AΠΟ ΕΥΡΙΔΙΚΗ ΛΕΙΒΑΔΑ
Χθες, Πέμπτη, 23 του μηνός, πήγα με φίλους που ξεναγούσα στην περιοχή Ελειού. Απέναντι ακριβώς από την διασταύρωση του κεντρικού δρόμου για Κατελειό–Σκάλα εκεί όπου αρχίζει ο δρόμος για Μαυράτα είναι ένας αγροτικός δρομίσκος που οδηγεί στο «πηγάδι του Αγίου». Κατά παράδοση ο Άγιος Γεράσιμος πέρασε το 1559, χτύπησε με το ραβδί Του το έδαφος υποδεικνύοντας τον τόπο από όπου μέχρι σήμερα υπάρχει συνεχής και άφθονη ποσότητα ύδατος και λειτούργησε στο παλαιό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στην περιοχή Χα(αι)ρεράτα (*). Είναι δε άξιο παρατήρησης το γεγονός ότι πολλές εκκλησίες στην περιοχή είναι αφιερωμένες στον Άγιο προστάτη των θαλασσινών (**), καθώς και στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
Η πινακίδα που οδηγεί στο πηγάδι είναι πεσμένη στη γη και προφανώς από ευαισθησία κάποιου περαστικού βρίσκεται, έστω, στημένη όρθια. Ο αγροτικός δρόμος που καταλήγει στο ερημοκκλήσι έχει σε κάποιο σημείο συρματόπλεγμα που εμποδίζει τη διέλευση. Ανηφορίζοντας, ο στενός τσιμεντένιος δρομίσκος φθάνει σε ταπεινό προσκυνητάρι, στο πηγάδι του Αγίου Γερασίμου και στο μικρών διαστάσεων εκκλησάκι, πρόσφατης δόμησης αλλά σε παλαιότατα θεμέλια, με καινούργια στέγη, χωρίς πόρτα και παράθυρα, με ιερό όμως και παλαιότατη –ως φαίνεται- Αγία Τράπεζα, τις πέτρες τής οποίας χέρια θεοσεβή τοποθέτησαν με ευλάβεια στη σημερική θέση. Ύβρις στα θεία αποτελεί η ύπαρξη ακαθαρσιών από αιγοπρόβατα (;) σε όλον τον ιερό χώρο, ενώ η άσχημη οσμή είναι ιδιαίτερα έντονη. Τα ζωντανά σαφώς δεν φταίνε. Προφανώς όμως θα πρέπει να έχουν κάποιον ιδιοκτήτη. Ο οποίος, ασφαλώς και δεν θα πρέπει να είναι ο ευαισθητοποιημένος, πιστός κι ένθεος κατασκευαστής του ερημοκκλησιού, γιατί επ’ ουδενί δεν θα βεβήλωνε τον χώρο όπου έχουν γίνει θείες Λειτουργίες.
Μακάρι να γίνει κατορθωτό να τοποθετηθούν παράθυρα και πόρτες. Και ακόμα περισσότερο εύχομαι, ο ιδιοκτήτης των ζωντανών να αντιληφθεί την ιερότητα του χώρου και ο ίδιος να τον προφυλάξει, όχι μόνον από τέτοιου είδους ιεροσυλία, αλλά και από κάθε λογής επιβουλή.
Ευρυδίκη Λειβαδά
(*). Χαρεράτα: δεν απαντά το τοπωνύμιο αυτό στην απογραφή του 1583. Ούτε και στις νοταριακές πράξεις του Ανδρέα Αμάραντου (1548-1562). Οι επισημάνσεις αυτές δεν αποκλείουν φυσικά την ύπαρξή του. Με το Βασιλικό Διάταγμα της 8ης Ιανουαρίου 1866 σχηματίσθηκε ο δήμος Ελειού. Είχε πληθυσμό 2.137 κατοίκους και έδρα τα Μαυράτα. Στην αρχική του σύσταση ήταν και το «Βαλεριάνου», ανθηρό πληθυσμιακά και μεγαλύτερο εκτατικά χωριό που μετρούσε 332 κατοίκους, όταν τα Χιονάτα μαζί με τα Θηράμονα είχαν 240. Τα γειτονικά Μαυράτα και τα «Χαιρεράτα» αριθμούσαν 560.
(**). Το 1086 το ιερό σκήνωμα του Αγίου Νικολάου, Επισκόπου Μύρων της Λυκίας, πέρασε από το τότε Ναυτικό Θέμα Κεφαλληνίας (που εμπεριείχε και την Λογγοβαρδία – βλ. Παναγιά η Λαγγουβάρδα στο Μαρκόπουλο-) κατά τη μεταφορά του στο Μπάρι. Σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού οι κάτοικοι γιόρταζαν (και γιορτάζουν;) το πέρασμα του Αγίου από το νησί στις 10 Μαϊου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου