Έρχεται ο Ήλιος! Όχι βέβαια αυτοπροσώπως... Ο ζωοδότης του κόσμου που εδώ και λίγα χρόνια είναι σχετικά
Έρχεται ο Ήλιος! Όχι βέβαια αυτοπροσώπως... Ο ζωοδότης του κόσμου που εδώ και λίγα χρόνια είναι σχετικά αδρανής ετοιμάζεται να μας στείλει μια πολύ μεγάλη δόση της ενέργειας του, δημιουργώντας πολλούς προβληματισμούς για τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό τόσο στα έμβια όντα, όσο και στα δίκτυα μεταφοράς ενέργειας.Σύμφωνα με τους επιστήμονες το 2012 και το 2013 θα είναι οι χρονιές της μεγαλύτερης έντασης του φαινομένου, αρχικά μάλιστα είχε δοθεί και μια ημερομηνία (22/9/12) η οποία θα είναι η D-Day της Ηλιακής απόβασης στη Γη. Μια πιο πρόσφατη εκτίμηση μεταθέτει το φαινόμενο για το Μάιο του 2013. Ανάλογες «επιθέσεις» έχουν υπάρξει και στο παρελθόν, ωστόσο η σχεδόν απόλυτη εξάρτηση μας από την ηλεκτρική ενέργεια και τα ηλεκτρονικά συστήματα καθιστά πλέον κάθε κοσμικό βομβαρδισμό εξαιρετικά κρίσιμο.
Η εμπειρία της τελευταίας ...μανιασμένης ηλεκτρομαγνητικής επίθεσης στο Κεμπέκ του Καναδά και στις ΗΠΑ στις 13/3/89 έδειξε ότι αν δεν προστατευθούν έγκαιρα οι μετασχηματιστές το black out πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Στην ίδια δυσχερή θέση θα βρεθούν οι τηλεπικοινωνιακοί δορυφόροι, αρκετοί από τους οποίους θα νεκρωθούν. Τα σενάρια ποικίλουν-πολλά από αυτά μάλιστα έχουν παιχτεί ήδη στην τηλεόραση σε μορφή δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ-και το βέβαιο είναι ότι η ΝΑΣΑ φροντίζει να είναι όσον το δυνατόν πιο ενημερωμένη σε σχέση με την ένταση, την πολικότητα και τον ακριβή χρόνο έξαρσης του φαινομένου.
Ο περιοδικός κύκλος των κηλίδων
Οι Ηλιακές διαταραχές γίνονται σύμφωνα με ένα περιοδικό κύκλο που ονομάζεται κύκλος Ηλιακών κηλίδων και είναι γνωστές από πολύ παλιά (τουλάχιστον από το 300 μ. Χ στην Κίνα και από το 1610 μ. Χ στη Δύση). Θα μπορούσε επίσης να ονομαστεί και κύκλος έκλαμψης ή έξαρσης, αν θέλουμε να ακριβολογήσουμε. Παρά την έρευνα δύο αιώνων η αιτία του κύκλου των Ηλιακών κηλίδων συνεχίζει να αποτελεί ένα μυστήριο.Ο κύκλος των κηλίδων δεν είναι απόλυτα τακτικός. Έτσι, αν και ο κύριος κύκλος διαρκεί κατά μέσο όρο 11,1 χρόνια από το 1527 μ. Χ που άρχισαν να παρατηρούνται ως σήμερα έχουν υπάρξει κι άλλοι που ποικίλουν μεταξύ 7 και 17 χρόνων. Επιπρόσθετα, στην περίοδο 1645-1715 οι Ηλιακές κηλίδες ήταν σχεδόν απούσες, όπως περίπου συνέβη και αμέσως μετά από την έξαρση του 2000-01, όπου η Ηλιακή δραστηριότητα έπιασε ...πάτο.
Η περιοδικότητα των Ηλιακών κηλίδων έμοιαζε ότι κατά κάποιο τρόπο συνδεόταν με τους πλανήτες. Από το 1850 περίπου, όταν πρωτοανακαλύφθηκε ο κύκλος των Ηλιακών κηλίδων εκδόθηκαν περισσότερες από 150 μελέτες για πιθανές σχέσεις κηλίδων και πλανητών. Υπήρξαν διάφοροι ισχυρισμοί με σημαντικά αποτελέσματα για τους εσωτερικούς πλανήτες, για τους εξωτερικούς, για όλους ή για συγκεκριμένους συνδυασμούς πλανητών. Επίσης, μελέτες για αστρικές περιόδους, για συνοδικές ή για περιόδους αντίθεσης που συμβαίνουν κατά τη μέγιστη απομάκρυνση από το επίπεδο του ηλιακού ισημερινού, για δυνάμεις βαρύτητας, ηλεκτρικές ή μαγνητικές που επιδρούν κάθετα ή εφάπτονται ή και τα δύο.Μελέτες πριν το 1923 είχαν γίνει από τον Huntington ενώ πριν το 1961 και αργότερα, το 1973 –με περισσότερα στοιχεία- από τον Williams. Οι έρευνες του διαστήματος άλλαξαν δραματικά τις εντυπώσεις μας για τον Ήλιο και το Ηλιακό σύστημα όμως η καινούργια πραγματικότητα που δημιουργήθηκε τις περισσότερες των περιπτώσεων είναι ...πιο μυστηριώδης από την παλιά.
Όσον αφορά τα αστρολογικά δεδομένα μιας Ηλιακής καταιγίδας, αυτά φαίνεται να διαφέρουν από εκείνα που συνήθως σε ένα γήινο ωροσκόπιο παραπέμπουν σε ηλεκτρομαγνητικές διαταραχές (όπως για παράδειγμα οι όψεις του Ουρανού-κυρίως με τον Ερμή. Στην κοσμική επίθεση της 13ης Μαρτίου του 1989 στον Ηλιοκεντρικό χάρτη των πλανητών η πιο χαρακτηριστική όψη ήταν η ακριβής αντίθεση του Άρη με τον Κρόνο, ενώ εξ ίσου «ύποπτο» μπορεί να θεωρηθεί και το τετράγωνο της Αφροδίτης με το Δία.
Βέβαια το ...κλου της περιόδου είναι το τετράγωνο του Ουρανού με τον Πλούτωνα που δεν γνωρίζουμε τι ώθηση θα δώσει στο φαινόμενο, αν δηλαδή θα το μειώσει η θα το επιτείνει. Οι δύο αργοί πλανήτες έκαναν πάλι τετράγωνο το 1933 που είχαμε ένα από τα αξιοσημείωτα ελάχιστα του 20ου αιώνα. Αν η τάση τους είναι να «τραβούν» στα άκρα την Ηλιακή δραστηριότητα, τότε πιθανότατα σε μια περίοδο Ηλιακού μέγιστου θα δούμε τον ..ουρανό με τ’ άστρα!
Πηγές: «Υπερφύση» Λάιαλ Γουάτσον
«Κύκλοι του Ουρανού» Γκι Λ Πλέηφερ και Σ. Χιλ
«Recent advances in Natal Astrology” Jefrey Dean
«Ο Ήλιος και η δράση του» Π Ροβίθης
«Planetary Phenomena» Neil Michelsen
Μετάφραση – απόδοση Λίντα Παπασταύρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου