Ενα αντιο στον ΤΖΕΡΡΥ

 Απο  Natasha Metaxa

 · 

ΑΝΤΙΟ ΤΖΕΡΡΥ

“Οι ποδηλάτες” / Freny & Jerry�120 x 150cm, acrylic on canvas, 2018. English text bellow

Έμαθα πριν λίγες μέρες ότι ο πολυαγαπημένος μας φίλος Τζέρρυ έφυγε για το μακρύ ταξίδι χωρίς επιστροφή. Το καλοκαίρι που θα γυρίσουμε στο χωριό μας, δεν θα τον δούμε ποτέ ξανά να κάνει βόλτες το πρωί με το ποδήλατό του, ούτε θα ακούσουμε την βροντερή και χαρακτηριστική φωνή του να υποστηρίζει με σθένος ό,τι πιστεύει… Ούτε την ψηλόλιγνη φιγούρα του να κυματίζει ένα ποτήρι κρασί στο χέρι.

Ο Τζέρρυ δεν είχε καταγωγή από το χωριό μας, ούτε από την Κεφαλονιά, μα ούτε και Έλληνας ήταν. Ωστόσο, έκανε το χωριό μας πατρίδα του, και αυτός και η γυναίκα του η Φρένη. Όχι μόνο έγιναν Ποριώτες, αλλά βαφτίστηκαν Ορθόδοξοι με ελληνικά ονόματα. Τόσο αγάπησαν το χωριό μας, την κουλτούρα μας και την θρησκεία μας.

Τον θυμάμαι από τότε που ήμουν παιδί. Έχω την εικόνα ενός τεράστιου ανθρώπου πάνω σε ένα μικρό ποδηλατάκι να ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους του Πόρου και να καλημερίζει όλο τον κόσμο με δυνατή φωνή, σκορπίζοντας ένα τεράστιο χαμόγελο. Ήταν ο Αμερικάνος τότε... Τότε που ο Πόρος δεν είχε ακόμα τουρισμό και οι ξένοι που μας επισκέπτονταν ήταν λίγοι. Εκείνη την εποχή ήμασταν όλοι μία παρέα: οι Αθηναίοι Κεφαλλονίτες, οι Αμερικανοί Κεφαλλονίτες, οι Αυστραλοί Κεφαλλονίτες και οι καθαρόαιμοι, ντόπιοι Κεφαλλονίτες. Και τα καλοκαίρια όλα τα σπίτια ήταν ανοιχτά για όλους και εμείς τα παιδιά παίζαμε όλα μαζί.

Ο Τζέρρυ ήταν διαφορετικός. Ήταν μόνο Αμερικανός. Ήταν απλός, ανοιχτόκαρδος, ιδιόρρυθμος και αγάπησε τους Ποριώτες. Ο Τζέρρυ και η Φρένη πάντα βοηθούσαν διακριτικά όσους είχαν ανάγκη, χωρίς φανφάρες. Μπορεί οι φωνές τους να ακούγονταν από μακριά, αλλά η βοήθεια που πρόσφεραν ήταν πάντοτε σιωπηλή. Έχω ακούσει από πολλές οικογένειες για την υποστήριξη που δέχθηκαν όταν αντιμετώπισαν δύσκολες στιγμές.

Οι άνθρωποι χαρακτηρίζουν έναν τόπο με τη φιγούρα τους, το παράστημά τους, τη συμπεριφορά τους και τις πράξεις τους. Συνηθίζουμε να τους βλέπουμε στο σημείο που κάθονται, εκεί που περπατάνε, εκεί που κάνουν μπάνιο, στο καφενείο που μαζεύονται.

Έφυγαν πολλοί από το χωριό μας,�έφυγε ο Τζέρρυ… και εμείς εδώ δεν μπορέσαμε να τον χαιρετήσουμε… Θα μας λείψει ο Τζέρρυ.

Υ.Σ. Όταν μου ζήτησε η Φρένη να κάνω το πορτρέτο τους, ξαφνιάστηκα. Τα μόνα πορτρέτα που είχα κάνει μέχρι τότε ήταν του μπάρμπα Γεράσιμου του Αγράπιδου και του Σταύρου του Πετράτου. Είχαν πει τότε ότι ζωγράφιζα τόσο καλά “σαν να είχε μπει ο διάολος μέσα μου”. Αυτό έλεγαν οι ντόπιοι με αγάπη και εγώ κολακευόμουν. Μου έδωσε χρόνο να το σκεφτώ και ελευθερία να τους ζωγραφίσω όπως ήθελα. Επέλεξα να τους ζωγραφίσω πάνω στα ποδήλατά τους να περνούν και να χαιρετάνε όλους εμάς, με μια ανοιχτή αγκαλιά προς το χωριό μας που αγάπησαν τόσο πολύ, λουσμένοι στο φως του ήλιου.

GOOD BYE JERRY

"The Cyclists" / Freny & Jerry�120 x 150cm, acrylic on canvas, 2018

I learned a few days ago that our dear friend Jerry passed away on his long journey, one from which he will not return. This summer, when we return to our village, we will no longer see him riding his bicycle in the morning, nor hear his loud, unmistakable voice passionately defending his beliefs. We won’t see his tall, slender figure, a glass of wine in hand, waving in greeting.

Jerry was not from our village, nor from Cephalonia, nor was he Greek. And yet, he made our village his home, alongside his wife, Freny. They didn’t just become “Poriotes” (people of Poros)—they fully embraced our way of life, even being baptized as Orthodox Christians with Greek names. They loved our village, our culture, and our faith deeply.

I remember him from my childhood—a towering man on a small bicycle, riding up and down the streets of Poros, greeting everyone with a booming voice and an infectious smile. Back then, he was simply “the American.” That was a time when Poros had little tourism, and foreign visitors were rare. Yet, in those days, we were all one community: Athenians from Cephalonia, Americans from Cephalonia, Australians from Cephalonia, and the native-born Cephalonians. During the summers, every home was open, and we children played together as if we were one big family.

Jerry was different. He wasn’t “an American in Cephalonia”—he was just American, in the truest and best sense of the word. He was humble, open-hearted, and a little eccentric, and he loved the people of Poros. He and Freny quietly helped those in need, never drawing attention to their kindness. Their voices could carry across the village, but their generosity was always given in silence. Over the years, I’ve heard many families speak of the support they received from them during difficult times.

People shape the character of a place—through their presence, their manner, their actions. We come to know them by where they sit, where they walk, where they swim, or where they gather at the local café.

Many have left our village.

Now, Jerry has left too.

And we, who remain, never had the chance to say goodbye.

We will miss him.

P.S. When Freny asked me to paint their portrait, I was taken aback. Until then, I had only painted two portraits—one of Uncle Gerasimos Agrapidas and one of Uncle Stavros Petratos. People used to say my paintings were so lifelike, it was “as if the devil had taken over me”—a local expression meant with affection, and one that always flattered me.

Freny gave me time to think it over and the freedom to paint them however I wished. In the end, I chose to paint them as I remember them best: riding their bicycles, arms open in greeting, passing through the village they loved so dearly, bathed in sunlight.