικής συλλογής για το Σπήλαιο της Δράκαινας στην κεντρική αίθουσα του κτηρίου, με αρχική χρηματοδότηση 33.000 ευρώ από την Περιφέρεια Ιονίων Νήσων. Έκτοτε το κτίριο παραδόθηκε στην λήθη και την εγκατάλειψη αφού ούτε τέσσερα κεραμίδια δεν ήμασταν ικανοί να αντικαταστήσουμε επί πολλά χρόνια αφήνοντας το νερό να μπαίνει ανεξέλεγκτα στο εσωτερικό του κτηρίου καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Για τον εξωτερικό χώρο δεν χρειάζεται να τα περιγράψω , μια εικόνα χίλιες λέξεις. Μια ντροπή για τον τόπο και τον πολιτισμό του.
Ολοκληρώνοντας αυτό το οδοιπορικό ξαναγυρίζω από εκεί που άρχισα. Για την χρονική περίοδο 1994 – 2010 σας περιέγραψα ποια ήταν η πορεία συντήρησης και αξιοποίησης του λεγόμενου τουριστικού Ξενώνα Πόρου από εκείνους που είχαν την ευθύνη αυτού του τόπου, ένας εκ των οποίων ήμουν και εγώ με τελευταίο παραλήπτη και διαχειριστή τον τότε Δήμαρχο Κώστα Ζαπάντη ο οποίος παρέδωσε στην νέα Δημοτική αρχή ένα κτήριο πλήρως ανακαινισμένο σε πλήρη λειτουργικότητα, υποδομές και δράσεις εν εξελίξει (πανεπιστήμιο, αρχαιολογική συλλογή, αρχαιολογικά εργαστήρια, αρχαιολογική αποθήκη και χώρους μελέτης, εστίασης και διαμονής.
Για τα υπόλοιπα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι και σήμερα, όπου την ευθύνη της εγκατάλειψης και της σχεδόν πλήρους απαξίωσής του, όπου αποδεδειγμένα δεν την είχαμε εμείς άλλα οι μεταγενέστεροι, μήπως έχετε κάτι να μας πείτε;
Την δική μου άποψη για το τι θα πρέπει να γίνει, όπου μου ζητήθηκε η άποψή μου, την έχω καταθέσει. Η πρόταση του τοπικού Συμβουλίου παρά τις όποιες καλές του προθέσεις δεν μπορεί να μας οδηγήσει πουθενά διότι αφαιρώντας την κεντρική του αίθουσα για να γίνει πιτσαρία ακυρώνουν στην ουσία την δυνατότητα του κτηρίου να ανταποκριθεί στους σκοπούς που αναφέρουν. Εν συντομία θα πω πως αυτά που έγιναν σε αυτό το κτήριο από το 1994 μέχρι το 2010 είναι μια πρόταση που εξακολουθεί να είναι επίκαιρη και άκρως αναγκαία για την προβολή και την ανάδειξη αυτού του τόπου υπό την προϋπόθεση βεβαίως της διάθεσης της κεντρικής του αίθουσας για τους σκοπούς αυτούς.
Η δυνατότητα ύπαρξης ενός σύγχρονου αναψυκτήριου σε αυτό στον ισόγειο χώρο και όχι βεβαίως εις βάρος της κεντρικής του αίθουσας υπάρχει (βλέπε αναψυκτήρια που λειτουργούν παράλληλα σε μουσεία και αρχαιολογικές εγκαταστάσεις). Στον τουριστικό ξενώνα υπάρχει άλλωστε ένα μεγάλο αίθριο που καλύπτει με το παραπάνω πιθανές ανάγκες εστίασης κατά την τουριστική περίοδο.
Θα μου πείτε το εκάστοτε Τοπικό Συμβούλιο και ο εκάστοτε Δήμαρχος έχουν προφανώς την ευθύνη και το δικό τους όραμα. Στον Πόρο, όπως όλα δείχνουν, φαίνεται πως μας λείπει ένα ακόμη καφε-ουζερί - πιτσαρία για να δώσει ζωή στον τόπο και την παλιά του χαμένη αίγλη, όταν πλέον στον Πόρο υπάρχουν δεκάδες από αυτά και σε όλη την Κεφαλονιά εκατοντάδες. Εγώ μπορεί να έχω την δική μου διαφορετική άποψη αλλά όπως είχε πει ο Λουίτζι Πιραντέλο «έτσι είναι εάν έτσι νομίζετε».
Από πρόθεση και όχι από αδυναμία έχω επιλέξει από την εποχή που αποσύρθηκα από τα κοινά να μην εμπλέκομαι στην διαχείριση των τοπικών υποθέσεων. Ο λόγος που κάνω αυτήν την δημόσια τοποθέτηση είναι γιατί κινδυνεύω να χρεωθώ με την σιωπή μου, έχοντας την ιδιότητα του ενεργού πολίτη, τα όσα προβλέπω ότι θα συμβούν στον Πόρο στα χρόνια που έρχονται.
Το βέβαιο είναι πως η ζωή τρέχει, οι ευκαιρίες έρχονται και παρέρχονται και ό,τι δεν μπορούμε εμείς να το κάνουμε, αρπάζοντας τις ευκαιρίες που μας δίνονται, θα υπάρχουν πάντοτε κάποιοι άλλοι ικανοί που θα το κάνουν.
Και για να γίνομαι πιο συγκεκριμένος εάν ο Πόρος χάσει την μοναδική ευκαιρία που έχει ακόμη στην διάθεσή του για να υποστηρίξει κτηριολογικά κυρίως με την κεντρική αίθουσα αυτού του κτηρίου την μόνιμη παρουσίαση αρχαιολογικής έκθεσης και παράλληλα τις μελλοντικές αρχαιολογικές και πολιτιστικές ανάγκες που θα προκύψουν, γιατί είναι βέβαιο πως θα προκύψουν, οι δράσεις αυτές θα μεταφερθούν εξ ανάγκης στο πλησιέστερο σημείο των ανασκαφών, δηλαδή στην Σκάλα που διαθέτει ένα εξ ίσου θαυμάσιο κτήριο με εξ ίσου μεγάλη αίθουσα για να υποστηρίξει αυτές τις πολιτιστικές δράσεις και που από όσα μπορώ να εκτιμήσω ουδέποτε η κεντρική του αίθουσα, ακόμη και ως σκέψη, υπάρχει περίπτωση πως θα μετατραπεί από τους Σκαλισιάνους σε ουζερί και πιτσαρία.
Εάν η Σκάλα δικαίως σήμερα, λόγω των δυνατοτήτων της, έχει εξελιχθεί εν τοις πράγμασι ως η τουριστική πρωτεύουσα της περιοχής μας να μην μας φανεί καθόλου τυχαίο εάν με αυτά και με αυτά αρπάξει τις ευκαιρίες της και μετεξελιχθεί ως το αναμφισβήτητο κέντρο της περιοχής μας και ταυτόχρονα η πολιτιστική μας πρωτεύουσα.
Δεν το λέω αυτό ούτε ανταγωνιστικά, ούτε τοπικιστικά, κάθε άλλο μάλιστα. Εάν εμείς στον Πόρο δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να ανταποκριθούμε στα μελλούμενα θα έλεγα πως ευτυχώς που υπάρχει ακόμη αυτή η δυνατότητα στην περιοχή μας, δηλαδή στην Σκάλα, για να αποκτήσουμε ένα εκθεσιακό –πολιτιστικό κέντρο αντάξιο της ιστορίας αυτού του τόπου.
Πόρος – Σκάλα ένα τσιγάρο δρόμος είναι και σε λίγο μια ενιαία πολιτεία θα είμαστε. Το λέω μόνο για όσους ενδεχομένως αύριο πίνοντας το ουζάκι τους στον προαύλιο χώρο του Ξενώνα του Πόρου «θα κλαίνε πάνω στο χυμένο γάλα».
Υ.Γ
Και με την ευκαιρία μιας και μιλάμε για κτηριακές υποδομές μήπως έχετε κάτι να μας πείτε για το νέο κτήριο που θα στέγαζε το προτεινόμενο μουσείο του Πόρου, το νέο Σχολικό συγκρότημα Γυμνασίου Λυκείου στα Ράγια, το κτήριο υποδοχής στον λιμένα και την μαρίνα του Πόρου ή μήπως φταίμε και εμείς για αυτά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου