AΓΩΝΙΑ
Ένα λουλούδι
μαραζώνει.
Ο ΄Ερωτας το
τυραννά.
Μέρα με
την ημέρα λιώνει.
Για την
αγάπη του πονά.
Νοιώθει ότι
είναι σκλαβωμένο.
Πως δεν
μπορεί να αμυνθεί.
Σαν πουλί
είναι λαβωμένο.
Στον κόσμο
του έχει χαθεί.
Είναι αβάστακτος
ο πόνος.
Τον υπομένει
σιωπηλά.
Με αγωνία
τρέχει ο χρόνος.
Σε κανένανε
δε μιλά.
Και
περιμένει ένα
χέρι.
Να του
προσφέρει μια βοήθεια.
Την ανακούφιση
να φέρει.
Να νοιώσει ανάλαφρα τα
στήθια.
Δώστου Θεέ μου
το κουράγιο
γρήγορα να
λευτερωθεί.
Νάβρει η
Ψυχούλα του μουράγιο,
απ’ τον καϋμό
να λυτρωθεί.
Γεώργιος Βελλιανίτης
. ΑΜΗΧΑΝΙΑ
Πολλές φορές οι
άνθρωποι
μοιραία πελαγώνουν.
Τους τυχαίνουν
ανάποδες
που τους
αναστατώνουν.
Μιάς σοβαρής υπόθεσης
ζητούν να
βρούν τη λύση.
Χρειάζοντ’ όμως
κάποιονε
γι αυτό να
τους μιλήσει.
Αφήνονται στη μοίρα
τους.
Αδίκως
υπομένουν
καί τίποτα
δεν γίνεται.
Ακόμα περιμένουν.
Αν κάποτε
ερωτηθούν
πώς
θα βγούν απ’
τη δίνη,
δίνουνε την
απάντηση:
Θα δούμε
τι θα γίνει.
Δεν είν’ απάντηση
αυτή.
Δείχνει ανοησία.
Γι αυτό αποτυγχάνουνε.
Είναι απελπισία.
Σε μια τέτοια
περίπτωση
δεν
πρέπει να χρονοτριβείς.
Ρώτα ανθρώπους
ειδικούς.
Καθόλου
μην καθυστερείς.
Με κάποια
συμπεράσματα
θα δείς
πώς θα βαδίσεις.
Μέσα ‘πό τα χαλάσματα
εμφανίζονται λύσεις.
΄Ερχονται μύριες συμφορές
απ’ την αδιαφορία.
Πάντα να είμαστε έτοιμοι
για μιά νέα
πορεία.
. ΤΟ
ΠΤΥΧΙΟ
Το παιδί πήρε
πτυχίο.
Σαν να κέρδισε λαχείο.
΄Ολοι οι δρόμοι
είναι δικοί του
να προκόψει
στη ζωή του.
΄Ομως έχασε το τραίνο.
Οι δουλειές πατήσαν
φρένο.
΄Ηρθαν όλα άνω
κάτω.
΄Ετσι, βρέθηκε στον
πάτο.
Το πτυχίο δεν
είναι ένα.
Το ένα ίσον
κανένα.
Τα νιάτα
του έχει φάει.
Mα δεν ξέρει πού
να πάει.
Ανθούν οι απατεώνες.
Φάνηκαν άλλοι αγώνες.
Τώρα πλέον
το ψωμάκι
βγαίνει με πολύ
φαρμάκι.
Δουλειά γι αυτόν
δεν υπάρχει.
Πρέπει νάβρει ό,τι
λάχει.
Θα κάνει πιά
το χαμάλη
να πληρώνει το
μπακάλη.
΄Ετσι ο καιρός
περνάει.
Η ζωή
τον προσπερνάει.
Τον κτυπά μ’
ένα μαχαίρι
με το πτυχίο
στο χέρι.
Αφού βλέπει στο πεδίο
δεν μπορούν να ζήσουν
δύο
δυσκολεύεται για γάμο.
Οι ελπίδες πέφτουν
χάμω.
Παίρνει λοιπόν το
πτυχίο
το άχρηστο πιά
λαχείο,
το βάζει σε
μια κορνίζα
που θυμίζει
Μόνα Λίζα.
Αρχίζουνε τα στραπάτσα.
ξεκινάει για την
πιάτσα.
Δύο φράγκα μήπως βγάλει.
Τα πτυχία του
χαλάλι.
Κάποια στιγμή θα
ξεφύγει.
Απ’ την Ελλάδα
θα φύγει.
΄Ολοι
εδώ σε κυνηγάνε.
Προσπαθούνε να σε
φάνε.
Γι αυτό ο
λαός μας λέει:
Η ΕΛΛΑΔΑ
ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ.
ΕΙΣΑΓΟΥΜΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΚΑΙ ΕΞΑΓΟΥΜΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ.
Γεώργιος Βελλιανίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου