Ορέ Poros τώρα τελευταία σε πολλές σκέψεις με βάζεις με τα άρθρα σου! Παλιά η νόνα μου έφτιανε μια σπεσιαλιτέ «αυγά σάρτσα λαγό» τα έτρωες και μοιάζανε με μπούτια λαγού στη γεύση. Λες να ξεχώριζε τα λαγομπασταρδεμένα αυγά? Και γιατί το δικό της αυγό δε έσπαε με τίποτα στα τσουγκρίσματα? Μου φαίνεται ότι ήτανε πολύ πονήρω! Χουά χα χα χα χα χα χα. σε ΑΣ ΛΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟΥ ΑΥΓΟΥ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια και αρχίσαμε τα Πασχαλιάτικα να συνεχίσω με κάποιο έθιμο Θιακοκεφαλλονίτικο που δε γνωρίζω αν είναι γνωστό.
Ότα παντρεύτηκε ο πατέρας μου τη μάνα μου ήτανε λίγο πριν το Πάσχα. Μια μέρα λοιπόν της Μεγάλης εβδομάδας πρωί – πρωί βλέπει ένας ψαράς τη νόνα μου στη παραλία να πετάει κάτι στη θάλασσα να κάνει κάτι σταυρούς και να φεύγει.
Τι θέλει αυτή πρωί - πρωί σου λέει? Να δείς που έκαμε μάγια στη νύφη και τα έριξε στη θάλασσα για να πιάσουνε!
Πάει τη βάρκα κοντά και βλέπει κάτι να επιπλέει, το πιάνει και ήτανε ένα κόκκινο αυγό ανάλαφρο!
Το Πασχαλινό αυγό που δεν έσπαε το βάζανε στα εικονίσματα όλο το χρόνο οι παλιές νοικοκυρές και τη Μεγάλη εβδομάδα το ρίχνανε στη θάλασσα για γούρι και για να αντικατασταθεί φυσικά από το καινούριο.
Μάγια πάντως δεν ήτανε! Την ιστορία μου την είπε γελώντας αρκετά χρόνια μετά ο ψαράς, γέρος πιά και την περίοδο της ζωής που περνά ο καθένας με τις καλές μα και κακές αναμνήσεις του.
Χα χα χα χα.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή