ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΒΑΛΣΑΜΗΣ, Α/ρχος ε.α.
Συναγωνίστριες και Συναγωνιστές,
Δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα, σκεπτόμενοι με τον ίδιο τρόπο που τα δημιουργήσαμε.
Αλίμονο μας, αν συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο «σπιθιστής», το οποίο αποτελεί αφελές πόρισμα του «σπιθισμού», δηλ. του τίποτα και μιας τρύπας στο νερό, όμοιας με όσες ανοίγονται , εκατοντάδες χρόνια, με ίδια ψεύτικα υλικά.
Αλοίμονο, αν προσπαθούμε να τοποθετήσουμε μια ακόμα ιδεολογία, ένα ακόμα κόμμα, ένα ακόμα κίνημα, ανάμεσα στα πολλά άλλα.
Αλίμονο στην πατρίδα, τον άνθρωπο και στον καθένα μας, αν αφελώς νομίζουμε πως αρκεί η εξουσία να αλλάξει χέρια. Θέλουμε η εξουσία να αλλάξει μορφή και όχι μόνο χέρια. Αλλά κι αυτή η αλλαγή, προϋποθέτει αλλαγή στα μυαλά, στη γνώση, την παιδεία, τη συμπεριφορά, στη στάση ζωής.
Δεν έχουμε ιδεολογίες. Έχουμε ιδέες, προϊόντα ελεύθερης σκέψης ελεύθερων ανθρώπων. Γεννήματα της αέναης κίνησης της ανεμόεσσας σκέψης, συνακόλουθη της πραγματικής κίνησης ελεύθερων και αυτόνομων ανθρώπων.
Ποιος είναι εκείνος που, σήμερα, μπορεί να φανταστεί;
Η δημοκρατία δεν είναι το νόημα. Η δημοκρατία είναι το μέσο. Το νόημα ή τα πολλά νοήματα δεν θεσμοθετούνται. Θεσμοθετούν έχοντας ίδια αφετηρία με την πράξη και τη σκέψη. Τον άνθρωπο.
Δεν είμαστε έρμαια των τάξεων, των επαγγελμάτων, των συντεχνιών, των παραγωγικών δυνάμεων ή της αγοράς. Δεν μας καθορίζουν τα δημιουργήματα. Είμαστε οι δημιουργοί. Και η δημιουργία προϋποθέτει ελευθερία. Οι –ισμοί είναι προϊόντα καταστάσεων που προσπαθούν να εγκλωβίσουν, να εγκιβωτίσουν τη σκέψη και να ελέγξουν τον άνθρωπο, μετατρέποντας τον, σε πειθήνιο υπήκοο και παραζαλισμένο θύμα «νόμων» , που υπερβαίνουν τη δύναμη της φύσης και τον ίδιο το Θεό. Η ανθρώπινη δημιουργία, η ιστορία, εξαίσια ή τερατώδης , δεν δόθηκε γραμμένη σε πλάκες. Είναι αποτέλεσμα δεινής ανθρώπινης πράξης και σκέψης.
Η ιστορία απαιτεί προσοχή, παρατήρηση, μελέτη και θαυμασμό.
Δεν θέλουμε να μετασχηματίσουμε απλώς μια εξουσία. Προϋποθέτει το ριζικό μετασχηματισμό κληρονομημένων ιδεολογικών πτωμάτων, αντικαθιστώντας τα με τις ιδέες ανθρώπων , που αποφασίζουν να φύγουν από την ιδιωτικότητα, και να διεκδικήσουν, ξανά, το δικαίωμα και την παρουσία στη δημόσια σφαίρα.
Ο δημοκρατικός μετασχηματισμός χρειάζεται μιαν απίστευτα μεγάλη, μια τερατώδη δύναμη, έτοιμη να συγκρουστεί και να επιβάλλει τις δικές της λύσεις, πάνω στη δύναμη της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας.
Ένα δίλημμα υπάρχει: «Δημοκρατία ή Ολιγαρχία» και ποιος είναι με τι και με ποιον. Τα υπόλοιπα, θα τα βρει η δημοκρατία. Όταν αυτή υπάρχει, δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Η δύναμη είναι αυτοσκοπός, μακράν του να αποτελεί μέσο για ένα σκοπό , είναι η συνθήκη που κάνει μια ομάδα να σκέφτεται και να πράττει. Η ανάγκη της δύναμης, η δημιουργία της δύναμης δεν χρειάζεται δικαιολόγηση. Κάθε τι που διαιρεί, που αφαιρεί, που στερεί, εμποδίζει τη δύναμη, που είναι σύμφυτη , όπου υπάρχουν ανθρώπινες κοινότητες.
Οι συνελεύσεις της σπίθας να γίνουν λαϊκές συνελεύσεις του κάθε τόπου. Δεν έχει προαπαιτούμενα η δημοκρατία, πέραν της ισότητας στα δικαιώματα και του σεβασμού της άλλης άποψης.
Είμαστε μια σπίθα, που δεν έχουμε εγκρίνει την ιδρυτική διακήρυξη. Όχι γιατί δεν συμφωνούμε , αλλά γιατί θέλαμε να φτιάξουμε τα δικά μας πράγματα και τις δικές μας σκέψεις. Τη λάβαμε υπ’ όψη και τιμήσαμε τον εμπνευστή. Ως εκεί. Συνδημιουργούμε. Αν είχαμε ανάγκη από «έξωθεν» διακηρύξεις, θα είχαμε προτιμήσει τις δέκα εντολές. Άντ’ αυτού δημιουργήσαμε και δημιουργούμε μια αενάως και συνεχώς εμπλουτιζόμενη διακήρυξη που θα έχει μια αέναη και συνεχή λαϊκή συμμετοχή στη διαμόρφωσή της με επίκεντρο τον άνθρωπο.
Στις συνελεύσεις μας δεν καλούμε μόνο ‘’μέλη’’. Κάθε φορά απευθύνουμε δημόσια πρόσκληση σε όλα τα μέλη της κοινωνίας. Σε κάθε συνέλευση τα μέλη μας αυξάνονται με την προσέλευση καινούργιων ανθρώπων. Με την πεποίθηση πώς η πολιτική, ως δημιούργημα ελεύθερων πολιτών ενώνει, στις συνελεύσεις και στις δράσεις μας συμμετέχουν άνθρωποι που προέρχονται από όλο το παλαιό πολιτικό φάσμα.
Όταν οι πράξεις και οι προτάσεις μας αφορούν όλη την κοινωνία (απεργία, αλληλεγγύη, κα) δεν μπαίνουμε στον κόπο να σηματοδοτήσουμε την παρουσία μας υπογράφοντας σαν ΣΠΙΘΑ. Ο κόσμος ξέρει και αν του αρέσει προσέρχεται και συμμετέχει ελεύθερα, συνήθως με ιδιαίτερη χαρά, βλέποντας το μεγάλο μέγεθος και την μεγάλη δύναμη που σιγά – σιγά χτίζεται.
Είμαστε ακόμα στην αρχή αλλά η δημοκρατία που στηρίζεται στις λαϊκές συνελεύσεις απέδειξε στην πράξη ότι μπορεί να λειτουργήσει.
Τα τοπικά κινήματα, οι λαϊκές συνελεύσεις, οι πολίτες πού ελεύθερα εισέρχονται στην πολιτική και καταλαμβάνουν , βήμα – βήμα, τη δημόσια σφαίρα, όντας αποφασισμένοι να αλλάξουν τα πράγματα, αποτελούν την βάση μιας νέας πολιτικής ιδέας και πράξης.
ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΦΡΟΣΥΝΗ ή ΔΟΥΛΟΦΡΟΣΥΝΗ, ΚΕΝΟ ΖΩΗΣ ή ΝΟΗΜΑ ΖΩΗΣ, είναι τα βασικά και ουσιαστικά διλήμματα, στα οποία ο καθένας καλείται να τοποθετηθεί.
Τα αυτόνομα τοπικά κινήματα και οι ελεύθεροι πολίτες, συναντώνται συζητούν, συναποφασίζουν τη δημιουργία του μέγιστου δυνατού δικτύου ανθρώπων με ελάχιστο κοινό στόχο, την απελευθέρωση της πατρίδας, την απελευθέρωση των ανθρώπων, την εγκαθίδρυση δημοκρατίας, τα οποία αποτελούν τα μέσα για μια κοινωνία στηριγμένη στις καλές ανθρώπινες σχέσεις, στην φιλία και στην αλληλεγγύη.
Η πρόταση που σήμερα σας φέρνουμε εδώ, δεν είναι απλά η πρόταση της ΣΠΙΘΑΣ Κεφαλήνων Πολιτών. Είναι το ψήφισμα της μεγαλύτερης πολιτικής κινητοποίησης των τελευταίων ετών στο νησί μας:
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ για πραγματική Δημοκρατία, όπου οι πολίτες θα φτιάχνουν τους νόμους της δημοκρατίας.
Η πλειοψηφική δυσαρέσκεια πρέπει να μετατραπεί σε πλειοψηφικό ρεύμα. Καθημερινά, η δυσαρέσκεια καταγράφεται με την αποχή, τα λευκά, τα άκυρα, τις εκδηλώσεις αντίστασης και την διαπιστωμένη πολλαπλά αρνητική γνώμη των πολιτών για το πολιτικό σύστημα και τα τεκταινόμενα. Ο κόσμος μένει μετέωρος, τα κόμματα είναι απαξιωμένα και δεν βρίσκεται τίποτα που να μετατρέπει την απογοήτευση και τη δυσαρέσκεια σε δύναμη ελπίδας. Δεν εμφανίζονται σημαντικές πράξεις και σκέψεις ή πρωτοβουλίες, που να μπορούν να συσπειρώσουν, την κατακερματισμένη αντίσταση ή να ξεσηκώσουν την καθηλωμένη απάθεια.
Παρά την πλειοψηφική δυσαρέσκεια, το «κύρος» της εξουσίας σε στρώματα της κοινωνίας, εξακολουθεί να υπάρχει.
Χρειάζεται κάτι άλλο, ωραίο, αληθινό και μεγάλο. Χρειάζεται ενότητα και δύναμη.
Η περιφρόνηση και το γέλιο, η ειρωνεία και η αποδόμηση των κατεστημένων συμπεριφορών είναι αρκετά για να διαλύσουν το όποιο κύρος των κομμάτων, των ειδικών, των ‘’εκπροσώπων’’ που νομίζουν, ακόμα, πως μπορούν να αποφασίζουν για τους πολλούς, χωρίς αυτούς.
Ας τους βγάλουμε τη γλώσσα, ας τους κάνουμε πλάκα, εκεί που δεν το περιμένουν, κατεβαίνοντας σε εκλογές, με τη μέγιστη σοβαρότητα που χρειάζεται το καλό παιχνίδι, η πλάκα και η φάρσα. Ο λαός, στους καιρούς της κατάθλιψης, καλείται να παίξει μερικά από τα πολλά παιχνίδια του.
Οι 151 απεσταλμένοι στη «βουλή», που θέλουμε, για να γίνει συνταχτική εθνοσυνέλευση, είναι εφικτός στόχος. Οι 180 είναι ρεαλιστική προσέγγιση. Υπάρχουν καταγραφές.
Σήμερα, απαιτείται και είναι εφικτή, η μέγιστη δυνατή συσπείρωση και μια μεγάλη κοινή στόχευση. Οι συζητήσεις έχουν ξεκινήσει, τα κινήματα διαλέγονται κι εμείς είπαμε να καταθέσουμε μια πρόταση της πλάκας.
Να κατέβουμε στις εκλογές, όχι για να στείλουμε στη βουλή , βουλευτές, αλλά για να στείλουμε απεσταλμένους και αγγελιαφόρους του παλλαϊκού αιτήματος να επιστρέψει η δημοκρατία στην κοιτίδα της.
Ορίζουμε ανθρώπους, «απεσταλμένους» που το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να περιμένουν εντολές και να διαχειρίζονται, ωσάν καλοί άμισθοι εθελοντές και βαστάζοι, το κράτος, πριν αυτό γίνει οριστικά και αμετάκλητα δημοκρατία.
Στην τωρινή κατάσταση και μέχρις ότου η κοινωνία δώσει μορφή στα αιτήματά της, δεν είναι δυνατόν να αναμένεται σημαντική εξέλιξη από την κατακερματισμένη αντίδραση, χωρίς συνοχή και προοπτική. Κάθε φορά, μετά τις εκλογικές μάχες και τους όποιους πανηγυρισμούς των ηττημένων νικητών, ο κόσμος πέφτει σε ακόμα πιο μεγάλη απογοήτευση, περιμένοντας κάτι που ποτέ δεν έρχεται.
Να βγούμε από την κατακερματισμένη στασιμότητα, προσκαλώντας σε συμμετοχή, με τα ελάχιστα κοινά πράγματα, που δεν μπορεί να είναι άλλο, από το παλιό σύνθημα, «τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα». Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία και όμορφη ζωή, χωρίς συμμετοχή.
Η συμμετοχή στις εκλογές, με υποψήφιους που θα ορίσουν οι τοπικές συνελεύσεις, είναι αναγκαία συνθήκη για τον δημοκρατικό δρόμο προς την απελευθέρωση, για την αποφυγή της βίας και για να μετατραπεί η επιθυμία των πολλών σε δύναμη. Δεν θα πρόκειται για «εκπροσώπους», αλλά για άμισθους και πάντα ανακλητούς απεσταλμένους.
Θέλουμε ένα σύνταγμα δημοκρατίας, όπου ο λαός θα νομοθετεί και θα ορίζει τις τύχες του , μόνος, χωρίς μεσάζοντες και «αντιπροσώπους».
Είναι γελοίο να νομίζει κάποιος ότι μπορεί να «εκπροσωπήσει» κάποιον άλλον.
Κι ως ότου επιτευχθεί το αναγκαίο μέγεθος και η μεγάλη ενότητα, που θα επιφέρει το ποθούμενο αποτέλεσμα, οι λιγότεροι ή περισσότεροι απεσταλμένοι, που θα εκλεγούν, ας μετατρέψουν τη βουλή σε χώρο ψυχαγωγίας. Είναι πράξη βαθιάς περιφρόνησης σε όσους παριστάνουν σήμερα την «αντιπολίτευση».
Μια σκέψη είναι όλα αυτά. Μια μικρή, ασήμαντη αφορμή, για συζήτηση, εμπλουτισμό και διόρθωση. Δεν μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από μια πρόταση της πλάκας .
Η Πολιτική θα παραμένει μια αστεία υπόθεση, μια κατάσταση της πλάκας, όσο θα παραμένει στα χέρια κάποιων λίγων εθελοντών ή ακόμα χειρότερα, στα χέρια λίγων πολιτικάντηδων. Η πολιτική θα πάψει να είναι της πλάκας, θα αποκτήσει ουσία, νόημα και θα επιφέρει αποτέλεσμα , όταν θα γίνει ξανά υπόθεση όλων των πολιτών. Όταν η συμμετοχή των πολλών θα επιστρέψει την πολιτική στον πολίτη και την πόλη, όπου ανήκει.
Ο ορισμός του πολίτη, κατά τους Έλληνες, είναι αυτός που μπορεί να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί, εκ περιτροπής. (Αριστοτέλης)
Να διαλέξουμε, αν θα παραμείνουμε οπαδοί κάποιου –ισμού ή θα είμαστε επαναστάτες (για να παραφράσουμε τον Κορνήλιο Καστοριάδη).
«- Tι θέλετε λοιπόν; N’ αλλάξετε την ανθρωπότητα;
- Όχι, κάτι απείρως πιο μετριοπαθές: ν’ αλλάξει η ίδια η ανθρωπότητα τον εαυτό της, όπως το έχει ήδη πραγματοποιήσει δυό τρείς φορές ».
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου