Το Ζιζάνιο τ’ Αργοστολιού για την ΟΔΥΣΣΕΙΑ και τον ΤΗΛΕΒΟΑ

Το ποντίλιο (*) για τ’ ασθενοφόρο

Ρουτίνα καθημερινή

να βγω για καφεδάκι

σε κάποιο απ’ όλα τα καφέ

που ‘χει τ’ Αργοστολάκι.

Σήμερα τ΄ αποφάσισα

τραβάω για την πλατεία

αλλά κοντοσταμάτησα

έξω απ’ τη Δημαρχία.

Γιατί είδα είχε κίνηση,

κάμερες, φωτογράφους

αρχές, γνωστούς και άγνωστους

και δημοσιογράφους.

Και μια μικρή δεξίωση

θαρρώ βλέπω στημένη.

Κάτι τρανό θα γίνεται

κι ειν’ όλοι μαζεμένοι.

Νάτος κι ο αντιδήμαρχος

μ’ ύφος … καρδιναλίου.

Την τύχη, λες, ότι κρατά

αυτός της υφηλίου.

Τι κάνουν άραγε εδώ

όλοι και καμαρώνουν;

Εφέρανε τους Γερμανούς!

Τι άλλο να σκαρώνουν;

Με απορία ρώτησα :

-Τι γίνεται δω πέρα;

Και μου ‘παν πως ξεχωριστή

ετούτη είναι μέρα.

-Δεν άκουσες, δεν διάβασες,

τούτο το ελπιδοφόρο;

Οι Ιταλοί μας δώρισαν

όχημα ασθενοφόρο.

Σε λίγο φθάνει, θα ακουστεί

η άχαρη ιαχή του.

Εδώ είν’ η παράδοση.

Εδώ κι η υποδοχή του.

Και όλοι είχανε τ’ αυτιά

τεντώσει σα σκουτέλια

ν’ ακούσουν  τη σειρήνα του

να σπάσει η νωχέλεια.

Μα … μάταια περιμένανε

να σκούξει η σειρήνα.

Σαν πλοίο που θα έμπαινε 

κάποτε στη μαρίνα.

Αίφνης μαντάτο έφθασε

στου Δήμου μας την έδρα.

Ασθενοφόρο κι Ιταλοί

πέσανε … σε ενέδρα!

Την έστησε ένας στρατηγός

άκουσα από ψιθύρους

στον Κούταβο, όλους τους κρατά

όχημα και ομήρους.

Μα είν’ αλήθεια ρε παιδιά

ετούτα που συμβαίνουν.

Κάποιοι πλακίτσα κάνουνε

έτσι να μας κουρλαίνουν.

Τρέχω κι εγώ στον Κούταβο

-λόγω περιεργείας-

να λύσω εκ του σύνεγγυς

όλας τας απορίας. 

Ω  Άγιε μου Γεράσιμε!

Νάτος, με τη στολή του,

γαλόνια και παράσημα

Δίνει την εντολή του:

-Λύτρα εγώ δεν σας ζητώ.

Μα θέτω έναν όρο.

Πάρτε εσείς  τους Ιταλούς

θέλω τ’ ασθενοφόρο.

Να κάνω .. το κομμάτι μου

να κάνω τη σπακάδα

σε όλη την Κεφαλονιά

και σ’ όλη την Ελλάδα.

Στου στρατηγού την εντολή

έκαναν πίσω όλοι.

Βρ’ άμα φοράς μια στολή

πώς σφίγγουνε οι …μόλοι!

Εξάλλου ακούστηκε κι αυτό

από ανθρώπων χείλη:

«Το όχημα ο στρατηγός

το είχε παραγγείλει».

Κι ακόμ’: «Αυτοί που κόπτονται

να έχουν τα πρωτεία

εστήσανε στο Μέγαρο

γιορτή για τα φορεία».

Συμφώνως όλα γίνανε

με τη διαταγή του.

Καβάλησε  το όχημα

και πάει στην ευχή του.

Έτσι, έξ’ απ’ το  Μέγαρο

άδοξα πήγε η φιέστα.

Μα όλοι απορήσαμε

μ’ αυτά που γίναν μέσα.

Φωνή γνωστή σε όλους μας

κραυγάζει κι απορούμε.

Μ’ οργή να λέει πειστικά

«Δήμαρχε παραιτούμαι».

Ταχιά την ίδια τη φωνή

ακούμε σ’ άλλον τόνο.

«Δεν παραιτούμαι Δήμαρχε,

δεν σε αφήνω μόνο».

Για γέλια και για κλάματα

είναι απ’ τις  αρλούμπες.

Κι άλλα φαιδρά συμβαίνουνε

έχει και κολοτούμπες.

Αχ έρ’μη μου Κεφαλονιά

πώς έχεις καταντήσει

στο έλεος των αφελών

σε έχουμε αφήσει.

Γιατί με τέτοιους στρατηγούς

κι απρόβλεπτους αρκόντους

Λυπάμαι. Μα καθημερνά

βλέπω να χάνεις πόντους.

(*) αντιπαλότητα, ανταγωνισμός, πείσμα

Το Ζιζάνιο τ’ Αργοστολιού για την ΟΔΥΣΣΕΙΑ και τον ΤΗΛΕΒΟΑ