Αρθρο του Νίκου Μελέτη από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ.

Μεγαλώσαμε με τις διηγήσεις για τον μεγάλο σεισμό. Τότε που η γη σχιζόταν στα δύο και οι ελιές μαστίγωναν με τα κλαδιά τους το χώμα. Απελπισία, νεκροί μέσα στα ερείπια. Τα ενετικά αρχοντικά, πολιτιστικά μνημεία έγιναν μπάζα που παράχωσαν τη θάλασσα και έγιναν προβλήτες στο Αργοστόλι και στο Ληξούρι.

Αυτοί που σήμερα άνοιξαν στα δύο. Πρώτα έφτασαν ένα ισραηλινό και ένα βρετανικό πλοίο, αντικρίζοντας την καταστροφή. Και τότε οι καιροί ήταν δύσκολοι. Τα πλοία, με πρώτο το ατμόπλοιο «Αγγέλικα» του Τυπάλδου, γέμιζε με Κεφαλονίτες απελπισμένους που έφταναν στον Πειραιά και από εκεί με μπάρκο λαθραίοι σε κάθε γωνιά του κόσμου.

Ο «ανθός» της Κεφαλονιάς σκόρπισε, αφήνοντας το νησί να προσπαθεί αργά να επουλώσει τις πληγές του. Πέρασαν και πάλι σεισμοί, δοκιμάζοντας τις αντοχές και το ηθικό. Οι Κεφαλονίτες, σκληροτράχηλοι άνθρωποι, άντεξαν και συνέχισαν, άλλοι στο νησί, άλλοι ξενιτεμένοι στην Αμερική, την Αυστραλία, στον Καναδά, στην Αφρική.

Η Κεφαλονιά όμως είναι αυτή, η δύναμη και το πάθος των ανθρώπων της, μαζί με την άγρια ομορφιά της. Η θεά του Αίνου, το προσκύνημα στον Αϊ-Γεράσιμο, στα Κηπούρια, στα Θέματα, στα Σίσσια, στην Ατρο, το περπάτημα στην Ασσο, στον Μύρτο, στην αμμουδιά του Μακρύ Γιαλού, στο ψιλό χαλικάκι της Σκάλας, στους Πετανιούς.

Η γεύση της αφράλας από τα βράχια του Γέρο Γόμπου, της ρίγανης από το Μεγάλο Βουνό, του θυμαρίσιου μελιού, της κρεατόπιτας με το καυτερό κεφαλοτύρι. Τα χρώματα στη Μελισσάνη, οι γεύσεις στα Βάτσα και στην Αγία Κυριακή.

Η θέα του ηλιοβασιλέματος πίσω από τους Βαρδιάνους, από τον ίδιο βράχο που αγνάντευε το πέλαγος ο Λόρδος Βύρωνας, ο ήχος του μαντολίνου και της καντάδας να χάνονται από το φύσημα του μαΐστρου, το κογιονάρισμα στο καφενείο. Τα βότσαλα της Αντίσαμου και της Κουτσουπιάς, τα Κάκκαβα με τη βυθισμένη πολιτεία τους, ο Κατελειός. Το νησάκι στον Πόρο που μάλλον θα βγήκε άλλους πέντε πόντους έξω από to νερό. Πάντα έτσι συνέβαινε ύστερα από μεγάλους σεισμούς, αλλά η κάππαρη συνεχίζει χρόνια τώρα, πενήντα, εκατό χρόνια, αιώνες ίσως να βγάζει τον όμορφο καρπό της πάνω στον βράχο.

Σήμερα, εξήντα χρόνια από τον μεγάλο σεισμό, πάλι άνθρωποι γονατισμένοι, περιουσίες κατεστραμμένες. Η Κεφαλονιά όμως είναι όλα εκείνα που την κράτησαν ζωντανή μετά το’53. Και η αγάπη αυτή, για το νησί μας, θα το κρατήσει όρθιο και τώρα…

ΠΗΓΗ: www.ethnos.gr ΚΑΙ  IONIANPRESS