Οι περί «άμεσης δημοκρατίας»

Κείμενο  Του Ν.Α.Καλογεροπούλου

που  εστάλη από τον Γερ. Βαλσαμή!!
Ακολουθεί το κείμενο.
Οι περί «άμεσης δημοκρατίας» 

Μου εστάλη στην Γενεύη ηλεκτρονικό μήνυμα για την «διαδήλωση της 5ης Νοεμβρίου με στόχο την ολοκλήρωση της Λαϊκής Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και την ψήφιση Νέου Συντάγματος Άμεσης Δημοκρ

ατίας».

Αξιέπαινη προσπάθεια που έπρεπε να είχε γίνει προ πολλού. Το 1985 είχα μιλήσει για τον Ελβετικό τρόπο διακυβερνήσεως στο Βιβλίο μου «Η Δημοκρατία, μορφές και έννοια», Εκδ. Σιδέρης. Ακολούθως, το 1996 επανέλαβα σαφέστερα την προτροπή με το βιβλίο μου «Οι ασθένειες της δημοκρατίας και η πολιτική μεταρρύθμισις». Το 2011, στο βιβλίο μου «Η ανατομία ενός εγκλήματος» με την συνεργασία της European League of Geneva, think tank εκ παλαιών διπλωματών και τ.στελεχών διεθνών Οργανισμών της οποίας είμαι Πρόεδρος, παραθέτω το προσχέδιο ενός Συντάγματος το οποίο περιλαμβάνει τρία μέρη, Οικονομία, Παιδεία και μέθοδο Διακυβερνήσεως με προσαρμογή του Ελβετικού συστήματος μονίμου κυβερνήσεως εθνικής ενότητος που αποκαλείται (ημι)άμεση δημοκρατία, μοναδικού στην Ευρώπη. Ήδη και πριν από το 1985 είχε αρχίσει να γίνεται σαφές ότι το παρόν σύστημα «κοινοβουλευτισμού», αγγλικής επινοήσεως από μετά το 1688 (The Glorious Revolution), είχε φτάσει στην Ελλάδα στο έσχατο σημείο της αποσυνθέσεως (κοιν. «σαπίλας»). Η μόνιμη διαμονή μου επί 60 έτη στην Γενεύη μου είχε δώσει το σημείο συγκρίσεως και τον ακριβή και δοκιμασμένο τρόπο θεραπείας του ελληνικού καρκινώματος. Ναι, η θαυμαστή «άμεση δημοκρατία», σε δόκιμη εφαρμογή από το 1938 στην Ελβετία, με τα άριστα αποτελέσματα που βεβαίωναν το αίτημα της φιλοσοφίας του «Πραγματισμού» («από των καρπών αυτών επιγνώσεσθαι αυτούς»), φαινόταν ότι, ασφαλώς, αυτή θα ήταν και η θεραπεία των «ασθενειών της δημοκρατίας» που αναφέρω δια μακρών στο ανωτέρω βιβλίο μου (1996). Βέβαια, τίποτε από αυτά δεν συγκίνησε τα γνωστά και μη εξαιρετέα ελληνικά ΜΜΕ. Τώρα όμως το θέμα φαίνεται ότι έρχεται στην επικαιρότητα.
Αλλά δεν είναι τόσο απλό, όπως βλέπω να το περιγράφει η ανακοίνωση για την «διαδήλωση» της 5ης Νοεμβρίου. Και θα πω γιατί δεν είναι απλό, με ένα παράδειγμα. Προ μηνών είχαμε δημοψήφισμα στην Ελβετία με θέμα:
«θέλετε η άδεια μετ’αποδοχών του ενός μηνός (για διακοπές) να παραταθεί στον ενάμισυ μήνα;;». Η απάντηση του ελβετικού λαού, κατά 75% ήταν «ΟΧΙ»! Στην ελληνική τηλεόραση της ΕΡΤ που βλέπω στην Γενεύη, παρετήρησα ότι η παρουσιάστρια Κα. Στάη το ανέφερε χωρίς να μπορεί να κρύψει την …έκπληξή της! Όταν το είπα σε φίλο μου Έλληνα μου απήντησε αυθόρμητα «εγώ θα ήθελα δύο μήνες». Και εδώ είναι το πρόβλημα! Οι Ελβετοί στο δημοψήφισμα απήντησαν αρνητικά ενώ, πάλι, σε ένα άλλο δημοψήφισμα που η κυβέρνηση τούς ρωτούσε αν εγκρίνουν μια πρόσθετη φορολογία απήντησαν …ΝΑΙ! Στον Asterix υπάρχει η φράσις που επαναλαμβάνουν με χιούμορ οι φίλοι μου «ils sont fous les Helvètes».
Είναι τρελοί οι Ελβετοί! Είναι πράγματι; Στην απάντηση των Ελβετών, στην έκπληξη της Κας Στάη και στην απάντηση του Έλληνα φίλου μου βλέπουμε ακριβώς που βρίσκεται η δυσκολία όταν λέμε «όλοι στην διαδήλωση της 5ης Νοεμβρίου για την ψήφιση Συντάγματος για Άμεση δημοκρατία»! Ξέρουμε όλοι ότι το σημερινό σύστημα κοινοβουλευτισμού είναι σάπιο. Υπάρχει η δικτατορία 4 ετών ενός κόμματος που συγκεντρώνει «πλειοψηφία» χάρη σε έναν μαγειρευμένο εκλογικό νόμο. Το κόμμα αυτό έρχεται έτσι στην εξουσία με ψήφους 35 ή 45% είναι δηλαδή μειοψηφία. Αλλά με τον εκλογικό νόμο έχει δύναμη 160 βουλευτών στην Βουλή, είναι δηλαδή πλειοψηφία. Οι βουλευτές αυτοί οι οποίοι, κατά το Σύνταγμα, πρέπει να ψηφίζουν κατά συνείδηση, ξέρουν ότι στην πράξη δεν είναι ελεύθεροι. Διότι αν ψηφίσουν αντίθετα με την βούληση του Αρχηγού κινδυνεύουν να διαγραφούν από το κόμμα. Από το άλλο μέρος η Αντιπολίτευση, αντί να βοηθά το έργο της κυβερνήσεως για το καλό του τόπου, γνωρίζει εκ παραδόσεως ότι πρέπει να ακολουθεί την τακτική του …Δεληγιάννη ο οποίος έλεγε το σταθερό «πολιτική μας είναι το αντίθετο του Τρικούπη». Είναι φυσικό. Η αντιπολίτευση «ξέρει» ότι σκοπός της είναι να ρίξει την κυβέρνηση και το μόνο μέσον για την σκοπό είναι η αντίσταση σε ο,τι προτείνει ή επιτυγχάνει η κυβέρνηση. Βασικός κανών των μεθόδων της προπαγάνδας. Πώς είναι δυνατόν να απορούμε διατί η Ελλάς έχει φθάσει σε αυτό το κατάντημα; Κάποτε, όταν ήμουν νεότερος θυμάμαι ότι ο Καραμανλής εθαυμάζετο γιατί «έκανε δρόμους», διόρθωνε δηλαδή το οδικό δίκτυο που είχαν καταστρέψει οι Γερμανοί. Αυτό ήταν αρκετό για τον Γεώργιο Παπανδρέου, να «εφεύρει» το αντιπολιτευτικό του σύνθημα «εμείς δεν θα κάνουμε δρόμους»! – κλασικός νόμος των μεθόδων της προπαγάνδας όπως εξηγώ στο ομώνυμο βιβλίο μου (το οποίο θα κυκλοφορήσει σε 3η Έκδοση πριν από τα Χ-να). Κάποτε, όταν ήμουν …λιγότερο νέος, η Ελλάς, με την εισροή των κεφαλαίων των Ελλήνων του εξωτερικού, είχε φθάσει σε ετήσια άνοδο του ΑΕΠ 8% και των ιδιωτικών επενδύσεων στο 10% και όλοι στην Ευρώπη μιλούσαν για «το ελληνικό οικονομικό θαύμα». Νέα ευκαιρία για τον αντιπολιτευόμενο Γεώργιο της μοιραίας οικογένειας, για το ευρηματικό σύνθημα «ευημερούν οι αριθμοί και πάσχουν οι άνθρωποι». Έτσι, με αυτές τις «εξυπνάδες» της ασυνείδητης «πολιτικής ράτσας» που επιδιώκει με κάθε μέσον την κατάληψη της εξουσίας και των προνομίων της, φτάσαμε στο σημερινό κατάντημα όπου δεν ευημερεί ΤΙΠΟΤΑ. Αλλά θα προτιμούσαμε, σε ένα δημοψήφισμα κατά τα Ελβετικά, να …παρατείνουμε τις διακοπές στους δύο μήνες και εκπλησσόμεθα ότι οι Ελβετοί ήσαν τόσο «βλάκες» ώστε να απορρίψουν την πρόταση παρατάσεως κατά μισό μήνα! Αυτά τι σημαίνουν; Ασφαλώς η λύσις του ελληνικού πολιτικού προβλήματος πρέπει να είναι η Ελβετική φόρμουλα. Δηλαδή κυβέρνησις εθνικής ενότητος, δηλαδή Συνταγματικώς επιβεβλημένη συμμετοχή όλων των κομμάτων με ψήφους άνω του 8% στην κυβέρνηση. Αυτό έχει το πλεονέκτημα ότι τα κόμματα, στον αγώνα για την άλωση της εξουσίας, δεν θα δημαγωγούν και θα σκέπτονται σοβαρά («μέσα στον χορό»), αφού άλλωστε η εξουσία τους είναι οπωσδήποτε εξασφαλισμένη! Οπότε τι γίνεται σε περίπτωση διαφωνίας για ένα συγκεκριμένο θέμα; Είναι απλό το θέμα στην Ελβετία: γίνεται δημοψήφισμα επί του συγκεκριμένου θέματος και αποφασίζει ο λαός. Στην Ελβετία γίνονται 4 δημοψηφίσματα τον χρόνο (με προσέλευση στις κάλπες αλλά και με αλληλογραφία) επί περισσοτέρων ειδικών θεμάτων.
Δεν θα αναπτύξω τις πολλές λεπτομέρειες αυτής της δημοκρατικής αρχής σε αυτό το σημείωμα. Αλλά θα μιλήσω για το ειδικό πρόβλημα που το σύστημα αυτό παρουσιάζει στην Ελλάδα. Τα δύο ανωτέρω παραδείγματα δείχνουν το πρόβλημα με σύγκριση νοοτροπίας των δύο λαών. Είναι η διαφορά πολιτικής κουλτούρας (δηλ. Παιδείας) μεταξύ των δύο λαών. Το πολιτικό πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πρόβλημα Παιδείας. Ο Ελβετός πολίτης έχει δεχθεί το μάθημα από δύο πηγές: την οικογένεια (εξ απαλών
ονύχων) και την Εθνική Παιδεία της Κάτω και Μέσης Εκπαιδεύσεως. Ο Ελβετικός λαός έχει μακρά (7 αιώνων) παράδοση ελεύθερης χώρας. Ο Ελληνικός δεν έχει ξεχάσει ακόμη την «πολιτική κουλτούρα» των 4 αιώνων της Τουρκοκρατίας όπου το Κράτος ήταν ο Εχθρός. Πώς αυτό θεραπεύεται; Είναι πολύ απλό. Πρέπει να εισαχθεί από την Δ’ Δημοτικού το μάθημα της Αγωγής του Πολίτου, ως ΠΡΩΤΕΥΟΝ ΜΑΘΗΜΑ, κάθε έτος μέχρι της τελευταίας Λυκείου, αναπτυσσόμενο εκάστοτε κατά την πνευματική ηλικία των μαθητών. Λόγω του νοσήματος της προηγηθείσης καταστάσεως (των 4 αιώνων δουλείας) η διδασκαλία πρέπει να γίνει «εντατική», με την δημιουργία και ενός τηλεοπτικού σταθμού για αποκλειστική χρήση του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας. Ο κύκλος μαθημάτων θα περιλαμβάνει μαθήματα κοινωνικής συμπεριφοράς, δημοκρατικών αρχών και αρχών οικονομίας για την καθημερινή παρακολούθηση από τον πολίτη των οικονομικών μεγεθών, και μαθήματα πνευματικού πολιτισμού. Δυστυχώς ο χώρος δεν επιτρέπει την μακράν ανάλυση. Εάν το Σύνταγμα περιλάβει και ορισμένες υποχρεώσεις των ΜΜΕ γι’αυτόν τον σκοπό, το αποτέλεσμα, με την γνωστή οξυδέρκεια των Ελλήνων, θα είναι ταχύτατο. Το Κράτος έχει μεριμνήσει για σχολές που κάνουν γιατρούς, μηχανικούς, υδραυλικούς κλπ. Δεν έχει ποτέ επιχειρήσει να κάνει Πολίτες.