ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΚ http://eftanhsa.blogspot.com
Το κόψιμο του Χριστόψωμου γύρω από τη φωτιά και η διανομή του στα μέλη της οικογένειας είχε έναν τελετουργικό χαρακτήρα. Ακόμη οι τηγανίτες και οι λουκουμάδες είναι ένα απαραίτητο χαρακτηριστικό της γιορτής των Χριστουγέννων.
“Ιδού όπου σας είπαμε όλη την ψαλμωδία
Του Ιησού μας του Χριστού γέννηση την Αγία
Κι’ έπειτα άμα γυρίσετε εις το αρχοντικό σας
Ευθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε το φαγητό σας.”
Στην Πύλαρο λένε.“παίρνουν νερό στα νύχια τους σαπούνι στα φτερά τους
Και λούζουν τον αφέντη τους και λούζουν την κυρά τους.
Και λούζουν τον αφέντη τους τον πολυχρονεμένο.
Κι’ ακόμη καθαρά ζακυνθυνό φαγητό είναι “Τα μπουτρίδιa” Ένα είδος τοπικού μπριάμ. Πρόκειται γιά μιά παραδοσιακή ζακυνθινή συνταγή που είναι παραλλαγή του κλασσικού μπριάμ και γίνεται με φρέσκα φασολάκια, σέσκλα, μελιτζάνες σε κομμάτια, πατάτες, κολοκύθια σε κομμάτια, μπάμιες, σκόρδο, κρεμμύδι, ελαιόλαδο, αλατοπίπερο.“Το γεμιστό κουνέλι” είναι κι’ αυτό έ
να από τα αγαπημένα ζακυνθυνά φαγητά. Γεμίζουν το κουνέλι με λαδοτύρι, πατάτες κομμένες σε κομμάτια και οπωσδήποτε ένα ποτήρι λευκό κρασί.Ακόμη ένα ονομαστό ζακυνθινό φαγητό “η Σοφιγαδούρα” Κρέας κοκινιστό, πρόβειο ή κατσικίσιο, με κρεμμύδια, αρκετά σκόρδα, ντομάτες, πατάτες και λίγο λευκό κρασί. Φυσικά και οπωσδήποτα αλατοπίπερο και λάδι.
Στη Ζάκυνθο υπάρχει ένα εξαιρετικό γλυκό που λέγεται “Φρυγανιά” και είναι ένα πολύ ελαφρύ εκμέκ. Σαν βάση έχει μιά σιροπιασμένη φρυγανιά, από πάνω κρέμα και τέλος – προαιρετικά – σαντιγή. Δεν είναι και τόσο απλό γλυκό γιατί είναι πολλές οι διαφορές ως προς το σιρόπιασμα, την προσθήκη μυρωδικών, ή το είδος της κρέμας.
Ονομαστά είναι και τα ψωμιά που ζυμώνουν οι Ζακυνθυνές κυράδες καθώς και το παστέλι, η φιτούρα, οι μάντολες και το ονομαστό ζακυνθυνό μαντολάτο। Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε το βιβλίο που έχει γράψει και εκδόσει η φίλη Αγγελική Ξανθάκη με τίτλο “ Ψωμιά και ζύμες ”και το οποίο γνώρισε επιτυχία στην έκθεση βιβλίου του Αυγούστου 2010 που έγινε στην Ζάκυνθο.
Εκτός από το Ζακυνθινό μαντολάτο στην Ζάκυνθο και ιδιαίτερα στα πανηγύρια θα συναντήσετε ένα ακόμη αγαπημένο γλυκό των Ζακυνθίων. “Την Φιτούρα” Σιμιγδάλι και νερό είναι η φιτούρα η οποία τηγανίζεται σε ελαιόλαδο και περιχύνεται με ζάχαρι και κανέλα.Αυτά και πολλά άλλα έχει η πανέμορφη Ζάκυνθος, το Φιόρο του Λεβάντε. Όμως ας προχωρήσουμε και στα άλλα νησιά.
Η Λευκάδα έχει γεννήσει μιά αυθεντία πάνω στην ύπαρξη και την ιστορία της τοπικής της κουζίνας. Πρόκειται γιά την Εύη Βουτσινά, μιά προικισμένη συγγραφέα, γέννημα θρέμα της Λευκάδας, που έχει γράψει και εκδόσει πολλά βιβλία γύρω από την κουζίνα, μεταξύ των οποίων και το βραβευμένο βιβλίο, “Λευκαδίτικα μαγειρέματα” Στο βιβλίο αυτό η Εύη Βουτσινά καταγράφει συστηματικά την παραδοσιακή κουζίνα του νησιού της. Επίτευγμά της είναι ότι εκτός από τις συνταγές αναλύει και τις τεχνικές της παρασκευής ενός φαγητού. Κι’ ακόμη η κάθε συνταγή είναι εμπλουτισμένη με κάποιες σχετικές ιστορίες γιά την παρασκεύη τους. Πρόκειται για ένα αξιόλογο βιβλίο του είδους του.
Ένα καθαρό προϊόν του νησιού, ένα κατασκεύασμα της λευκαδίτικης κουζίνας είναι “η λαδόπιτα”, την οποία βεβαίως συναντάμε και στα άλλα νησιά του Ιονίου, αλλά με παραλλαγές που αφήνουν την ιδιαιτερότητα της λαδόπιτας στην Λευκάδα. Τα κύρια υλικά γιά την λαδόπιτα είναι λάδι, νερό, ζάχαρι, αλεύρι και σουσάμι. Οι Λευκαδίτισσες δηλώνουν περήφανες γιά το προϊόν του νησιού τους. 
Όπως σε όλα τα Εφτάνησα έτσι και στα Κύθηρα βασικά προϊόντα της τοπικής κουζίνας είναι το λάδι, τα χορταρικά και τα ψαρικά Η εληά αφθονεί στο όμορφο νησί των Κυθήρων. Μερικές από τις τοπικές γεύσεις που αξίζει κανείς να δοκιμάσει είναι “ο ξυνόχοντρος τραχανάς”, τα τηγανητά λουβία, η κολοκυθόπιτα, το χταπόδι στο φούρνο και φυσικά η αστακομακαρονάδα με συνταγές που ίσως δεν θα συναντήσετε σε άλλο μέρος. Πλούσια και σε ψάρι η κουζίνα του νησιού αφού η θάλασσα προσφέρει αφθονία από σαργούς, φαγκριά, δράκαινες, μελανούρια, σκαθάρια και φυσικά πλήθος από αστακούς. Αν βρεθείτε στα Κύθηρα ζητήστε να δοκιμάσετε την τοπική “κακαβιά” η οποία γίνεται από πολλά και διαφορετικά ψάρια τα οποία προσφέρουν ένα πηχτό ζουμί.Ένα παληό και πολύ δύσκολο κυθηριώτικο φαγητό είνι τα “μπομπόλια”. Σαλιγκάρια ξηράς μαζύ με καβούρια, ντομάτα, πιπέρι και προαιρετικά ρύζι. Οναμαστά και τα τσιριγώτικα λουκάνικα τα οποία θα τα βρείτε να πωλούνται σε όλα τα κρεοπωλεία αλλά προσφέρονται σε όλα τα εστιατόρια και τις ταβέρνες του νησιού,
Ένα επίσης παληό, παραδοσιακό αλλά νηστίσημο φαγητό στα Κύθηρα είναι “τα κουκιά στιφάδο”, με πολλά κρεμμυδάκια.Ένας από τους καλύτερους μεζέδες που θα σας προσφέρουν στα Κύθηρα είναι “οι αγγινάρες στα κάρβουνα” ή στη χόβολη
. Καθώς ψήνεται η αγγινάρα την περιχύνουν με λίγο λάδι για να δροσιστεί και τη σερβίρουν με άφθονο λεμόνι.Χαρακτηριστικό παραδοσιακό προϊόν του νησιού είναι «τα βουτυροτσίκουδα» που όμως είναι δύσκολο να τα βρει κανείς σήμερα। Πρόκειται για ένα πικάντικο και πολύ μαλακό τυρί που αλοίφεται σαν κρέμα στο ψωμί και μοιάζει λίγο με την κοπανιστή। Φτιάχνεται στα σπίτια από ανθόγαλο και κατσικίσιο γάλα.
Όμως μην φύγεται από τα Κύθηρα αν δεν πάρετε μαζύ σας τουλάχιστον ένα βάζο μέλι. Το μοναδικό μέλι που παράγεται μόνο στα Κύθηρα αφού συνδιάζει γεύση από θυμάρι, φασκόμηλα και ρείκια.
Να πούμε ότι εδώ τελειώνει ο περίπατός μας στις εφτανησιώτικες γεύσεις। Σκοπός μας ήταν να γνωρίσουμε την κουζίνα των νησιών μας σε σχέση με την ιστορία τους και τον πολιτισμό τους. Πάντως τα Εφτάνησα μπορεί να είναι περήφανα γιά την κουζίνα τους η οποία εκτός από την πρωτόγνωρη νοστιμιά της κλείνει μέσα της και την ιστορία, τις παραδόσεις και τα έθιμα των νησιών και του λαού των. Οι πηγές είναι οι ίδιες με την προηγούμενη
ανάρτηση
Τετάρτη, 1 Δεκεμβρίου 2010
“Κεφαλονίτικες Ρετσέτες”
Ένα βιβλίο με συνταγές μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής
γεμάτο με χαρακτηριστικές εφτανησιώτικες γεύσεις
Οποσδήποτε ήτανε μέσα στις προθέσεις μου να ασχοληθώ με τις εφτανησιώτικες γεύσεις. Υπέροχες οι εμπειρίες μου και οι θύμησες αλησμόνητες. Άλλωστε οι γεύσεις ενός τόπου είναι οποσδήποτε ένα από τα κύρια πολιτιστικά του στοιχεία..
Παίρνω το ξεκίνημα από .το βιβλίο «Κεφαλονίτικες ρετσέτες» της Νιόβη Φωτεινάτου-Καμπίτση, που μου έστειλε από την Ελλάδα μιά καλή μου φίλη την οποία και ιδιαίτερα ευχαριστώ.
Να εξηγήσω εδώ στους έξω από τα Εφτάνησα φίλους ότι στα νησιά μας «ρετσέτα» λέμε την οποιαδήποτε είδους συνταγή. Από μαγειρική και ιατρική συνταγή μέχρι συνταγή ειδικών, τεχνικών, ακόμη και οικονομικών.
Ρετσέτες μαγειρικής λοιπόν το βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου και μάλιστα με κάποια ξεχωριστή ιστορία και έναν διαφορετικό τρόπο αφού όλες είναι γραμμένες και φτιαγμένες από τις «σιόρες» δηλαδή τις κυράδες κι’ αρχόντισσες των νησιών μας και μάλιστα μιά κάποια περασμένης εποχής και μάλιστα συμπληρωμένες και με κάποια στοιχεία ιστορίας.
Να ξεκινήσουμε όμως με μιά σύντομη αναφορά στην ιστορία των εφτανησιώτικων γεύσεων.
Είναι βέβαιο ότι η ιστορία της Εφτανησιώτικης κουζίνας χάνεται στα βάθη των χρόνων. Σαν βάση της θα πρέπει να θεωρηθεί το λάδι, ένα προϊόν που αφθονεί σε όλα τα νησιά του Ιόνιου συμπλέγματος αλλά ακόμη και τα όσπρια, τα χόρτα, τα λαχανικά που προσφέρει η εφτανησιώτικη γης και τα ψαρικά της θάλασσας. Αυτά όλα είναι οι πρωταγωνιστές της κουζίνας των Εφτανήσων. Έτσι μπορεί να πει κανείς ότι σ’ αυτά τα νησιά η γεύση έγραψε τη δική της ιστορία. Όμως και οι διάφοροι καταχτητές των νησιών έπαιξαν τον δικό τους ρόλο στην διαμόρφωση της κουζίνας των νησιών.
Σε πολλά από τα φαγητά θα ανακαλύψουμε την ξένη παρουσία μέσα από το όνομά τους. Η παστιτσάδα, το μπουρδέτο, η στραπατσάδα, η σύβραση, τα μπουρντούνια και πολλά άλλα, ονόματα καθαρά ξένα αλλά και με την δική τους ιδιαιτερότητα τα φαγητά αυτά τα συναντάμε μόνο στα Εφτάνησα.
Να ξεκινήσουμε από την ιστορία της Κερκυραϊκής κουζίνας η οποία, είναι γεγονός, ξεκινάει πριν από πάρα πολλά χρόνια και την επέβαλαν οι κλιματολογικές συνθήκες αλλά και οι συνήθειες που οι κάτοικοι του νησιού καταφέρνουν να τις κάνουν πράξη με υπομονή και μεράκι. Όπως και στα άλλα νησιά έτσι και στην Κέρκυρα η βάση της τοπικής κουζίνας είναι το λάδι. Κι’ ακόμη υπάρχουν τα χόρτα, τα όσπρια και τα λαχανικά από τη γη ενώ άφθονα είναι τα ψάρια και τα λαχανικά.
Πάνω από 200 χρόνια η παρουσία των Ενετών στο νησί έχει επηρεάσει τη γεύση ακόμη και τα ονόματα των φαγητών. Δυό χαρακτηριστικά φαγητά είναι η μανέστρα κολοπίμπιρι. Πρόκειται γιά μανέστρα η οποία συνοδεύεται από κρεμμύδια κομένα σε ροδέλες καρότα και κομμάτια από σέληνο τσιγαριστά με πολύ κοκινοπίπερο και ντομάτα.
Ένα άλλο είναι το σαβόρο. Μικρά ψάρια, γόπες κατά προτίμηση ή μεγάλες
μαρίδες με ψιλοκομένο σκόρδο, δεντρολίβανο και μαύρες σταφίδες. Το σαβόρο γίνεται στο φούρνο.
Άλλα κερκυραϊκά φαγητά με τα καθαρά βενετσιάνικα ονόματα είναι, το σοφρίτο, το μπουρδέτο, το στακοφύσι, το τσιλίχουρδο, η κότα μπολίδα και άλλα.
Στα κεφαλονίτικα παραδοσιακά την πρώτη θέση έχει η αλιάδα, Η διαφορά της κεφαλονίτικης αλιάδας από τις σκορδαλιές που συναντάμε σε άλλες περοχές της Ελλάδας είναι ότι γίνεται αποκλειστικά με σκόρδο και πατάτες χωρίς ψωμί, καρύδια και άλλα.
Η παραδοσιακή αλιάδα της κεφαλονιάς θέλει πολύ σκόρδο αλλά και πολύ λάδι γιά να γλυκαίνει από την πολύ αψάδα. Εξ’ άλλου το λάδι πρέπει απαραιτήτως να υπάρχει στο τραπέζι γιά να το προσθέτουν στο πιάτο τους αυτοί που τρώνε.
Η παραδοσιακή κεφαλονίτικη αλιάδα θέλει γουδοχέρι και γερά μπράτσα γιά να γίνει το μίγμα αλοιφή ενώ απαραίτητο είναι και το ζουμί από από βρασμένο μπακαλιάρο. Μάλιστα οι σιόρες, οι κυράδες της Κεφαλονιάς, αφού ξαλμυρίσουν τον μπακαλιάρο, τα μισά κομμάτια τα βράζουν και τα άλλα μισά τα τηγανίζουν.
Το πρώτο κοπάνισμα στο γουδοχέρι γίνεται με τα πολλά –πολλά σκόρδα και το αλάτι.
Μαζύ με τα κομμάτια του τηγανισμένου και βρασμένου μπακαλιάρου στην Κεφαλονιά σερβίρεται και το κοφίσι. Ψάρι συγγενικό με τον μπακαλιάρο, με ένα ιδιαίτερο άρωμα, σε ξερή κατάσταση το οποίο μουσκεύεται επί μέρες γιά να μαλακώσει και απαιτεί και πολύωρο βράσιμο.
Η κεφαλονίτικη αλιάδα, ανάλογα με την εποχή, συνοδεύεται – εκτός από τον μπακαλιάρο και το κοφίσι – και από διάφορα χόρτα, όπως κοκινογούλια, μπατζάρια, βλήτα, αμπελοφάσουλα, κάβολε (κουνουπίδι) μωρόπουλα (κολοκύθια) και άλλα.
Ο τρόπος που σερβίρεται η αλιάδα έχει την παραδοσιακή του χροιά που συνιστά ολόκληρη ιεροτελεστία.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό εποχικό αλλά και κατά κάποιο τρόπο θρησκευτικό φαγητό της Κεφαλονιάς, είναι τα μπουρμπουρέλια. Η παράδοση θέλει την 21η Νοεμβρίου να γιορτάζουν στην Κεφαλονιά την Παναγία την Μπουρμπουρελού και το έθιμο είναι την ημέρα αυτή να μαγειρεύουν τα μπορμπουρέλια. Το έθιμο έχει τις ρίζες του στην αρχαία ελληνική μυθολογία και είναι μιά συνέχεια της προσφοράς στη Θεά Δήμητρα προκειμένου να φέρει καλή σοδειά στην αγροτική παραγωγή. Το φθινόπωρο στην αρχαία Ελλάδα, αλλά και σήμερα, οι αγροτικές οικογένειες αποθηκεύουν τη σοδειά τους. Γεμίζουν σακκιά από σπόρια οι αποθήκες. Στάρι, καλαμπόκι, φασόλια, φακές, ρεβύθια, κουκιά, μπιζέλια και άλλα Βλέποντας αυτή την αφθονία θεωρούσαν υποχρέωση να κάμουν μιά θυσία στην Θεά Δήμητρα. Στους χριστιανικούς χρόνους το έθιμο πέρασε μέσα στη θρησκεία του χριστιανισμού και ανακυρήχτηκαν η Παναγία η Μεσοσπορίτισσα, η Πολυσπορίτισσα, η Μπουρμπουρελού στις οποίες προσφέρουμε σαν θυσία σούπες από τα σπόρια. ,
Όμως θα συνεχίσουμε στην επόμενη ανάρτηση.
-Πηγές
Go-zakynthos.gr
Laganas tranel
Μικρή κουζίνα. Αγγελική Ξανθακη
Kefalonia.net
Corfu.web
Holiday.gr
γεμάτο με χαρακτηριστικές εφτανησιώτικες γεύσεις
Οποσδήποτε ήτανε μέσα στις προθέσεις μου να ασχοληθώ με τις εφτανησιώτικες γεύσεις. Υπέροχες οι εμπειρίες μου και οι θύμησες αλησμόνητες. Άλλωστε οι γεύσεις ενός τόπου είναι οποσδήποτε ένα από τα κύρια πολιτιστικά του στοιχεία..
Παίρνω το ξεκίνημα από .το βιβλίο «Κεφαλονίτικες ρετσέτες» της Νιόβη Φωτεινάτου-Καμπίτση, που μου έστειλε από την Ελλάδα μιά καλή μου φίλη την οποία και ιδιαίτερα ευχαριστώ.Να εξηγήσω εδώ στους έξω από τα Εφτάνησα φίλους ότι στα νησιά μας «ρετσέτα» λέμε την οποιαδήποτε είδους συνταγή. Από μαγειρική και ιατρική συνταγή μέχρι συνταγή ειδικών, τεχνικών, ακόμη και οικονομικών.
Ρετσέτες μαγειρικής λοιπόν το βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου και μάλιστα με κάποια ξεχωριστή ιστορία και έναν διαφορετικό τρόπο αφού όλες είναι γραμμένες και φτιαγμένες από τις «σιόρες» δηλαδή τις κυράδες κι’ αρχόντισσες των νησιών μας και μάλιστα μιά κάποια περασμένης εποχής και μάλιστα συμπληρωμένες και με κάποια στοιχεία ιστορίας.
Να ξεκινήσουμε όμως με μιά σύντομη αναφορά στην ιστορία των εφτανησιώτικων γεύσεων.
Είναι βέβαιο ότι η ιστορία της Εφτανησιώτικης κουζίνας χάνεται στα βάθη των χρόνων. Σαν βάση της θα πρέπει να θεωρηθεί το λάδι, ένα προϊόν που αφθονεί σε όλα τα νησιά του Ιόνιου συμπλέγματος αλλά ακόμη και τα όσπρια, τα χόρτα, τα λαχανικά που προσφέρει η εφτανησιώτικη γης και τα ψαρικά της θάλασσας. Αυτά όλα είναι οι πρωταγωνιστές της κουζίνας των Εφτανήσων. Έτσι μπορεί να πει κανείς ότι σ’ αυτά τα νησιά η γεύση έγραψε τη δική της ιστορία. Όμως και οι διάφοροι καταχτητές των νησιών έπαιξαν τον δικό τους ρόλο στην διαμόρφωση της κουζίνας των νησιών.
Σε πολλά από τα φαγητά θα ανακαλύψουμε την ξένη παρουσία μέσα από το όνομά τους. Η παστιτσάδα, το μπουρδέτο, η στραπατσάδα, η σύβραση, τα μπουρντούνια και πολλά άλλα, ονόματα καθαρά ξένα αλλά και με την δική τους ιδιαιτερότητα τα φαγητά αυτά τα συναντάμε μόνο στα Εφτάνησα.Να ξεκινήσουμε από την ιστορία της Κερκυραϊκής κουζίνας η οποία, είναι γεγονός, ξεκινάει πριν από πάρα πολλά χρόνια και την επέβαλαν οι κλιματολογικές συνθήκες αλλά και οι συνήθειες που οι κάτοικοι του νησιού καταφέρνουν να τις κάνουν πράξη με υπομονή και μεράκι. Όπως και στα άλλα νησιά έτσι και στην Κέρκυρα η βάση της τοπικής κουζίνας είναι το λάδι. Κι’ ακόμη υπάρχουν τα χόρτα, τα όσπρια και τα λαχανικά από τη γη ενώ άφθονα είναι τα ψάρια και τα λαχανικά.
Πάνω από 200 χρόνια η παρουσία των Ενετών στο νησί έχει επηρεάσει τη γεύση ακόμη και τα ονόματα των φαγητών. Δυό χαρακτηριστικά φαγητά είναι η μανέστρα κολοπίμπιρι. Πρόκειται γιά μανέστρα η οποία συνοδεύεται από κρεμμύδια κομένα σε ροδέλες καρότα και κομμάτια από σέληνο τσιγαριστά με πολύ κοκινοπίπερο και ντομάτα.Ένα άλλο είναι το σαβόρο. Μικρά ψάρια, γόπες κατά προτίμηση ή μεγάλες
μαρίδες με ψιλοκομένο σκόρδο, δεντρολίβανο και μαύρες σταφίδες. Το σαβόρο γίνεται στο φούρνο.Άλλα κερκυραϊκά φαγητά με τα καθαρά βενετσιάνικα ονόματα είναι, το σοφρίτο, το μπουρδέτο, το στακοφύσι, το τσιλίχουρδο, η κότα μπολίδα και άλλα.
Στα κεφαλονίτικα παραδοσιακά την πρώτη θέση έχει η αλιάδα, Η διαφορά της κεφαλονίτικης αλιάδας από τις σκορδαλιές που συναντάμε σε άλλες περοχές της Ελλάδας είναι ότι γίνεται αποκλειστικά με σκόρδο και πατάτες χωρίς ψωμί, καρύδια και άλλα.
Η παραδοσιακή αλιάδα της κεφαλονιάς θέλει πολύ σκόρδο αλλά και πολύ λάδι γιά να γλυκαίνει από την πολύ αψάδα. Εξ’ άλλου το λάδι πρέπει απαραιτήτως να υπάρχει στο τραπέζι γιά να το προσθέτουν στο πιάτο τους αυτοί που τρώνε.Η παραδοσιακή κεφαλονίτικη αλιάδα θέλει γουδοχέρι και γερά μπράτσα γιά να γίνει το μίγμα αλοιφή ενώ απαραίτητο είναι και το ζουμί από από βρασμένο μπακαλιάρο. Μάλιστα οι σιόρες, οι κυράδες της Κεφαλονιάς, αφού ξαλμυρίσουν τον μπακαλιάρο, τα μισά κομμάτια τα βράζουν και τα άλλα μισά τα τηγανίζουν.
Το πρώτο κοπάνισμα στο γουδοχέρι γίνεται με τα πολλά –πολλά σκόρδα και το αλάτι.
Μαζύ με τα κομμάτια του τηγανισμένου και βρασμένου μπακαλιάρου στην Κεφαλονιά σερβίρεται και το κοφίσι. Ψάρι συγγενικό με τον μπακαλιάρο, με ένα ιδιαίτερο άρωμα, σε ξερή κατάσταση το οποίο μουσκεύεται επί μέρες γιά να μαλακώσει και απαιτεί και πολύωρο βράσιμο.
Η κεφαλονίτικη αλιάδα, ανάλογα με την εποχή, συνοδεύεται – εκτός από τον μπακαλιάρο και το κοφίσι – και από διάφορα χόρτα, όπως κοκινογούλια, μπατζάρια, βλήτα, αμπελοφάσουλα, κάβολε (κουνουπίδι) μωρόπουλα (κολοκύθια) και άλλα.
Ο τρόπος που σερβίρεται η αλιάδα έχει την παραδοσιακή του χροιά που συνιστά ολόκληρη ιεροτελεστία.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό εποχικό αλλά και κατά κάποιο τρόπο θρησκευτικό φαγητό της Κεφαλονιάς, είναι τα μπουρμπουρέλια. Η παράδοση θέλει την 21η Νοεμβρίου να γιορτάζουν στην Κεφαλονιά την Παναγία την Μπουρμπουρελού και το έθιμο είναι την ημέρα αυτή να μαγειρεύουν τα μπορμπουρέλια. Το έθιμο έχει τις ρίζες του στην αρχαία ελληνική μυθολογία και είναι μιά συνέχεια της προσφοράς στη Θεά Δήμητρα προκειμένου να φέρει καλή σοδειά στην αγροτική παραγωγή. Το φθινόπωρο στην αρχαία Ελλάδα, αλλά και σήμερα, οι αγροτικές οικογένειες αποθηκεύουν τη σοδειά τους. Γεμίζουν σακκιά από σπόρια οι αποθήκες. Στάρι, καλαμπόκι, φασόλια, φακές, ρεβύθια, κουκιά, μπιζέλια και άλλα Βλέποντας αυτή την αφθονία θεωρούσαν υποχρέωση να κάμουν μιά θυσία στην Θεά Δήμητρα. Στους χριστιανικούς χρόνους το έθιμο πέρασε μέσα στη θρησκεία του χριστιανισμού και ανακυρήχτηκαν η Παναγία η Μεσοσπορίτισσα, η Πολυσπορίτισσα, η Μπουρμπουρελού στις οποίες προσφέρουμε σαν θυσία σούπες από τα σπόρια. ,
Όμως θα συνεχίσουμε στην επόμενη ανάρτηση.
-Πηγές
Go-zakynthos.gr
Laganas tranel
Μικρή κουζίνα. Αγγελική Ξανθακη
Kefalonia.net
Corfu.web
Holiday.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου