Αγαπητοί συμπατριώτες Κεφαλλονίτες και MME,
Σας επισυνάπτω υλικό από την τιμητική εκδήλωση του Ιδρύματος Βεργωτή, που έλαβε χώρα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στις 6 Φεβρουαρίου 2016, τιμώντας τον συμπατριώτη μας Λογοτέχνη Ιατρό Φώτη Παυλάτο. Παρακαλώ βρείτε μια θέση στα ΜΜΕ του διαθέτετε για να μάθει και η νέα γενιά σχετικά με το «άνθρωπο» και το έργο του Φώτη Παυλάτου.
Με εκτίμηση
Καπετά - Γιώργος Σπηλιώτης
Structural Engineer, Ph.D.
ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ
ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ «ΒΕΡΓΩΤΗ
Συμβολή του Γιατρού Φώτη Παυλάτου
στην Επιστήμη της Ενδοκρινολογίας.
“Dr. Pavlatos Test”
ΑΘΗΝΑ
6 Φεβρουαρίου 2016
Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε του Κοινωφελούς Ιδρύματος «Βεργωτή»,
Αξιότιμοι Κύριοι, Ακαδημαϊκοί, Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι,
Αγαπητοί Συνάδελφοι,
Αγαπητοί Μαθητές μου,
Κυρίες και Κύριοι,
Η σημερινή μέρα της Τιμητικής Εκδήλωσης για το πρόσωπό μου από το Κοινωφελές Ίδρυμα «Βεργωτή», το ίδρυμα με τη μεγάλη μέχρι σήμερα προσφορά του στην Παιδεία, την Επιστήμη, την Τέχνη, τα Γράμματα, ιδιαίτερα όσον αφορά στην αρχειακή έρευνα και γενικά στον Πολιτισμό, αλλά και γενικά από τους συντοπίτες μου Κεφαλλήνες, είναι πραγματικά μια μεγάλη μέρα για μένα και αισθάνομαι μεγάλη συγκίνηση.
Στην όλη μέχρι σήμερα πορεία της ζωής μου, μού έχουν δοθεί Τιμητικές Διακρίσεις για το Έργο μου και την Προσφορά μου στην Επιστήμη και στην Κοινωνία. Όμως, θεωρώ πάντα μεγάλη τιμή για το πρόσωπό μου όταν με τιμούν οι συντοπίτες μου Κεφαλλονίτες. Κι ακόμα περισσότερο, γιατί το αγαπημένο μας Νησί έχει αναδείξει, από αιώνες μέχρι σήμερα, μεγάλες μορφές της Επιστήμης, της Τέχνης, των Γραμμάτων και της Κοινωνίας, που το έργο τους ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας μας.
Ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή για μένα είναι η μόλις προ ολίγου απονομή των βραβείων στους νεαρούς συντοπίτες μας από το Ιδρύμα «Βεργωτή», και που από σήμερα αρχίζουν την πορεία τους για να συνεχίσουν την παράδοση της μεγάλης προσφοράς των Κεφαλλήνων στην Επιστήμη, στα Γράμματα και στην Κοινωνία και να έχουν πάντοτε στο νου και στην καρδιά τους τα βαθυστόχαστα λόγια του μεγάλου Επιστήμονα Albert Einstein:
“A hundred times every day and dead and that I must exert
remind myself that my inner myself in order to give in the same
and outer life are based on measure as I have received and
the labors of other men living am still receiving.”
Albert Einstein
Κι ακόμα, να εμπνέονται από τα λόγια του:
«Προσπάθησε να γίνεις όχι επιτυχημένος άνθρωπος,
αλλά άνθρωπος με αξίες»,
που στη σημερινή εποχή της Κρίσεως των Πνευματικών και Ανθρωπιστικών Αξιών, όπου η οικονομική κρίση είναι μία από τις εκδηλώσεις και ασφαλώς όχι η μόνη, έχουμε ανάγκη από τους συνανθρώπους μας, του Επιστημονικού, του Πνευματικού κόσμου, αλλά και της Κοινωνίας μας, που μπορούν και στέκονται στην χωρίς όρια παγκόσμια, σχεδόν σαρωτική απαξίωση κάθε ωραίου και πνευματικού. Και θα κλείσω τις παραινέσεις μου για τους νέους μας, που μόλις τους παρέδωσα, τη «Δάδα» του «καλού καγαθού» της Επιστήμης που θα ακολουθήσουν, όπως το περιλαμβάνει η ακόλουθη ποιητική μου καταγραφή:
Η δάδα
Τη δάδα
που παίρνεις σήμερα στα χέρια σου
άσβεστη ψηλά να την κρατάς,
είναι το σύμβολο της γνώσης κι οδηγός
είναι μαζί το πνεύμα και το φως.
Στον αέναο
τον ευγενικό σου τον αγώνα
στην πορεία σου, στο κάθε σου το βήμα
έξαρση ψυχής, καρδιάς το κύμα,
την άνοιξη θα φέρουν καταμεσής χειμώνα.
Τη δάδα
που παίρνεις σήμερα στα χέρια σου
στην παγκόσμια ανήκει λαμπαδηφορία
κι είναι τ’ όραμα μαζί κι ελπίδα
ένα χαμόγελο στην ηλιαχτίδα.
Και τώρα, Κυρίες και Κύριοι, έρχομαι στη δική μου Τιμητική Διάκριση από το Ίδρυμα «Βεργωτή», για την προσφορά μου στην Επιστήμη της Ενδοκρινολογίας και ιδιαίτερα όσον αφορά τη Δοκιμασία της Δεξαμεθαζόνης, το γνωστό ως “Dr. Pavlatos Test”.
Το Test αυτό έγινε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας το 1965, στο Ιατρικό Κέντρο του San Francisco στο Τμήμα της Ενδοκρινολογίας και των Μεταβολικών Νοσημάτων, που τότε είχε τον τίτλο “Metabolic Research Unit”, υπό την καθοδήγηση του Καθηγητή μου Peter H. Forsham, μια κορυφαία προσωπικότητα του περασμένου αιώνα στον Τομέα της Ενδοκρινολογία και του Σακχαρώδους Διαβήτη και της Συναδέλφου μου Renata Smilo.
Η Δοκιμασία βασίστηκε στην ημερησία διακύμανση της κορτιζόνης στο βιολογικό ρολόι του ανθρώπινου οργανισμού, που η έκκρισή της σχετίζεται με το φως και το σκοτάδι. Όπως φαίνεται στην οθόνη, η απλή αυτή δοκιμασία παραμένει η ίδια για μισό και πλέον αιώνα σε όλα τα συγγράμματα της Εσωτερικής Παθολογίας, της Ενδοκρινολογίας και της Χειρουργικής, που όπως βλέπετε (στην οθόνη) η χορήγηση μιας μικρής δόσης κορτιζόνη στις 11 το βράδυ, αναστέλλει στα φυσιολογικά άτομα την έκκριση της κορτιζόνης, ώστε το επόμενο πρωί τα επίπεδα της είναι μηδενικά (ή σχεδόν μηδενικά, οπωσδήποτε κάτω από 5 mg), ενώ στην Υπερλειτουργία των Επινεφριδίων, δηλαδή της υπερπαραγωγής κορτιζόνης από υπερπλασία ή και από όγκο, οι τιμές είναι πιο υψηλές και οπωσδήποτε πάνω από 10mg.
Η πρώτη Ανακοίνωση έγινε στο Carmel της Καλιφόρνιας, μια υπέροχη περιοχή, που για να φτάσει κανείς εκεί από το San Francisco, έπρεπε να διανύσει και μια πανέμορφη απόσταση 17 μιλίων, γεμάτη από ροζ αγριολούλουδα. Η ανακοίνωση δημοσιεύτηκε τις επόμενες ημέρες στο Περιοδικό “Internist Observer”, με τον τίτλο: “A practical office procedure” (vol. 3, No. 3, 1965).
Εκείνες οι μέρες (δεκαετία του ’60) ήταν πραγματικά, σε παγκόσμιο επίπεδο, ημέρες δημιουργίας στην Επιστήμη και ιδιαίτερα στην Ιατρική. Σε ένα γράμμα του (προ ολίγων ετών) ένας από τους Καθηγητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, τώρα Ομότιμος, αλλά που παραμένει πάντοτε ενεργός, ο Gerald Grodsky μου έγραψε, αναφέροντας για την τότε εποχή:
The memories of the metabolic unit of the UCSF always stay vivid in our mind and in our heart.
They were great days of excitement, warm friendships and congeniality.
Most of our research has gained importance over the years.
Η πρόσφατη Διεθνή τιμητική για το πρόσωπό μου διάκριση, από τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενδοκρινολογίας (European Society of Endocrinology – The European hormone study), για το Test της Δεξαμεθαζόνης (“Dr. Pavlatos Test”), έγινε στο Δουβλίνο-Ιρλανδία, το Σάββατο 16 Μαΐου 2015, κατά τη διάρκεια της Τελετής Έναρξης του 17ου Ευρωπαϊκού Συνεδρίου Ενδοκρινολογίας. Ομολογώ ότι δεν περίμενα μια τόσο μεγάλη Τιμητική Εκδήλωση για το πρόσωπό μου. Σε τυχαία αναζήτηση στο διαδίκτυο, στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας (University of California SF), είδα ότι προβάλλεται ιδιαίτερα το Test της Δεξαμεθαζόνης για τη διάγνωση της Υπερλειτουργίας των Επινεφριδίων (Σύνδρομο Cushing), μαζί με άλλα στοιχεία (ποιητικά) για το πρόσωπό μου.
Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη, όταν διάβασα ότι το Πανεπιστήμιο προβάλλει ιδιαίτερα το δικό μου Test για τη διάγνωση του Συνδρόμου του Cushing:
“His groups were the first to provide a simple screening test to detect Cushing's syndrome which remains a standard diagnostic procedure today”
Με μεγαλύτερη έκπληξη, διάβασα για την ποιητική μου καταγραφή με τον τίτλο: “The Torch” (Ο Πυρσός της Γνώσης), που είχα στείλει στο Metabolic Research Unit:
“In the book is a poem “The Torch” dedicated to him by a Greek professor who later became Dean of the University of Athens Medical College. In this poem, a procession travels across the earth, holding a torch treasured by its bearers and carrying the “knowledge, humanity, and universal friendship” originating from Forsham's Unit.”
Με ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη διάβασα για την επίδραση που είχε το ποίημά μου:
“The concept of a torch being passed on is particularly symbolic of Forsham's philosophy.”
Στο γράμμα μου, στον Πρόεδρο της European Society of Endocrinology – The European hormone study, Philip Bouchard, του έγραψα:
“I am proud to be the recipient of this nomination for distinguish achievement in the field of Endocrinology and I accept it with gratitude and a sense of humility. I also consider your honor to be shared with my colleague Renata P. Smilo an above all my teacher Professor Peter H. Forsham.”
Στο σημείο αυτό, οφείλω να επισημάνω την συμβολή του τότε Προέδρου της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρείας, και μέλους της Ευρωπαϊκής Ενδοκρινολογικής Εταιρείας Καθηγητή Γιώργου Μαστοράκου, στην απόφαση αυτή για την Τιμητική προς το πρόσωπό μου Διάκριση.
Κυρίες και Κύριοι,
Αδιαμφισβήτητα, κάθε επιστημονική εργασία, κάθε πρόοδος, προϋποθέτει έμπνευση, αφοσίωση, δημιουργικότητα, υπομονή, επιμονή στο έργο σου και φυσικά, με τη βοήθεια πολλών άλλων παραγόντων. Ο Ισαάκ Νεύτων (1643-1727), που στην ιστορία της Επιστήμης παραμένει κορυφαία προσωπικότητα, ο «Βασιλιάς της Επιστήμης», όπως τον έχουν χαρακτηρίσει, έγραψε το 1676 σε μια επιστολή του προς τον Ρόμπερτ Χουκ:
“If I have seen further,
it is only by standing on the shoulders of giants”
«Αν βλέπω μακρύτερα,
είναι γιατί στέκομαι στους ώμους γιγάντων»
κι όπως αναφέρει ο Stephen Hawking στο βιβλίο του «Στους ώμους γιγάντων»:
«Εύστοχο σχόλιο και συνάμα βαθιά συνειδητοποίηση:
Η επιστήμη, και ουσιαστικά ολόκληρος ο πολιτισμός,
είναι μια ατέρμονη διαδικασία ιδεών»
Δεν γνωρίζουμε τι εννοούσε με τη λέξη «γίγαντες». Θα έλεγα όμως ότι σε κάθε Επιστήμονα, πολλαπλοί παράγοντες υπάρχουν πάντοτε που δημιουργούν αυτή την – αν το θέλετε – πολυδύναμη και πολύπλευρη προσωπικότητα του ατόμου, που είναι πέρα από την Αριστοτελική έννοια της υπέρβασης του ενός μόνο γνωστικού αντικειμένου. Και ασφαλώς θα έλεγα ότι σημαντικό ρόλο στην όλη πορεία του ανθρώπου παίζουν και οι λεγόμενες «μεγάλες στιγμές της ζωής του» κι ακόμα η φιλοσοφία της «Δύναμης του Τώρα» (The Power of Now) – Eckhart Tolle, με την οποία αν ο άνθρωπος μπορεί να νιώθει το «τώρα», μπορεί να νιώθει αυτή την ίδια τη σημασία της ύπαρξής του.
Όσον αφορά τον εαυτό μου, θα έλεγα ότι τα πρώτα θεμέλια της δημιουργικής μου προσπάθειας ξεκίνησαν από τη δασκάλα μου στο Δημοτικό, την Κυρία Ουρανία (Εκπαιδευτήριο «Αι Μούσαι»), τους Καθηγητές μου στο Γυμνάσιο και κυρίως από την Κεφαλλονίτικη κουλτούρα μου, την πνευματική μου καλλιέργεια στην πλατεία του Βαλλιάνου, που με τους έφηβους συνομηλίκους μου, μιλούσαμε για λογοτεχνία, τέχνη, μουσική και θέατρο. Έπειτα, με τους Καθηγητές μου στο Πανεπιστήμιο και φυσικά τους Καθηγητές μου στο «Λαϊκό» Νοσοκομείο, που παραμένει πάντοτε στη μνήμη μου και εξακολουθώ και μέχρι σήμερα να το θεωρώ «σπίτι μου». Από όλους τους τίτλους που μου έχουν απονείμει ξεχωρίζω πάντοτε τον τίτλο «Γιατρός του Λαϊκού».
Στο σημείο αυτό, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι η Ίδρυση του «Λαϊκού» Νοσοκομείου, έγινε το 1933 από δύο Κεφαλλονίτες Καθηγητές, κορυφαίες προσωπικότητες, Μαρίνο Γερουλάνο (Α΄ Χειρουργική Κλινική) και τον Σπύρο Λιβιεράτο (Α΄ Παθολογική Κλινική), με την μεταφορά των Κλινικών από το λεγόμενο «Πολιτικό» Νοσοκομείο στην οδό Ακαδημίας και σήμερα Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Αείμνηστοι θα μείνουν για πάντα οι Καθηγητές μου στο «Λαϊκό», ο Ευάγγελος Δανόπουλος και ο Ευγένιος Φωκάς και μετέπειτα η μεγάλη μορφή του Φαίδωνα Φέσσα, που το όνομά του κοσμεί το Αμφιθέατρο του «Λαϊκού» Νοσοκομείου και η μεγάλη επίσης μορφή του Καθηγητή Γιώργου Δαΐκου της Α΄ Προπαιδευτικής Παθολογικής Κλινικής, για τον οποίον είχα αφιερώσει την ποιητική μου καταγραφή «Ο Καλός Σπορέας». Και βέβαια, στη συνέχεια τους διαδέχθηκαν διακεκριμένες προσωπικότητες του Ιατρικού Λειτουργήματος, που συνεχίζουν το μέχρι σήμερα έργο τους.
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να αναφέρω ότι οφείλω πολλά στον αείμνηστο Σπύρο Μπένο, που ήταν και ο Μέντοράς μου και ο οποίος μου έμαθε την κορτιζόνη και τη μαγεία της (θεωρήθηκε με την ανακάλυψή της ως “the wonder drug of the century”). Αυτή ήταν πραγματικά και η αιτία να με δεχθούν στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο οποίο ο Καθηγητής Peter Forsham ήταν γνωστός ως παγκόσμιος Ερευνητής στις παθήσεις των Επινεφριδίων. Εργάστηκα στην πολύτιμη Πηγή της Γνώσης.
Εδώ ταιριάζουν οι στίχοι στα Αγγλικά, από την ποιητική καταγραφή μου “The Temple of Hippocratic Art and the Fountain of Knowledge”:
Drinking water from the fountain
stand still for a moment,
stand still and silent
think and listen
and be grateful!
Ασφαλώς, το αγαπημένο μας νησί, η Κεφαλονιά, έχει να επιδείξει μεγάλη προσφορά στο πεδίον της Ιατρικής. Τις στιγμές αυτές της Τιμητικής προς το πρόσωπό μου Εκδήλωσης, η σκέψη μου στρέφεται με σεβασμό προς το «Πάνθεον» των μεγάλων γιατρών της Κεφαλονιάς, που με το επιστημονικό τους ανάστημα άνοιξαν δρόμους και πλάτυναν ορίζοντες στην ελληνική και την παγκόσμια ιατρική και έμειναν στην ιστορία ως πηγές έμπνευσης και πρότυπα για τις μελλοντικές γενιές των γιατρών.
Αρκεί να διαβάσει κανείς το βιβλίο του αείμνηστου και αγαπημένου σε μένα Συναδέλφου και φίλου μου Χειρουργού, αλλά και Καθηγητή της Ιστορίας της Ιατρικής, Γεράσιμου Πεντόγαλου, με τον τίτλο: «Γιατροί και Ιατρική Κεφαλονιάς - Από τα χρόνια της Ένωσης μέχρι και τον πόλεμο του 1940», που πραγματικά αποτελεί ένα «Αφιέρωμα-χρέος» για τους «Ιππότες με τα Λευκά», ακριβώς όπως γράφει και στον Πρόλογο του βιβλίου ο συγγραφέας.
Πολλοί απ’ αυτούς τους επιφανείς Κεφαλλήνες θα μπορούσαν να κάνουν εξαίρετη σταδιοδρομία σε λαμπρά ιατρικά κέντρα της αλλοδαπής και της Αθήνας, όμως προτίμησαν να επιστρέψουν στην Κεφαλονιά, στο νησί τους και να προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στους συμπατριώτες τους. Ένα από τα αναρίθμητα παραδείγματα που αναφέρει ο Γεράσιμος Πεντόγαλος είναι και του Νικόλαου Ποταμιάνου (1852-1930), Διδάκτορα της Ιατρικής Σχολής του Βερολίνου, που θα μπορούσε άνετα να σταδιοδρομήσει στην Γερμανία ή στην Αθήνα κι όμως προτίμησε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους κατοίκους της Πυλάρου, όπου μάλιστα του είχαν δώσει το παρεπώνυμο «Σωτηρέλης», δημιούργημα του υψηλού επιπέδου της Ιατρικής που εφάρμοζε. Και όπως αναφέρει ο Γεράσιμος Πεντόγαλος στο βιβλίο του, οι συμπατριώτες μας έλεγαν ότι:
«Αν ο Σωτηρέλης δεν μπορεί να σε βοηθήσει,
ούτε ο Σωτήρας (εκκλησία της περιοχής) μπορεί»
Η Παρουσίαση του βιβλίου του Γεράσιμου Πεντόγαλου, μού ενέπνευσε την ποιητική μου καταγραφή «Αθάνατοι», αφιερωμένη στους γιατρούς της Κεφαλονιάς των περασμένων αιώνων (1500-1940):
Αθάνατοι
Σε σας δάφνινο πρέπει το στεφάνι
μ' αγάπη, σεβασμό κι ευγνωμοσύνη
για τη δική σας τη μεγαλοσύνη,
στην προσφορά καμιά τιμή δε φτάνει.
Μ' όραμα του Νησιού μας το λιμάνι με της ψυχής την απεραντοσύνη πολυγνώστες γεμάτοι καλοσύνη
τον πόνο ο καθένας σας θα γιάνει.
Σύμβολο, φως και πνεύμα στους αιώνες άσβεστη δάδα το λειτούργημά σας
πνοή της άνοιξης μες στους χειμώνες
με τη σοφία και τα νάματα σας.
Σύμβολα για τις Νέες τις Γενιές μας
και Πάνθεον για πάντα στις καρδιές μας.
Αγαπητέ Κύριε Πρόεδρε του Ιδρύματος «Βεργωτή»,
Κυρίες και Κύριοι,
Τα όσα ελέχθησαν για μένα από σας και από τον πολύ-αγαπητό Συνάδελφό μου, Καθηγητή Χειρουργικής Διονύση Βώρο, αλλά και η παρουσία όλων σας, με συγκινούν ιδιαίτερα, θα έλεγα ότι αδρανοποιούν το πνεύμα μου και στερεύουν τα λόγια μου, ώστε η λέξη «ευχαριστώ» προς όλους, να μοιάζει με ένα απλό ψέλλισμα απόηχου, που με κανέναν τρόπο δε μπορεί να σταθεί στο απαιτούμενο ύψος ή έστω και να πλησιάσει τα αισθήματά σας προς το πρόσωπό μου. αυτό όμως που θα μπορούσα να πω είναι ότι:
Τούτο το ταξίδι της ζωής μου, το Οδοιπορικό της Γνώσης ήταν ωραίο, πολύ ωραίο!
Είναι μια «Οδύσσεια» χωρίς τέρμα, χωρίς Ιθάκη, γιατί η γνώση και η ανακάλυψη της αλήθειας στην Επιστήμη και στη ζωή δεν έχουν τέρμα!
Σε συζητήσεις που έκανα με τους Συναδέλφους μου, είχα πει εδώ και αρκετά χρόνια ότι, αν έπαιρνα συνέντευξη από τον ίδιο πνευματικά κλωνοποιημένο εαυτό μου (την ιδέα την είχα πάρει από τον συγγραφέα Tennessee Williams), στην ερώτηση:
- Ποιο είναι το υπέρτατο στοιχείο επιδίωξης για τον άνθρωπο στην όλη πορεία της ζωής του;
Η απάντηση θα ήταν πολύ απλή:
- Είναι η αγάπη για τον συνάνθρωπο και το φυσικό περιβάλλον και η συνεχής προσπάθεια (μια Οδύσσεια, μικρή ή μεγάλη, αδιάφορο) για την Ανακάλυψη της Αλήθειας.
Και όσον αφορά στο ρόλο των νέων γενιών των γιατρών, στον 21ο αιώνα, που έχει χαρακτηριστεί «ο χρυσός αιώνας της Ιατρικής», θα τους έλεγα:
«Να τηρούν τα αναφερόμενα στη Βίβλο του Ιατρικού Επαγγέλματος-Λειτουργήματος, που είναι ο όρκος του Ιπποκράτη και η Διακήρυξη της Γενεύης το 1948, που αποτελούν το δεοντολογικό και το ηθικό πλαίσιο της ταυτότητας του γιατρού. Κι ακόμα, να καλλιεργούν με περισσή φροντίδα την ιατρική ηθική με έμφαση στις ανθρωπιστικές αξίες και μια και διανύουμε την εποχή της «Τεχνο-Ιατρικής,», κάτω από την επίδραση της Υψηλής Τεχνολογίας, που κατά το J. Rostand, τον γάλλο Βιολόγο «μας έκανε θεούς, προτού αξιωθούμε να γίνουμε άνθρωποι», να υποτάξουμε την «μηχανή» στον γιατρό και να μην είναι μέρος της μηχανής και απλώς ένας καλός προμηθευτής του παραγόμενου ιατρικού προϊόντος. Κι ακόμα, να γνωρίζουν ότι θα βρίσκονται σε μια χωρίς ανάπαυλα μάχη, παλεύοντας για τον άρρωστο μέρα-νύχτα και θα είναι, όπως έχω γράψει σε μια ποιητική καταγραφή μου:
«Χίλιες φορές τη μέρα Διγενής
Χίλιες φορές το πάλεμα στ’ αλώνι»
Τέλος, θέλω και από τη θέση αυτή να εκφράσω τις από βάθους καρδιάς ευχαριστίες μου προς όλους τους Συναδέλφους μου της Ιατρικής Σχολής, τους Συναδέλφους μου της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρείας και τους Συναδέλφους μου και ιδιαίτερα την Πρόεδρο Μαρία Σωτηροπούλου του Ελληνικού Κλάδου της Εταιρείας Ιατρών Κατά των Πυρηνικών Όπλων (IPPNW), της οποίας υπήρξα και εγώ Πρόεδρος, για τα τόσο υπέροχα επαινετικά λόγια τους για το πρόσωπό μου. Ιδιαίτερα θέλω να ευχαριστήσω τον αγαπητό Συνάδελφό μου Καθηγητή Ογκολογίας και πολυγραφότατο Λογοτέχνη Γεράσιμο Ρηγάτο, επίτιμο Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών, για τις λίαν εκτεταμένες αναφορές στο έργο μου στον ημερήσιο και διαδικτυακό Τύπο, καθώς επίσης και την Δημοσιογράφο και Συγγραφέα Ευριδίκη Λειβαδά, και τον Καπετάν Γιώργο Σπηλιώτη, τον Λογοτέχνη και Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών για τις υπέροχες αναφορές τους σχετικά με τη βράβευσή μου στον Ημερήσιο και δικτυακό Τύπο της Κεφαλονιάς.
Κυρίες και Κύριοι, θα μου επιτρέψετε να κλείσω την Ομιλία μου με την ποιητική μου καταγραφή, που ένα Τμήμα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας το έκανε Σύμβολο και Φιλοσοφία του:
The Torch
Now, that the time came
shall I light my Torch
in life's journey bright flame
will ever guide my thoughts.
That is the spirit, knowledge, faces
the humbleness, the roots and dreams,
the friendship, the universal places,
the avenues, fountains and streams.
Symbol, belief and hope there
a torch - procession across the earth
a hopeful message in the air
like spring's welcome birth.
Wherever, fellow, you go
in your struggle or noble endeavor
treasure this flame as you owe
that is the Torch to keep forever
and ever…
Σας ευχαριστώ και πάλι πολύ από καρδιάς, όλους εσάς που με τιμήσατε με την παρουσία σας σ’ αυτή την κορυφαία για μένα εκδήλωση.
Φ. Παυλάτος
Αθήνα, 6 Φεβρουαρίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου