Το Ληξουριώτικο Χρέος

Το περασμένο έτος, κτυπημένο σφοδρά από τον Εγκέλαδο το Ληξούρι, κλήθηκε, για άλλη μια φορά, να αντιμετωπίσει την κατάρρευση, όχι την «κτηριακή», αλλά την κοινωνική. Να φανεί δυνατό ως κοινωνία και να μην μετατραπεί σε φοβισμένο όχλο, ικανό μόνο για ζητεία ικανοποίησης ατομικών αναγκών.

Είχε, τότε, είκοσι μόλις μέρες μετά τους σεισμούς, μία από τις γνωστές, ιστορικά, μεγαλειώδεις εκλάμψεις του, όταν 2.831 Ληξουριώτες άφησαν τις σμπαραλιασμένες οικοσκευές τους και την καταθλιπτική ενασχόληση με τα συσσίτια, για να υπογράψουν το ψήφισμα για την επανασύσταση του Δήμου Ληξουρίου, για να χτυπήσουν το εργαλείο υποδούλωσης, που ονομάζεται «Καλλικράτης».   

Όπως ήταν επόμενο, αυτή η αναλαμπή θορύβησε τους εκλεκτούς της συγκυβέρνησης, την «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά», αλλά και όσους ήθελαν απλώς να την διαδεχθούν, ως εκπρόσωποι του Καλλικράτη. Η αντίδρασή τους ήταν άμεση, σχεδόν αντανακλαστική: Εκμεταλλευόμενοι τον φόβο και την απογοήτευση, που ο σεισμός επέφερε στον Ληξουριώτη,   έσπευσαν να τον πείσουν ότι οποιαδήποτε κίνηση για να βγει από τη λάσπη, που η πολιτική τους τον έριξε, είναι εις βάρος του και ότι μόνο αυτοί, με τις «γνωριμίες» τους, με την προσωπική τους «ισχύ», μπορούν να τον βοηθήσουν. Και τα κατάφεραν! 

 Το Ληξούρι και ιδίως τα χωριά του (τα οποία ενσυνείδητα και επίμονα αρνούμαι να αποκαλέσω με το δοτό, επιβεβλημένο όνομα «Παλική»), εμπιστεύθηκαν την τύχη τους στην ελεήμονα διάθεση των «ισχυρών».

Η συνέχεια είναι γνωστή: Δεν γνωρίζω πολλά μέρη που να τιμωρήθηκαν τόσο σκληρά και επιδεικτικά για το εκλογικό τους σφάλμα. Το Ληξούρι εγκαταλείφθηκε, τα χωριά ρήμαξαν και οι κκ Παρίσης και Λυκούδης, από «δυναμικοί διεκδικητές» των Υπουργικών γραφείων, μετετράπησαν σε «φοιτητριούλες που έχουν ερωτευτεί τον πονηρό πολιτευτή» κ. Χρυσοχοϊδη. Για λίγα ψίχουλα προσωπικής εύνοιας ο Ληξουριώτης χρεώθηκε χρέος τιμής απέναντι στην κοινωνία του παραδίδοντας ενέχυρο την αξιοπρέπειά του.

Δυσβάστακτο το χρέος, μα τώρα ήλθε η ώρα να αποπληρωθεί!

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης και οι παραπόταμοί τους, στηρίζουν με νύχια και με δόντια την πολιτική που μας διέλυσε κοινωνικά, οικονομικά και ηθικά.

Η τοπική Ν.Δ. «παρέδωσε το πνεύμα» στο «Μέγαρο» και προβάλει ως «Ληξουριώτη σωτήρα του τόπου» τον …. αδελφό του Αντιδημάρχου Αργοστολίου κ. Λυκούδη. Τα επιχειρήματα νηπιακά, όπως και τον Μάιο:

-«Ο άνθρωπος που ξεκίνησε από χαμηλά», (λες και οι υπόλοιποι γεννήθηκαν στο …. Κολωνάκι, οδός Μαντζάρου, κάθετη Σκουφά),  

-«Θα έχει πολιτικό γραφείο στο Ληξούρι» (σπεύσατε λοιπόν, ιθαγενείς, να εξυπηρετηθείτε).

 -«Ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη» (ενυδρείο, ενυδρείο, ενυδρείο).

Οι «λοιπές συγκυβερνητικές δυνάμεις» δεν ορθώνουν, φυσικά, ανάστημα απέναντι στον παραλογισμό.

Όλοι οι παραπάνω υποτιμούν τον Ληξουριώτη, βασιζόμενοι στην άρνηση της κοινωνικής του δύναμης κατά τις Δημοτικές εκλογές. Επαναπαυμένοι, νομίζουν ότι μπορούν να επαναλάβουν τον «άθλο τους» και να πανηγυρίζουν πάλι, προκλητικά και αυτάρεσκα.

Η Ληξουριώτικη κοινωνία όμως δεν αντέχει άλλο το χρέος, το έλλειμμα τιμής και αξιοπρέπειας. Αν δεν θέλουμε να «σβήσουμε από το χάρτη», την Κυριακή πρέπει να ανακτήσουμε την λογική και τη δύναμή μας. Χωρίς φόβο, οφείλουμε πρωτ’ απ’ όλα, να τσακίσουμε εκλογικά αυτούς που η πολιτική τους παρουσία μας εξευτελίζει.

Εδώ σας θέλω Ληξουριώτες….

Ιωσήφ Β. Λουκέρης