Του Γ. Γεωργιάδη.
Κατέβηκα την οδό Υφαντουργείων και συνάντησα την κ. Μαρία να πίνει τον καφέ της στη βεράντα. Ηλιόλουστη μέρα και μου πρότεινε να με κεράσει έναν καφέ. Όλος τούτος ο δρόμος είναι γεμάτος με σπίτια της αρωγής. Από τη μία του πλευρά τα εργατικά και από την άλλη τα υπαλληλικά.
- «Ποια είναι η διαφορά κ. Μαρία;» τη ρώτησα.
- «Στην αριστερή πλευρά τα υπαλληλικά δεν αγοράστηκαν ποτέ. Τα έδινε το κράτος στους υπαλλήλους. Ενώ η από ‘δω πλευρά, η δική μας, δόθηκε στους σεισμοπαθείς που έχασαν τα σπίτια τους το 1953».
Η κ. Μαρία με το σύζυγό της το Διονύση μπήκε στο σπίτι το 1956.
- «Η περιοχή του Αγίου Λαζάρου» μου λέει, «ήταν τότε σαν εξοχή».
Έφτιαξαν εδώ τα σπίτια και οι ταλαιπωρημένοι από τον πόλεμο, τον εμφύλιο και το σεισμό, ζακυνθινοί βρήκαν το απάγκιο τους στις τόσες «φουρτούνες» που τους είχαν κουράσει.
Παιδιά έπαιζαν στους χωματόδρομους. Σήμερα οι λεμονιές και οι πορτοκαλιές δίνουν ακόμα ένα ιδιαίτερο χρώμα, κάνοντας την οδό Υφαντουργείων να μοιάζει αλλά και να είναι τόσο μοναδική.
Λίγο – λίγο τα σπίτια αυτά χάνονται. Κάτι που οι μεγαλύτεροι φεύγουν από τη ζωή και οι πολλοί κληρονόμοι δεν μπορούν να βρουν άκρη. Κάτι οι πολυκατοικίες που ξεφυτρώνουν ανάμεσα στα χαμηλά σπιτάκια. Το θεριό της ανοικοδόμησης προσπαθεί να εξαφανίσει τούτη τη γειτονιά.
Η κυρά Μαρία όμως δίνει απάντηση σε όλα αυτά.
- «Ούτε για δύο πολυκατοικίες δε θα έδινα το σπιτάκι μου. Θα ήταν σαν να τους έδινα τη ζωή μου».
Ήπια τον καφέ που μου πρόσφερε και έφυγα περπατώντας. Ξαφνικά είχα γυρίσει εξήντα χρόνια πίσω.
πηγη ΗΜΕΡΑ ΤΣΗ ΖΑΚΥΝΘΟΣ
KAI ANAΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ IONIANPRESS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου