Ο ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ
ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΣ ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ
( Ένα παραμύθι από ένα μικρό νησί της Πολυνησίας, την Τουϊπόα. Για τη μετάφραση: Δ.Βλ. )
Μια φορά ήτανε ένας Μέρμηγκας που ήθελε να πάρει την εξουσία της Φωλιάς του με στόχο να πείσει και τους άλλους Μέρμηγκες, στο Μεγάλο Χωράφι, να κάνουνε το ίδιο με τις Φωλιές τους. Κι επειδή έβλεπε πως το σιτάρι ήτανε πολύ λίγο και δεν έφτανε για όλα τα μυρμήγκια, τα έπεισε πως θα τους φέρει πολύ σιτάρι και τονε βγάλανε αρχηγό.
Ο Μέρμηγκάς μας, πίστευε σε δυο πράματα: το ένα ήτανε ο λαός των μυρμηγκιών και οι άλλοι Μέρμηγκες από τις άλλες φωλιές του Μεγάλου Χωραφιού και το άλλο ήτανε μια θεωρία, έτσι την είπανε πως ήτανε και η καλύτερη και μπορεί να ήτανε. Έτσι λοιπόν, ο Μέρμηγκάς μας πίστευε, το πίστευε, πως μπορεί να κάμει τα πάντα. Κι είχε καλό σκοπό, είναι αλήθεια.
Τελικά ακόμα παιδεύεται, μέχρι να «σε παρατήσει και το τελευταίο μυρμήγκι…» –έτσι του έλεγε, ένα μικρό, αγράμματο και παραπεταμένο μυρμηγκάκι-, εκτός από τη θεωρία, βέβαια που θέλει και ξεσκόνισμα, αλλά δε λογάριασε ο Μέρμηγκάς μας, δύο πράματα: πως τα μυρμήγκια δεν ήταν έτοιμα να τον ακολουθήσουν κι ας πεινούσαν και πως κάποια από αυτά σκέφτηκαν: "μωρέ, δε φκιάνουμε μια δική μας μικρή φωλιά, ευκαιρία βρήκαμε και ποιος ξέρει, μπορεί κι εμείς κάποια μέρα να γίνουμε Μέρμηγκες στη θέση του Μέρμηγκα", και κάποια άλλα: "μωρέ, δεν είναι έτσι η θεωρία, αλλιώς είναι". Αλλά και οι άλλοι Μέρμηγκες από τις άλλες φωλιές τον παρατήσανε και το σπουδαιότερο: αυτό, που δε σκέφτηκε ο Μέρμηγκας ήτανε ο Πολύ Πολύ Μεγάλος Και Κακός Μέρμηγκας αυτός που έδινε σιτάρι σε όλες τις Φωλιές κι αυτός έκανε ό,τι ήθελε.
Και του έλεγε το μικρό μυρμηγκάκι το αγράμματο και παραπεταμένο:
Και του έλεγε το μικρό μυρμηγκάκι το αγράμματο και παραπεταμένο:
"Μωρέ μου, Μέρμηγκα, Μέρμηγκά μου, σε βλέπω να ισορροπείς σε τεντωμένο ξύλο και μετά να το σηκώνεις. Πόσο θα το κρατήσεις; Γιατί, γιατί δεν επερίμενες ακόμα λιγάκι; Αν επερίμενες, όλα τα μυρμήγκια από όλες τις φωλιές με τους Μέρμηγκές τους θα ήτανε σύμφωνοι και το σπουδαιότερο: θα φοβόταν αληθινά ο Πολύ Πολύ Μεγάλος Και Κακός Μέρμηγκας και θα έκανε ό,τι του λέγατε. Άσε, που μπορεί και να έφευγε και να ήταν τα πράματα όπως τα ήθελες! Να είσαστε εσείς οι Πολύ Πολύ Μεγάλοι Και Καλοί Μέρμηγκες για όλες τις Φωλιές του Μεγάλου Χωραφιού… Χρόνο, ήθελες ακόμα Μέρμηγκά μου. Χρόνο…. Βιάστηκες, βιάστηκες πολύ…
Τώρα, εγώ, που στενοχωριέμαι αφάνταστα, τι να σου κάμω, ε; τι;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου