μερικοί στοίχοι Οδυσσειας

http://www.mikrosapoplous.gr/homer/odm0m.htm

Α	Τότες η γαλανόματη θεά τού απολογιέται· «Όσα ρωτάς θα σου τα πω κι εγώ μ' αληθοσύνη. Τού άξιου τού Αχίαλου παινιέμαι γιος πώς είμαι,
180	ο Μέντης, τώ θαλασσινών τής Τάφος βασιλέας· με πλοίο μου στα μέρη αυτά και με συντρόφους ήρθα τα πέλαγ' αρμενίζοντας προς τους ξενογλωσσίτες τής Τέμεσης, με σίδερο, χαλκό απ' αυτούς να πάρω.
185	το πλοίο μένει σε ξοχή, παράοξω από την πόλη, κάτω απ' το Νείο το σύδεντρο, ατού Ρείθρου το λιμάνι. Εμείς δα φίλοι γονικοί λεγόμαστε απαρχήθες ο ένας τού άλλου· πήγαινε και ρώτηξε το γέρο ήρωα Λαέρτη· λένε αυτός πια δεν πατάει στην πόλη,
190	παρά μακριά στην εξοχή μονάχος τυραννιέται, και γέρικη σπιτοκυρά θροφή τού παραθέτει, η κούραση τα σκέλια του σαν πιάση, που με κόπο τα σέρνει στον ανήφορο τού αμπελοχώραφού του. Ήρθα, επειδής και λέχθηκε πώς στην πατρίδα του ήταν
195	ο κύρης σου· όμως οι θεοί τού κόβουνε το δρόμο. Τι δεν απέθανε στη γης ο μέγας ο Οδυσσέας, μόν' κάπου ακόμα ζωντανός στα πέλαγα κρατιέται, σε κυματόζωστο νησί, που άντρες κακοί τον έχουν, άγριοι, και με το ζόρι αυτοί τόνε βαστάνε πίσω.
200	Όμως σου προμαντεύω εγώ, καθώς στο νου μου μέσα το βάλαν οι αθάνατοι, κι όπως θα βγει πιστεύω, αν κι ούτε μάντης είμαι εγώ, κι ούτες απ' όρνια νιώθω, να 'ρθη πια εκείνος στη γλυκειά πατρίδα δε θ' αργήση

και

245	Γιατί όσοι γύρω στα νησιά πρωτοστατούν αρχόντοι, Δουλίχι, Σάμη, Ζάκυθο με τα δασιά τα δέντρα, κι όσοι στο βραχορίζωτο το Θιάκι εδώ αρχοντεύουν, όλοι ζητούν τη μάνα μου και μου χαλνάν το βιός μου. Κι εκείνη μήτε αρνιέται τους γάμο φριχτό, και μήτε
250	τέλος να δώση δύνεται· και δός του αυτοί το σπίτι μου καταλούνε· γλήγορα και μένα θα με φάνε.»
	Τότε η Παλλάδα η Αθηνά τού λέει χολοσκασμένα· «Αλλοίς, και πόσο χρειάζεσαι τον Οδυσσέα κοντά σου, ετούτους τους ξεδιάντροπους μνηστήρες να βαρέση.

και
ραψωδία ρ  

Πήραν το πετρωτό στρατί και ζύγωσαν τη χώρα, και σάνε φτάσανε σιμά στην κρουσταλλένια βρύση,
205	που ο κόσμος έπαιρνε νερό, κι ο Νήριτος την είχε, κι ο Ίθακος κι ο Πολύχτορας, χτισμένη, κι ήταν λεύκες δάσος εκεί νερόθρεφτες που ολούθε την κυκλώναν, και κατρακύλα κρυό νερό ψηλάθε από το βράχο, κι ήταν βωμός απάνωθε χτισμένος, που θυσιάζαν
210	στις Νύφες όσοι διάβαιναν· κει πέρα ο Μελανθέας τους βλέπει του Δολίου ο γιός, με δυό βοσκούς κατόπι, που φέρναν τα πιο διαλεχτά των κοπαδιώνε γίδια για τώ μνηστήρων το φαγί· κι άμα τους είδε εκείνος πειραχτικά τους μίλησε και με μεγάλη κάκια,

φτανωντας

Ευτύς κατόπι του έφτασε στους πύργους κι ο Οδυσσέας, όμοιος με κακορίζικο και γέρο ψωμοζήτη, ακουμπισμένος σε ραβδί, και κουρελοντυμένος. Και καθώς μπήκε, κάθισε στο φράξινο κατώφλι,
340	σε παραστάτη γέρνοντας απ' ώριο κυπαρίσσι,