Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Ο ¨ΤΑΦΟΣ¨ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΤΑΦΟΣ...

ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΥΠΝΗΣΗ

₪₪₪ ΔΙΟ-ΓЄΝЄΙΣ ₪₪₪

"...Σ'έναν κόσμο απο σκοτάδι στην Ψυχή σου είναι το Φ ώ ς !"

Σύμφωνα με τον ερευνητή Βασίλειο Βασιλάκο εκ της Τραπεζοντής
Σπάρτης στο βιβλίο του «Οι μύστες του Ταϋγέτου»
αναφέρει: «Ελληνικό κράτος καλείται το τμήμα της γης
που αποτελείται από υψηλές & αιχμηρές κορυφές επί
το πλείστον πετρώδεις για την δημιουργία
σκιών και κατ΄επέκταση θρησκειών». Σύμφωνα
με την πολυετή έρευνα και τα ευρήματα του
(πλήθος κτερισμάτων και αποδεικτικών αρχαιολογικών
στοιχείων που επιβεβαιώνουν την θεωρία του),
το 25.000 π.Χ. ένα διαστημόπλοιο με το όνομα
«Τάλετον» προσγειώθηκε στην κορυφή του
Ταΰγετου που έχει σχήμα τέλειας πυραμίδας.
Οι αστρικοί ταξιδιώτες αναζητούσαν μια τέλεια πυραμίδα,
όπου με βάση την σκιά της και τις αστρικές καθετοποιήσεις
θα έδινανχρησμούς για να φτιαχτούν οι πόλεις και τα ιερά
όλου του πλανήτη. Από την λέξη σκιά προέρχεται και η
λέξη θρησκεία, που ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση
με την σημερινή έννοια της θρησκείας.
Η σκιά της πυραμίδας ήταν ιερή και απαγορεύονταν
να αλλοιωθεί το σχήμα της, γι΄αυτό και η λέξη θρη-σκια,
σημαίνει: «θύω την σκιά», θυσιάζω στην σκιά για να
κρατήσω σταθερό τον χρησμό.

Η έννοια του χρησμού (μήνυμα-πληροφορία)
ήταν η επισημοποίηση προς τους ανθρώπους
του καταλληλότερου σημείου για να κατασκευάσει
πόλεις και ιερά. Η μεταβίβαση του χρησμού
γινόταν μόνο με οπτική επαφή από κορυφή
σε κορυφή ανάμεσα στα ιερατεία.
Το όνομα της νέας περιοχής ή της πόλης δινόταν
με βάση ποιο Άστρο ή Αστερισμό
ευθυγραμμίζονταν (καθετοποίηση).
Π.χ. το σημείο ΕΝΑ του πλανήτη (όσο αφορά τις
ευθυγραμμίσεις – χρησμούς) ήταν ο Ταΰγετος
(= ταγεύω την γη, την εξουσιάζω). Από εκεί πήρε
¨χρησμό¨ η κορυφή του Ολύμπου, το σημείο ΔΥΟ
( πόλη Δίον), και μετά πήρε ¨χρησμό¨ το σημείο ΤΡΙΑ
ή αλλιώς ΤΡΟΙΑ ή ΙΛΙΟΝ. Μεταξύ τους τα τρία σημεία
κάνουν ένα ορθογώνιο τρίγωνο (εικόνα 2).
Ανάμεσα στο σημείο ΕΝΑ (Ταΰγετος) και σημείο ΔΥΟ (Δίον),
υπάρχουν οι Δελφοί και συγκεκριμένα το ακριβές μέσο
σημείο της απόστασης (χρυσή τομή), είναι το χωριό
«Χρυσό» 5 χλμ νοτιο-δυτικά των Δελφών.
Η ευρύτερη περιοχή επειδή είναι αμφι & ισα των δυο πρώτων χρησμοδοτικών σημείων
ονομάστηκε Άμφισσα. Λίγο πιο κάτω γεωγραφικά η πόλη
Γαλαξίδι πήρε το όνομα της επειδή το 12,000 π.Χ.
ευθυγραμμίζονταν με τον γαλαξία της Ανδρομέδας!
Δεν είναι τυχαίο ότι στην δυτική ήπειρο, την Αμερική
και συγκεκριμένα στο Μέξικο, υπάρχει μια κορυφή
βουνού σε κατάληξη τέλειας πυραμίδας που ονομάζεται
¨ΕΛ ΤΑΓΙΝ¨, (Ταΰγετος).

Ας πάμε τώρα στην ΑΜΦΙΠΟΛΗ να αναλύσουμε
το όνομα και να καταλάβουμε τελικά τι συμβαίνει εκεί.

Αμφι – πόλη --> αμφι – πόλος, δηλαδή πόλος ή
σημείο με διττή Φύση ή έννοια διπλής διαδρομής
(όπως Άμφισσα). Όπως θα δείτε στην κάτωθι εικόνα...

...από το σημείο ΔΥΟ (Όλυμπος), ο χρησμός (πληροφορία)
περνά (οπτικά) μέσα από τα δυο πρώτα πόδια της
Χαλκιδικής, μετέπειτα διασχίζει το Αιγαίο, καταφθάνει
στην νήσο Λήμνο και καταλήγει απέναντι στο σημείο
ΤΡΙΑ (Ίλιον). Επειδή όμως η απόσταση από το δεύτερο
πόδι της Χαλκιδικής μέχρι την Λήμνο είναι αρκετά μεγάλη,
αφού μεσολαβεί το αιγαίο πέλαγος, χρησμοδότησαν
(δρομολόγησαν) μια εναλλακτική διαδρομή μέσα
από τις κορυφές της βορείου Ελλάδος κα κατέλεξαν
στην περιοχή της σημερινής Αμφίπολης, όπου
κατασκεύασαν την ομώνυμη πόλη. Από την Αμφίπολη
ο χρησμός όδευε προς Θάσο – Σαμοθράκη – Ίμβρο και
κατέληγε στην ΤΡΟΙΑ, μέσα από τις κορυφές των βουνών
των νησιών, που είχαν μικρή απόσταση μεταξύ τους
και εξυπηρετούσε ευκολότερα στην μεταφορά του χρησμού.

Η Αμφίπολη είναι σημαντική γιατί ήταν παραθαλάσσια
περιοχή και ήταν το τελευταίο χερσαίο χρησμοδοτικό
ιερατικό κέντρο πριν περάσει¨ το μήνυμα στα νησιά
και στον αντίποδα του Αιγαίου. Αμφί-πολη/πόλο
ονομάστηκε γιατί αφενός ήταν μιαεναλλακτική
διαδρομή μεταφοράς του χρησμού μεταξύ των σημείων
Δυο & Τρία και αφετέρου το ιερατείο της Αμφιπόλεως
μπορούσε να λάβει και να δώσει χρησμό τόσο από
το σημείο ΔΥΟ όσο και από το σημείο ΤΡΙΑ αφού
διατηρούσε αμφί-δρομη σχέση μεταξύ δεύτερου και
τρίτου σημείου αναφοράς.

Η απόσταση της Αμφίπολης απο το όρος Σάος
της Σαμοθράκης είναι ίδια με την απόσταση της
κορυφής του Ολύμπου.

         Λόγο του χαμηλού υψόμετρου όντας παραθαλάσσιο
μέρος και έλλειψης υψηλών κορυφών κοντά στην
θάλασσα, κατασκεύασαν μια πυραμίδα με ύψος
τουλάχιστον 150 μέτρων (τώρα έχει απομείνει με
ύψος 125 μέτρα περίπου) και τοποθέτησαν το ιερατείο
απέναντι από τον γεωμετρικό όγκο ώστε να επιβλέπουν
την σκιά του και να ¨θύουν¨ εκεί για να κρατούν
τον χρησμό όπως πίστευαν. Ο λεγόμενος ¨τάφος¨
της Αμφίπολης,μόνο τάφος δεν είναι.
Είναι ο χώρος του ιερατείου που μελετούσε τις σκιά
της πυραμίδας με βάση τον ήλιο, (ηλίδα)  την σελήνη
(σελίδα)  και τα αστέρια (αστρίδα).
Γι΄αυτό τον λόγο πίστευαν ότι η σφίγγα σαν σύμβολο
είχε απόκρυφες δυνάμεις και μπορούσε να κρατήσει
την ιερότητα του χώρου σταθερή (σκία) ώστε να μπορεί
το ιερατείο να χρησμοδοτεί από εκεί και στο μέλλον.

Στον χώρο των ανασκαφών βρεθήκαν σφίγγες που
επιβεβαιώνουν ότι δεν είναι τάφος αλλά ιερός μυητικός
χώρος. Το ίδιο συμβαίνει και στην Αίγυπτο.
Εκεί δεν έχει βουνά ή κορυφές ψηλές και σταθερές
για να μελετήσουν την σκιά του Ήλιου, της Σελήνης
και των Άστρων (νοητικώς), οπότε κατασκεύασαν
τις πυραμίδες μαζί με την σφίγγα για να κρατά
τον χρησμό σταθερό. Αν δείτε τις παρακάτω εικόνες
θα διαπιστώσετε ότι:

Το κέντρο της πυραμίδας που είναι πίσω από την

σφίγγα έχει απόσταση 630 μέτρα, αλλά και η

πυραμίδα της Αμφίπολης από το ιερό που βρεθήκαν

οι σφίγγες έχει πάλι την ιδία απόσταση!

Οι σφίγγες τοποθετούνταν σε τέτοια απόσταση

από τις πυραμίδες με βάση την σκιά του γεωμετρικού

τους σχήματος στα ηλιοστάσια του έτους.

Από εκεί αντιλαμβανόμαστε ότι εφόσον

οι σφίγγες της Αμφίπολης και της Αιγύπτου

ισαπέχουν από την αντίστοιχες πυραμίδες

τους, άρα το ύψος της πυραμίδας του Αμφίπολης

ήταν ίδιο με του Χεφρήνου!

Στον χώρο των ανασκαφών δεν πρόκειται
να βρεθεί κανένας νεκρός ούτε ήρωας της αρχαιότητας,
και αν βρεθεί θα είναι γιατί μετέπειτα κάποιοι
χρησιμοποίησαν των χώρο σαν τάφο. Σε καμία
περίπτωση δεν κατασκευάστηκε αυτός ο χώρος
για την ταφή κάποιου μεγάλου άντρα, αλλά είναι
αφιερωμένος στον θεό ήλιο, όχι τον δικό μας αλλά
στον ΒΑΣΙΛΙΣΚΟ.

Ο βασιλίσκος από μυθολογικής πλευράς ήταν ένα
απ' τα χειρότερα τέρατα που έχει πλάσει η φαντασία
του ανθρώπου. Στις πρώτες αναπαραστάσεις του
έμοιαζε με ένα μικρό φίδι με λοφίο, που μπορούσε
να σκοτώσει με το δηλητήριο του αλλά και με το
ίδιο του το βλέμμα, καθώς πίστευαν πως μπορεί
να βάλει φωτιά ή να πετρώσει κάποιον ή κάτι
όταν το κοιτάει. Ο μόνος τρόπος για να σκοτώσει
κανείς βασιλίσκο ήταν να του δείξει το είδωλό του
σε έναν καθρέφτη ή να τον βάλει να ακούσει το
λάλημα ενός κόκορα. Το μόνο ζώο όμως που μπορούσε
να σκοτώσει το τρομερό τέρας αυτό ήταν η
μικροσκοπική νυφίτσα, καθώς είχε ανοσία
στο βλέμμα και το δηλητήριό του.

Αστρονομικά όμως είναι το λαμπρότερο αστέρι του
αστερισμού του Λέοντα (Leon A) με τη λατινική
ονομασία Regulus. Το όνομα Βασιλίσκος σημαίνει
«μικρός βασιλιάς» και προέκυψε από την
πίστη ότι ο συγκεκριμένος αστέρας κυβερνούσε
τις ουράνιες υποθέσει. Ο Βασιλίσκος είναι
τριπλός αστέρας, με δύο αμυδρούς συνοδούς
που σχηματίζουν διπλό σύστημα.
Είναι το αστέρι που ευθυγραμμίζεται
(καθετοποιείται) με τον ιερό της Αμφίπολης,
γι΄αυτό συναντούμε τον πανίσχυρο και
μεγαλόπρεπη λέοντα που πάρθηκε από τον χώρο του
και έχει στηθεί εδώ και δεκαετίες σε λάθος σημείο.
Υπολείπονται να βρεθούν δυο ακόμη μικρότεροι λέοντες
και διάφορα γεωμετρικά και αστρονομικά ευρήματα,
καθώς και τύμβους στον θεό ήλιο.