Θεία Σταύρωση

 

Θεία Σταύρωση

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Πολλά έχουν γραφεί για την Σταύρωση και γενικά για το Θείο Δράμα

του Θεανθρώπου. Στην παρούσα δημοσίευση ακολουθούν δυο

ξεχασμένες στο χρόνο ποιητικές συνθέσεις του αξιόλογου ποιητή

Σωτήρη Γαλιατσάτου, που αφορούν στη Θεία Σταύρωση.

Δημοσιεύτηκαν στην τοπική εφημερίδα «Το Μέλλον» το 1966. Η

δύναμη του στίχου και το μήνυμα, που μ’ αυτό σφραγίζει την κατάληξη

των ποιημάτων, με την εσωτερική ορθόδοξη θρησκευτικότητα, δείχνουν

το ποιητή ως αξιόλογον, μέσα στην αληθινή απλότητά του…

«Το Θείον Δράμα»

Ο Χριστός επί Σταυρού έπασχε κι’ ο λόφος

ο φριχτός ο Γολγοθάς έτρεμε, βογγούσε.

Άγριος η Γη δρυμός, η κακία ζόφος,

Ήλιος από Χαναάν αχτινοβολούσε.

Θεανθρώπου κηρύγματα. «Πάντες οι θνητοί

την Ειρήνη ζήσετε και την αρετήν».

«Στον Εσταυρωμένο»

Αιώνες είκοσι, Χριστέ, γύρισα πίσω

να Σ’ ευρώ. Με βλέψη από δάκρυ θολή

στον ώμο τον βαρύ Σταυρό Σου να κρατήσω

κι ‘ ας έννοιωθα του Γολγοθά την απειλή.

Με δάκρυα του πόνου Σου, Χριστέ, να σβήσω

τη φλόγα που θα Σ’ έκαιε τόσο πολύ.

Και με το νερό τα Θεία χείλη να δροσίσω

που Σε ποτίσανε με ξύδι και χολή.

Φρικτά πονούσες, ω Χριστέ και μετά λύπης

έλεγες: ω Θεέ, γιατί μ’ εγκαταλείπεις;

Έπειτα στερνή παίρνοντας αναπνοή:

«Στα χέρια Σου, Πατέρα, το Πνεύμα μου πάρε!

Στο δράμα τέλος ήρθε, σε νίκησα Χάρε

κι’ ο Τάφος από νέα θα λάμψη ζωή!»