Makis Metaxas
Σαν σήμερα έφυγε από την ζωή πριν τρία χρόνια ένας αγαπημένος μου (μας) φίλος, ο Γεράσιμος Αρσένης.
Δεν θα αναφερθώ για το πολιτικό μέγεθος του ανδρός, έχουν τοποθετηθεί επ' αυτού οι έχοντες γνώση και όσοι θα καταγράψουν στο μέλλον ακριβοδίκαια τα τότε ιστορικά γεγονότα.
Εγώ σήμερα οφείλω να μοιραστώ μαζί σας μερικές στιγμές του Γεράσιμου που είχα την τύχη να ζήσω μαζί του λίγο πριν φύγει για πάντα από κοντά μας.
Ο Γεράσιμος λίγο πριν φύγει από την ζωή και έχοντας πλήρη διαύγεια αλλά και αυτογνωσία ζήτησε από την αγαπημένη του Λούκα να τον φέρουν για λίγες μέρες στο νησί του.
Έχω την αίσθηση πως μέσα του ήξερε πως αυτό θα ήταν ενδεχομένως το τελευταίο του ταξίδι στον γενέθλιο τόπο του.
Όταν φτάσανε στα Σπαρτιά η Λούκα με πήρε τηλέφωνο να κατέβω να τον δω γιατί ήθελε κάτι να μου πει.
Την άλλη μέρα τους επισκέφθηκα μαζί με την Hettie στο σπίτι τους. Κοντά τους ήταν όπως πάντα ο φύλακας άγγελός τους ο Γιάννης Ζησόπουλος.
Όταν φτάσαμε στο σπίτι τους μας υποδέχθηκε η Λούκα και από τον πόνο του προσώπου της κατάλαβα πως ο Γεράσιμος δυστυχώς βρισκόταν σε πορεία αποδρομής και αυτό όπως με ενημέρωσε κατ’ ιδίαν φαινόταν να ήταν και ιατρικά αναπόφευκτο.
Αφού είπαμε τα τυπικά ο Γεράσιμος μπήκε κατ’ ευθείαν στο θέμα και με ρώτησε εάν μπορώ να του διαθέσω μερικές μέρες για να κάνουμε μαζί μερικές επισκέψεις σε διάφορα μέρη που θα ήθελε να δει και ιδιαιτέρως στις αρχαιολογικές θέσεις που μαζί τους τις είχαμε κατ’ επανάληψη περπατήσει και μελετήσει και ήξερε απολύτως τι σήμαιναν για αυτόν και την πατρίδα μας.
Χωρίς πολλές κουβέντες συμφωνήσαμε πως από την επόμενη μέρα θα ξεκινούσαμε ένα οδοιπορικό στους τόπους που ήθελε οπωσδήποτε να επισκεφθεί και το πρόγραμμα θα το καθόριζε αυτός ανάλογα με τον καιρό και τις δυνάμεις του.
Με πόνο καρδιάς κατάλαβα πως αυτό που μας ζητούσε ήταν στην ουσία να τον βοηθήσουμε να αποτίσει το τελευταίο χαίρε στο νησί που τόσο είχε αγαπήσει.
Την επόμενη μέρα και στις μέρες που ακολούθησαν μαζί με τον Γιάννη ως οδηγό και συνοδό μας ξεκινήσαμε το οδοιπορικό για το τελευταίο αποχαιρετιστήριο ταξίδι του Γεράσιμου στον γενέθλιο τόπο του.
Ο Γεράσιμος στο μπροστινό κάθισμα, ο Γιάννης οδηγός και εγώ στο πίσω κάθισμα επί μέρες γυρίσαμε όλους τους τόπους που ο Γεράσιμος ήθελε οπωσδήποτε να επισκεφθεί. Τους αρχαιολογικούς χώρους, τις αρχαίες ακροπόλεις του νησιού του και ειδικά μερικά δρομάκια και τοπία της περιοχής της Λειβαθούς που για αυτόν όπως μου εξήγησε είχαν μια ξεχωριστή θέση στην μνήμη του.
Την τελευταία ημέρα την αφήσαμε για τον Αίνο.
Πριν φύγουμε τον είδα να μην είναι και τόσο καλά αλλά αυτός επέμενε ότι θα πρέπει να πάμε πάση θυσία.
Όταν φτάσαμε στην κορυφή του βουνού εκεί που είναι το παρατηρητήριο του δασαρχείου, στις κεραίες, μας ζήτησε να τον αφήσουμε για λίγο μόνο του.
Η αλήθεια είναι πως περπατούσε εκείνη την ημέρα με αρκετή δυσκολία και ο Γιάννης δεν ήθελε να τον αφήσει στιγμή από κοντά του.
Μας ζήτησε επιτακτικά να τον βοηθήσουμε να ανέβει στο παρατηρητήριο στο ψηλότερο σημείο που θα μπορούσε να αναρριχηθεί για να δει από εκεί τον τόπο του.
Έκατσε όρθιος επί πολλά λεπτά κοιτώντας από εκεί όλη την Κεφαλονιά και όλα τα γύρω νησιά.
Όταν κατέβηκε ήταν τόσο συγκινημένος που δεν το άντεξε και φάνηκε για λίγο σαν να χάνει τις αισθήσεις του.
Γονάτισε ακουμπώντας τα χέρια του στο έδαφος και εκεί χωρίς να το δει βρέθηκε ένα σπασμένο γυαλί που του πλήγωσε την παλάμη.
Του ζητήσαμε να σταματήσουμε την περιοδεία και να γυρίσουμε άμεσα στο Αργοστόλι για να φροντίσουμε το τραύμα που αιμορραγούσε .
Με πολύ δυσκολία καταφέραμε να τον μεταπείσουμε πως πρέπει οπωσδήποτε να γυρίσουμε πίσω.
Γυρίσαμε στο Αργοστόλι και αφού φροντίσαμε το τραύμα στο Φαρμακείο του γιου του Γιάννη απέναντι από το Νοσοκομείο γυρίσαμε στο σπίτι τους στα Σπαρτιά.
Την επόμενη μέρα η Λούκα με ενημέρωσε πως μίλησε με τον γιατρό του και θα έπρεπε να έφευγαν άμεσα για την Αθήνα για την εκ νέου εισαγωγή του στο νοσοκομείο. Μετά από λίγες μέρες ο Γεράσιμος έφυγε για το μεγάλο του ταξίδι στην αιωνιότητα
Αυτό όμως έμελε να ήταν το τελευταίο και αποχαιρετιστήριο ταξίδι του Γεράσιμου στον γενέθλιο τόπο του που είχα την τύχη να τον συντροφεύσω εκείνες τις ημέρες και θεώρησα σκόπιμο χάριν της ημέρας αλλά κυρίως της ιστορίας πως έπρεπε να το μοιραστώ μαζί σας.
Σε αυτές τις διαδρομές είχα για μια ακόμη φορά την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί επί πολλές ώρες για τον Ελληνισμό, το νησί του, την οικογένειά του και ιδιαιτέρως για τα πρόσφατα ιστορικά γεγονότα που είχε άμεση γνώση και εμπλοκή.
Επειδή η κουβέντα μας ήταν σε πολλές περιπτώσεις αρκετά προσωπική αυτονόητο είναι πως έτσι οφείλω να την διαφυλάξω. Εξ άλλου ο Γεράσιμος ο,τι είχε να πει τα έχει πει δημοσίως ή έχει φροντίσει να τα καταγράψει και δεν θα επιθυμούσε ποτέ να μεταφερθούν ή να ερμηνευθούν μέσω τρίτων.
Θα αναφερθώ όμως για κάτι πολύ ανθρώπινο που με εξέπληξε όταν μου το είπε.
Κάποια στιγμή εκεί που περπατούσαμε κοντά στην παραλία στο Τραπεζάκι με ρώτησε εάν ξέρω καλά την περιοχή.
Του απάντησα πως νομίζω πως την ξέρω αρκετά καλά.
Με κοίταξε στα μάτια και χαμογελώντας μου είπε πως αυτός ξέρει κάτι που εγώ αποκλείεται να ξέρω.
Τον ρώτησα τι είναι αυτό που εσύ ξέρεις τόσο καλά Γεράσιμε και εγώ δεν μπορώ να ξέρω;
Πάμε τότε να σου δείξω το ομορφότερο δρομάκι που έχω ποτέ περπατήσει μου είπε.
Πήραμε τον Γιάννη και περπατήσαμε μαζί αυτόν τον σκεπασμένο από δένδρα χωματόδρομο που κατεβαίνει από το Τραπεζάκι προς την Θάλασσα και εκεί μου έδειξε ένα μικρό πανέμορφο μονοπατάκι που σε οδηγούσε μέσα στο πευκόφυτο δάσος.
Το έχεις ποτέ περπατήσει αυτό το μονοπάτι; με ρώτησε.
Όχι του απάντησα και ομολογουμένως ήταν η πρώτη φορά που το έβλεπα.
Αυτό το μονοπάτι είναι το ομορφότερο για μένα μου είπε και θα σου πω το γιατί, γιατί εδώ κρατώ τις ομορφότερες οικογενειακές μου αναμνήσεις με τα παιδιά μου τα εγγόνια μου την Λούκα και την Αμαλίτσα. Θα ήθελα όταν γίνεις και εσύ παππούς να μην ξεχάσεις να φέρνεις και εσύ εδώ τα παιδιά, είμαι βέβαιος πως θα τους αρέσει.
Γεράσιμε θα το κάνω του είπα αρκεί να γίνω παππούς ! Γελάσαμε και επιστρέψαμε στην παραλία που μας περίμενε το αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε στο σπίτι του.
Από αυτήν την διαδρομή είναι και η τελευταία φωτογραφία που συνοδεύει αυτήν την ανάρτηση.
Για τον Γεράσιμο θα μπορούσα να γράψω πολλά. Δεν αισθάνομαι όμως πως είναι η ώρα. Μέχρι τότε θα κρατώ στην μνήμη μου τις ωραιότερες αναμνήσεις και τα όνειρα που μοιράστηκε μαζί μας αλλά και με πολλούς φίλους του για τον Ελληνισμό, το νησί του και τα αγαπημένα του πρόσωπα.
Αιωνία σου η μνήμη αγαπημένε μας φίλε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου