ΕΚΕΙ ΣΤΑ «ΡΑΓΙΑ»

Την έβγαλε το κύμα έξω!

Είπε η φωνή στο τηλέφωνο, φωνή του ανθρώπου από το λιμεναρχείο.
Είναι εκεί έξω στα Ράγια θα τη δείτε.
Φτάσαμε μέσα στο απομεσήμερο.
Από μακριά κοιτούσαμε με προσοχή ψάχνοντάς την.
Είχαμε φτάσει σχεδόν στο τέλειωμα του κόλπου.
Ξανακοίταξα σαν γύπας   μπροστά δεξιά αριστερά και ενώ το αμάξι κύλαγε σιγά σιγά εκεί ακριβώς που σκάει το κύμα την
εντόπισα.
Κατεβήκαμε από το αμάξι, κρατώντας στα χεριά μας ξινάρι και μια τεράστια επιφάνεια πλαστικής λινάτσας.
Διασχίσαμε την αμμουδιά με τα θαυμάσια βότσαλα και την πλησιάσαμε.
Κείτονταν εκεί μόνη με το στόμα παράξενα ανοιχτό λες και θα μπορούσε να φωνάζει «βοήθεια» ή ωχ! πονάω.

Εκεί που είναι τα γεννητικά της όργανα και κατά πάσα πιθανότητα από τη μεγάλη πίεση είχαν βγει όλα έξω σαν μια μεγάλη
κουκουνάρα.
Είναι όμως ζωντανά και σου θυμίζουν ακόμα ζωή.
Μετρήσαμε: γενικό μάκρος 91 εκατοστά.
Από την ουρά μέχρι εκεί που φυτρώνει το κεφάλι της 68 εκατοστά.
Το πλάτος της πλάτης της ήταν πάνω μπροστά 65 εκατοστά. Εκεί ακριβώς την χάραξε η «λύσσα» μιας προπέλας  πλεούμενου.
Ήταν χαραγμένη αλλά όχι κομματιασμένη.
Στρώσαμε το σεντόνι γύρω της -λινάτσα πλαστική, γραμμωτή σαν σημαία ελληνική- και την σπρώξαμε όσο γινόταν πιο
μαλακά πάνω στο σάβανό της.
Τώρα κείτονταν ανάσκελα.
Λίγο ταλάντεμα  δεξιά αριστερά και ξαφνικά ανοίγει εκεί που ήταν ο τραυματισμός της -τομή εγκάρσια- και όλο της το
εσωτερικό κυρίως αίμα άρχισε να τρέχει σαν κρουνός βρύσης πλημμυρίζοντας έτσι το σάβανό της.
Σκουρόχρωμο μείγμα δείγμα πρόσφατης ζωής γιομίζει το αέρα από μια τουλάχιστον εμετική μυρουδιά.
‘Άντρες, γυναίκες και κάνα δυο παιδιά που στέκονταν εκεί κοντά της σταμάτησαν για λίγο να αναπνέουν.
Την τραβήξαμε όπως σκύλοι τραβάνε έλκηθρα πάνω στο χιόνι.
Διαλέξαμε με προσοχή μια θέση που θα της ταίριαζε.
Χέρια αντρικά και γυναικεία αρχίζουν να ανοίγουν μια γούβα, όχι πολύ βαθιά αλλά τόσο όσο θα την χωρούσε μέσα.
Τα παιδιά γύρω γύρω  ρωτούσαν ένα σωρό: πονάει? Φταίει? Θέλει? Μπορεί? και άλλα πολλά.
Οι ενήλικες δούλευαν γρήγορα αλλά η δυσωδία ήταν αφόρητη.
Την βάλαμε μέσα στο ρηχό λάκκο  και την σκεπάσαμε με φύκια που κουβάλησαν τα παιδιά και καμιά δεκαριά άτομα άλλα.
Μετά από τα φύκια ήρθανε μερικές φτυαριές άμμο  και βότσαλα  μαζί.
Τώρα ο λάκκος είχε σκεπαστεί.
Το μνήμα της.
Ο παραθεριστής  δεν θα σκεφτεί ποτέ ότι κάτω από τα πόδια του βρίσκεται ΕΚΕΙΝΗ.
Την ονόμασα Αύγουστος 2012 και ήταν για μένα 35 χρόνων.
Η Caretta caretta.
Κατελειός, 14 Αυγούστου 2012
Μαριάνθη Σαμόλη