και ενα γραμματακι Ποιηματάκι ,από τον ΔΙΚΕΛΗ ΒΛΙΧΟ

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΕΠΙΔΟΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

Σου γράφω με μια πένα αλλόκοτη
Φτιαγμένη από ήχους ζούγκλας και ταμ ταμ
Να παραδέρνω, εγώ, ξυλάρμενος στις συμπληγάδες 
Μπροστά μου η Αργώ ολοταχώς και πρόσω
Σ’ ένα ταξίδι δίχως τελειωμό
Δελφίνια συνοδεύουν τη γραφή μου
Και μια γοργόνα του παλιού καιρού
Με ρώτησε αν είναι αλήθεια για το βασιλιά
Αν βρέθηκε ο τάφος του
Και πριν προλάβω ν’ απαντήσω
Ο Ορέστης στο κατάρτι της Αργώς
(Απρόβλεπτο ήταν πάντα τούτο το παιδί)
Να φέρουμε με κάλεσε το άγαλμα της Άρτεμης

Την Ιφιγένεια, το δέρας το χρυσόμαλλο
Συναίνεσε κι ο Ιάσων
Η χώρα, κινδυνεύει, μου ‘παν
Το κάστρο είν’ άπαρτο
Μην πέσουμε από μέσα
Βάρβαροι βγήκαν από στίχους φοβερούς
Δεν είναι πια καιρός γι’ άλλες θυσίες, μου ’παν

Και τι να περιμένουμε, απάντησα
Η Ιθάκη αυτομόλησε
Είναι παντού, κει που τη βρίσκεις χάνεται
Η Ιθάκη του Δυσσέα ήταν μια, για εμάς, καμιά

Και τώρα πώς εγώ ν’ απαλλαγώ από τη δίνη
Απ’ της αλήθειας την οργή το μπέρδεμα των μύθων
Οργίστη κι η γοργόνα κι έγινε μαινάδα
Άλλαξε το τοπίο, δράμα παίζεται
Μια τίγρης έτοιμη να εκτιναχτεί
Ανάμεσα σε ήχους ζούγκλας και ρυθμούς ταμ ταμ
Εκείνη τη στιγμή ακριβώς που οι συμπληγάδες
Μου τσάκισαν και μού ‘κοψαν συθέμελα το γράμμα

Έτσι, δεν έχω πια τι άλλο να σου γράψω
Μικρή του θέρους νύχτα που χειμάζει
Σε έρημα νησιά που κάθονται πουλιά
Άγρια πουλιά της εξορίας, της ανέχειας
Με σύντροφους παλιούς
Φτάσαν τα γένια τους στο χώμα
Που δεν ξαργύρωσαν ποτέ το δέρας
Γι’ αυτό κι είναι δεμένοι Προμηθείς σ’ άλαλους βράχους

Και πώς να σου το πω
Με δίχως γράμμα και γραφή
Αφού, έτσι κι αλλιώς, σ’ όλες τις γλώσσες μου το λες
Πως πάντα στη στροφή
Μια τίγρης Ερινύα περιμένει…

( Δ. Βλ. )