ΔΙΚΗΣ ΟΦΘΑΛΜΟΣ- Γεώργιος Βελλιανίτης

Στη θάλασσα της καθημερινότητας
μικρό σανίδι μέσ’ στα κύματα παλεύω,
σε κατευθύνσεις διάφορες πηγαίνοντας
μ' αναμονή σε μια γωνιά να καταλήξω.

Θάτανε πολύ άδικο να πώ,
πως δεν είδα την παρουσία Σου.
Πως δεν ένοιωσα τη Βοήθεια Σου.
Σε κάποιο τέλος τη δικαίωσή σου.


Πολλοί ξεχνάνε και την Ύπαρξή Σου.
Δεν δέχονται την προστασία, τη στοργή Σου.
Στην παραζάλη, τη χαμένη γνώση τους,
δεν ξέρουν πώς βαδίζουν για να ζήσουν.

Μόνο σαν έρθουνε μεγάλες δυσκολίες,
Θυμόμαστε. Τότε λέμε, «Βοήθεια»,
Γιατί όλοι κατά βάθος ξέρουμε
πως πάν’ απ’ όλα βρίσκεσαι Σύ: Η Αλήθεια.

΄Εχοντας δεί τη Χάρη και το Δίκιο Σου
όσες φορές εβρέθηκα στο Χάος,
αποτελέσματα που δεν τα φανταζόμουνα.
΄Ολοι οι άνθρωποι θαμπώνοντ’ απ΄ το βάρος.

Και πάλι αποθέτω τις ελπίδες μου.
Ομολογώ, σαν άνθρωπος πλανιέμαι.
Μα ξέρω πάντα μέσα μου, Υπάρχεις.
΄Οταν θα έρθ’ η ΄Ωρα, Εσύ άρχεις.

Μεγάλη Θεία Δίκη, Φωτεινή Αλήθεια,
Ή σε καλό ή σε κακό, στέκεσαι υπεράνω.
Κανείς δε βλέπει μέσ’ στην καθημερινή συνήθεια.
΄Ερχεσαι έτσι αναπάντεχα. Τα χάνω.

΄Εχεις παντού τον τελευταίο Λόγο.
Άλλες βουλές Κυρίου, άλλες ανθρώπων.
΄Ερχεται ώρα που το λέει ο κόσμος.
Είν’ η κατάληξη χαμένων ή όχι, κόπων.

Μα όποιος έχει καθαρή καρδιά,
Του στέλνεις στον καιρό του το κουράγιο.
΄Εστω και αν παιδεύεται μέσ’ στην ψευτιά,
τον κατευθύνεις προς το ποθητό μουράγιο.

Απευθύνω ξανά θερμή την έκκληση.
Δώσε με το Πλατύ Χαμόγελο κουράγιο.
Φύσηξε στην καρδιά Δύναμη με Συγχώρηση,
Να φθάσει στο Σκοπό, χωρίς παρέκκλιση.

Ξέρω, εμείς πως είμαστε υπεύθυνοι.
Μας έδωσες εφόδιο τη θέληση.
΄Ομως αφού αναμφίβολα είμαστε μικροί,
βοήθα όταν χρειάζεται να μένουμε σωστοί.

Στείλε στη λαίλαπα την καθημερινή,
Γαλήνη, ν’ απαλύνει τη ζωή μας.
Γιατί, αφού πάντα φαίνεται η λίγη δύναμή μας.
Διψάμε. Χρειαζόμαστε σα νερό τη Στοργή.

Στο Μεγαλείο Σου με ταπεινοφροσύνη,
Απ΄ τη καρδιά στέλνω «Ευχαριστώ».
Είναι αυτό κάτι ξεχωριστό.
Είναι αγαλίαση. Ελπίδα. Ευγνωμοσύνη…….

Αργοστόλι 18 Ιουνίου 1985