της Κατερίνας Μποτζάκη – kmpotzaki@yahoo.gr
Τα όσα βιώνει καθημερινά ένας γιατρός αποτυπώνεται στο γραμμα που έγραψε μια γνωστή και αγαπημένη γιατρός στο ΠαΓΝΗ.
Όσοι την γνωρίζουν, την ξέρουν για το ήθος της και την επιστημονική της κατάρτιση, έτοιμη να προσφέρει τις υπηρεσίες της στα μικρά παιδιά που τόσο αγαπά. Άλλωστε τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής της τα αφιέρωσε σε αυτά. Οι σκέψεις της αποτυπώθηκαν στα πλήκτρα του κομπιούτερ της μετά την Κυριακάτικη εφημερία της.
Σκέψεις που συγκινούν όποιον τις διαβάσει, είτε είναι γιατρός, είτε έχει κάποιο συγγενικό πρόσωπο γιατρό … είτε πάλι όχι.
Αξίζει να το διαβάσετε…
«Λοιπόν δεν ξέρω πόσοι από σας είναι γιατροί ή είχαν γιατρούς μέσα στα σπίτια τους… Θα ήθελα να σας θυμίσω πως σήμερα είναι μια όμορφη ηλιόλουστη Κυριακή εδώ στην Κρήτη, κι όλοι οι άνθρωποι οι χαρούμενοι κι οι χτυπημένοι από στενοχώριες και βάσανα, οι ελεύθεροι και παντρεμένοι , αυτοί που έχουν μπροστά και πίσω τους μικρές ή μεγάλες υποχρεώσεις , σίγουρα θα πάρουν μια πιο βαθιά ανάσα και θα προσπαθήσουν να έρθουν πιο κοντά στο φως της Κυριακής και της αργίας…
‘Ώρα τρεις το μεσημέρι. Πριν λίγο κάναμε εισαγωγή τον Βασίλη, το όμορφο αγόρι των 13 χρονών που έμεινε για πάντα καθηλωμένος στο κρεβάτι , αμίλητος χαμένος μέσα στο αλλόκοτο χαμόγελό του εδώ και μήνες μετά από μια τρομερή εγκεφαλίτιδα. Ο μικρός Μάνος κέρδισε τότε τη μάχη με το θάνατο, αλλά έχασε τη μάχη με τη ζωή. Παραμένει ανύπαρκτος για την κοινωνία των ομηλίκων του, για τον κόσμο μας με συντροφιά ένα κρεβάτι και μια τραγική μητέρα που ζει μέσα στα όνειρα και τις μνήμες της.
Στο διπλανό θάλαμο βρίσκεται διασωληνωμένη και εξαρτημένη από τον αναπνευστήρα, εδώ και χρόνια η Μαρία. Το μικρό κορίτσι που έχασε το χαμόγελο του την ημέρα που από «λάθος» μια άλλη τραγική μητέρα οδήγησε πάνω του το αυτοκίνητό της… Μια διασωληνωμένη κούκλα που καθημερινά μας απευθύνει με το τεράστιο το βλέμμα της ένα ατέλειωτο και πολύ οδυνηρό «γιατί σε μένα»…. Δίπλα της μια αμίλητη γιαγιά, μερικές ακίνητες κούκλες που της μοιάζουν και ένα CD player με παλιά ακουστικά αφημένα στη φθορά του χρόνου και της λήθης…
Πιο πέρα ο Νίκος… Ανασφάλιστος… Βήχει ασταμάτητα και δεν δέχεται εύκολα τα φάρμακα.. Στα χείλη της φτωχής μητέρας διακρίνω ένα φρεσκοβγαλμένο έρπητα. Μόλις ζήτησα από την τραπεζοκόμο να αφήσει λίγο περισσότερο φαγητό, αν περισσεύει (απ” αυτό που πετούν απ΄ τα παράθυρα στους σκύλους οι περισσότεροι γιατί «βρωμάει»)… Τα μάτια της έλαμψαν. Ποιος ξέρει από πότε έχει να φάει…
Στον άλλο θάλαμο είναι ένας μικρός Άγγλος τουρίστας 2 ετών με μια σοβαρή κρίση άσθματος. Η μητέρα του διαμαρτύρεται σε διάφορες γλώσσες (που δυστυχώς καταλαβαίνω) για την κατάσταση. Δεν ξέρει που θα βρει γιαούρτι, δεν καταλαβαίνει γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε syr τάδε…, είναι απελπισμένη που θα χάσει την πτήση, μου ζητά να υπογράψω ότι το παιδί της δεν θα πάθει τίποτε αν το πάρει αυτή τη στιγμή για να το βάλει στο αεροπλάνο (με σοβαρή υποξία) και βέβαια τα “χει βάλει με όλες τις νοσηλεύτριες από τις οποίες απαιτεί να τις βρουν μαλακή πετσέτα για το μπάνιο, που φυσικά δεν της αρέσει. Μας λέει ότι κρυώνει, ζητά δεύτερη κουβέρτα (έχουμε τώρα 24 βαθμούς και απορώ μέσα μου με τι σκεπάζεται στη χώρα της). Την καθησυχάζω διακριτικά και προχωρώ στους επόμενους ασθενείς. Κουνώντας το κεφάλι της με ενημερώνει ότι σε λίγο φεύγει…
Σε λίγο το τηλέφωνο χτυπά… Οι ειδικευόμενοι έχουν απορίες θέλουν βοήθεια. Πρέπει να βοηθήσουμε και κει…. Από τις ακτινογραφίες με ενημερώνουν ότι δεν είναι δυνατό να πετύχουμε καλύτερες ΛΗΨΕΙΣ
για τον Ανδρέα, ενώ στα εργαστήρια έχει χαθεί κάποιο δείγμα… Πρέπει να τους ευχαριστήσω όλους.
για τον Ανδρέα, ενώ στα εργαστήρια έχει χαθεί κάποιο δείγμα… Πρέπει να τους ευχαριστήσω όλους.
Η ειδικευόμενη που είναι υπεύθυνη για την Κλινική με ρωτά για δόσεις, μου δείχνει εξετάσεις, ενώ ταυτόχρονα η νοσηλεύτρια με ειδοποιεί ότι ο φλεβοκαθετήρας ενός βρέφους με βρογχιολίτιδα βγήκε, η μητέρα του κλαίει στο διάδρομο απελπισμένη και εγώ πετάγομαι με τα χαρτιά στα χέρια να ηρεμήσω τα πνεύματα. Ο πατέρας πληροφορεί την ειδικευόμενή μας ότι την πληρώνει για να είναι πάνω από το παιδί του και εγώ σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε να του υπενθυμίσω ότι επιτέλους βρήκα αυτόν που μας χρωστάει > 12 μήνες δουλειάς… Σωπαίνω, παίρνω το μωρό που σκούζει στην αγκαλιά και το ηρεμώ…. Σε λίγο, με λίγες αργές και αποφασιστικές κινήσεις όλα είναι όπως πριν…
Είναι μια όμορφη ηλιόλουστη Κυριακή… Ο γαλάζιος ουρανός έχει αρχίσει να παίρνει το γκρίζο της απογευματινής απόχρωσης… Κλείνω τα μάτια μου… Που να είναι άραγε οι δικοί μου άνθρωποι και οι φίλοι μου τώρα; Μου λείπουν… Άραγε τους λείπω κι εγώ; 25 χρόνια τώρα στο Νοσοκομεία στους ίδιους χώρους, συντροφιά με το ίδιο μικρό γερασμένο γραφείο, βλέποντας το βαθμό μου και το χρώμα των μαλλιών μου να αλλάζουν σιγά – σιγά, είχα πάντα την ίδια απορία…
Είμαι ήδη στον επόμενο θάλαμο. Το τηλέφωνο χτυπά ξανά. Οι Παιδοχειρούργοι χρειάζονται βοήθεια αυτή τη φορά και δεν την αρνούμαι. Δεν αρνήθηκα ποτέ σε κανέναν βοήθεια 25 χρόνια… Αυτό δεν θα αλλάξει σήμερα. Στο βάθος του δρόμου οι σειρήνες των ασθενοφόρων ουρλιάζουν … Τι έρχεται άραγε ; Κοιτάζω τη συνάδελφό μου και μιλάμε με τα μάτια, όπως άλλωστε μιλούν οι περισσότεροι γιατροί που μάχονται. Ποια απ” τις δυο μας θα τα τρέξει πρώτη; Χαμογελάμε γιατί ξέρουμε ότι θα τρέξουμε μαζί….
Στο κρεβάτι ενός αρρώστου διπλωμένη και μισοδιαβασμένη μια Κυριακάτικη εφημερίδα γράφει πάλι για τη διαφορά των γιατρών… Για τα φακελάκια… Για τις δωροδοκίες…. Για τη φοροδιαφυγή των μεγαλογιατρών… Και τότε σκέφτομαι πως ο δικός μου μισθός μόλις καλύπτει την εφορία και τον ΕΝΦΙΑ μου… Και τότε κοιτάζοντας στο τζάμι της πόρτας βλέπω πως φαίνομαι κουρασμένη και δεν είμαι ντυμένη όπως πρέπει και χτενισμένη στην τρίχα… Και τότε σκέφτομαι πως μετά από τόσα χρόνια σπουδών μεταπτυχιακών και τίτλων στην Ελλάδα και το εξωτερικό τα MEDIA θέλουν να προβάλλουν κάτι διαφορετικό από αυτό που υπήρξα και είμαι… Αρπάζω την εφημερίδα, τη σκίζω αργά και την πετώ στον κάλαθο των αχρήστων. Είναι η μόνη βίαιη κίνηση που έχω κάνει σήμερα.
Χαμογελώ και εξετάζω ήδη τον επόμενο ασθενή … Ναι, σε πείσμα όλων μ” αρέσει η δουλειά μου και θέλω να το αποδεικνύω καθημερινά… Στους νέους γιατρούς, τους μαθητές μου, το τονίζω αυτό. Μην περιμένετε να σας επιβάλλουν την όρεξη και την αγάπη στην Ιατρική. Αποδείξτε ότι το “χετε μέσα σας… Τότε όλα θα κυλήσουν πιο ήρεμα… Τότε θα μπορείτε να σκίζετε άνετα τις εφημερίδες και υπερήφανα να ξεχωρίζετε από αυτά που δεν σας αγγίζουν και δεν σας αφορούν….»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου