ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ
Απόσπασμα από το βιβλίο του Λουί Ντε Μπερνιέ "
ΤΟ ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ ΤΟΥ ΛΟΧΑΓΟΥ ΚΟΡΕΛΙ"
σελ. 20-21 <<.....Η επιλογή του Απόλλωνα είναι τόσο μυστηριώδης όσο και ηλίου φαεινότερη. Για όσους δεν έχουν πάει ποτέ στο νησί, είναι εντελώς ανεξήγητη.για όσους όμως έχουν πατήσει έστω και μια φορά το πόδι τους στην Κεφαλλονιά, φαίνεται μια ενέργεια αναπόφευκτη.Γιατί ο Απόλλωνας είναι ο θεός που σχετίζεται άμεσα με τη δύναμη του φωτός. Οι ξένοι που φτάνουν στις ακτές της Κεφαλλονιάς τυφλώνονται από το φως για μια δυο μέρες. Είναι ένα φως που μοιάζει να μην περνάει ούτε μέσα από τον αέρα ούτε από την στρατόσφαιρα. Είναι άμεσο και παρθένο, βοηθάει το βλέμμα να εστιάσει με εκπληκτική ακρίβεια, διαθέτει επική δύναμη και λάμψη. Αναδεικνύει τα χρώματα στην πρωταρχική τους αίγλη, εκείνη που είχαν πριν το Προπατορικό Αμάρτημα, λες και εκπορεύονται απευθείας από την φαντασία του Θεού των πρώτων ημερών της δημιουργίας, όταν ήταν ακόμα νέος και πίστευε πως το Καλό είναι παντοδύναμο. Το σκούρο πράσινο των πεύκων είναι εντυπωσιακά βαθύ, το πέλαγος, ιδωμένο από την κορφή ενός βράχου, είναι η πλατωνική ιδέα του γαλάζιου και του πράσινου, σαν σμαράγδι, σαν λαζούρι και σαν περουτζές. Το μάτι της κατσίκας είναι από μόνο του μια ζωντανή ημιπολύτιμη πέτρα, κάτι ανάμεσα στο κεχριμπάρι και το τοπάζι και τα τριζόνια, που φωσφορίζουν, έχουν το πράσινο των πρώτων πρώτων φύλλων χλόης που φύτρωσε στο κήπο της Εδέμ. Όταν τα μάτια συνηθίσουν στην απόλυτη και παρθενική καθαρότητα αυτού του φωτός, τότε, σ΄οποιοδήποτε άλλο μέρος, το φως φαίνεται άθλιο και φτωχό, δεν είναι παρά ένα μέσο που, κουτσά στραβά, μας βοηθάει να βλέπουμε, απογοητευτικό, ελαττωματικό. Ακόμα και τα νερά της Κεφαλλονίτικης θάλασσας είναι πιο διάφανα και από τον αέρα όλων των άλλων τόπων. Αρμενίζεις κοντά στο νησί και βλέπεις το βυθό βαθιά κάτωθέ σου, βλέπεις ολοκάθαρα τα θλιβερά σαλάχια, που για κάποιο λόγο συνοδεύονται πάντοτε από μικρά ψαράκια...>>
Απόσπασμα από το βιβλίο του Λουί Ντε Μπερνιέ "
ΤΟ ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ ΤΟΥ ΛΟΧΑΓΟΥ ΚΟΡΕΛΙ"
σελ. 20-21 <<.....Η επιλογή του Απόλλωνα είναι τόσο μυστηριώδης όσο και ηλίου φαεινότερη. Για όσους δεν έχουν πάει ποτέ στο νησί, είναι εντελώς ανεξήγητη.για όσους όμως έχουν πατήσει έστω και μια φορά το πόδι τους στην Κεφαλλονιά, φαίνεται μια ενέργεια αναπόφευκτη.Γιατί ο Απόλλωνας είναι ο θεός που σχετίζεται άμεσα με τη δύναμη του φωτός. Οι ξένοι που φτάνουν στις ακτές της Κεφαλλονιάς τυφλώνονται από το φως για μια δυο μέρες. Είναι ένα φως που μοιάζει να μην περνάει ούτε μέσα από τον αέρα ούτε από την στρατόσφαιρα. Είναι άμεσο και παρθένο, βοηθάει το βλέμμα να εστιάσει με εκπληκτική ακρίβεια, διαθέτει επική δύναμη και λάμψη. Αναδεικνύει τα χρώματα στην πρωταρχική τους αίγλη, εκείνη που είχαν πριν το Προπατορικό Αμάρτημα, λες και εκπορεύονται απευθείας από την φαντασία του Θεού των πρώτων ημερών της δημιουργίας, όταν ήταν ακόμα νέος και πίστευε πως το Καλό είναι παντοδύναμο. Το σκούρο πράσινο των πεύκων είναι εντυπωσιακά βαθύ, το πέλαγος, ιδωμένο από την κορφή ενός βράχου, είναι η πλατωνική ιδέα του γαλάζιου και του πράσινου, σαν σμαράγδι, σαν λαζούρι και σαν περουτζές. Το μάτι της κατσίκας είναι από μόνο του μια ζωντανή ημιπολύτιμη πέτρα, κάτι ανάμεσα στο κεχριμπάρι και το τοπάζι και τα τριζόνια, που φωσφορίζουν, έχουν το πράσινο των πρώτων πρώτων φύλλων χλόης που φύτρωσε στο κήπο της Εδέμ. Όταν τα μάτια συνηθίσουν στην απόλυτη και παρθενική καθαρότητα αυτού του φωτός, τότε, σ΄οποιοδήποτε άλλο μέρος, το φως φαίνεται άθλιο και φτωχό, δεν είναι παρά ένα μέσο που, κουτσά στραβά, μας βοηθάει να βλέπουμε, απογοητευτικό, ελαττωματικό. Ακόμα και τα νερά της Κεφαλλονίτικης θάλασσας είναι πιο διάφανα και από τον αέρα όλων των άλλων τόπων. Αρμενίζεις κοντά στο νησί και βλέπεις το βυθό βαθιά κάτωθέ σου, βλέπεις ολοκάθαρα τα θλιβερά σαλάχια, που για κάποιο λόγο συνοδεύονται πάντοτε από μικρά ψαράκια...>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου