ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΛΑΤΕΙΑ!!

Αυτή τη φορά η πλατεία ήταν γεμάτη από παιδιά που ξετύλιξαν στο χαρτί τα όνειρα, τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους. Κοιτάζοντάς τα να ζωγραφίζουν ανέμελα, να ξαπλώνουν ξέγνοιαστά και να αφήνονται στα φτερά της φαντασίας και της ονειροπόλησης, δεν μπορούσες παρά να σκέφτεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά σ’ αυτόν τον κόσμο. Οι ενήλικες έχουν ξεχάσει να παίζουν –γιατί άραγε; Περπατούν σκυφτοί και βιαστικοί, έχουν να προλάβουν το επόμενο επαγγελματικό ραντεβού, την επόμενη συνέντευξη με τον υποψήφιο εργοδότη, την επόμενη δόση του δανείου, την επόμενη υποχρέωση, έγνοια, ανησυχία. Η Κατάσταση Διαρκούς Ευτυχίας των παιδιών τους είναι άγνωστη πλέον – κι όσοι κατορθώνουν να συλλάβουν στιγμές έστω ευτυχίας θεωρούνται τυχεροί.


Όχι λοιπόν! Δεν θέλουμε το λίγο, το μίζερο, το στριμωγμένο, το «πάλι καλά». Τι πάλι καλά; Πάλι καλά που οι νοσοκομειακοί γιατροί άγρυπνοι από τις απανωτές εφημερίες μας κρατάνε ζωντανούς όταν αρρωσταίνουμε; Πάλι καλά που οι εκπαιδευτικοί-νομάδες μαθαίνουν πέντε κολυβογράμματα στα παιδιά; Πάλι καλά που δουλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα δωδεκάωρα με 500 ευρώ το μήνα; Πάλι καλά που δουλεύουμε στον δημόσιο τομέα κι ας εξισώνεται ο μισθός μας με της γερμανίδας καθαρίστριας ενώ έχουμε σπουδές και προϋπηρεσία ετών κι ενώ παράλληλα τζουβαλιαζόμαστε όλοι ως τεμπέληδες; Πάλι καλά που έχουν ακόμα οι γονείς μας να μας στηρίξουν όσο είμαστε άνεργοι; Πάλι καλά που έχουμε ακόμα ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας κι ας σφίγγει κάθε μέρα και περισσότερο τον βρόγχο η τράπεζα; Πάλι καλά που έχουμε ακόμα «δημοκρατία» ενώ οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν καθημερινά με ξετσίπωτα ψέματα και ουδείς δείχνει στοιχειώδες ίχνος ντροπής; Πάλι καλά που συνεχίζουμε να έχουμε υπηρεσίες κι ας ξεπουλιέται ο δημόσιος πλούτος της χώρας; Πάλι καλά που μπορούμε ακόμα να χρηματοδοτήσουμε τον φραπέ τον επιούσιο;

Πόσο χαμηλά πρέπει να πέσουμε, πόσο πρέπει να κουρελιαστεί η αξιοπρέπειά μας πριν φωνάξουμε: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Τα παιδιά μίλησαν χτες το απόγευμα στην πλατεία. Πήραν τους μαρκαδόρους και τα κραγιόνια κι έβαλαν φωτιά στα όνειρά τους. Πήραν μόνα τους τη σημαία-ουράνιο τόξο και παρέλασαν -όχι συντεταγμένα, όχι σαν στρατιωτάκια, αλλά με την ταχύτητα, την ορμή και το γέλιο της νιότης.

Ευχαριστούμε εκείνους που έφεραν υλικό για τη δράση, εκείνη που έφερε την χειροποίητη σημαία-ουράνιο τόξο, όσους έφεραν τραπέζι και καθίσματα, και φυσικά όσους συμμετείχαν και ιδίως τα παιδιά!

Απόψε είναι ώρα να μιλήσουν και οι ενήλικες, να αποθέσουν πάνω στο χαρτί τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, τα δικά τους όνειρα που στην ενήλικη γλώσσα λέγονται αγώνες και διεκδικήσεις.

Σας καλούμε όλους, σήμερα Πέμπτη 2 Ιούνη στην Πλατεία στις 8:00 να αποτυπώσετε στο χαρτί όσα είναι μέσα σας και παλεύουν ν’ ακουστούν.

Η εποχή της σιωπής τέλειωσε, καιρός να ακουστούν χίλιες φωνές και να υψωθούν χίλια τραγούδια.

Καλό αγωνιστικό καλοκαίρι σ’ όλους!